Hayatımda hiç bu kadar çok sayıda kaliteli oyuncuyu bir araya getiren bu kadar kötü bir film görmemiştim. Diyaloglar inanılmaz kötü, konu son derece basit olmasına rağmen (özellikleVal Valentino göndermesi güzeldi) bütün akış sündüre sündüre işlenmiş, sıkılmamak elde değil. Sahne sanatlarının şahı olan illüzyonizm adına çok hoş bazı detaylar olsa da talihsiz bir film olmuş. Anca uçakta falan izleyecek başka hiçbir şey yokken izlenebilecek bir film. Hakkında konuşulacak ve hatırda kalacak hiçbir şey yok. Bu kadar yetenekli oyuncu çok daha akıllıca yazılmış bir senaryoda bir araya gelebilirdi.

Günümüzde herkes, hemen her konuda 1984 romanına atıfta bulunuyor ve George Orwell haklı çıktı yada 1984 bizi uyarmıştı bu konularda diyor. Dünya da giderek despotik rejimler arttığı için böyle söyleyen insanlara hak veriyorum. Ama bu kitabın da en az 1984 kadar güçlü bir distopik eser olduğunu düşünüyorum, sadece onun kadar popüler değil malesef. İtfaiyecilerin yangın söndürmek yerine, evleri ve kitapları yaktıkları, bunu da insanların mutluluğu için yaptıklarını söyledikleri(çünkü kitap okumak düşünmeyi düşünmekte mutsuzluğu getirir diyorlar yetkililer) karanlık bir dünya. Fahrenheit
451 soğuk savaş yıllarında yazılmış bir dönem romanıdır esasında, yani yaşadığı yılların en büyük sorunu olan; nükleer silah ve yeni bir icat olan televizyonun insanın hayatında kısa sürede büyük yer edinmesini, kitaplara yada başka şeylere ayıracağı zamanını çalmasını konu ediniyor. Ama bence onu bu kadar etkili kılan ve ne kadar uzun süre geçse de unutulmaz bir roman haline getiren yönü; kitapların kıymetini hatırlatması. Okuyucu kitaptaki birçok karakterin nerdeyse zombileştiğini, düşünemediğini gördüğünde kitaplar olmasaydı ya da biz kitap okumasaydık aynen bunlar gibi mi olacaktık diye düşünüp korkar ve kitaplara sıkı sıkı sarılır, daha çok okur. En azından bende bu etkiyi yarattığını söyleyebilirim. Her neyse mutlaka okumalısınız bence ,bi de 1966 yapımı uyarlaması var onu da izleyebilirsiniz.(2018 yılında da tekrar uyarlanmış, onu izlemediğim için birşey diyemem)ama bence 1966 yapımını izlemeyin çünkü ben izlediğimde romanın atmosferini hiç göremedim -yılı yüzünden-ve hayal kırıklığına uğradım.

Dostoyevski’nin Yeraltından Notlar’ı, insanın kendi zihniyle, toplumuyla ve varoluşuyla hesaplaşmasının çarpıcı bir portresi. Kitap, isimsiz bir anlatıcının, yani “yeraltı adamı”nın, iç dünyasında gezinen bir monolog gibi. Bu adam, hem kendi benliğini didik didik ediyor hem de dönemin Rus toplumunun ikiyüzlülüğüne, ahlak anlayışına ve modern insanın çelişkilerine keskin bir eleştiri getiriyor.

Kısa ama yoğun bir eser; her satırında Dostoyevski’nin o derin psikolojik gözlem yeteneğini hissediyorsunuz. Anlatıcı, bir yandan kendi acizliklerini, kıskançlıklarını ve öfkesini açıkça ortaya koyarken, diğer yandan özgür irade, akıl ve toplumsal normlar üzerine kafa yoruyor. Kitap, sizi rahatsız eden, sorgulatan ve içine çeken bir metin. Sanki bir arkadaşınız karşınıza oturmuş, en karanlık düşüncelerini anlatıyor gibi hissettiriyor okurken.

Eğer insan ruhunun karanlık köşelerine meraklıysanız ve biraz da kendinizle yüzleşmekten çekinmiyorsanız, bu kitap sizi sarsacak. Kısa, ama etkisi uzun süren bir başyapıt.

Sabahattin Eyuboğlu ve Nuri Yıldırım çevirilerini tavsiye ederim.

Belki de dünya edebiyatının en ünlü suçlusu olan Raskolnikov’un, fakir yaşamı, işlediği suç ve suçun yüklediği vicdan azabı arasında, değirmen taşıyla ezilmiş bir buğday tanesini andıran kasvetli hayatını, bir ruh halinden diğerine savruluşunu ve dönemin sıradan insanının yaşamını anlatan harika bir eser.

Bu kadar kasvetli bir hikaye daha etkileyici ve daha akıcı nasıl anlatılabilirdi, bilemiyorum. Raskolnikov’un yaşadıklarını ve hissettiklerini, adeta kendiniz yaşıyormuş gibi hissedeceğiniz eşsiz bir anlatım. Aynı zamanda bu eser, Rus edebiyatının neden zirvede olduğunu gösteren başyapıtlardan biri.

Hasan Âli Ediz ya da Mazlum Beyhan çevirilerini tavsiye ederim.

Rus edebiyatının en önemli eserlerinden biri olan Suç ve Ceza, Dostoyevski'nin psikolojik çözümleme konusundaki başarısını ortaya koyuyor. Kitapta Raskolnikov üzerinden suç ve ceza kavramlarına, bu kavramların birbiri ile ilişkisine ve suçun bağlamdan ayrı düşünülüp düşünülmeyeceğine derinlikli bir şekilde bakılıyor. Raskolnikov'un işlediği suçun altında ezilmesi ve bu suçun cezasını ilk olarak kendisinin kesmesi, suç ve cezanın insandan ayrı düşünülemeyeceğini ortaya koyuyor. İşlediği suç, Raskolnikov'u zamanla esir alıyor ve onun sağlıklı bir şekilde düşünememesine neden oluyor. Bir süre sonra kendisini psikolojik anlamda iyi hissetmeyen Raskolnikov, adeta "suçu işleyen kişinin kendisi" olduğunu haykırıyor. Fakat kitabı okuduktan sonra insanın aklına şu soru geliyor: "Biz tam olarak hangi tür eylemlere suç gözüyle bakmalıyız?" "Bu konuda evrensel bir tanım var mıdır?"