Penceresiz bir oda.

Sessizce oturuyorum, odamın duvarları arasında sıkışmış halde. Penceresi olmayan bir odada olmak bana acı veriyor. Her şeyin dışında kalmak, hayatın kollarından uzaklaşmak beni daha da yalnızlaştırıyor.

Sokaklarda yürüyen insanların sesleri odama kadar geliyor. Gülüşler, konuşmalar, hatta hüzünlü şarkılar bile duyuluyor. Ama ben burada, sessizlik içindeyim. Sadece kendi nefesimi duyuyorum ve bunun beni daha da yalnızlaştırdığını hissediyorum.

Gökyüzü hala var mı, güneş batıyor mu, yağmur yağıyor mu? Bilemiyorum. Bu odada, her şey siyah beyaz, her şey aynı. Hiçbir şey hareket etmiyor, her şey donmuş durumda. Bu dünyanın ne kadar büyük olduğunu biliyorum, ama ben sadece benleyim.

Neden bu odada olduğumu bilmiyorum. Belki de kaçmak istediğim bir şey vardı, ama şimdi sadece kendi içimde kayboluyorum. Her şeyin dışında kalmak, hayattan uzaklaşmak zorunda mıyım? Kendimi bu şekilde mi kurtarabilirim?

Belki de bu odada olmak, dışarıda olanlardan kaçmak değil, onları izlemek için bir fırsat verir. Hayatın inişleri ve çıkışları, mutluluğu ve acıyı hissetmek, bunların hepsini dışarıda olanlara yaşatmak yerine sadece izlemek, belki de daha az yok olmuş hissetmemi sağlar. Yaşatmak zorunda olduğum her duygudan uzaklaşmak.

Belki de dışarıda olan bir gülümdür, beni sevdiği için toplayan insanlara zarar veren ve kendi doğasından kaçamayan bir gül. Duygulu kalpleri kanatan.

Ama yine de, penceresiz bir odada olmak, hayatı kaybetmek gibi bir şey. Sadece sessizliğimle kalıyorum ve bu sessizlik beni yavaşça yutuyor. Gökyüzü hala var mı, güneş batıyor mu, yağmur yağıyor mu?

Haklısın, belki de dışarıdaki hayat hiç de güzel ve umut verici değildir. Belki de insanlar arasında korkunç şeyler oluyor ve biz odanın içinde kalarak kendimizi en iyi şekilde koruyoruzdur. Ama yine de, penceresiz bir odanın içinde olmak, bilinmezliğin ve belirsizliğin en derin sularında kaybolmak gibidir.

Bu yüzden bence herkesin odasında en az bir pencere olmalıdır.