Saflaştırma ve ayrıştırma işlemleri, saf olarak elde edilmek istenen maddenin belirli tekniklerle, saf olmayan karışımdan elde edilmesi için kullanılır. Saflaştırmanın gıda mühendisliğinden farmasötiğe, petrol endüstrisinden suyun saflaştırılmasına kadar birçok alanda uygulaması vardır. Bunun yanında kullanılan teknikler, temelde benzer bir mantığa sahiptir.

Saflaştırma işlemleri, ister mikron düzeyinde boyuttaki bir hücreden nanogramlarla ölçülen DNA'nın saflaştırılması olsun, ister tonlarca litre suyun su arıtma tesislerinde saflaştırılması olsun, bir ürünün elde edilmesinde kullanılan ilk ve en önemli adımdır. Bilim insanları, bir organik ya da inorganik maddenin kantitatif ve kalitatif özelliklerini incelemek için o maddenin tamamen saflaştırılmış olmasını isterler çünkü herhangi bir bulaşkan deneyin doğruluğunu saptırır. Buna ek olarak gıda ve su üretiminde yeterli ve kaliteli düzeyde saflaştırmalar, tüketilen maddenin içerisinde sağlığa zarar verecek herhangi bir mikroorganizma veya inorganik çevre kaynaklı bulaşkanın olmamasını garanti eder. Çoğu durumda, özellikle yakıtlar için, bir madde ne kadar saf ise işlevi doğrultusunda sağladığı yarar o kadar fazla olacaktır. Tüm bu saflaştırma işlemleri genelde uzun zaman alır ve maliyetlidir fakat sonuç olarak her biri gereklidir.

Hayvan göçü, binlerce yıldır insanların ilgisini çekmektedir. Kıyı çamur çulluğunun Pasifik Okyanusu boyunca 9 günlük kesintisiz uçuşu gibi dayanıklılığın en şaşırtıcı girişimlerinden bazılarının uzak mesafe göçmenleri tarafından gerçekleştirilmesi bu ilginin geçerli bir sebebidir. 

Çoğu insan, göçü bir kuş sürüsünün üreme ve konaklama bölgeleri arasındaki mevsimsel hareketi olarak düşünür. Aslında, kuş göçü muhtemelen halk arasında en çok ilgi çeken biyolojik fenomendir ve ayrıca biyolojideki yerleşik bilimsel araştırma yöntemleri arasında en eski geçmişe sahip dallardan biridir (Berthold 2001). Fakat hayvan göçünün doğu batı arasındaki yolculuklar, kara ve okyanus içeren karmaşık gidiş dönüşler, okyanus ve göllerin su kolonları boyunca gerçekleştirilen düşey hareketler ve inişli çıkışlı yüksek dağ yolculukları gibi daha başka birçok şekli vardır (Hoare 2009). Göçü diğer hareket biçimlerinden ayıran şey, göçün tipik olarak bir tür yaşam alanından diğerine geçişi içermesidir (Aidley 1981).

Başıboş gezegenler (İng: "rogue planets"), galaksimizde kütle çekimiyle herhangi bir yıldıza bağlı olmadan, yıldızlararası uzayda tek başına seyahat eden dünyalardır. Bu yalnız gezegenler, yakınlarında kendilerini aydınlatacak bir yıldız ışığı olmadığı için karanlık ve soğuk bir varoluş sürdürürler.

Yeni araştırmalar, başıboş gezegenlerin evrende sanıldığından çok daha yaygın olduğunu gösteriyor. Bilim insanları, bu tür yalnız dünyaların, Samanyolu Galaksisi'nde bir yıldızın yörüngesinde dönen gezegenlerden bile daha fazla olabileceğini öne sürmektedir.

Aşağıdaki görselde gördüğünüz, vücudumuzu oluşturan tüm elementlerin kütlece oranlarıdır (bu yüzdeler, atom sayılarının oranı değildir!). Elbette bunlar kişiden kişiye, yaştan yaşa, hatta gün içerisinde zamandan zamana değişebilir (örneğin ne yediğinize bağlı olarak). Ancak ortalama olarak hazırlanmıştır ve birçok kişi için kabaca doğru olacaktır. Daha önemlisi, elementlerin birbirlerine nazaran oranlarını görmek açısından faydalıdır. 

Canlı-cansız her varlık, yıldızlarda üretilen atomların çeşitli şekillerde bir arada gelmesiyle oluşur. Hiçbir varlık, son haliyle var oluvermemiştir. Hepsi, çok yumuşak bir değişim sürecinden geçerek var olmuştur. Örneğin Dünya üzerindeki canlılık, Evren'in başlangıcından sonraki milyarlarca yıllık kozmolojik ve fiziksel evrimin sonucunda oluşabilen Güneş ve Dünya'nın var oluşu sonrası, en az 500 milyon yıllık kimyasal evrim sonucu var olabilmiştir. İlk canlılık, cansız moleküllerin farklı kombinasyonları ile başlamıştır. Bunların birçoğu varlıklarını sürdürememiş ya da yeterince çeşitlenebilecek kimyasal yapıya sahip olamamıştır. Ancak bazıları varlıklarını korumuş, hatta bir enerji döngüsü sayesinde uzun soluklu hale gelebilmiştir. Bunlar, ilk canlıların oluşumunu mümkün kılmıştır. Tabii tüm bunlar, dediğimiz gibi en az 500, ortalama 700 milyon yıllık bir kimyasal evrim sürecinin sonucudur. Ondan sonra ise biyolojik evrim devreye girmiş ve son 3.8 milyar yıldır etrafımızda gördüğümüz ve göremediğimiz her türlü canlının ortaya çıkmasını sağlamıştır.

Uzun Vadecilik (İng: "long-termism"), insanlığın uzak geleceğini olumlu etkilemenin, günümüzde yaşayan insanların ahlaki açıdan önceliği olduğunu savunan bir düşünce biçimidir. Geleceğin, sadece birkaç yıl sonraki değil, binlerce yıl sonraki nesillerin de sorumluluğunu taşıyan bir miras olduğu fikri, çoğu zaman göz ardı edilir. Bu noktada Stephen Hawking'in 2016 yılında The Guardian'da yazdığı gibi, “insanlığın gelişiminde en tehlikeli anda olduğumuz" fikri önemlidir. Örneğin Lord Martin Rees, medeniyetin 2100 yılına kadar var olma şansının %50 olduğunu tahmin etmektedir. Noam Chomsky ise yok olma riskinin şu anda “Homo sapiens tarihinin eşi benzeri görülmemiş bir düzeyde olduğunu" savunmaktadır. Oysa bugün aldığımız kararlar, teknolojiyi nasıl geliştirdiğimiz, iklim değişikliğiyle nasıl mücadele ettiğimiz ve hatta ne tür riskleri göze aldığımız gibi hususları ön planda tutarak henüz var olmamış trilyonlarca potansiyel yaşamın kaderini belirleyebiliriz. İşte Uzun Vadecilik tam da bu noktada devreye giriyor:

Modern çağın filozoflarından William MacAskill ve Toby Ord tarafından yakın bir zamanda ortaya çıkmış bu yeni düşünce, insanlığın uzun vadeli geleceğinin potansiyelini koruma ve maksimize etme çabası olarak tanımlanan felsefi bir duruş olarak da değerlendirilebilir. Bu yaklaşım, sadece birkaç on yıllık planlar yapmak yerine, varoluşsal riskleri (tüm insanlığın yok olmasına veya kalıcı olarak çöküşüne yol açabilecek olayları) önlemeyi birincil ahlaki görev olarak görüyor ve en ufak eylemlerimizi bile önemsememiz gerektiğini vurguluyor. Bu makalede, Long-termism'in felsefesini, önemini ve eleştirel tartışmaları derinlemesine inceleyerek eylemlerimizin gelecekteki etkilerini gerek birey olarak bizi gerekse türümüzü nasıl şekillendireceğini öğreneceğiz.

Evrimsel süreçte türleşme bir anda oluvermez. Genellikle bir grup izolasyon (zigot öncesi veya zigot sonrası bariyerler dolayısıyla) devreye girer ve aynı türe ait farklı popülasyonlar birbirlerinden ayrılırlar. Uzun bir süre boyunca bu iki popülasyon aynı tür içerisinde kalırlar; ancak artık ufak ufak farklılaşmaya başlamışlardır (çünkü asla iki popülasyon üzerindeki evrim mekanizmaları %100 aynı işleyemez, aradaki farklar, farklı yönlere evrime neden olur).

Uzun vadede bu iki popülasyon, artık birbirinden ve başlangıçta ait oldukları ata türden o kadar farklılaşmışlardır ki, türleşme meydana gelir ve 2 yeni tür oluşur. Kimi zaman popülasyonlardan biri ata türden pek fazla uzaklaşmaz ve onun soy hattını sürdürür; bu durumda sadece diğer soy hattı yeni bir türe evrimleşir.

Ekoloji, ayrılmaz bir şekilde organizmaların evrimsel tarihi ile iç içe geçmiştir. Nesillerin değişim süreci boyunca, organizmalar sürekli olarak bir nesilden diğerine kendinden sonraki nesillerin DNA’sına kaydedilecek genetik bilgi aktarırlar. Moleküler biyologların bu kayıtlara ulaşma becerileri, türlerin kökenlerini ve varoluşlarının ekolojik temellerini daha iyi anlamada modern ekoloji araştırmalarının temel taşı haline geldi. 

Bu makalede modern ekologların türlerin oluşumu, çeşitlenmesi ve sürekli değişken, karmaşık çevre şartlarına evrimsel adaptasyonundaki genetik temellerin en derin şekilde anlaşılması için kullandıkları moleküler araçlar ve metotların kısa bir özetini yapacağız. 

Brezilya Gezgin Örümceği veya Muz Örümceği, Phoneutria cinsine ait 8 farklı türün genel adıdır. Bu örümcek, Dünya üzerindeki en zehirli canlılardan birisidir. Hatta 2010 Guinness Rekorlar Kitabı'ndaki en güçlü zehre sahip canlı olarak belirlenmiştir.

PhTx3 isimli bir nörotoksin barındıran bu örümceklerin zehirleri çok geniş kapsamlı bir kalsiyum kanalı engelleyicisi; böylece çok kısa sürede sinir sistemini harap ediyor. Düzgün bir ısırık sonucunda av genelde istemsiz kasılmalara başlıyor ve çok kısa bir sürede ölüyor.

Neandertaller (Homo neanderthalensis) hem araştırmacıları hem de kamuoyunu uzun zamandır ilgilendiren bir insan türü. Homo cinsinin (insanların ve akrabalarının dahil olduğu geniş biyolojik sınıflandırma) doğası hakkındaki tartışmaların merkezinde yer almaya da devam ediyorlar. Neandertaller bunun yanında türümüz Homo sapiens'in diğer insan türlerinden ne yönden farklı olduğunu anlamak için de hayati önem taşıyorlar.

Yaklaşık 600.000 yıl önce Neandertallerle ortak bir atamız vardı. Avrasya'ya birçok kez dağılmadan önce, biz Afrika'dayken onlar Avrupa'da gelişti. Biz Dünya'yı doldurup gelişmeye devam ederken Neandertaller'in nesli ise yaklaşık 40.000 yıl önce tükendi. İki türün böyle bambaşka yönlere evrimleşmesinin dil ve düşünce farklılıklarından kaynaklanıyor olma ihtimali ise uzun süredir tartışılan bir konu.