Gecenin sonunda yalnız kalmak.

Güneşin batışıyla birlikte düşüncelerinde kaybolan bir insanın hikayesi, gecenin karanlığına gömülmüş gibidir. Neşe dolu bir gün geçirdiğinde bile, yalnızlık hissi onu köşeye sıkıştırır. Kahkahaları boğazından çıkıp kulaklarına kadar yayılmış olsa da, bilir ki bu sadece anlık bir mutluluktur. Gecenin sonunda duvarların arasında kaldığını bilmesine rağmen, bu yalnızlık hissi onunla birlikte devam eder.

Bu his, çoğu zaman yok sayılmaya çalışılan bir duygudur. Ancak, bu kişi bu hissin varlığını kabul eder. Yalnızlığına karşı mücadele etmeye çalışsa da, sonuçta yalnız kalmak zorunda kalacağını bilir. Bu süreci kendine bir şeyler katmaya çalışarak geçirebilir, ancak kendisinin derinlerde olan yalnızlık hissini bastırmaktan başka bir şey yapamaz.

Her ne kadar bu hisle mücadele etmeye çalışsa da, aslında yalnız kalmaya o kadar da karşı değildir. Belki de gerçekten olması gereken, hayatın içindeki ufak tefek güzel anların aslında hiç olmamasıdır. Bunu kabul etmek kolay değildir, ancak bu kişi artık gerçek mutluluğun peşinde koşmaktan yorulmuştur.

Sürekli mutlu olmanın mümkün olmadığını kabul eder ve bu hislerin sürekli kemirmesine izin vermek yerine, tamamen mutsuz kalmayı seçer. Bu da, kaybedebileceği bir mutluluk hissinin sahibi olmayacağı anlamına gelir. Belki de bu, tamamen yalnız kalmayı kabul etmenin bir yolu olabilir. Elinde kaybedeceğini bildiğin bir mutluluk hissinin olmasından belki daha iyidir edebi mutsuzluğu tercih etmek.

Gecenin sonunda, bu kişi hala yalnız hisseder. Ancak artık bu hisse karşı savaşmak yerine, onunla birlikte yaşamayı öğrenmiştir. Kabullenmek, bazen en iyisi olabilir.