İnsan düzeyinde yabancı bir zekanın ortaya çıkışı, sadece bilimkurgu anlatılarının sınırları içerisinde olmaktan çıkarak, artık bilimsel araştırmalar ve disiplinlerarası çalışmalarla desteklenen somut bir öngörü haline gelmektedir.^{[1][2][3][4][5][6][7][8]} Yapay zeka alanındaki araştırmaların ve OpenAI, Google, xAI, Meta gibi büyük teknoloji şirketlerinin öncelikli hedeflerinden biri, yapay genel zekayı geliştirmektir.^{[9][10][11][12]} 2020 yılında yayımlanan bir çalışmada, dünya genelinde 37 farklı ülkede sürdürülen toplam 72 aktif yapay genel zeka araştırma ve geliştirme girişimi saptanmıştır.^[13] Yapay zeka araştırmalarında ulaşılan nokta, hızla ilerleyen teknolojik gelişmeler ve yapılan büyük yatırımlar göz önüne alındığında, bilim komünitesinin önemli bir kısmı, bu yeni zekanın ortaya çıkışının çok uzak olmayan bir gelecekte gerçek olabileceğini düşünmektedir.^[14] Öte yandan, daha ihtiyatlı olan bazı tahminler ise bu sürecin biraz daha uzun sürebileceğini ve belki de hiçbir zaman mümkün olmayabileceğini ileri sürmektedir.^[15][16]

Bu yeni zekanın doğasına dair bazı belirsizlikler bulunsa da, insanlardan morfolojik, fizyolojik, psikolojik ve sosyolojik olarak önemli ölçüde farklı olacağını söylemek mümkündür.^[17] Bu farklılıkların tam olarak ne olacağını başlangıçta kavramsallaştırması zor olabilir; zira, yapay genel zeka olarak adlandırılan bu sistemin sahip olacağı bilişsel kapasitenin, tarih boyunca var olmuş en üstün insan zekalarının toplamından bile daha yüksek olması öngörülmektedir.^[18]

Yeni geliştirilen bir tedavi yöntemi, tip-1 diyabet hastalarının insülin enjeksiyonlarına olan ihtiyacını ortadan kaldırabilir.

Bilim insanları, 20 Haziran tarihli New England Journal of Medicine dergisinde yayımlanan bir rapor ile laboratuvarda yetiştirilen pankreas hücrelerinin tek bir infüzyonu ile hastaların vücutlarının ihtiyaç duydukları tüm insülini üretebildiğini bildirdi. Tedaviden bir yıl sonra, 12 katılımcıdan 10'unun ek insüline ihtiyacı kalmadı.

"Düşünüyorum, öyleyse varım!" sözünü duymayanımız yoktur. Bu açıdan filozof yönüyle tanıdığımız Rene Descartes, bir noktada "girişik" diyebileceğimiz; felsefe, matematik ve bilimle uğraşmaktaydı. Yaşadığı dönemde ayrı olarak ele alınan geometri ve cebiri birleştirerek analitik geometriyi ortaya koydu.

Descartes 1643 yılında Bohemya prensesi Elizabeth Stuart'a yazdığı bir mektupta, düzlemde birbirine teğet ve ayrık iç mekanlara sahip dört daire için dört yarıçapı birbirine bağlayan bir ilişkiden bahsetmiştir. Bu ilişki, dört eğriliği birbirine bağlayan bir ikinci dereceden denklem olarak yazılabilir.^[1]

Samanyolu Galaksisi, huzurlu ve sakin görünümüne rağmen, tarihi boyunca çalkantılı ve şiddetli bir gelişim geçirmiştir. Samanyolu, 13 milyar yılı aşkın süredir oluşmakta olup zamanla diğer galaksilerle birleşerek daha büyük ve daha kütleli hale gelmiştir. Astronomlar bu şiddetli geçmişi, Samanyolu'nu oluşturan yıldızların hareketlerini ve kimyasal bileşimlerini inceleyen bir alan olan "Galaktik Arkeoloji" aracılığıyla çözmektedirler.

Lambda Soğuk Karanlık Madde (LCDM) modeli, evrendeki ilk galaksilerin küçük cüce galaksiler olarak oluştuğunu ve bunların hiyerarşik olarak birleşerek zamanla Samanyolu gibi daha büyük sistemleri oluşturduğunu öne sürer. Bu modele göre, Samanyolu'nun yüz veya daha fazla küçük cüce galaksiyi tüketmiş olması gerekir. Yutulan bu galaksilerin yıldızları ve küresel kümeleri, zorla Samanyolu'na dahil edilmiş ve çoğu, galaksinin genişlemiş halesinde yaşamaya devam etmiştir.

Bireyin kendi yaşamını dışarıdan bir gözlemci gibi deneyimlemesi, bedensel eylemlerini sanki otomatik bir pilot tarafından yönetiliyormuşçasına izlemesi durumu, psikolojide "depersonalizasyon" olarak kavramsallaştırılmaktadır. Bu fenomen, gerçeklik algısıyla bireyin kendiliği arasına belirgin bir mesafe girmesi ve duygusal tepkilerin zayıflaması ile karakterizedir. Depersonalizasyon; kişinin kendi benliğine, duygularına veya bedenine karşı bir yabancılaşma hali olarak tanımlanır. Bu durumda birey, kendi hayatının aktif bir katılımcısı olmaktan ziyade pasif bir izleyici konumuna düşer.

Depersonalizasyonun ortaya çıkış nedenleri incelendiğinde, bu durumun sıklıkla zihinsel bir savunma mekanizması olarak işlev gördüğü gözlemlenmektedir. Zihin, başa çıkılması güç yoğun stres, ani panik atakları veya travmatik bir deneyimle karşılaştığında, kendini aşırı duygusal yükten korumak amacıyla bir tür ayrışma (İng: "dissociation") yaşar.