Zaferin Karanlık Yüzü: Taraftarlığın Saklı Bedeli

Hiç unutmuyorum, henüz ilk okul yıllarım… O zamanlar sobalı bir evdeyiz. Günlerden kış ve elbet televizyon karşısında ders çalışıyorum. Sevgili babamsa her zamanki gibi maç izliyor. Futboldan tabii ki de nefret ediyorum. Ancak düğün günü ‘’gelinini bırakıp’’ Ordu Spor — Galatasaray maçına gidebilecek kadar cesur bir babanın kızı olarak, izlememe şansım da yok…

Televizyonda bir çeyrek final maçı; Galatasaray’ın rakibi Monaco. İkinci yarının henüz başları… Cevat Prekazi denilen bir futbolcu 37 metreden unutulmaz bir şutla Monaco’ya gol atıyor.

Hatırladığım; herkesin nefesini tuttuğu bir andan, ışık hızıyla bir zafer kutlamasına geçtiğimiz…

O gece, o an ailece yaşadığımız sevinç, benim hayatıma Galatasaray’ı dahil etmeme vesile oldu.

Yarısı Fenerbahçeli olan ailem için bu topyekûn bir dayanışmaydı. Milli bir duygu ön plana çıktığında ‘’tutulan farklı renklerin’’ esasen bir anlamı olmadığını haykırıyordu. Tıpkı aynı şarkıyı söylemek, aynı sokağın aynı yollundan her gün geçmek gibi… Büyülü bir şey.

Tabi o yıllar henüz hiç futboldan anlamıyorum…

Ancak bıraktım dersimi, hemen ansiklopedilerimi açtım…

Altını çize çize, tekrarını yaza yaza bir dahaki maça kadar tüm oyun anlayışını, kurallarını ezberlemeye çalışıyorum… Her gün tüm gazeteleri alıyorum, futbolcuları, diğer takımları, puan durumunu ve sair araştırıyorum.

Maksadım ne, bilmiyorum…

Babam beni bir tık daha fazla sevsin diye olsa; zaten babam beni çıtı pıtı bir kız olduğum için çok seviyordu…

Kazanmanın Sihirli Ama Zehirli Büyüsü

Bugünkü aklım ‘’olsa olsa zaferin birleştirici gücü’’ diye tarif ediyor o günkü çabamı. Tek bir şey vardı o gol sesinde beni etkileyen, o da başarının bünyeye verdiği enerji ya da evimize kattığı sinerji…

…

14 senelik şampiyonluk hasretinin son bulduğu yıllardı… Dahası ‘Seni sevmeyen ölsün, ölsün’ dillerde mehterandı…

Beni tanıyanlar bilirler… Yobaz sayılmam ancak sıra dışı bir Galatasaray fanatiğiyim. Herkesin tahmin ettiğinden de çok, kimsenin göremediği kadar fanatik ve duygusal…

Hele ki kızım doğana kadar, ciddi anlamda da koleksiyoneri idim. Değil bulabildiğim tüm ürünlerine, gazetelerde çıkan minicik haberlerine kadar kocaman bir maddi hafızam dahi vardı…

Zaferin de yenilginin de geçici olduğunu, okuyup da bitirdiğim ‘mutlak sonu olan’ kitaplardan öğrendim. Ama o kitapların bana öğrettiği başka bir mutlak daha vardı; birlikte yazılmış kaderin sonsuza kadar yaşadığı gerçeği.

Ben, 12. güç olarak babamın izinde ve bu kaderi birlikte yazanlardan olmayı tercih ettim.

…

“Zafer İçin Her Şey Mubah” Diyenlerin Çıkmazı

Bu metni neden bu anektotlarla kaleme aldım; bilmiyorum…

Esasında kollektif bilinç, dayanışma ve görünmeyen emek bağlamında samimi birkaç satır karalamaktı niyetim.

Bu günlerde Fenerbahçe’nin 12 yıllık şampiyonluk hasretine dair sosyal medyada ‘’özellikle kendi taraftarından’’ ağır serzenişler izliyorum. Haklılar. İsyandalar ve fakat hala daha Fenerbahçe Kültürü’nün kişilerden üstün tutulması gerektiğinin farkında ve bilincinde değiller.

Tabi bu başarısızlıktan haz alan Galatasaraylı taraftarların da 14 yıllık hasretle doğan ‘’Seni sevmeyen ölsün’’ marşına dair gururlarına tanıklık ediyorum. ‘’Galatasaraylı olmak bir kültürdür’’ deyişlerine… Galatasaray’ı tüm kişi ve kurumlardan ayrı ve üstün tutmalarına…

Agora Bilim Pazarı

Tavşancık Maymun’a Karşı ve Felaket Ligi

Tavşancık Maymuna Karşı – 3. Kitap Raflarda! Dünya çocuklarının favorisi Türkiye’de! İngiltere’de 1 milyondan fazla sattı, Amazon ve Waterstones listelerinde zirveye çıktı, Avustralya ve İrlanda’da çok satanlar oldu, Amerika’da yükselişe geçti… Şimdi Türkçede, serinin 3. Kitabı ile çocukları kahkahalara boğmaya geliyor! British Book Awards ve LOLies (Laugh Out Loud) Ödülleri’nden dönen bu eğlenceli çizgi roman,çocukların oylarıyla “En Komik Kitap” seçildi. Üstelik Jamie Smart, “Yılın En Komik İllüstratörü” unvanını aldı!

Bu kitapta neler mi var? Yaramaz Maymun’un kendini “Ormanın Kralı” ilan etmesi, Tavşancık, Minnak, Pinki, Kokuri ve Tilki Tofi’nin absürt maceraları, dondurma canavarları, robotlar, ışın tabancaları, çılgın icatlar ve bitmeyen kahkaha! Bu seri okumayı eğlenceli hale getiriyor, hayal gücünü coşturuyor, mizah anlayışını geliştiriyor, arkadaşlık ve dayanışma
değerlerini kahkaha dolu bir şekilde anlatıyor. Hadi, Tavşancık’ın çılgın dünyasına atlayın! Tavşancık ve Maymun serisi, sadece çocukları değil aileleri de kahkahalara boğuyor. Çocuklar, çocukluğu bırakmayanlar ve çocuklarla birlikte eğlenmek isteyenler bu seriyi kaçırmıyor.

Devamını Göster

₺230.00

Satın Al Tüm Ürünler

Bir noktaya kadar da haklılar…

Gurur verici gibi görünse de fark ettim ki; o hep bir ağızdan haykırdığımız, kulübümüze duyduğumuz koşulsuz sevgiyi anlatan marş, aslında diğer tüm kulüp taraftarlarına ağır bir beddua içeriyor. Küçüklüğümden beri Fenerbahçeli olan anneme ve abime, farkında bile olmadan beddua ettiğimi, ancak büyüdüğümde anlayabildim.

Futbol bu…

Elbette, rakiplerine takılmazsan, tatlı tatlı göndermeler, komik atışmalar yaşamazsan, rekabetin ne önemi var ki? Kalp kırmadığın sürece her şey hoş.

Ama ‘ölsün’ demek nedir?

Arabesk bir toplum olmanın da verdiği ‘başkalarının mutsuzluğuyla mutlu olma’ zevki… Hatta sırf başkaları da başarılı olmasın diye harcanan çaba…

Evet, bu motto; büyük hata!

…

Kimileri afyon benzetmesi yapsa da futbol için, haftanın stresini boşaltmak için birebir geldiğini söyleyebilirim.

Zaferle doyuma ulaşmak isteyen her yürek içinse kolay ulaşılabilinir ilaç.

Etik kurallar dahilindeki her bir zaferin de mutlak bir sakinleştirici ve birleştirici gücü olduğuna yürekten inanıyorum.

Kendi zaferlerimle bünyemi onore ederken başkalarına yaşattığım acılarıysa son birkaç yıldır idrak edebiliyorum. Aslında her bir zaferin başkaları için göz yaşı olduğunu bile bile.

Büyümek budur belki de?

Taraftarlık ve Duygusal Körlük: Kimin İçin Kazanıyoruz?

Oysa ‘birlikten kuvvet doğar’ nidasıyla büyüyen bir kültüre ne kadar da ters bu tutum.

Galatasaray’ın şanlı mazisi, kendi kültürü, misyonu, vizyonu, keza; 12. gücün takımıyla beraber topyekûn konsantrasyonu, zafer göz yaşlarım ve sair; hepsi muhteşem…

Bu topluma yaşattıkları için, ektikleri her bir umut tohumu için elbette minnettarım.

Ancak bazen öyle bir kendimizden geçiyoruz ki, karşı taraf yaptığında kınadığımız her şeyi, ‘zafer uğruna’ biz de aynı tutkuyla, hatta zevkten çıldırarak yapıyoruz.

Sevdiklerimize küfürler savuruyor, beddualar ediyoruz.

Sonra da ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi kaldığımız yerden gülüp, devam ediyoruz…

Bu garip çelişkiyi acı bir şekilde kabulleniyoruz…

Ne kadar tuhaf!

Bir özür bile dilemeden!

Galiba insanoğlunun asıl kaybettiği yer burası…

Tam olmayı, tamamlanmayı başkalarının yıkımıyla özdeşleştirmişiz garip bir şekilde. Çok acı olsa da inkâr edemeyeceğimiz kadar çıplak bir gerçek.

Konu ne olursa olsun ders almamız, kendimize dönmemiz ve yeniden öğrenmemiz gereken çok şey var aslında… Ama en çok da “bir başkasının iyiliğiyle eksilmeyeceğimizi” hatırlamamız gerek.

Ben bile unutmuşum.

…

Bir grubun içindeki ‘zafer kültürü’, başka gruplara karşı tutumlarımızı nasıl şekillendiriyor? Sizce bu olumlu mu, olumsuz mu?