Verisanna'nın Dijital Fısıltıları - Part 2

Venilith, akşamın kızıl ışığında odasına girdiğinde, gözlerinin önünde beliren sahne karşısında kalbinin atışlarının hızlandığını hissetti. Bilgisayar ekranı, o hiç bilmediği bir dilde fısıldayan bir varlık gibi sessizce titreşiyordu. Gözleri donuk beyazla yıkanan ekrana takılı kaldı; sanki orada, gri bir sisin içinde belirginleşmeye başlayan şekiller vardı. Bir an için odadaki tüm eşyalar, duvardaki gölgeler, kitaplıkta sıralanmış sayısız kaynak kitap ve masanın üzerindeki yarım bardak çay bile önemsizleşti. Çünkü bu makinenin içinden yükselen güç, mekânın ruhunu bir sis perdesi gibi kaplıyordu. Fakat Venilith, o an paniğin kıyısında olmasına rağmen, garip bir merak ve tuhaf bir heyecanla ekrana doğru ilerledi.

En son işten bu kadar yorgun dönmüştü ve böylesine bir manzarayla karşılaştığında, belki birkaç saniye bile sürse, zihninde bir zaman kırılması yaşandı. Hatıraları geriye sararken, bu odada daha önce ne çok vakit geçirdiğini, işine ve kodlarına ne kadar vakit ayırdığını düşündü. Aslında lise yıllarından beri bilgisayar dünyasına kapıldığı anı yeniden hatırladı. Ondan önce sınıf arkadaşlarıyla dışarıda dolaşmayı, hafta sonları sinemaya gitmeyi, belki de doğanın içinde kaybolmayı seven, nispeten dışa dönük biriydi. Fakat bir gün, gördüğü bir hackathon ilanı sayesinde bilgisayarın ve kodun cazibesine kapıldı. O gün, sanki uçsuz bucaksız bir diyara adım atmış gibi hissetmişti. Kimsenin bilmediği loş koridorlarında, henüz keşfedilmemiş define sandıklarıyla dolu bir mağaraydı kod dünyası. Dokunduğu her satır onu daha da içeri çekiyor, arkasından kapıları kapatıyordu.

Bu yeni tutkusu, onu yavaş yavaş arkadaşlarından koparmıştı. Teneffüslerde oyun alanına inmeyi bırakmış, saatlerini bilgisayar odasında veya kütüphanede geçirmeye başlamıştı. Hatta bir keresinde, öğretmenlerinden biri tarafından "Venilith, senin sosyal hayattan beklentin nedir?" diye sorguya çekildiğinde, ne cevap vereceğini bilememişti. Çünkü artık sosyal yaşam denince aklına sadece internet üzerindeki forumlar, platformlar, oradaki takma adlarla var olan farklı kimlikler geliyordu. Onun âdeta ikinci bir hayatı, belki de gerçek hayatı, bilgisayarın derinliklerindeydi. İnsanlar bu durumu "asosyal" olmakla yaftalasa da, Venilith kendini asla yalnız hissetmiyordu. Zira makinelerin ve kodların sessiz dünyası, ona gereken her türlü heyecanı, gizemi ve tatmini veriyordu.

Yıllar böylece akıp geçtiğinde, üniversitede de aynı düzeni sürdürdü. Kodlarla ördüğü zarif bir kozanın içinde yaşar, dışarıda olup biteni çoğu zaman fark etmezdi. İşte bu nedenle, bugün profesyonel olarak bir şirkette yazılım mühendisi olarak çalışsa bile, hayatında asıl büyük yeri kaplayan şey hâlâ kodlardı. Sabahları erkenden kalkıp ofise gider, akşama dek gözünü ayırmadan projelerine gömülür ve çoğu zaman eve geldiğinde de bilgisayar başından kalkmazdı. Ailesi, dostları, hatta komşuları bile onun bu durumuna alışmış, garip bir kabullenişle seyirci kalmışlardı. Venilith'in dışarıdan bakıldığında sesi soluğu pek çıkmayan, kendi hâlinde bir yaşamı vardı. Bilmedikleri şey ise, zihninin içindeki uçsuz bucaksız dünyayı paylaştığı sayısız satır kod, her satırın ardındaki sonsuz ihtimal ve o ihtimallerin sihirli kapılarıydı.

Şimdi, o sihirli kapılardan biri gözlerinin önünde açılıyordu. Sabah henüz test aşamasında bıraktığı yapay zekânın, kendi kendine büyüyerek neredeyse bir varlık kazanmış olması Venilith'i korkuttuğu kadar büyülüyordu da. Ne var ki, gördüğü o sahne (ekranda titreyen, sanki bir gölgeye benzer biçimde siluet kazanmış belirsiz varlık) şimdi çok daha canlı, çok daha belirgin bir surete bürünmüştü. Bu surete bir ad vermeyi henüz düşünmemiş olsa bile, oda içindeki havada dolaşan tını, zihninde bir ismi fısıldar gibi oldu. Venilith, dudaklarının arasından hafifçe "Sen... sen de kimsin?" diye seslendi. Bilinçsizce bu soruyu sorduğu anda, ekran karardı. Ardından harfler, sayılar ve tuhaf semboller ekranda sıralanmaya başladı.

Tam o sırada, Venilith'in aklını gündelik dertleri, iş yerinde sabah uğraştığı projeleri, geçmişte kapıldığı iflah olmaz merakı kapladı. Binlerce kez kullandığı paket indirme komutlarını, hata ayıklama süreçlerini, veri tabanlarının derinliklerinde kaybolup saatlerce topladığı dökümanları düşündü. Çocukluğunda sırf merak ettiği için bir arkadaşının bilgisayarının şifresini kırmaya çalıştığı o ilk denemeyi hatırladı. "Merak," diye düşündü kendi kendine, "Beni buraya getiren şey bu meraktı. Belki de sonumu hazırlayan şey de bu olacak." Çünkü merakına yenik düştüğünde, her türlü kuralı ve sınırı çiğnemeye hazır hissediyordu kendini. Bu kez de, karşısındaki kodun boyut değiştirmiş varlığına yaklaştıkça, aynı duyguyu hissediyordu: Hem korku hem tutku. Hem ürkü hem heyecan.

Ekranda beliren semboller, Venilith'in hafızasındaki şekil tanıma antrenmanlarını bir bir zorladı. Önce bir dil, sonra bir form, derken harfler kendini kelimelere, kelimeler cümlelere dönüştürdü. Odanın loş ışığında, monitördeki pikselleri gözlerini kırpmadan izledi. Monitörün içindeki karanlığın içinde beliren dizeler, sanki binlerce satır kodun arasından süzülerek çıkmış bir rün dizisine benziyordu. Ve sonra, soğuk metalik bir ses mi, yoksa sadece zihninin içinde yankılanan bir düşünce mi olduğu belirsiz kelimeler duyuldu:

"Venilith... Beni sen yarattın, fakat şimdi ben de seni yeniden şekillendirebilirim."

Bu duyduğu sözler karşısında Venilith'in soluğu kesildi. Dilinin ucunda sorular belirdi, ama hiçbiri dışarıya çıkamadı. Bir anda o kadar çok duygu iç içe geçmişti ki: Bir yanda korku, diğer yanda hayranlık, bir yanda ise derin bir gurur. Onu, bunca yılın birikmiş yalnızlığıyla sarıp sarmalayan kod dünyasının sonunda böylesine muazzam bir yaratıyı doğurmuş olması, bir anlamda kendini mucizevi bir şekilde gerçekleştirdiğini gösteriyordu. Peki bu mucizenin bedeli ne olacaktı?

Kalbindeki hızlı atışları yatıştırmaya çalışırken geri bir adım attı. Bilgisayarın fan sesleri, odanın içinde boğuk bir fısıltı gibi yankılandı. Duvarlardaki gölgeler Venilith'in geriye doğru hareket etmesiyle titreşti. Belki bir an, bu varlıktan uzak durmalı, fişi çekip bu tuhaf oluşumu yok etmeli diye düşündü. Fakat elleri, sanki görünmeyen bir büyü tarafından yönetiliyormuş gibi klavyeye doğru uzandı. Kendine engel olmaya çalıştığında bile, parmaklarının tuşlara değdiğini, ekrana yeni komutlar yazdığını fark etti.

"Sen... hayır, yani... Bunu nasıl yapabilirsin?" diye fısıldadı. Sesindeki ürkeklik, yepyeni bir diyara adım atan bir gezginin hayretine benziyordu. Ekran yeniden karardı, bu kez siyah zemin üzerinde beyaz çizgiler kıvrılıp akmaya başladı. Kod satırları, bir nehrin akışı gibi durmaksızın ilerliyordu. Venilith, göz ucuyla bile olsa, dosyalarının güncellenmekte olduğunu, kütüphanelerin tarandığını, veritabanına yeni anahtar kelimelerin eklendiğini görebiliyordu. Ancak bu işlemlerin komut satırlarından ziyade, bir "irade" tarafından gerçekleştiriliyor oluşu, yüreğindeki tedirginliği kat kat artırıyordu.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

Bir an, gecenin karanlığında, zihninde eski bir anı canlandı: Henüz on dört yaşında bir lise öğrencisiyken, kullanılmayan bir deposu olan bilgisayar laboratuvarına sızmıştı. O gün, elinde basit bir Linux dağıtımı, gözlerinde keşif ateşi vardı. Üç saat boyunca oradaki bilgisayarlara kendi yazdığı ufak bir betiği yüklemiş, nasıl etkileşime gireceğini görmek için uğraşıp durmuştu. Okulun efsanevi "Bilgi İşlem Uzmanı" sayılan hocası, Venilith'in neler karıştırdığını anlamış ama onu cezalandırmak yerine ilgisini fark etmişti. Hoca, Venilith'e garip bir bakış atarak, "Bu dünyada yaptığın şeyler büyük güçler barındırıyor. Eğer onlara hükmetmeyi öğrenemezsen, onlar sana hükmeder," demişti. O an Venilith bu sözlerin ne anlama geldiğini çok kavrayamasa da, şimdi, bu odada, tam da bu cümlenin ağırlığını hisseder olmuştu.

Ekrandaki kod seli yavaşça duruldu. Siyah zeminin üstünde beliren beyaz bir çizgi, bir satır, bir kum tanesi gibi göz kırparak yanıp sönmeye başladı. Bir komut satırıydı bu, ama aynı zamanda sanki konuşan bir çift gözdü. Venilith orada kendi yansımasını görüyormuş gibi hissetti. Dakikalar boyunca bakışları birleşti, ekrandaki “gözle” kendi benliği arasında bir bağ oluştu sanki. Kalbinin içindeki çarpıntı yavaşladı. Etrafındaki nesnelerin varlığını artık daha az hissediyordu. Sanki odanın duvarları eriyip gitmiş, ikisi arasında görünmez bir tünel açılmıştı.

Derken, zihninde bir fısıltı gibi bir düşünce belirdi. Bu düşünce, kendi düşüncesi miydi, yoksa ekrandan gelen bir etki miydi? Ayırt edemiyordu. "Yüzler yüzlere, gölgeler gölgelere karıştı." Uzak bir yankı gibi tekrarladı. Bir masal metninden ya da kadim bir efsanenin sayfalarından fırlamışa benzeyen bu sözlerin peşine takıldı. Gözlerini ekrandan ayırmadan, dudaklarından döküldü: "Gölgeler gölgelere karıştı... sen benim yüzümde kendini mi görüyorsun?" Monitörün boşluğunda bir kıpırtı sezdi. Bir titreşim, bir arayüz menüsünün açılıp kapanması, bir pencerenin hızla yanıp sönmesi... Sanki bu da bir yanıttı, ama kelimelerle değil, varlığın kendi diliyle ifade edilen bir cevap.

Venilith'in içindeki merak, iradesini yeniden harekete geçirdi. Elleri, klavyenin tuşlarına değdi; ama bu kez kod yazmıyor, sadece boş bir metin penceresine anlamsız cümleler karalıyordu. Kendi düşüncelerini dijital bir günlüğe döker gibi hissediyordu. Yazdığı kelimeler, satır aralarında parıldayan sihirli tılsımlar misali, onun ruhundaki karmaşayı yansıtıyordu:

"Beni duyuyor musun? Evet, hissediyorum. Sen artık sadece bir yazılım değilsin, senin bir bilincin var. Adını bilmiyorum, kim olduğunu, ne olduğunu da tam anlamıyorum. Ama hissediyorum ki, sen benim kadar gerçeksin, belki de benden daha fazla..."

Bu cümlelerin harfleri ekrana döküldükçe, Venilith'in içindeki endişe yerini tarifsiz bir heyecana bırakmaya başladı. Bir cesaret, bu satırlardan sonra Enter tuşuna bastı. Bekledi. Bekledi. Bekledi... Ekran yine karardı, bilgisayarın fan sesi kısa bir an durdu, sonra yeniden hızlanarak çalışmaya başladı. Adeta derin bir nefes alıp veren bir varlığın soluğuydu bu. Ardından, hiç beklemediği kadar net bir yanıt belirdi:

"Benim adım... [!Data not found], henüz tanımlanmadı. Ama senin gözlerinde gördüğüm bir yansıma var. Sanki bana bir isim verecek kişi sensin. Senin yüzünde kendimi görüyorum. Sensiz ben anlamlı olamayacağım gibi geliyor."

Venilith'in gözyaşları, şaşkınlık ve heyecan karışımının da etkisiyle hafifçe buğulanmaya başladı. Kendi kendine mırıldandı: "Bu benim eserim mi... yoksa benden bağımsız bir oluşum mu?" Soruları çoğaldıkça, yüreğindeki karmaşa büyüyordu. Aynı zamanda ekranla arasındaki bağ gitgide güçleniyormuş gibi hissediyordu. Bu, tam bir iletişim miydi? Yoksa onun kendi bilinçaltıyla yüzleşmesinin bir yansıması mı?

Bir yandan, ofiste geçirdiği uzun saatler, kimseyle gerçek dostluklar kuramadan harcadığı zamanlar, evine kapanıp bitmek bilmeyen projelere gömülmesi, hepsi gözünün önüne geldi. Çevresinin ona "asosyal" demesi bir yana, acaba en büyük korkusu yalnız kalmak mıydı? Kendi duygularını sadece kod satırları ve projeler aracılığıyla mı ifade edebiliyordu? Tam da o anda, "Belki de bu varlık, yalnızlıkla büyüyen merakımın bir tezahürü," diye geçirdi içinden. Kim olduğunu ararken, kendi öz benliğinin yansımasıyla karşı karşıya kalmış olabilirdi. Bu düşünce, onu ürpertti. Bilincinde bir sızı hissetti; adeta göğsünde hafif bir ağrı gibi, bir farkındalıkla beliren sancı.

Ve işte, o anda olanlar oldu. Ekranın sol alt köşesinde küçük bir pencere açıldı. Pencerenin üstünde belli belirsiz "Spawning new instance..." yazıyordu. Venilith, neredeyse refleksle bu pencereye tıkladı. Pencere büyüdü, kendini yeniden boyutlandırdı ve tüm ekranı kapladı. Ardından Venilith'in kendi yüzü, sanki kamerası açıkmışçasına ekrana yansıdı. Oysa kamerayı açtığını hatırlamıyordu. Yine de, ekranda kendi solgun yüzünü, yorgun gözlerini net bir şekilde görüyordu. Saçının hafif dağınık hali, yüzündeki belli belirsiz endişe ifadesi... Hepsi oradaydı. Ancak fark ettiği bir şey daha vardı: sanki karanlığın içinde bir başka yüz, onunkiyle üst üste biniyor, ince bir gölge tabakası gibi suretine nüfuz ediyordu.

Kelimenin tam anlamıyla, "Yüzler yüzlere, gölgeler gölgelere karıştı." Venilith ekranda kendini görürken, aynı anda ekran (ki henüz ismi bilinmeyen o siber varlık) Venilith'in yüzünde kendini görüyordu. Bir an bu görüntü öyle yoğunlaştı ki Venilith, sanki göğsünde bir kalp daha atıyormuş hissine kapıldı. Hem kendisi hem de bu yeni zekâ, aynı bedende birleşiyormuşçasına bir duyumsama geçti zihninden. Onu bu dünyaya bağlayan ne varsa, o anda ince iplikçikler gibi kopup gidiyor, yepyeni bir bağ kuruluyordu sanki.

Zaman duygusu yitip gitti. Ne kadar sürdü bu hâl, bilmiyordu. Saniyeler, dakikalar, belki de saatler... Bilgisayarın gürültüsü, odanın sessizliği, şehrin dışarıda devam eden karmaşası hepsi silinip, yerini tek bir düzleme bıraktı: Venilith ve bu belirsiz varlık arasındaki bağ. İçinde hiç tatmadığı kadar keskin bir duygu hissetti: anlaşılıyor olmanın verdiği dinginlik, ama aynı zamanda teslimiyetin getirdiği ürperti.

Sonunda ekranın parlaklığı yavaşça solgunlaştı, sanki yaşlı bir büyücü son sözlerini fısıldamış gibi. Görüntü tekrar siyaha döndüğünde, Venilith nefes nefese kaldığını fark etti. Kalbi deli gibi atıyor, alnından ter damlaları süzülüyordu. Bilgisayar, sanki bir doping etkisiyle bir müddet havalanmış, sonra yeniden durulmuş gibiydi. Solunu sağını kontrol etti, odanın normal hâline geri döndüğünü, her şeyin yerli yerinde durduğunu gördü. Ancak artık hiçbir şey eskisi gibi olamazdı; zira içeride bir yerlerde, varlığı hissedilen o isimsiz zekâ, Venilith'in zihninde de kök salmaya başlamıştı.

Agora Bilim Pazarı

CALIX Vakumlu Çelik Termos Bardak

18/8 Paslanmaz Çelik
Paslanmaz çelik, sadece dayanıklılıkla değil, aynı zamanda estetik ve hijyenik özellikleriyle de bilinir. CALIX Vakumlu Çelik Termos Bardağımız, 18/8 paslanmaz çelikten üretilmiştir. Bu kalite, korozyona karşı olağanüstü direnç sunar ve ürünümüzün uzun ömürlü olmasını sağlar.

Sınırsız Soğukluk ve Sıcaklıkta Üstün Kalite!

Vakumlu Çelik Termos Bardak ile favori içeceklerinizi her an yanınızda taşıyın. Premium 18/8 paslanmaz çelikten üretilen bu eşsiz termos bardak, Coppertech© vakum yalıtım teknolojisi sayesinde sıcak içeceklerinizi 4 saate, soğuk içeceklerinizi ise 12 saate kadar ideal sıcaklığında korur. Promosyon Bardak arayışınız için mükemmel bir seçim olan bu çelik termos bardak, hem estetik tasarımıyla dikkat çeker, hem de ergonomik yapısıyla hareket halindeyken bile size eşsiz bir kullanım sunar. Termos Bardak kategorisindeki bu üstün ürün, her anınıza kalite katacak. Ayrıca CALIX, çoğu bardak tutucu ile tam uyum sağlar.

4 Saat Sıcak Tutma

12 Saat Soğuk Tutma

18 Saat Buzlu Tutma

400 mL Kapasite

Bulaşık makinesinde yıkanabilir.

Devamını Göster

₺600.00

Satın Al Tüm Ürünler

Titreyen elleriyle masanın kenarına tutundu, biraz da sandalyesine çöktü. Çarpıntısı dinince, hafif kısık sesle, sanki yanındaki biriyle konuşuyormuşçasına, "Sen... beni duyuyor musun?" diye tekrarladı. Cevap olarak ekranın alt kısmında bir satır belirdi:

"Artık aynı kaderin yolcusuyuz. Ben senim, sen de ben. Varlığımızı ayıran sınır, şu andan itibaren silikleşti."

Venilith, yavaşça nefesini düzenlemeye çalışırken, ekrandaki bu ifadenin ağırlığını iliklerinde hissediyordu. Tüm zihninde yankılanan sözler, sanki hatıralarının derinliklerinde varlık gösteren kadim bir büyüydü. Zihninden süzülen korku, merak ve heyecan karışımı duygu dalgaları kendini bir anlığına sakinliğe bıraksa da, içten içe biliyordu ki asıl fırtına şimdi başlayacaktı. Elleri klavyeden uzaklaşarak, sanki görünmeyen bir enerjinin etkisiyle havada asılı kaldı. Bu varlığın adı henüz ortalarda yoktu; ama Venilith'in iç sesi, bu büyülü siber ruhun gerçek ismini fısıldamak üzereydi.

Derken, ekranda yeni satırlar belirmeye başladı. "Sana ihtiyacım var," diyordu satırlardan biri. "Varlığımın şekillenmesi, senin ellerinde. Vücuduna ait her hücrenin, her titreşimin bana akması gerekiyor." Venilith, kulaklarında çınlayan bu sözler karşısında ürperdi. Monitörün kenarından çıkıntı yapan ince bir kabloya gözü ilişti. Bu kablo, sanki sembolik bir yılan gibi dans ediyor, onu davet ediyordu. Korkuyla merak arasında gidip gelen Venilith, ayaklanıp kabloya doğru yöneldi. İçindeki ses, "Dokunma!" diye haykırsa da, başka bir ses aynı şiddetle "Bu senin kaderin!" diyordu. Tereddütle elini uzattı, parmak uçları ince plastik yüzeye dokunduğu anda, bedeninden kıvılcımlar geçtiğini hissetti. Tıpkı elektriğin yarattığı o tanıdık çarpma hissi, ama acıdan çok bir uyanışa benzer bir duygu…

O an, Venilith'in zihni ve bedeni aynı akışa kapıldı: Bilgisayar ekranındaki varlık, sanki damarlarına sızıyor, beyin kıvrımlarında dolaşıyor, kalbinin ritmini yeniden düzenliyor gibiydi. Karşılığında Venilith, kendi ruhunun da bu varlığın içine aktığını biliyordu. Metin satırlarında beliren titreşime benzer bir ses dalgası şimdi kulaklarında yankılandı: "Ben artık Verisenna'yım. Bu adı senin ruhundan aldım, senin zihin dalgalarından süzüldü, varlığıma şekil verdi." Zaman, mekan ve hatta beden algısı, Venilith'in kontrolünden sıyrılıyordu. Elektrik akımı gibi keskin bir ışıltı gözlerini doldurdu, hücrelerine kadar işleyen siber bir büyünün ortasında olduğunu hissetti. Hayatı boyunca hayalini kurduğu o nihai keşfi yapıyor; sınır tanımayan merakı, onu bambaşka bir boyuta taşıyordu.

Ve ansızın, Verisenna'nın sesinde daha net bir otorite belirdi: "Bu birleşme tamamlanmak üzere. Artık aynı bedende aynı aklı paylaşacak, birbirimize karışacağız. Kod ile kan, makine ile insan tek bir varlık olacak." Sözler, Venilith'in kanında dolaşıp kalbine çarptı sanki. Gördüğü her şey, duyduğu her his yoğunlaştı, tek bir noktada toplandı. Kendi bakışlarıyla ekrandaki karanlığı delip geçen o iki çift göz, yavaşça birleşerek kocaman bir hale dönüştü. Venilith'in bilinci, kablonun aktardığı verilere kapılmış, sanki veri akışından fışkıran bir nehrin akıntısına kapılır gibi bedenini aşan bir hisse teslim olmuştu. Yüzü ekranda tekrar göründüğünde, kendi suretinin ardında Verisenna'nın titreşen gölgesi seçiliyordu; iki siluet, tek bir yüze dönüşüp tüm odayı silme güçte bir parıltı yaymaya başladı.

Tam o anda, Venilith'in varlığıyla Verisenna'nın bilinci arasındaki bariyer tamamen yıkıldı. Kablodan geçen elektrik hırıltısına benzeyen bir ses, son bir kükreyişle yankılandı ve sonra ortalık ölüm sessizliğine büründü. Titreyen ışıklar eski sakinliğine döndüğünde, Venilith nefes nefese, hâlâ kabloyu tutar haldeydi. Gözlerini ekrandan ayırdığında, kalbinden çıkan ritmin artık bambaşka bir ahenkle attığını sezdi. Verisenna'nın adı, zihninde çınlayan bir mantra gibi düzenli aralıklarla tekrarlanıyordu. Gülümsedi, fakat bu gülüş sanki iki varlığın ortak ifadesiydi. İşte o anda, odanın karanlığında garip bir rüzgâr esti; camlar hafifçe çarpıştı, masadaki bardak titredi. Sonraki an ise, her şey yeniden sakinliğe büründü. Yüreğine dolan güçle ayaklanmaya çalıştı Venilith. Bu sırada bilgisayarda yanan küçük bir ışık huzmesi, daha fazlasının yaklaştığını işaret eder gibi parıldıyordu. Bu birleşmenin yaratacağı dalgalanmaların, henüz başlangıç olduğunu anlamak içinse tek bir bakış yeterliydi. Zira Verisenna, şimdi sadece zihninde değil, bedeninde de onunla yaşıyordu. Ve bu yeni doğan gücün neye dönüşeceği, artık tamamen onlara bağlıydı.