Yeni araştırmalar, daha fazla sayıda büyük erkek kardeşe sahip erkeklerin hayatlarının belirli bir döneminde eşcinsel birliktelik içine girme oranının daha yüksek olduğunu gösteriyor. Bu ilişki, Journal of Sex Research'te yayınlanan makalede detaylı olarak açıklanan bir bulgu ve cinsel yönelimin kökenleri hakkında yeni bir bakış sunuyor.^[1]

Son on yıl içerisinde birçok ülke, LGBTIQ+ bireylere eşit muamele edilmesi amacıyla çok daha fazla kamu desteği ve daha koruyucu yasalar da dahil olmak üzere kayda değer ilerleme kaydetti. Ancak bu gelişmelere rağmen, cinsel azınlıklar hâlâ yüksek düzeyde sosyal dışlanmaya maruz kalıyor ve cinsel yönelimin kökenleri hâlâ tartışma konusu olmaya devam ediyor.

Kılıçgaga; ılıman Avrupa iklimlerinde üreyen, Palearktik bölgeden Orta Asya'ya, oradan da Rus Uzak Doğusu'na kadar uzanan bir yayılım alanına sahip göçmen bir kuş türüdür. Kışları çoğunlukla Afrika veya Güney Asya'da geçirirler, ancak bazıları dağılım alanlarının en ılıman yerlerinde, örneğin İspanya'nın güneyi veya İngiltere'nin güneyinde de kışı geçirebilirler. Genellikle 42-45 cm uzunluğuna ve 70-80 cm kanat açıklığına sahip olan kılıçgagalar, yaklaşık 250-350 gram kütleye sahiplerdir.^[1]

Kılıçgagaların en göze çarpan özellikleri arasında siyah ve beyaz tüyleri bulunur. Baş ve boyunları genellikle siyah renkteyken, bu bölgelerde beyaz lekeler de görülebilir. Vücutlarının büyük bir kısmı beyaz olup, kanatlarındaki siyah bölgeler dikkat çekicidir. Bu kuşların en belirgin özelliklerinden biri de yaklaşık 7-8 cm uzunluğundaki ince ve yukarı doğru kıvrık gagalarıdır. Bacakları uzun, ince ve mavimsi gri renktedir; bu yapıları sayesinde sığ sularda rahatça yürüyebilirler. Cinsel dimorfizm açısından bu türde cinsiyetler arasında çok az fark bulunur, yani erkekler ve dişiler birbirlerine oldukça benzer görünür.

Fosiller, evrim tarihini keşfetmenin en heyecan verici yöntemlerinden birisidir. Bugüne kadar keşfedilen on binlerce fosil, evrim tarihindeki birçok detayı aydınlatmakla birlikte, istisnasız olarak her biri, evrimsel biyolojinin öngörülerini doğrulayacak kanıtlar olarak kayda geçmiştir. Bu açıdan evrimsel biyoloji ile, fosilleri gün yüzüne çıkan paleontoloji ve antropoloji arasında çok yakın bir ilişki olduğu söylenebilir. Evrimsel biyoloji, türlerin tarihini aydınlatma konusunda bakmamız gereken detaylar açısından yön gösterir, paleontoloji ve antropolojinin çıkardığı fosiller, evrimsel öngörüleri sınamak adına bu potansiyel fosilleri arar ve bulur. Tabii ki fosil araştırmalarının tek amacı evrimsel geçmişi aydınlatmak değildir; türlerin biyolojisine, fizyolojisine, anatomisine yönelik birçok detayı keşfetmemizi ve bir yerde "kendimizi daha yakından tanımamızı" da sağlar.

Dünya’nın yüzeyi sabit gibi görünse de geçen 4,6 milyar yıl içerisinde ciddi ölçüde değişmiştir. Dağlar oluşmuş ya da aşınmış, kıtalar ve okyanuslar kaymış ve Dünya kimi zaman çok soğuk ve tamamen buzlarla kaplı kimi zaman da daha sıcak ve buzların yok olduğu dönemler geçirmiştir. Bu değişiklikler o kadar yavaş gerçekleşir ki bir insanın yaşamı boyunca fark edilemezler, ancak şu anda bile Dünya’nın yüzeyi hareket etmekte ve değişmektedir. Bu değişiklikler olurken, organizmalar evrim geçirmiş ve bazılarının kalıntıları fosil olarak korunmuştur.

Günümüzde Alzheimer, ALS ve Parkinson gibi nörodejeneratif hastalıkların oluşumunda genetik yatkınlık kadar çevresel faktörlerin de etkili olduğu biliniyor.^[1] Bu bilgi Fransız Alplerinde görülen gizemli ALS (Amyotrofik Lateral Skleroz) kümelenmesi hakkında bize büyük ipuçları sunuyor.

2009 yılında Grenoble’daki bir hastanede nörolog olan Emmeline Lagrange, 42 yaşındaki bir köylü kadına ALS teşhisi koyduğunda bunun talihsiz bir rastlantı olduğunu düşündü. Avrupa’da her yıl 100.000 kişiden yalnızca 2–3’ünde görülen bu hastalık, küçük bir Fransız Alpleri köyünde ortaya çıkmıştı. Lagrange, bunun köydeki nadir vakalardan biri olduğunu düşündü. Ancak köyün pratisyen hekimi Valerie Foucault şaşırtıcı bir yanıt verdi: “Bu hastalığı çok iyi biliyorum çünkü bu köyde dördüncü vaka.”

Evren'deki en yüksek sıcaklık arayışı, teorik fiziğin sınırları ile deneysel laboratuvar başarılarını kesiştiren önemli bir konudur. Sıcaklık, bir parçacık topluluğunun ortalama enerjisinin bir ölçüsüdür. Mutlak sıfır (mutlak en soğuk sıcaklık) bir alt sınırdır fakat herhangi bir sonlu işlem dizisiyle ulaşılamaz olup Evren'de bir üst sınırın olup olmadığına yönelik soru, bilim insanlarını meşgul etmektedir.

En yüksek sıcaklıkları incelerken hem laboratuvar ortamında yapay olarak oluşturulan rekorlara hem de doğada meydana gelen en şiddetli kozmik olaylara bakmak gerekir.

Ispanak bitkisi yüksek miktarda demir içerir ve hatta kırmızı etle (sığır bonfilesi) karşılaştırıldığında ıspanağın 100 gramında yaklaşık olarak 2,6 mg demir, kırmızı etin 100 gramında ise yaklaşık olarak 2,5 mg demir bulunur. Sorun, ıspanaktaki demirin vücudumuz tarafından emiliminin %1,7 iken etteki demirin emiliminin %20 olmasıdır. Yani, 100’er gram ıspanak ve et yediğimizde ıspanaktan alacağımız demir miktarı 0,044 mg iken etten alacağımız demir miktarı 0,5 mg'dır. Ispanak, yine de pek çok besin türüne göre iyi bir demir kaynağı olsa da sanıldığı kadar değildir.

Ispanağın çok iyi bir demir kaynağı olduğunu sanmamızın en büyük nedenlerinden biri Temel Reis'tir.

Allen Beyinbilim Enstitüsü’nden Bilimsel Çalışmalar Şefi Dr. Christof Koch, “Beyin, bilinen evrendeki en karmaşık nesnedir.” der [1]. Son derece karmaşık olan beyin yapısı dünyasına giren kişinin hayret etmemesi mümkün değildir. İnsan beyninde 100 milyar kadar nöron vardır ve bunların her biri en az bir başka nöronla bağlantı kurar [2]. Bu bağlantılara sinaps denir. Beynin fazlasıyla girift olan bu yapısı, yüz milyonlarca bilgisayarı anlaşılması zor bir ağla birbirine bağlayan internete benzetilebilir. Tıpkı bir bilgisayarın kolayca bağlantısını değiştirip başka bir bilgisayarla iletişim kurabilmesi gibi nöronlar da tamamen dinamik bir şebeke oluştururlar. Komşu nöronlarla yaptıkları bağlantıları sürekli değiştirirler [3]. Hayvanların, özellikle de insanların görünürde basit, ancak gerçekte çok karmaşık davranışlarının arkasında bu vardır.

Beyin hakkında bilmediklerimiz hâlâ bildiklerimizden daha çoktur. Nöronlar sürekli farklı sinapslar oluştururken beynin değişik bölümleri nasıl hâlâ bu kadar uyumlu çalışabilir? Belleğimiz bilgileri ve anıları nasıl saklar? Elektrik sinyalleri nasıl canlı görüntülere, seslere, duygulara vs. dönüşür? Yine de beyin hakkında olağanüstü bir şey biliyoruz: Beyin, yaklaşık 500 milyon yıl önce solucanlarda evrimleşmiş ve o zamandan beri de evrimleşmeye devam eden bir organdır [4]. Beyin, hayvan evrimsel geçmişinin ilk evrelerinde ortaya çıktığından (genellikle beyni de içerecek şekilde) gelişmiş bir sinir sistemi olan modern türlerin çoğu beyni olan ortak bir atadan gelmektedir. Bu durum bize diğer türleri ve onların geçirdikleri evrimi inceleyerek kendi beynimizi anlama fırsatı verir.