H e r Ş e y H a k k ı n d a

Her şeyin başlangıcı bir bitişle başladığını düşünüyoruz ama ya aslında bir şeyin içindeyken bir başlangıç varsa? Kendini görmeye başladığın ilk an mesela; bütün her şeye yüklediğin anlama bakıp anlamsız bulduğun gerçeği ile karşılaşınca olduysa ve anlam yüklediğin şeyler bir eylem halindeyse... Yani aslında insan belki de her şeyde bir başlangıç yapabilecek konumdayken aslında her şeyi bitirebilecekse?

Kendimi görebildiğim en güzel anlardan birindeyim. Sürekli kırılıyorum, beklentilerim şaşırtıyor ve ölüyor, beklediklerim beklenmeyecek kadar yoklar, çabalarım karşılık görmüyor ve bunlarca sene görülen emekler karşılığını almıyor. Aslında beklemediğim yerlerde görüyorum kendimi ve hayal ettiğim yerler şuan içinde saklanan bir geleceğin penceresinde gibi. Ihtan bir eziyet içinde gibiyim. Sanki bir çamurun içine saplanıp bir potansiyelin keşfinde hissediyorum. Kim bilir gerçekten kimsenin bilemeyeceği bir ışık keşfedecek hayatım bir döngüden kurtulacak.

Artık her şeyi serbest bırakmanın şerefindeyim. Her şey serbest. İnsanlar, kazandıklarım, kaybettiklerim, tuttuklarım, atamadıklarım, ezberlediklerim ve unuttuklarımda. Konuşulanlardan bir ders edindiysem o da şu bazen haklı olmanız benim gerçeğimi yansıtmıyormuş. Haklı olmanız, benim gerçekliğimde yeri olmayan bir gelecek. Çünkü bir anda yere düşsem de, yara da alsam kalkacağım yolu çoktan çizdim ve inanıyorum ki en büyük düşüş büyük yükselişin çığlığı olmaya gebe. Ben, düşmeye razıyım çünkü yükselişim yakında sessizlikle ıhtan bir biçimde gelecekte olacak ve tüm her şey bir anda yerinde kalmayacak çünkü yeterince kaldığım yerlerde, tutturduğum düzende ve mütevaziliği ektiğim bahçelerde kendi ağaçlarımın meyvelerini yemeye başlayacağım.

Bu benim için bir yazıydı. Uyanınca insan, bir somutlaştırıyor.

Öyle. Gerçek, yalanı öldürdü.