Kağıtların evrensel bir katlanabilirlik sınırı yoktur ve dolayısıyla 7 kez katlama, evrensel bir sınır değildir. Bir kağıdın kaç kere katlanabileceğini belirleyen ana unsur, kağıdın orijinal kalınlığı, uzunluğu ve katlama stratejisidir. Pratikteyse kağıdın maksimum katlanma sayısını etkileyen bir diğer unsur, katlanan kağıt üzerine uygulayabileceğiniz kuvvettir. Ancak bu kriterler uygun şekilde manipüle edilerek, teoride bir kağıt sınırsız olarak, pratikteyse 7'den çok daha fazla sayıda katlanabilir.

Herhangi bir kağıdın en fazla 7 kez katlanabileceği miti, insanların "kağıt" dendiğinde akıllarına gelen ve kolayca erişebilecekleri kağıtların çoğunlukla benzer büyüklükte ve kalınlıkta olmasıdır. ABD ve Kanada gibi Kuzey Amerika ülkelerinde mektup kağıdı (21.59 cm x 27.94 cm) ve yasal kağıt (21.59 cm x 35.56 cm) en yaygın kullanılan kağıtlardır. Türkiye de dahil olmak üzere, Avrupa'da ve Dünya'nın geri kalan birçok yerinde ISO 216 standardını takip eden A-formatlı kağıtlar kullanılmaktadır ve bunların da en popüler olanı A4 olarak bilinen 21 cm x 29.7 cm boyutlarındaki kağıtlardır. Bunların hepsi, nitelikleri dolayısıyla ortalama 7 kez katlanabilecek boyutlardadır. Bu bakımdan, o kağıtların 7 kez katlanabileceği doğrudur; hatta A3 gibi daha büyük kağıtlar da 8. bir kez katlanmak için çok küçüktür. Ancak sırf bu kağıtlar nedeniyle, "bütün kağıtların bu sınıra uymak zorunda olduğu" fikri doğmuştur. Bu, doğru değildir.

Işık kaynağından salındıktan sonra çarptığı atomdaki elektronlara enerji kazandırır.Enerji kazanan elektronlar daha yüksek enerji seviyesine yani daha dıştaki orbitallere sıçrarlar.Ancak bu enerji seviyesinde fazla kalamayan elektronlar ilk baştaki enerji seviyesine geri döner. Bu,enerjinin korunumu ilkesine göre enerji kazanan elektronun enerjisi düştüğünde kaybedilen enerji foton olarak geri atılır. Yani bu enerji farkı fotonu oluşturur. Yine elektronun kazandığı enerji ile kaybedilen enerji neredeyse aynı olduğu için neredeyse aynı dalga boyunda ışık oluşur. Bu yansıma olayıdır.

79 protonu ve 118 nötronu bulunan Altın, bu kütlesi sayesinde elektronları kendine daha da yakınlaştırıyor.Elektronların çekirdek etrafında döndüğünü biliyoruz.Bu yüzden açısal momentumun korunumu yasası gereği döndüğü yörüngenin yarıçapı azalan elektron daha da hızlı dönecektir. Mesela altında "1s orbitalinde" bulunan elektronlar ışık hızının %50 si hızına ulaşabilecektir.

Türkiye’nin kuzeybatısında, Balıkesir il sınırları içinde yer alan Manyas Gölü veya diğer adı ile Kuşcenneti gölü; yalnızca bir su kütlesi değil, aynı zamanda yaşayan bir ekosistem, göçmen kuşların durağı, yerel kültürün bir parçasıdır. Ayrıca göl suyunun tarımsal sulamada kullanılması, bölge ekonomisine önemli ölçüde katkı sağlamaktadır. Bu yönüyle Manyas gölü, hem ekolojik hem de sosyoekonomik bir kaynak olarak öne çıkar.

Peki bu göl nasıl oluşmuştur? Bugün barındırdığı biyoçeşitliliğin özellikleri nelerdir? Ve en önemlisi bu gölü ve sunduğu doğal hizmetleri kaybedersek neleri yitiririz? Gelin hep birlikte bu sorulara yanıt arayalım.

Kaliforniya Üniversitesi'nden bir bilim insanının öncülük ettiği bir çalışma, insanların vahşi yaşamla etkileşime girmesinin tehlikelerine dair yeni uyarılar sunuyor. Biyolojik Bilimler Fakültesi'nden Yardımcı Doçent Shermin de Silva, nesli tükenmekte olan Asya filleri üzerinde araştırmalar yürütüyor. Daha önce bu hayvanların yaşam alanlarının küçülmesi konusunda raporlar yayınlayan de Silva, bu küçülmenin insanlar ve filler arasında bölgesel çatışmalara yol açtığını söylüyor.

De Silva, Ecological Solutions and Evidence dergisinde yayınlanan şimdiki çalışmasında insanların yabani hayvanlara yiyecek vermesinin ciddi sonuçlarını olduğuna dair yeni kanıtlar sunuyor. Rapor, bu tür bir beslemenin yaban hayvanlarının insanlara alışmasına yol açarak sorun çıkarma konusunda daha rahat davranmalarına neden olduğunu gösteriyor. Çalışma, sadece fillerin yaşadığı bölgeler için değil, aramızda yaşayan tüm yaban hayatı türleriyle etkileşimler konusunda da önemli bir uyarı niteliği taşıyor.

Darwin zamanında, teorisine getirilen en önemli itirazlardan birisi, kendisinin de, Türlerin Kökeni isimli eserinde bahsettiği sorunlardan birisidir: Kambriyen jeolojik devri. Bu dönem, jeolojik devirlerden Paleozoik Çağ’ın ilk periyodunu kapsar ve yaklaşık 541 ile 485 milyon yıl önceki bir zaman aralığına tekabül eder. Bu dönemde oluşan jeolojik katmanlar, daha önceki dönemlere nazaran çok daha fazla fosil içerir.

Kambriyen jeolojik devri, ilk olarak, Darwin'in de öğretmenleri arasında bulunan İngiliz jeolog Adam Sedgwick tarafından keşfedilmiş ve isimlendirilmiştir. Bu döneme ait kayaçların en belirgin olarak görüldüğü yer, İngiltere'deki Galler bölgesi olduğu için, bu jeolojik dönem Sedgwick tarafından, Galler’in Latince ismi olan Cambria'ya gönderme olarak Kambriyen olarak adlandırılmıştır. Günümüzdeki canlı şubelerinin çoğunun ilk olarak bu dönemde evrimleştiği düşünülmektedir.

Deneyimleri anılara dönüştürebilme yeteneğimiz, geçmişten ders çıkararak öğrenmemizi ve öğrendiklerimizi yeni durumlara uygun şekilde yanıt vermek için bir model olarak kullanmamızı sağlar. Bu nedenle, çevremizdeki dünya değiştikçe bu hafıza modeli yalnızca eski güzel günlerin hatırlandığı sabit bir arşiv değil, aksine, zamanla değişen, yeni koşullara uyum sağlayan ve geleceği daha iyi tahmin etmemize ve en iyi hareket tarzını seçmemize yardımcı olan dinamik bir yapıya sahip olan bir depo olmalıdır. Beynin bir anının dinamiklerini nasıl düzenleyebildiği, bir anının hafızada birden fazla kopyasının bulunduğu keşfedilene kadar bir gizem olarak kalmıştı.

Basel Üniversitesi'nden Profesör Flavio Donato'nun araştırma ekibi, hafızaların beyinde nasıl depolandığını ve yaşam boyunca nasıl değiştiğini incelemek için fare modelleri kullanıyor. Ekip, yaptığı incelemelerle deneyimlerden bir şeyler öğrenmekten sorumlu bir beyin bölgesi olan hipokampüste, tek bir olayın en az üç farklı nöron grubu arasında paralel hafıza kopyaları olarak depolandığını ortaya çıkardı.^[1] Bu nöron grupları, embriyonik gelişimin farklı aşamalarında ortaya çıkıyor.

Apoptosis (veya apoptoz), "programlı" hücre ölümü demektir; yani hücrenin ölmesi beklenen bir zamanda, kontrollü olarak ölmesidir. Ancak her hücre ölümü kontrollü veya programlı değildir, dolayısıyla bu farklı ölüm türlerinin arasındaki farkı bilmek önemlidir.

Ölüm ile ilgili yazımızda detaylıca anlattığımız gibi, canlılığın temel niteliklerinden biri olarak organizmalar bir noktada ölürler. Yani hücre ölümü, çoğalma ve farklılaşma gibi, hücrenin temel yaşam süreçlerinden biridir. Hücre ölümü, hem embriyonik gelişimde hem de zararlı hücrelerden kurtulma konusunda büyük rol oynar ve vücut homeostazını korumamızı sağladığı için son derece önemlidir.