Hususi Bir Mevzu Hatay:

İki sene önce sabahın bir köründe, bir haber kanalı, tonlarca mesaj, telefonlar ulaşılamıyor ve ben uyurken yıkıntılar arasında kalan uzak/yakın tanıdıklarım... Sonrasında o gece yaşanan uykunun suçluluğu ile her gece sabah 5'e kadar "daha neler yapabiliriz?" diyen her kanala ulaşmaya çalışmak: Çeşitli yardım kuruluşları, vakıflar, üniversitelerin yardım birimleri, üye olup orada destek sağlamak için yolculuk planlayan kuruluşları ve bir haftaya kalmaz iş yerine gidip erzak toplanan her kamyona ısrarla bir şeyler koyma işine atılmak...

Hatay belki kendi memleketimden daha çok yer kaplıyor kalbimde. Neredeyse kimi tanıyorsam, kimle samimiysem, kimle dertleştiysem orada olduğu için. Kahramanmaraş, Hatay, Elazığ, Malatya, Diyarbakır... Gittikçe genişleyen genişledikçe kalbimi daha da kısılmış hissettiren Türkiye'min her bir memleketi... Oraya gidip taşların altında insan sesleri geliyor diyen kurtarma ekibindeki arkadaşlarım... Şimdi her şey gerçekten soğuk. Hani acının sıcağı insana nefes aldırmıyor da soğuğu bazen bir şeyleri yitirmiş olduğunu, sürekli bir halde bir şeyin yası içinde o kaybolmuşluğu, donukluğu öyle içinde hissettiriyor ki anlıyorsun bazı şeylerin hiçbir zaman geçmeyeceğini ve artık senin bir parçan olduğunu. O parçayı kim ısıtacak bilmeden içinde taşıdığın rüzgarı, yeli bir şekilde kimseye dokunmadan yaşatmaya devam edersin ya Hatay o şekilde hususi bir mevzu.

Hatırlıyorum yaşıtlarımın ölüm mesajlarını aldığımda belki bir tanıdığı vardır diye birilerine ulaştırmaya çalışırken ki yutkunuşumu. Depremin içinde kalan, o taşların arasından çıkıp bir bahane bulmadan aramalara katılan tonlarca insana karşı yerimde yapabildiğim uzaktan yardımdan utanışımı.. Kimseye söyleyemediğim ama bazen çalışırken ayakta zor durmama sebep olan uyku utançlığını...

Alışmalı kendi yaramızı kendimiz sarmaya demişti minik serçe. Ben o günleri hatırladıkça kırsam da kalbimde bir korku sevdiklerimi yarın göremeyeceğimin endişesi ile kızgınlığım arasında gidip gelişlerimi çözemiyorum. Gitsem de dönmek için can atıyorum. Bir sabah bir telefon başında beklemediğim haberi almak gibi bilinmeyecek kadar karanlık gelen bir gelecek varken bana bahşedilen şimdinin minnetini duymadığım her bir ana şuan öyle kızgın hissediyorum ki.

Evet, 6 Şubat'tan bahsediyoruz. Depremden. Yıkımdan. Beklenmedik bir sayıdan bahsediyoruz. Bilmem belki uyumamalıyız bu gece, gitmesek de oralara anmalıyız bazı yaraları. Hani öyle dram malzemesi olarak değil, inatla yaşayanlara, canını orada bir çiçek olarak bahşedenlere duyduğumuz saygı için. Canını yerin altında bırakan bir babanın nefesini hissedebilecek kadar kalbimiz olduğunu kendimize hatırlatmak için, sevgilisini yitiren bir gencin kalbinde bir meşale yakmak için, bir annenin çocuklarıyla yaşamak için verdiği 72 saatlik mücadeleyi anımsamak ne kaybettirir ki bize? Anımsamak, anmak size korkutucu gelse de kayıplarla yüzleşmek, kendimizi kaybolmaya teslim etmekten daha cesur, daha realist geliyor gözüme.

Aslında bir acı seni yıktığında, paramparça ettiğinde, tozu dumana kattığında her şeyi toparlamak daha kolaydır. Bu sefer bu toz duman hiçbir şeyi toparlatmadı. Geride derin bir sessizlik, ümitsizlik ve "niçin?" soruları bıraktı. Ancak acıyı ertelemeyip onu yaşama cesareti kaybettiğin, toz duman olan şeyleri de yaşatmaya yaramıyor mu? Eskiden olsa kalbim ağrırdı bu konuda bazı şeyleri yazarken, bir anda terler dökerdim ve ağlamadan geçmeyen bir ağrının karşısında çaresiz kalırdım. Ancak ben bazı acıları kendime kattım. İnsan, böyle büyüyormuş. Kendimle yoğurdum. Yol aldım. Acı denilen olgunun bir bitim değil bir varoluşu sonsuz hale getirdiğine şahit oldum. Bu dünyada çoğu şeyin hiçbir zaman bitmeyeceğini ancak her bitimden bir doğum gerçekleşeceğini gördüm. Acının da bir son değil bir yaşam olduğunu, yaşamı gerçekten anlamlandıranın acıya karşı yaşamayı inatla savunmak olduğunu öğrendim. Sonra baktım zaten acı yaşamak için varmış dedim. Eğer bazı acılar yaşamasaydım bu kadar berrak, bu kadar derin bakamazdım. Susmayı bu kadar çok sevmez, bu kadar çok her şeyde bir iyilik bulacak narinliği hissedemezdim.

Fakat bu acı maddi yani bedenen bir kayıp yaşattığında, seni de alıp bir süre ruhen kaybettirdiğinde şunu öğrendim bir gün kalbin acıyarak uyandığın o sabahlar geride kalacak bir noktada sen artık onu içinde taşıyarak devam ettirecek, o adımları bu o içinde devam eden yaşama sunulan cesaretle atacaksın. Bazen duracaksın. Köşene çekilip izlemek, yürümekten daha çok ilerletecek seni. Acına karşı koymayacak o acının defalarca kalbini yok edecek kadar sızlatmasına müsaade edeceksin ve hani kendine şunu diyeceksin "nefes alıyorum ve hala hissediyorum. Teşekkür ederim benim kaybolmama izin vermeyip acı çekmemi de mutlu olmamı da sağladığın için."

O kadar söylemek istediğim şeyler var ki.. Ne yazacağımı bazen seçemiyorum. Kelimeler ya yetersiz kalıyor ya da Türkçeyi unutuyor gibi oluyorum. Başka hangi dilde bu kadar kendimi ait hisseder de hislerimi tarif edebilirim onu da bilemiyorum.

Acı öyle bir acı ki bazen onu anlatmak ile o acının içinde sağ kalmak arasında gidip geliyorum. 2023'te bir anda içimde duyduğum bir hisle size sadece söylemek istediklerimi yazmak istiyorum, kim bilir çoğu kişi okumayacak ya da kimse görmeyecek ama orada yitirilen her nefese bir can borçluyuz ve bu yüzden yaşamak zorundayız, durup şikayet etmeden...

Daha çok ağaçlar ekerek, daha mutlu çocuklar yetiştirerek, sevdiklerimize daha sıkı sıkı sarılarak, kalbi kırılan birinin kırıklarına merhem sürerek, kendimizi daha severek, kıymet bilerek, daha çok karşılığını beklemediğimiz iyilikler yaparak, daha sağlam yere basarak, nefes aldığımız her an bir yaşamı büyüteceğimiz bilincinde olarak, daha çok çalışarak, en güzellerini bulana kadar yaşamı aramaya koyularak, sokağın kenarına bir tas su koyarak, solmuş bir çiçeği budayıp inatla yaşaması için besinini düzenli vererek yani özetle yaşamı bilerek yaşamak zorundayız ve geri gelmeyeceğini bilerek yaşamı çok değerli bir film, kitap veya müzik haline getirmeliyiz. Devam edemeyen her cana bunları borçluyuz.

Bir kelebek kanatını çırpıp dünyanın bir ucunda bir şeyleri hareket ettiriyorsa bizde daha güzel hatta en güzel şekilde yaşayarak bir yaşamı kurtarabiliriz. Sevdiklerini kaybedenlere, içinde bitmeyen ama yaşama bağlayan bazı acılara ithafen. Bu bir bilim yazısı değildir. Okuduğunuz için teşekkür ederim...

Daha da yarının umudunu taşıyan, kalbi bir heyecanla attırıp bir an evvel yarın olsun diye sabahları edemediğimiz kadar sevinç veren, tan vaktinin kurşuni maviliğini içimize dolduran yarınlara.