Vervet maymunları (Chlorocebus pygerythrus), uzun kuyruklara sahip bir primat türüdür. Dişilerde kuyruk uzunluğu 50-65 cm iken erkeklerde ise 60-75 cm'dir. Yetişkin bir erkek vervet maymunu, 100-130 cm uzunluğunda ve 4-8 kg ağırlığındayken yetişkin dişi, 95-110 cm uzunluğunda ve 3,5-5 kg aralığındadır. Genellikle ağaçlarda uyurlar fakat beslenmek ve sosyal amaçlar için yerde de zaman geçirirler. İki ayak üzerinde durabilirler. Özellikle bir şeye dikkat kesildiklerinde veya tımarlanırken iki ayak üzerinde durdukları görülebilir. Yetişkin vervet erkekleri, oldukça dikkat çekici, turkuaz renkte genitallere sahiptirler. Ortalama 15-20 yıl yaşarlar.

Vervet maymunları (Chlorocebus pygerythrus), "yeşil maymun" anlamına gelen Chlorocebus cinsinin altında yer alan bir eski dünya maymun türüdür. Bununla birlikte altı türe ayrılan Chlorocebus cinsinin tamamı da (Chlorocebus aethiops, Chlorocebus cynosuros, Chlorocebus djamdjamensis, Chlorocebus sabaeus ve Chlorocebus pygerythrus), genel olarak "vervet" olarak da adlandırılmaktadır. Türün konumu tartışmalı olduğundan bazı yerlerde, Cercopithecus pygerythrus olarak sınıflandırıldığı da görülmektedir.

(...)

Çağdaş felsefede ön planda olan iki felsefe geleneği olduğunu görüyoruz. Bu gelenekler analitik felsefe ve kıta felsefesi olarak adlandırılıyor. Bu yazıda iki gelenek hakkında bilgi vermek, bu gelenekleri karşılaştırmak ve analitik felsefe/kıta felsefesi ayrımına dair bazı noktaları açıklığa kavuşturmak istiyorum.

Başlamadan önce bir uyarı yapmam gerekiyor: Ben, analitik felsefe ve kıta felsefesi ekolleri arasından analitik felsefeye yakınım. Dolayısıyla söz konusu ekoller arasında yaptığım karşılaştırmanın ve yaptığım çıkarımların taraflı görünebileceğinin farkındayım. Bu ayrım, kişilerin felsefeye nasıl baktığıyla öyle yakından ilişkili ki, kamplardan herhangi birine yakınsanız, analitik felsefe ve kıta felsefesi karşılaştırmasını taraflardan birini ‘kayırmadan’ yapmanız pek mümkün değil. Bu nedenle konu hakkındaki taraflılığımla ilgili olarak okuyucuyu uyarma ihtiyacı hissediyorum.

(...)

Çok net bir şekilde vurgulamakta fayda var: Hipotezler, teoriler ve kanunlar arasında merdiven türü bir hiyerarşi bulunmaz! "Gözlemler sonucu hipotezler geliştirilir, hipotezler ispatlanınca teori olur, teoriler daha da ispatlanıp daha fazla kişi kabul edince kanun olur." şeklinde özetlenebilecek söz konusu hiyerarşi, uzun yıllar boyunca okullarımızda okutulmuştur. Ancak bu hiyerarşi, bilimsel camiada geçerliliğini asırlar önce yitirmiş, skolastik düşünceden kalma, kısıtlı ve hatalı bir yaklaşımdır. Geride bıraktığımız yıllarda, ülkemizde de bu çarpık anlatım biçiminden vazgeçilmiştir.

Bilimde hipotezler, kanunlar ve teoriler arasındaki ilişkiyi tam olarak anlayabilmek için, bilimin gerçekten nasıl çalıştığını iyi kavramamız gerekir. Bunu, bilimi başlatan temel unsurlardan başlayarak takip edebiliriz.

(...)

Yapılan birden fazla farklı araştırma, dil bükebilme ile kalıtım arasında doğrudan bir ilişki bulamamıştır. Genetiğin, her özellikte olduğu gibi belirli bir miktarda katkı sağladığı tespit edilebilmiştir.

Dil bükme davranışının sonradan öğrenilen bir yetenek olduğunun farkına varılmaması, genetik bir altyapısı olduğunun düşünülmesine neden olmuştur.

(...)

Damarsız kara bitkiler (yani Briyofitler), karayosunlarını, ciğerotlarını ve boynuzotlarını kapsayan, damar yapısı olmayan, tohumsuz bitkiler grubudur. En az 18,000 tür damarsız kara bitkisi olduğu düşünülmektedir. Damarsız kara bitkilerinin kompleks dokuları yoktur ancak biçim ve ekolojik dağılım açısından son derece çeşitlidirler. Yeryüzünde geniş bir alana yayılmış olan damarsız kara bitkileri tohumlu bitkilere göre daha küçük yapıdadırlar.

Damarsız kara bitkilerini damarlılardan ayıran en temel özellik ksilem (odun dokusu) ve flolem dokularının (soymuk borusu) olmayışıdır. Ayrıca sporofit dönemlerinde sadece bir spor taşıyan organ üretmeleriyle tohumlu bitkilerden ayrılırlar. Pek çok damarsız kara bitkisi 2-5 cm uzunluğundadır ve eğer yatay olarak büyüyen bir bitkiyse genellikle 30 cm'den küçüktürler. Kutup bölgelerinden tropiklere, yeryüzünün hemen her yerinde bulunan damarsız kara bitkileri en çok nemli ortamlarda bulunur. Hiçbiri tuzlu suda yaşamazlar.

(...)

Pennsylvania Üniversitesi'nden araştırmacılar, insanların gelecekte alkolizmin önüne geçebilecek biçimde evrimleşiyor olabileceğini gösteren kanıtlara ulaştılar. Kelsey Elizabeth Johnson ve Benjamin Voight, Nature Ecology & Evolution dergisinde yayımlanan makalelerinde, 1000 Genom Projesi kapsamında elde edilen verilerden yola çıkarak hangi gen varyantlarının ortaya çıktığını ve neler bulduklarını bilim camiasına ilan ettiler.

İnsanlar da, elbette ki, halen evrimleşmeye devam etmektedirler. Bu durum, ne özellikler evrimleştirdiğimizin incelenmesini önemli kılmaktadır. Bu çalışmada Johnson ve Voight, 1000 Genom Projesi kapsamında genomları dizilenen 2500 insana ait genlerden gelen verileri incelediler. Daha spesifik olarak, farklı insan popülasyon gruplarında ortaya çıkan gen varyantlarına bakarak, şu anda içinde olduğumuz evrimsel sürecin detaylarına ışık tutmaya çalıştılar.

(...)

Bireyler günlük hayatta farklı sosyal roller içerisinde yer alırlar. Günlük rol gerekliliklerimiz bizim kim olduğumuzu, kişisel kaynaklarımızı ve zamanımızı nasıl kullandığımızı belirlemektedir. Super’e göre (1990) bir kişinin bütün rollerinin bir araya getirilmesi (örneğin çalışan rolü, aile kişiliği rolü) bu kişiyi iki yol ayırımına getirmektedir. Yani, bu roller kişiyi ya stres altına alarak negatif bir etki yaratmakta, ya da kişi hayatta rollerinden doyum alarak pozitif bir etki yaratmaktadır. Roller arasındaki dengesizlik, birey için başlıca bir stres kaynağı olabilmektedir. 

İş ve aile rolleri psikoloji alanında sıklıkla çalışılmakta olan bir konudur. İş-aile dengesinin iki yönelimli boyutu söz konusudur: “iş-aile çatışması”, “iş-aile kolaylaştırması”. Voydanoff’a göre (2004), iş-aile çatışması ve iş-aile kolaylaştırması iş alanının ve aile alanının ayrı ayrı bilişsel bir şekilde değerlendirilmesinden oluşmaktadır. İş-aile çatışmasının ve iş-aile kolaylaştırmasının algısı taleplerin baskısından veya kaynakların performansı artırmasından beslenmektedir. Kısaca, çatışmayı minimize etmeye çalışmak ve kolaylaştırmayı maksimum düzeye çıkarmaya çalışmak, iş-aile dengesi dediğimiz kavramı ortaya çıkarmaktadır (Frone, 2003).

(...)

Bir kişinin boş zamanı arttıkça kendisini daha iyi hisseder, ancak bunun belirli sınırları vardır. Amerikan Psikoloji Derneği tarafından yayınlanan araştırmaya göre, çok fazla boş zaman da kötü bir şey olabilir. The Wharton School'da pazarlama yardımcı doçenti ve makalenin başyazarı olan Dr. Marissa Sharif şöyle diyor:

Araştırma, Journal of Personality and Social Psychology'de yayınlandı.^[1] Araştırmacılar, 2012 ve 2013 yılları arasında Amerikan Zaman Kullanım Anketine katılan 21.736 Amerikalıdan gelen verileri analiz ettiler. Bu ankette katılımcılar, önceki 24 saat boyunca ne yaptıklarını saat ve her bir etkinliğin süresini belirterek ayrıntılı bir şekilde bildirmişlerdi. Aynı zamanda kendilerini nasıl hissettiklerini de belirtmişlerdi.

(...)

Bilim haberlerini takip ediyorsanız, son dönemde Çin’in uzaya dönük çalışmalarını daha sık duymaya başlamış olabilirsiniz. Her ne kadar Batı medyasında ve popüler kültürde daha sıklıkla "kafamıza düşecek Çin roketi" gibi konularla gündeme getirilse de Çin'in, uzay yarışındaki bir ülkenin atması gereken tüm adımları 3'er 5'er atarak ilerlediği söylenebilir.^[1][2] Dolayısıyla bu yazıda, Çin Uzay Programı'nın tarihine ve bugününe hızlıca bir bakış atacağız ve hazır yakın geçmişte Türkiye Uzay Ajansı'nın da temelleri atılmışken, gerçek anlamda sıfırdan bir "uzay programı" inşa edilecekse ne tür bir başarı grafiğinden söz edilmesi gerektiğini biraz daha iyi anlamaya çalışacağız.

Çin'in uzay programını aslında Sovyetler'in fırlattığı Sputnik 1 zamanlarına kadar takip etmek mümkündür. Çin, uzaya ilk roketini (T-7A) 1964’te gönderdi ve sonrasında da Ay’a insan gönderme yarışına dahil olmak üzere Shuguang-1 adlı bir uzay aracı tasarladı.^[3] Bu sırada Japonya da yarışa dahil olma çabaları gösteriyordu ve bu nedenle ezeli rakiplerinden önce davranmak isteyen Çin, Japonya’nın başarısız olduğu ilk roket denemesi sonrasında DF-4 isimli bir roketi fırlatmayı denedi, ama başarısız oldu.^[4][5] Çin’in ilk başarılı fırlatması 1970’te yaşandı ve bir ülke tarafından yörüngeye yerleştirilen en ağır kütle (173 kilogram) olarak tarihe geçti – ki bu kütle, o zamana kadar uzaya roket gönderen 4 ülkenin gönderebildiği toplam kütleden daha fazlaydı.^[6]

(...)