Bu analizimizde detaylıca anlattığımız gibi, neredeyse bütün Theropoda taksonu (bazılarında az da olsa) tüylerle kaplıydı. Hatta Triceratops, Stegorasurus cinslerinin bulunduğu Ornithischia kladında bile tüy benzeri tek köklü filamentler bulunabileceği rapor edilmiştir. Pterosauria olarak bilinen uçan sürüngenlerde dahi piknofiber adı verilen kıl benzeri yapılar vardı. Dolayısıyla 90'lı yıllarda resmedildiği gibi kertenkele benzeri görünüşlere sahip değillerdi. Yürüyüşleri, vücut anatomileri ve hatta sesleri bile kuşlarla yakından ilişkiliydi. Çünkü 65 milyon yıl önceki K/T yok oluşunda bütün dinozorların yok olmadı, sadece non-avian dinozorların yok olduğu söyleyebiliyoruz. Avian dinozorlar (kuşlar) ile sürekli karşılaşıyoruz. Fosil kanıtlarına dayanarak basit, tek filamentli tüyleri olan ilk theropodlar yaklaşık 190 milyon yıl önceye kadar izlenebiliyor. Daha karmaşık dallanmaların izlenmesi ise 135 milyon yıl önceye ulaşıyor.

YouTube'daki DangerVille kanalı, Jurassic Park'taki dinozorların gerçek seslerinin neye benziyor olabileceğini derliyor. Bu video kesidinde, meşhur Velociraptor'un olası sesine ve gerçek görüntüsüne bakacağız.

Koku alma (olfaksiyon), uzun zamandır incelenen biyolojik bir süreçtir. Bu sürece dair düşünsel kökenler, Antik Yunan filozofları Demokritos ve Epikuros'a kadar dayanır; bu düşünürler, evrendeki her şeyin atomlardan oluştuğu anlayışı çerçevesinde koku algısını da atomik parçacıkların duyusal organlara temas etmesiyle açıklar.^[1] Demokritos’un atomik teorisinin savunucuları, tatlı kokulu maddelerin atomlarının yumuşak yapılı; kötü kokulu maddelerin de burnu rahatsız edecek şekilde sert ve çıkıntılı yapıda olduğunu öne sürmüşlerdir.^[2]

Romalı filozof Lucretius (MÖ 50) ise ünlü eseri De Rerum Natura'da kokunun parçacıklar halinde yayıldığını, farklı hayvanların koku algılama yeteneklerinin birbirinden farklı olduğunu ve nesneler bozulduğunda, yandığında veya kırıldığında koku yaymaya daha eğilimli olduğunu öne sürmüştür. Ayrıca her koku parçacığının kendine özgü bir şekli olduğunu, kokuyu algılayan alıcılar (reseptörler) ve sinir yollarının bu şekillerle uyumlu olduğunu ve böylece kokunun algılandığını belirtir. Tabi moleküler reseptörleri modern anlamda tanımlamamıştır. Bu noktada Lucretius'un felsefi bir benzetme yaptığını belirtmek olanaklıdır. Aynı molekülün farklı alıcılarda farklı biçimlerde algılanmasının, o molekülün bu yolaklara girişinin niteliğiyle açıklanabileceğini; dolayısıyla bir kişi tarafından acı olarak algılanan bir koku parçacığının başkası tarafından tatlı olarak algılanabileceğini vurgular.^[3]

Kararlı izotoplar göçmen rotalarının, trofik (beslenmeye ait) düzeylerin ve göçmen hayvanların coğrafik kökeninin ortaya çıkmasında yardımcı olmuştur. Okyanusta kullanıldığı gibi karada da kullanılabilir bir yöntem olması sebebiyle hayvanların hareketini inceleyen araştırmalarda kullanılan metotları köklü bir değişime uğratmıştır.

Çoğu element, izotop olarak bilinen iki ya da daha fazla formda bulunur. İzotoplar aynı sayıda protona fakat farklı sayıda nötrona sahiptir; bu da onların farklı kütlelere sahip olmasına yol açar. Daha hafif olanlar en genel formlardır (Hobson & Wassenaar 2008). Kararlı izotopların göreceli zenginliğindeki bu çeşitlilik, kimyasal reaksiyonlardaki ve fiziksel süreçlerdeki izotopların farklı hareketlerine neden olan ufak kütle farklılıklarından kaynaklanmaktadır. Daha hafif izotoplar, genellikle ağır olanlardan daha zayıf bağlar oluşturur ve daha hızlı reaksiyona girerler. Bu izotop zenginliğindeki değişim damıtma olarak adlandırılır (Karasov & Martínez del Rio 2007). Öngörülen izotopların izleri, farklı çevresel etmenlerin kendi kimliklerine bürünmesine sebep olur (West ve ark. 2006).

Evrime dair halk arasına bilerek yayılmış yalanlardan birisi, evrimin sadece veya çoğu zaman "fonksiyon kaybettirici" yönde işlediğine dair bir argümandır. Bu görüşe göre evrim, en başından kusursuz bir şekilde yaratılmış olan türleri bozacak ve daha kusurlu hale getirecek biçimde işlemektedir. Elbette bu argümanın bilimsel olarak desteklenen herhangi bir tarafı yoktur ve bu argüman, evrimsel sürece dair bilgisizliği yansıtmaktadır. Ancak şu soru samimiyetle sorulabilir: Evrimde yeni bir fonksiyon nasıl kazanılır? Yani bir yeni bir fiziksel özellik veya yeni bir davranış, yani yeni bir "bilgi", genlere nasıl "işlenir"? 

Bu sorunun evrimle ilgili temel varsayımlar açısından hatasını buradaki kısa yazımızda izah etmiş ve buradaki yazımızda da fonksiyon kazandırıcı özelliklere bir örnek vermiştik. Bu yazıda ise bir diğer örnek vererek, evrimde yeni özelliklerin nasıl kazanıldığına bir bakış atacağız.

İnsansı robotların bazı hareketleri, insanlara garip bir güvensizlik hissettirebilir. Gülümsemeleri, kaşlarını çatmaları veya günlük hayatta sıkça karşılaştığımız mimikleri sergilerken bile bunların arkasında saklanmış bir duygusuzluk varmış gibi gelebilir. Bu belirsizlik de biz insanlara rahatsız hissettiren şeydir.

Mevcut androidlerin en insansı versiyonları bile, duygusal tutarlılığı yansıtan mimikler gösteremediğinden Tekinsiz Vadi'ye düşmemize neden olabilir. Beynimiz bir şekilde gördüğümüz şeyin gerçek bir insan olmadığını, büyük oranda insan gibi görünse de "bizden" olmadığını algılayabilir.