Tebrikler! Zaman yolcusu olmaya hak kazandınız. Geçmiş zamana doğru bir maceraya atılıyorsunuz.

Yolculuğunuz bugünle başlıyor, yürüdükçe geçmişe doğru gidiyorsunuz. Bir ormandasınız. Ormanın girişinde küçük bir patikada başlıyor ve ormanın derinliklerine doğru yürüyorsunuz. Kuş cıvıltılarını ve ırmağın akış sesleri kulağınıza geliyor. Rengârenk çiçekler, kocaman heybetli ağaçlar, ağaçların dallarında oradan oraya zıplayan sincaplar, etrafta uçuşan böcekler ve üzerine bastığınız nemli toprak... Rüzgâr tatlı tatlı esiyor, güneş teninizi ısıtıyor. Etrafınızı sarmalayan yaşamın tadını çıkarıyorsunuz. Henüz yolculuğunuzun başındasınız ve burası tam size göre bir yer.

Zarar vermek ile zarar verilmesine izin vermek arasında ahlaki açıdan bir fark var mıdır? Eğer yoksa, pasif ötenazinin izin verilebilir olduğu şartlarda aktif ötenaziye ahlaki bir itirazın da olmaması; bir savaşta toplam ölüm sayısını en aza indirebilmek için masum sivillerin bombalanmasına itiraz edilmemesi gerekir. Bunun yanında, üçüncü dünya ülkelerinde yetersiz beslenmeden, susuzluktan, kızamıktan ölen milyonlarca çocuğun ölümünü engellemekteki başarısızlığımıza bir itiraz, daha doğrusu feryat edilmelidir. Bu soru, sonuççuluğun (İng: "consequentalism) doğru olup olmamasıyla ilgili gibi görünüyor; zira sonuççular zarar vermenin; basitçe zarar verilmesine izin vermekten daha kötü olmadığına inanırlarken, sonuççuluğa karşı çıkanların neredeyse tamamı aksi fikirdedir.

Peki zarar vermekle sadece zarara izin vermek arasında ahlaki bir fark var mı? Bu soruya ait yaklaşımları iki geniş türe bölebiliriz: İlki, örnek kullanarak (zıtlık stratejisi) ya da farklılığın kesin tabiatından bağımsız olduğu söylenen varsayımlar yolu ile farklılığın tabiatıyla ilgili hiçbir şeyden bahsetmeden soruya cevap vermeyi deneyenler. İkinci olarak, farklılığı derinlemesine analiz eden ve bu ahlaki soruya kendi temel tabiatının bir cevap gerektirdiğini göstermeye çalışanlar.

Amerika'nın tropik bölgelerinde yaşayan yarasalar, kızamık gibi hastalıklara yol açan morbillivirüs adlı RNA virüsleri taşıyor. Ancak bu virüslerin diğer memeli türlerine yayılmasında yarasaların rolü hâlâ net değil. Charité - Universitätsmedizin Berlin ve Alman Enfeksiyon Araştırmaları Merkezi öncülüğündeki uluslararası bir araştırma ekibi, Nature Microbiology dergisinde yayınladıkları makalede Brezilya ve Kosta Rika'daki yarasa ve maymunlarda morbillivirüslerin yayılımını inceledi.^[1] Çalışma sonucunda yeni virüs türleri ve virüslerin yarasalardan diğer memeli türlerine geçtiğini keşfeden ekip, bu konak değişimlerinin olası tehlikelerine karşın virüsleri daha yakından izlemenin gerekliliğine dikkat çekiyor.

Morbillivirüslerin neden olduğu hastalıklar arasında en bilinen örnekleri arasında insanlarda kızamık, sığırlarda sığır vebası ve etoburlarda köpek gençlik hastalığı sayılabilir. Sığır vebası başarıyla yok edilmiş olsa da diğer morbillivirüsler hem insan sağlığı hem de çiftlik hayvanları için önemli bir tehdit oluşturmaya devam ediyor. Çeşitli memeli türleri arasındaki geniş dağılımlarına rağmen, ana konakçıları, coğrafi dağılımları ve yeni türlere sıçrama potansiyelleri hakkındaki bilgiler oldukça sınırlı.

İnsanlık tarihi boyunca belirli ihtiyaçlar doğrultusunda sayı sistemleri icat edilmiş veya keşfedilmiştir. Belirli insan toplulukları, bu ihtiyaçlar çerçevesinde, kendi medeniyetlerine özgü sayı sistemleri geliştirmişlerdir. Bu sayı sistemlerinin oluşumunda yatan temel faktörlerden birisi, sistemlerin "taban bazlı" olmasıdır. Roma sayıları ve Arap sayıları gibi sayı sistemlerinde farklı tabanlar kullanılmıştır. Örneğin günümüzde kullandığımız onluk tabanda sayma sistemine dayanırken, Babiller altmışlık tabanda bir sayma sistemi kullanmışlardır; Mayalar ise yirmilik tabanda bir sayma sistemi geliştirmişlerdir. Bu sayı sistemleri oldukça eskidir ve birçoğu artık terk edilmiştir; ancak İnyupikler tarafından bulunan yirmilik tabanlı sayma sistemine dayanan kakvotik sayı sistemi diğer sayı sistemlerine göre çok yenidir. Bu nedenle bu ilginç sayı sistemi, incelemeye değerdir.

İnyupikler, ABD'nin kuzeyinde yer alan Alaska bölgesinde yaşayan Eskimo toplumlarıdır (bu farklı terimlerle ilgili olarak buradaki yazımızı okuyabilirsiniz). Genel olarak belirli bölgede yoğunlaşmış olsalar da, kendi içlerinde bazı farklı toplulukları aşağıdaki görselden inceleyebilirsiniz. Bu toplulukların konuştuğu dil inupiaq dili olarak bilinmektedir. Bu dil, fonetik yapısı gereği onluk tabanlı sayma sistemine pek uygun değildir. Öyle ki bu sorun, okullarda belirgin hale gelmeye başlamıştır ve bu soruna kalıcı çözüm arayan İnyupikler, yaklaşık 25 yıl kadar kısa bir geçmişe sahip olan kakvotik sayı sistemini icat ettiler. Peki bu sayı sisteminin işleyişi nasıldır?

İklim değişikliği, sıcaklık, yağış, rüzgar düzenleri ve Dünya ikliminin diğer göstergelerindeki uzun vadeli değişimleri ifade eder. Küresel ısınma, özellikle atmosferdeki sera gazlarındaki artışın neden olduğu Dünya'nın yüzey sıcaklığının ısınmasını ifade eder.

Bir grubun içinde farklı düşüncelere sahipseniz bunu dile getirir misiniz yoksa grubun hemfikir yapısını bozmaktan çekinip susar mısınız? Kendi düşüncenizin doğruluğundan emin olup olmamanız bu durumu değiştirir mi? Peki sizinle beraber grubun ortaklaşa kararına karşı çıkan birileri varsa ne yaparsınız?

Sizin kişisel olarak ne yapacağınız konusunda kesin bir yargıya varmak zor olsa da insanların böyle durumlarda nasıl davranacağını merak eden sosyal psikologlar bir dizi deney gerçekleştiriyorlar ve sonuçları cidden ilginç. Grubun ortak davranışına katılma nedenimizi iki nedene bağlıyorlar: İlki grup tarafından kabul edilmek ve beğenilmek, ikincisi ise grubun sizden daha iyi bir yargıya varabileceğini düşünmek.

Seyirci Etkisi, görgü tanıklarının suça müdahale etme sorumluluğunu bir başkasına atmaya meyilli olmasına verilen psikolojik bir isimdir. Yani Seyirci Etkisi Teorisi'ne göre bir tanık, bir olaya tek başına şahit olursa, o tanığın kurbana yardım etme ihtimali, birden fazla tanığın olaya tanık olduğu duruma göre daha yüksek olacaktır. Yani paradoksal bir şekilde, ortada ne kadar çok tanık varsa, kurbanın yardım görme ihtimali artmamakta, tam tersine tanıkların birbirine güvenerek kurbana yardım eli uzatmama ihtimali o kadar artmaktadır.

Örneğin otoyolda ölü bir hayvan ya da tehlike arz edebilecek bir çöp gördüğünüzde, durup sorunu çözmek yerine "Nasılsa bir başkası halleder." diyor olabilirsiniz. İşte bu, Seyirci Etkisi'nden kaynaklanmaktadır: Belki daha ıssız bir yolda karşılaşsanız, aynı unsur aslında daha az risk teşkil etmesine rağmen (çünkü daha az trafik vardır), durup da o riski ortadan kaldırma ihtimaliniz daha yüksek olabilir. Elbette insanlar "Aman canım benim sorumluluğum mu?" gibi yollarla bu davranışlarını rasyonalize etmeye çalışmaktadırlar - ki yazının ilerleyen kısımlarında buna da döneceğiz.

Fareler kanalizasyonlarda dolaşmaya, hamamböcekleri mutfak köşelerinde saklanmaya başlamadan çok önce, istenmeyen başka bir misafir erken medeniyetleri rahatsız ediyordu. Biology Letters dergisinde yayımlanan yeni bir genetik çalışması, otel odalarınıza musallat olan ve kanla beslenen tahtakurularının şehirlerde dolaşan ilk haşereler olduğunu gösteriyor.^[1] Ekip, tahtakurularının on binlerce yıldır insanları rahatsız eden tehdit olduğunu öne sürüyor. Araştırmada yer almayan Dresden Teknoloji Üniversitesi'nden evrimsel biyolog Klaus Reinhardt, çalışma hakkında şunları söylüyor:

Yine de bazı araştırmacılar, tahtakurularının bu unvanı gerçekten hak edip etmediği konusunda kararsız olduklarını söylüyor. Pek çok tahtakurusu türü hayatta kalmak için insanlara ve kana ihtiyaç duyar. Ancak bilim insanları, çok uzun zaman önce tahtakurularının tercih ettiği asıl avların sadece yarasalar olduğunu düşünüyor. Genetik kanıtlar, yaklaşık 245.000 yıl önce bazı tahtakurularının ilk insanlara geçtiğini gösteriyor.