Ben ve kahvem.

Sabah kalkıp yüzümü yıkıyorum, buz gibi suyun yüzüme çarpmasının ardından alkolü bir sığınak olarak kullandığım için kısık olan gözlerim geçmişin izlerini taşıyan bir kederle açılıyor. Ölü düşüncelerimin ağırlığı tüm bedenimi sarsıyor ve içimdekilerin sinirlerimi kıstırdığını hissediyorum, bu acı beni kuyunun içine daha hızlı bir şekilde alıyor.

Yumuşak adımlarla pencereye doğru ilerliyor, mutlu olduklarını düşünen insanların siyah gözlerine bakıyor ve bu sahteliğin farkında olmanın getirdiği karmaşık duyguları aynı anda yaşıyorum.

Bunaltıcı ve kasvetli olan havanın, hafif esen rüzgarlarıyla birlikte getirdiği umutsuzluğun her yeri kapladığını görüyorum. Bu sırada, kalabalık ve anlamsız bedenler rüzgarların arasından kıvrılıyor ve onları kısa bir süre içerisinde tekrar yok ediyorum.

Sıcak kahvenin dudaklarıma getirdiği o tadı almak istediğim için penceremden dışarıya doğru olan bu ufak gezintiye bir ara veriyor ve kendime kahve yapıyorum. İnsanların bencilliği kadar sert olan bu kahve, beni bir kez daha uykumdan uyandırarak zihnim ile hafif tempolu bir şekilde dans etmeye başlıyor.

Bu sırada dışarıdan gelen bazı sesler duyuyorum, bu seslerin gülüşmeler olduğunu düşünerek pencereyi tekrar aralıyorum ama karşılaştığım manzara benim için pek iç açıcı olmuyor. Sahte bir şekilde kahkahalara boğulan insanlar gözlerini bana çeviriyor. Anlıyorum ki, içerilerinde yaşadığı yıkımları ve kasırgaları sahte bir maske ile örtmeye çalışan bu insanlar kendi karanlıklarında kaybolmamak için bu denli acı verici bir sahteliğe imza atıyorlar. Ancak bu suratlar içlerinde olan çatışmaları ve yıpranmaları yeterince gizleyemiyorlar ve bir süre sonra kendini gerçekliğin yıkıcı kucağına bırakıyor olacaklar.

Biraz daha bakındıktan sonra acele bir şekilde bir yerlere yetişmek için ilerleyen insanları görüyorum, ayakları istemediği yerlere doğru ilerleyen insanlar. Bu kişiler gerçekler ile yüzleşmiş, verecekleri çabanın anlamsızlığını önceden yaşamış kişiler oluyorlar. İsteklerini ve tutkuları karmaşık ve çözülmeyecek bir düğüm haline gelmiş kişiler, hayatları boyunca bu gerçekleştiremeyecekleri ve zihinlerinin bir yerlerinde küf tutmuş amaçları için bir umut ışığı arıyor olmaya devam edecekler. Maalesef, asla bulamayacaklar.

Bu şeylerin canımı sıktığının fark ediyorum ve kafamın içine bir yolculuk gerçekleştiriyorum. Gerçekleşmesi imkansız olan şeyleri düşünüyor ve bundan büyük bir haz duyuyorum. Bu imkansızlığın farkında olmak hem beni içten içe yaralıyor hem de düşüncelerimde imkansızlıkları mümkün kılabildiğim için bunu açılan yaralarımı kapatacak bir yara bandı olarak kullanıyorum. Kendimi içten içe kandırıyorum ve çaresiz kaldığımı anlıyorum, haz yerini büyük bir yenilgiye bırakıyor. Artık dayanamıyorum.

Buna bir son vermem gerekiyor, maskemi çıkarıyor ve kahvemden bir yudum daha alıyorum.