Yapay zeka sistemleri; mantıklama, gerçek dünya bilgisi ve sosyal etkileşim gerektiren görevlerin birçoğunda insanların yerini almanın yanına bile yanaşabilecek düzeyde değiller. Yapay zeka ve makina öğrenmesi alanında en önde gelen bilim insanlarından olan ve aynı zamanda Berkeley'deki Kaliforniya Üniversitesi Elektrik Mühendisliği ve Bilgisayar Bilimleri ile İstatistik Bölümü'nde profesör oolan Michael I. Jordan'ın söylediğine göre, yapay zekanın düşük seviyeli örüntü tanı mlama becerileri konusunda insan düzeyinde bir beceri sergiledikleri doğrudur; ancak bilişsel seviyede yaptıkları tek şey, yalnızca insan zekasını taklit etmektir; derinlemesine ve yaratıcı bir şekilde etraflarıyla etkileşim e geçemezler.

Jordan, yapay zeka alanında yakın geçmişte elde edilen büyük kazanımların altında yatan sebep olan makina öğrenmesinin tek amacının (hatta en çok arzulanan amacının) insan düşüncesini taklit etmek olmadığını da söylüyor. Bunun yerine makina öğrenmesi, insan zekasını pekiştirecek ve tamamlayacak bir araç görevi görmektedir. Bunu da, devasa büyüklükteki veri setlerini didik didik tarayarak başarmaktadır; tıpkı arama motorlarının Web sitelerini organ ize ederek insan bilgisini tamamlaması ve pekiştirmesi gibi. Ayrıca makina öğrenmesi; birden fazla veri setinde bulunan bilgiyi bir araya getirerek, bunlar içindeki örüntüleri bularak ve yeni aksiyon yönleri belirleyerek insanlara sağlık hizmetleri, ticaret ve taşımacılık alanlarında da yeni hizmet alanları yaratabilir. Jordan, şöyle diyor:

(...)

Samanyolu Galaksisi'nde akıllı yaşamın ortaya çıkışını ve yok oluşunu haritalamak için modern astronomi ve istatistiksel model lemeden yararlanan ve Arxiv üzerinden yayınlanan bir önbaskı , galaksimizin ölü medeniyetlerle dolu olabileceğini ileri sürüyor.[1]

Üç NASA fizikçisi tarafından yazılan bu makalede, Samanyolu'nda yaşamın var olabileceği en olası zaman ve yer ile yaşamın yaygınlığını etkileyen en önemli olası etkenlerden biri olan teknolojik akıllı yaşamın kendini yok etme eğilimi ele alınıyor. Araştırmacılar, bunun önemini şöyle vurguluyor:

(...)

Biyolojik antropolog David Carrier ve ekibi; yürüttükleri deneyde bir kadavra nın kesilmiş kolunu aldı ve kol kaslarını büyük bir dikkatle keserek tendonlarına kadar ayırdı. Sonra da açığa çıkarmış oldukları tendonları misinalara, misinaları da bir gitarın ayar topuzuna bağladılar. Bu sayede el ile parmakları istedikleri gibi hareket ettirebilmelerine olanak veren ürkütücü, etten bir düzenek kurmuş oldular. Deneyde eli hem farklı pozisyonlara sokup hem de üzerine bir keçe parçası yapıştırdıkları ağırlık lara çarptırarak el kemik lerinin bu durumlardaki farklı gerilmelerini inceleyebildiler. Utah Üniversitesinde Evrim sel Biyom ekanik Laboratuvarı'nın başı olan Carrier, bu önemli araştırmayı doğru yapmak istediğinden, acele etmedi ve dolayısıyla, her uzvun hazırlanması 1 hafta aldı. Carrier'ın bu deneydeki amacı ise hipotez ini kanıtlamaktı: Ona göre insanlık, şiddet için evrim leşmişti.

Bu araştırmaya dayanarak 2015'te yazılan teze göre birine güçlü bir yumruk atmanın en güvenli yolu, baş parmağın işaret ve orta parmaklara karşı kapanmasıyla ekstra desteklenmiş bir yumruk kullanmaktı.[1] Bu tarz bir yumruk yapabilme yeteneğinin primat kuzenlerimizin hiçbirinde bulunmadığını da göz önüne alınca Carrier ve yardımcı yazarları, el ölçülerimizin ellerimizi daha etkili silahlara dönüştürmek için özel olarak evrimleşmiş olabileceğini ileri sürdü. Aslında bu araştırma, amacı "biz insanların, bazı bakımlardan saldırganlık için özelleştiği fikriyle tutarlı olacak, ayırt edici niteliklerin tanı mlaması" olan, hepsi Carrier tarafından yürütülen bir dizi araştırmanın son kısmı. Araştırmalar sırasında Carrier ve ekip arkadaşları; kadavra kollarının yanı sıra canlı dövüşçülerle de çalışarak, yüz ve el yapılarımız ile dik duruşumuzu birbirimizle dövüşmek için evrimleşen özellikler olarak yeniden tasavvur ettiler.[1][2]

(...)

Norveç'in Svalbard adasında 2008 yılında kurulan Svalbard Küresel Tohum Deposu, başta kültürlenmiş ("evcilleştirilmiş") tarım ürünleri ve yabani akrabaları olmak üzere, binlerce tohum için güvenli bir mahzen görevi görüyor. Norveç ile Kuzey Kutbu arasında yer alan Svalbard, güvenli olması ve iklim koşulları açısından bir tohum bankası için en uygun konumlardan birine sahiptir.

Dünyada bitki genetik kaynaklarının korunması için çalışan 1.700 gen bankası bulunmaktadır. Fakat, özellikle insan yerleşimine yakın yerlerde kurulan bankalar için savaşlar ve iklim değişikliği gibi faktörler tehlike oluşturmaktadır. Bu nedenle, tohum ların saklanması için birden fazla depoya ihtiyaç duyulmaktadır. Svalbard Tohum Deposu, dünyadaki gen bankalarından alınan numunelerin gereksiz kopyalardan kaçınılarak muhafaza edilmesinde önemli bir rol oynuyor. Bu yazının yazıldığı gün itibariyle 5.852 türe ait, toplamda 1.081.026 tohum numunesi bulunan depoda en fazla pirin ç (150.000), buğday (150.000) ve arpa (80.000) çeşitleri bulunuyor.

(...)

Araştırmacılar, havadaki hayvan ve insan DNA'sını başarılı bir şekilde topladılar ve tıpkı suda olduğu gibi, hayvanlar ın ve insanların havada da kendilerine özgü takip edilebilir izler bıraktıklarını keşfettiler.

31 Mart 2021'de, PeerJ üzerinden yayımlanan çalışma sonuçları, ekoloji k sürveyansa ek olarak bir gün adli tıp ve halk sağlığında ilerlemelere yol açabilecek çevresel DNA (veya eDNA, yani insan ve diğer canlıların çevreye saçtığı DNA) yeni araştırma sahasını temsil ediyor.[1] Bölgede yaşayan türler hakkında bilgi edinmek için sudan eDNA toplamak oldukça yaygın hale geldi, ancak şimdiye kadar hiç kimse havadan hayvan eDNA'sı toplamaya çalışmamıştı. Bitkileri incelemek için havadaki DNA'yı kullanan ve mevcut çalışmaya dahil olmayan Texas Tech Üniversitesi ekologlarından Mark Johnson, şöyle söylüyor:

(...)