Tek Bir Kıvılcım Yeter

Antik Yunan’da hayranlıkla baktığım isimlerden biri Sokrates’tir. O, doğruluğu gerçek bir cennet olarak gören, bu uğurda yolundan şaşmadan yürüyen ve sonunda bu uğurda can veren bir insandı. Ne bir çıkar uğruna konuştu ne de alkış bekledi. Onun için doğru olanı yapmak, zaten başlı başına yeterli bir sebepti.

Peki ya günümüzde? Bugün, Sokrates gibi yalnızca doğruyu arayan insanlar hâlâ var mı? Ve eğer varlarsa, nasıl yaşıyorlar?

İşte bu noktada kendi deneyimlerim devreye giriyor.

Zaman zaman, sırf insanlar mutlu olsun diye istemediğim şeyleri yaptım. Onlar gülerken, ben içimden kendime “mutluyum” diyerek yalan söyledim. Ağlamam gereken yerlerde gülümsedim, çünkü ağlasaydım insanlar tarafından yargılanır, dışlanırdım. Bir ortamda bana bir soru sorulduğunda, cevabımı en dürüst haliyle verdim ama hoşlarına gitmediği için beni kötü ilan ettiler.

Anlayacağınız, ne yaparsanız yapın, içten içe bir zorbalığa maruz kalmak kaçınılmaz hâle geliyor.

Bugün, hakikat artık övgüyle karşılanmıyor.

İnsanların ihtiyaç duyduğu şey hakikat değil, duymak istedikleri yalanlar.

Ve doğruluk sustuğunda, insan ruhunu içten içe kemiren yeni hastalıklar ortaya çıkıyor.

Mobbing, gaslighting, ghosting…

Bunlar artık sadece kavramlar değil, yaşamın içinden, hepimizin hissettiği gerçek sorunlar.

İnsanlar adeta doğuştan pragmatist yetiştiriliyor.

Bir iş yerine girdiğinizde sizden ilk beklenen şey “iyi bir oyuncu” olmanız. Gülümse, başını salla, mutluymuş gibi yap ve dünya bu şekilde dönmeye devam ediyor.

Her şey dışarıdan kusursuz görünüyor… ama içi bomboş.

Bu değişebilir mi?

Kesinlikle evet.

Belki kulağa Pollyanna gibi gelecek ama ben aniden gelen değişimlere inanıyorum. Gerçekten değişmek isteyen tek bir birey bile, dünya denen bu büyük düzende bir fark yaratabilir.

Eğer herkes bir anlığına durup içe dönerse, gerçekten düşünmeye başlarsa ve içten bir değişim kararı alırsa işte o zaman dünya artık dünle aynı dünya olmayacaktır. Derler ya, “üzüm üzüme baka baka kararır.”

Bir insanın içsel devrimi, binlercesinin uyanışını başlatabilir.

Öyleyse neden o kelebeğin kanat çırpışı biz olmayalım?

Kendimiz olalım.

Üzgünsek, o hüznü doyasıya yaşayalım. Mutluluğumuz varsa, onu da aynı cesaretle kucaklayalım. Bir şeyi artık sevmiyorsak, dile getirelim. Adım atmak istiyorsak, durmayalım atalım o adımı. Bizi robota çevirmeye çalışan tüm algılara biz de “ghosting” yapalım. Çünkü gerçek mutluluk, içeride bir yerlerde.

Beklediğin kıvılcım? Zaten içinde.

Çok geç olmadan…

Yak onu.