Duvar

İnsanların arasında zaman zaman zıplayarak aşamayacakları uzunlukta çıkıntılı ve keskin duvarlar oluşabilir. Bu duvarları yok etmek için onları yumruklamak hiç bir işe yaramayacaktır, hatta bu durum ellerinizin kanamasına ve ellerinizde açılan çatlakların kalbinize kadar ulaşmasına sebebiyet verecek. Çatlaklar, kalbinize kadar ulaşacak, dışarı çıkamadığını paramparça edecek ve yapman gerekeni yapmazsan kanlar içinde kalmış kalbinin parçalarının yere teker teker dökülüşünü izleyeceksin.

Konuştuğunuz zaman kendinin, tek başına, çevresi su ile çevrili olmayan, yanan bir adada kalacağını düşünecek ve vazgeçeceksin, bağırışlarını kendi içinize gömecek, ışıklarını kimseler görmesin diye istemesen bile açmamak durumunda kalacaksın. "Konuşursam daha kötü olur." diyerek içinize attığınız cam kırıkları içinizde birikecek ve biriktiği her an sizleri çizikler içinde bırakacak ve boğacak, size sorulduğunda morarmış göz altlarınızın sebebini uyku düzeninize atacaksınız. Sabah alarmından 1 saat önce uyanıp kollarınızı başınızın arkasında birleştirip tavana bakarak, konuşulması gerekenlerin konuşulduğunu hayal ettiğiniz bir senaryo kuracaksınız.

Her şeyi böyle bırakıp ortadan yok olamazsın çünkü çatlayan ellerin kelepçeler ile kendine bağlanmış olacak. Kelepçeler, onlar kendinize bağlı çünkü bu durumun sebebi tamamen sizsiniz ve benliğinizden kaçamazsınız.

Her duvar, oyukların arasını zorlayarak ortadan kalkamaz, bazen, kendi varlığımızın en temel ve derin noktasında bize o kadar önemli gelmeyen şeyi sergilemeliyiz.

Onun için ve kendin için bir sandalye çek.

Konuş.