Simülasyon teorisi ile ilgili bazı sorular

Kurgulayan hayvan.. Evet, insanı hayvandan net şekilde ayıran bu olabilir. Olmamış bir şeyi kafamda olmuş gibi tasarlayabilirim, bir hayvan bunu yapamaz, önüne hangi gerçekliği koyarsan kabul eder ve içgüdülerine göre davranır. Basit içgüdüler, yaşa, ölme, barın, korun, türünü devam ettir.. Ama ben senaryo yazabilirim, üretebilirim, yaratıcı gücümü kullanabilir, bir karakter uydurabilirim. Buna sanat, felsefe, zeka ve hatta bilinç diyebilirim. Belki yapay zekanın da kısmen kurguladığı şeyler onu böyle ilginç ve bazılarımıza göre korkunç bulmamızı sağlıyor olabilir.

 En üstün olduğu noktada kurgulama bakımından en profesyonel seviyesine ulaşmıştır insan.. Artık onda tanrısal bir şeyler vardır.. Eğer evrende her şey birbirinin devamı, parçası, kalanı, bütünün diğer kısmı gibiyse, bir şeyden kopmuş olan bir parça o şeyin kendisini temsil ediyorsa, ondan ayrı sayılmıyorsa ve ulaştığımız son noktada simüle etme çabası görünüyorsa, geldiğimiz yüksek entelektüel düzeyde kurgusal yeteneğin değeri artıyorsa, biz de simülasyonun parçasıyız demektir. Bu noktadan sonra bizi tasarlayana ulaşma çabamızın bir anlamı kalmıyor gibi gelebilir; çünkü o an çabanın kaynağını kendimizin yaratmadığını biliriz...

Diyelim ki bir kukla olduğunuzu ve düşüncelerinizin size ait olmadığını, hatta gerçek bile olmadığınızı öğrendiniz. Diyelim ki sizi tasarlayan ile tanıştınız ve size dedi ki: "bütün bunlar benim kurgumdu, sen benim kurgumsun. "O an, özgür iradenin bir yanılsama olduğunu fark ettiğinizde ne hissedersiniz? Gerçekten birey olduğunuzu düşündüğünüz halde, tüm kararlarınızın, hissettiklerinizin ve hatta varlığınızın önceden belirlenmiş bir düzene hizmet ettiğini öğrenmek, insan zihninin kaldıramayacağı bir yük müdür? Ya da tam tersine, bu farkındalık tüm sorumluluğun da omuzlarınızdan kalkmış olmasıyla bir tür huzur getirir mi? Yaptığınız hiçbir şeyden sorumlu olmamanın verdiği dayanılmaz hafiflik ile bir tüy gibi uçar mısınız? Eğer her şey bir kurgunun parçasıysa, hisleriniz bile programlanmışsa, bu farkındalık sizi öfkeye mi sürükler? Hemen ardından hissettiğiniz öfkenin derecesinin bile belirlendiğini bilmek? Bu farkındalığın da simülasyonda sadece ilerleyen bir seviye olduğunu görmek? Yoksa her şeyi bırakıp kaderin kaçınılmaz akışına mı teslim olursunuz? Bundan sonra ne yapacağınız umurunuzda olmaz mı? Kendinizde size ait hiçbir şey yoksa ne hissedersiniz? İnsanın kendini gerçekliğin merkezinde gördüğü bir dünyada, kendi varlığının yalnızca bir senaryonun parçası olduğunu öğrenmek, özgürlüğün sonu mu olur, yoksa başlangıcı mı?

"Özgürlük" diğer tüm kavramlar gibi karşıt kavramıyla birlikte var olmaya mahkum mu?

 Descartes her şeyden şüphelenmeyi başarsa da düşünen bir varlık olduğundan emindi, ona göre düşünce vardı, ama bu onun düşüncesi miydi? Tüm düşünsel nedenler ardı ardına sıralandığında vardığı sonuçlardan oluşan düşünce bulutlarıyla karşı karşıya gelmişti. Ama bütün bunlar önceden belli miydi, hazırlanmış mıydı? Düşünüyor olduğunu düşündüğünde aslında daha önceden yazılmış bir kurguyu yeniden kurguluyor muydu?

Öyleyse başa dönelim. Nedir kurgu? Tek boynuzlu ve kanatlı bir at kurgulayabilirim! Daha önce at, kanat ve boynuz gördüm. Bunları kafamda birleştirebilirim ama hiç var olmamış bir şeyi kurgulayamam. Mutlaka bir şeylere benzetmek zorunda kalırım. Referanslara ihtiyacım olur. Öyleyse benim yapay zekadan bir farkım var mı? Ya da kurgulamak yeterince tanrısal değil mi? Var olan her şey birbirinin biraz değişmiş taklitleri mi? Kurgulama konusunda son derece uzman olduğumuzda öğrenebileceğimiz en önemli gerçeklik aslında kendimizin de birer kurgu olduğu olabilir mi? Bu bizi delirtir mi? Yoksa kaynağa daha çok yaklaşmış mı oluruz?