Bırakın Düşeyim Böylece Sizleri Tanıyacağım

2021 yılı, Bilişsel Davranışçı Terapi dersinde 60 veya 65 kişilik bir online derste, ki bu ders son dersti, dedektif yöntemini terapide nasıl uyarlayacağımızı konuşurken bir etkinlik yaptı hocamız ve bizden gönüllü birini istedi. Tüm ders boyunca asla katılmadığım bu tarz etkinliğe bir cesaret katılarak gönüllü olmak istedim. Hocam terapi veren, ben terapi alan olacaktım yani ben danışan karşımdaki danışmanım olacaktı. Bir şeyler konuştuk ve profesyonelliğinden midir, bilmiyorum hocamla çok hızlı bir diyalog gerçekleştirdik. O sıra beni izleyen tüm arkadaşlarımın benimle beraber olduğunu unutarak bir salonda hocam ve ben varmışım gibi daha doğrusu danışmanımla baş başaymışım gibi hissederek devam ettik. Bir şeyler sordukça ben çocukluğuma kadar indim ve bana bir soru sordu "Ne zaman aradığın zirvede olacaksın?" ona şöyle cevap verdim; en dibi gördüğüm zaman. Tamamıyla BDT temelli bir psikoterapi eşiğinde hıçkıra hıçkıra ağlarken ve benimle hıçkıra hıçkıra ağlayan 65 kişiyi fark ederken ve bu süreçte online dersi ailemin de duyduğunu fark ederek herkesle ağlayarak ileri gelen bir sürecin içinde tek hatırladığım hıçkırarak bunu söyleyip ağlamamdı.

65 kişiyle beraber bir duygu içinde bir bütün olabildiğimi gördükçe daha da şaşırmıştım. Bunca zaman sessizce hıçkırdığım her olayın sonunda olayı sadece ben yaşarım sanıyordum. Yargılarla büyütülmek ya da dinlenmemek bu olsa gerek 65 kişinin içinde neredeyse herkesin benimle beraber ekranı açıp ağladığını görünce içimi sevinçten çok rahatlamışlık aldı. "Hayattasın Ayşegül. Görülüyorsun ve görüldüğün gibi seviliyorsun." Seni büyütenlerin baskı ve yargılarından uzakta seni gören ve seni içlerinde büyütenlerin sahiplenmişliği sıcacık hissettiriyor dediğini unutmuyorum. Daha sonrasında bu etkinliğin sonunda sevgili hocam benimle imajinasyon yapacağını ve mümkünse dersteki herkesin katılması gerektiğini söyledi. Gözlerim kapatıldı. Bana bir çanta verildi. Kendimi küçücük bir kız bedeninde görüyordum. O çantanın içinde yığınlarca taş vardı. Bir dağın zirvesine tırmanmamı istedi hocam. Yürüdüm baya yürüdüm. Gerçekten imajinasyon görüyordum ve bunu anlatırken hocam da bunu gördüğünü söylüyordu. Yürüdüm ve saçım örgülüydü. Bana zirveye ulaşıp ulaşmadığımı sordu. Ulaşmıştım. Çantayı çıkarmadan içindeki taşları tek tek alıp zirvedeki uçurumdan aşağı at. Taşıdığın onca yükü kaldırıp at en dibe dedi ve attım. Sırtın ağrıyor mu diye sordu. Evet, ağrıyordu. Gerçekten sırtım ağrıyordu. Şimdi senden o zirveyi o içi boş çantayla dolanmanı istiyorum dedikçe gözümden yaş geliyordu çünkü ne dediyse hissedip-görmüştüm. Bana zaman verdi. Verdikçe de ben gözlerim dola dola göz kapaklarımı kapalı tutmaya çalışıyordum. Hazır hissettiğinde gözlerini aç dedi ve açtığımda benimle beraber ağlayan insanları gördüm. Benden etkilenen, o an beni gören, dediklerimi bilen insanlar. Hiçbirinin ağzından beceriksizsin, yapamıyorsun, böylesin demeden sadece sen şahanesin, bizi ağlattın nasıl güzel kalbin varmış, ne yaşadıysan sen olduğu için mutluyuz diyen insanlarla dolu bir karşılama aldım. Eğer gerçekten ortada bir gerçek varsa isterse online olsun bir küçük an bile hayatına etki edebiliyormuş. O sıra düştüğümü düşünürdüm. Zor olduğunu. Ve hayat o sıralar nefes almayı bile henüz bana öğretmemişti. Her şey zordu. Şuan dönsem o zamana her şey daha farklı olabilirdi çünkü oradaki Ayşegül, nefes almanın bile doğrusuna mecburdu. Bir yanlış nefes hayatına mal olabilir, kendini yoğun eleştiride bulabilirdi.

Ne zaman zirveye ulaşacaksın? - En dibi gördüğümde, dediğim anı hatırlıyorum da hangi insan en dibe hasret olur ki? Ve o zirve neden o dibe bağlıdır? Her şeyi sıfırlayabilmenin mümkünatı olduğu için mi yoksa en dipteyken kalkmak benim tercihim olduğu için mi? Yani ben kendi seçimlerimle var olmak ve o varlığı sürdürmek için o dibe hasret miydim? Tüm bu olan şeyler arasında "Sen ne isterdin?" sorusuna ne istediklerimi söyleyemediğimden mi düşmek için can atıyordum? O zamanlar bana hayat çok güzel bir ders vermişti. Acının güzelliğini görmek gibi. Acı büyütebilir, ittirebilir, korkutsa da ilerletebilir ve bambaşka kapılar açabilirdi ama ondan korunmak için köşe bucak saklanmak, sürekli kendine koruma kalkanı hazırlamak, izole olmak bir fayda sağlamıyordu. Düşmeliydim. Düşersem yaşamı keşfedecektim. Yaşayacaktım. Yaşadım diyebilecektim. Defalaarca düştüğümü bilmeden bunca sene geçmişse şimdi canım acıya acıya düşebilir ve ayağa sağlam kalkabilirdim çünkü bana söylenenlerin aksine ben ayağa kalkmaya inat eden, pes etmenin lügatımda yer edindirmeyen ve hep bir yaşam peşinde koşan bir insandım ve bunu yapacaktım. Bu yüzden yaşamalıydım. Hep sevinmek veya mutlu olmak için uğraşırken mutsuz ve daha acı çeken bir insan olabildiysem acıdan kaçmayarak onu görüp, ondan öğrenerek de mutlu olabilirdim. Çünkü bildiğim bir şey var insan her şeyi hep yaşıyorsa-hiçbir şey yaşayamıyor demektir. Ben artık sürekli olan her şeyden sıkıldım. Bu bir insan, bir iş olarak söylenen şey değil; sürekli kendimi korumak için her şeye karşı artık kendimi hazırlıklı hissetmek istemiyordum. Sürekli yapmak için hedefler koyup o hedefleri unutmak istemiyordum. Ben bir insan gibi, yaşadım diyebilmek için yaşamak ve çabalamak istiyordum. Gerekirse üstüm başım çamur olsun kalkıp o çamuru o üstümden çıkarana kadar devam edeyim istiyordum.

Şuan belki de gerçekten düşüyor, süzülüyor ve bir kara deliğin içinde kayboluyorum. Benden daha zor olan hayatları görüyor kendime dönüp şükretmek yerine bahşedilen zamanın kıymetini nasıl bilebilir ve o hayata nasıl dokunabilirim diye düşünürken gördüğüm en üzücü tablo ise düşmeni dört gözle bekleyen ve bundan ruhlarını neşelendiren insanlar oluyor. Her hayatın bir başkasının hayatında olduğu gibi ilerleyemeyeceğini biliyorum. Ben bir benzerlik değil hatırlanmaya değer bir hayat arıyorum. Değerin olduğu, çabanın olduğu ve günün sonunda nefes alırken başardım dedirtecek bir hissin varlığını. Anlıyorum ki yargılamak, insanlara bir çöp kutusu muamelesi yaparak herhangi zor anında tüm çöpleri içine atmak, kendi çıkarları için başkasının mutlu olmasından haz duyamamak oldukça basit bir benzerliğin sonucuymuş. Hikayesi olmasının değerini bilenler hayatı sevmekle, insanı yüceltmekle, ilerletmekle ve değerlerini korumakla ilgilenerek kendini var edermiş. Gerekirse bu yolda uykularından, yollarından, çözümlerinden fedakarlık gösterirlermiş. Basit bir benzerliğin insanları bir başkası ile başkasını, bir hayat ile başka hayatı, bir benzerlikle bir benzerliği kıyaslamaktan öteye gidemezlermiş.

Düşmeyi sırf bazen bu anlar için seviyorum çünkü kimin gerçekten senin insanın olduğunu ortaya çıkarıyor. İlla birinin el atmasına ve durumları düzeltmesine gerek yok. Omzuna dokunup "iyi olacaksın", sarılıp "ne olursa olsun buradayım" demesi yeterli oluyormuş. Bunu yapamayıp "senden bir şey olamaz" sesleri yükselen insanların yüzlerinde ki o kirli havadan öte insanı zehirleyen hiçbir durum yokmuş. Her şey gerçekten çözülür. İnsan, bir başka gün bir anda şans kapıyı çalarken kendini bulabilir. Bir sabah uyanıp tüm çabalarının ödülünü alabilir. Hayat bu belli olmaz. Ünlü kuramcı Gardner bana bilişsel gelişimle ilgili söylediği bir ifade de dediği gibi "kim nasıl besliyorsa beslediği anı; o alanda etkisi artabilir". Hayat, bir anda elindeki her şeyi aldığı gibi bir sabah gözlerini açtığında sana her şeyi sunabilir.

Bildiğim şey insan neyi seçiyorsa onu yaşadığı. Her zaman inançlı olan bir insanı durduracak hiçbir güç yok. O zirve, o insan için en dipteyken daha ulaşılabilirdir çünkü mesele asla zirveye çıkmak değil zirveye giderken çabalamayı seçmektir. Ve çaba, aslında yaşamdır. Nefes almak gibidir. İnsanın son nefesine kadar yaşamak için direnmesi gibidir. Kim bilir belki de bu yüzden zirve diptedir. Bir İtalyan şarkıda da dediği gibi denizi düşler ama sudan çekinir kim bilir belki de deniz onun içindedir. _{(ki bu şarkıyı aşırı kendimle bağdaştırırım, şarkının içine hapsettikleri Camel - Rajaz tonundan ve sözlerinden dolayı.)}

_{SEVGİLERİMLE,}

_{SADECE BASİT BİR YAZI. KİME İYİ GELİYORSA. AYŞEGÜL.}