Taşıtların güvenliği, zamana ve mekana bağlı olarak değişebilmektedir. Örneğin otomobil teknolojisinde yaşanan gelişimler sayesinde son birkaç on yıl içinde arabalardan kaynaklı ölümler dikkate değer miktarda azaltılabilmiş, spesifik bir kaza sırasında sürücü veya yolcuların ölüm riski önemli ölçüde azaltılmıştır. Yapay zeka destekli otomatik pilot ile yönetilebilen araçların gelişmesiyle birlikte, kaza ve ölüm oranlarının daha da azalması beklenmektedir. Benzer gelişmeleri, diğer ulaşım araçlarında görmek de mümkündür.

Benzer şekilde, ülkeye bağlı olarak da bir ulaşım yolunun güvenlik seviyesi değişebilir. Örneğin fiyatların artmasına bağlı olarak belirli standart özelliklerin masraflarını bile karşılayamama durumunda, birçok ülkede otomobille seyahat daha güvenli hâle gelirken, belirli ülkelerde bu gidişat ters yönde olabilir. Bununla paralel bir şekilde, ülkenin trafik kültürüne bağlı olarak da gelişmeler yavaş veya hızlı olabilir: Trafik kurallarına uymakta zorlanan bir coğrafyada, teknolojik gelişmelerin olumlu etkisi de kısıtlı olabilecektir. Öte yandan, uluslararası standartların katı bir şekilde uygulandığı havacılık sektörü gibi sektörlerde, bu sürecin bir parçası olmak isteyen her ülke, mecburen üst düzey kurallara uymak zorunda kalacaktır ve dolayısıyla bu ulaşım türünün arttırılmış güvenliğinden faydalanmış olacaktır.

(...)

Günümüzde ilaç geliştirme, kimi durumda 10 yıldan uzun sürebilen ve masrafları on milyonlarca dolara varabilen, çok zorlu bir iştir. İlaç geliştirmede yaşanan aksaklıkların ve genel yetersizliğin bir sebebi, insanlarda kullanılacak ilaçların önce hayvanlarda test edilmesi gerekmesidir. Zaman zaman hayvan modelleri insan fizyolojisini iyi yansıtmadığı için, hayvanlarda zararsız etkileri olan ve başarılı olan bir ilaç, insanlarda tam tersi (veya beklenmedik diğer) etkiler yaratabilir. Hayvan deneylerinin etik ikilemleri de ilaç testlerinin bir diğer olumsuzluğudur.

Mikroçiplere yerleştirilmiş insan hücrelerinden yapılan sentetik mikroorganlar veya Çipte Organlar (İng: "organ-on-chips" veya kısaca "OOCs") hem etik açıdan, hem de zamandan ve masraftan kâr etmesi açısından, hayvan modellerinin sebep olduğu sıkıntılara çözüm olmaya aday bir teknolojidir.

(...)

Don, kaç veya savaş tepkisi (İng: "freeze-fight-or-flight response"), insan da dâhil bütün hayvan türlerinin, stres veya ölüm korkusu gibi var oluşu tehdit edebilecek tehlikeli bir durumla karşılaştığında verdiği otomatik bir fizyolojik ve psikolojik savunma tepkisidir.[1]

Bu 3 tepki, evrimsel süreçte oldukça erken bir dönemde evrimleşmiş ve insan da dâhil hayvanların neredeyse tamamına miras kalmıştır. En nihayetinde, var olan tüm canlıların yegâne biyolojik amacı hayatta kalmak ve üremektir. Bir diğer deyişle, bu ikisi haricindeki herhangi bir şeyi yapanların soyunu sürdürmesi mümkün değilken, bu ikisini yapmayı sürdüren birinin soyunu devam ettirme, dolayısıyla kendisine benzer bireylerle popülasyonu domine etme ihtimali çok daha yüksek olacaktır. Bunun önemli bir parçası da hayatta kalma başarısını tehdit eden tehlike unsurlarıyla mücadele etmek olduğu için, buna yönelik en temel tepkilerin çok erken bir dönemde evrimleşip, bütün canlılığa miras kalmış olması son derece makuldür (zira bunu yapamayanların soyu çoktan sona ermiştir).

(...)

19 Şubat 2018'de yeniden aktif hale gelen Endonezya'nın Sinabung Yanardağı, yerden 7 kilometre yükseğe kadar küllerin saçılmasına neden oldu.[1] Bu patlama, havacılık endüstrisinde bir "kırmızı alarm"a neden oldu ve pilotlar, kül bulutundan uzak durmaları için uyarıldılar. Ama küçücük volkanik kül parçaları, koca bir uçağı düşürmeye yeter mi?

Kesinlikle! Aslına bakarsanız volkanik kül bulutu içindeki ezilmiş kayalar, gazlar ve küçük cam parçaları, uçağın dış yüzeyinin aşınmasına veya kumla kaplanmasına neden olabilir, motorların içinde eriyebilir ve hayati öneme sahip navigasyonel ve iletişimsel sistemleri yakabilir.[2] Bu nedenle Dünya çapında 9 farklı Volkanik Kül Tavsiye Merkezi bulunuyor ve bunlar, Sinabung Yanardağı gibi patlamalar sonrasında hava kontrol kulelerini ve pilotları risklere karşı uyarıyor. Volkanolog Janine Krippner, şöyle anlatıyor:

(...)

Bilimde etiğin değerlendirilmesi gerektiğinde sorulması gereken ilk sorular "Etik nedir?", "Bilim nedir?", ve "Bilim ve etik birbirleriyle nasıl ilintilidir?" olmalıdır.[1] Bu soruları cevaplamazdan önce, bilimin gelişimi ve kümülatif yapısının oluşumun sağlıklı olabilmesi için araştırmacıların göz önünde bulundurulması diğer paydaşlar tarafından dikkat edilmesi gereken gereken bazı noktalar vardır. Bu gelişim sürecinde rol alan tüm bireylerin payı olan çıktılara ulaşmada, geçilmesi gereken araştırma aşamalarının her birinde hassas davranmak gerekir. Bu nedenle bilimsel ve teknolojik gelişmelerin günümüzde toplum ve doğa üzerinde artan etkileriyle birlikte bilim insanlarına düşen toplumsal görevler ve etik sorumluluklar giderek artmadır.[2]

Etik ve bilim her zaman uyumlu çalışmasa da, araştırmacıların son yıllarda her ikisi için de uygun olan bir mekanizma arayışı içinde olduğu söylenebilir. Fakat yine de sosyal psikologlar (özellikle deneysel yöntemde) bilginin peşinde koşarken bazen katılımcıları şiddetli tecrübelere maruz bırakabilir ve insanların psikolojik güvenliklerini gözden kaçırabilir.[3] Bu davranışların 20. yüzyılda gerçekleştirilen araştırmalarda sıklıkla yapıldığı göze çarpmaktadır. Özellikle Soğuk Savaş döneminde, Amerika’nın yürüttüğü İnsan Genom Projesi (İng: "Human Genome Project") ile etik hassasiyet artmıştır.[1] Bu dönemler gibi, bilimin hızlı ilerlediği zamanlarda yapılan araştırmaların bazılarında vahşi ve insan onuruna aykırı deneyler olduğu görülmektedir.[4] Bu makalenin amacı ise, yapılan bu bazı araştırmaları etik açıdan incelemektir.

(...)