Felaket

Yaşamın ardında ne var? Ben korkuyorum. Kendimden mi korkuyorum, senden mi? Tanrı ne demek? Herkes "Var mı?" diyor, "Yok mu?" diyor. Ben, "Tanrı ne demek?" diyorum. Yaratıcı, diyorlar. Yaratmak ne ki? Bu kadar basit mi tanrı? İfade etmek neden bu kadar zor? "tanrı sever." diyorlar. Nerden biliyorlar? Kim gördü tanrıyı? Ya yalansa tanrı? Kimse görmemişse, duymamışsa... Ya da daha kötüsü; aslında peygamber dediklerimiz şizofrense... Yalan bile değil de virüs gibi yayılmış bir akıl hastalığıysa. Korkuyorum. Tanrıdan korkuyorum. Korkuyorum gelecekten. Ahiretten ve kendi geleceğimden. Dünyadan, insanlıktan...

Gökten asit yağıyor! Baksana Dünya'nın haline! Dağlar eriyor, dağlar! Robotlara bak. Ne de güçlüler. Çok korkunç! Atom bombaları, nükleer ve kimyasal silahlar... Savaş çıkacak, Dünya Savaşı! Ülkeler kafayı yedi, insanlar kafayı yedi. İnsanlığı düşünen tek bir lider yok. Herkes cebini doldurmanın derdinde. Amerika sözde süper güç. Bir şey yap o zaman! Rusya, Çin sözde komünist. Kapitalizm yedi bitirdi onları.

Devlet bizim için mi var? Biz devlet için mi varız? Herkes kendisi için mi var? Herkes bazı güçlü isimler için mi var? Nasıl bir döneme denk geldim, nasıl?

Sadece çenemi kapayıp otursam ya. Bizlere fikirlerimizin önemli olduğunu söylediler. Konuşun dediler. Susmayın! Oysa tek bildiğim başkalarının fikirleri hakkındaki fikirlerim.

Kendimce bir sistem kurmaya çalışıyorum. Yazıyorum, çiziyorum ama hepsi ütopik çünkü insanlara güven olmuyor. Ne yapmalıyım? Belki de sadece çenemi kapayıp kalemimi kırmalıyım. Önüme konanı, devletin bana verdiğini kabullenip susmalı ve mevcut olana uymalıyım. Geçiciyiz bu dünyada. Misafir umduğunu değil bulduğunu yer. Peki, biz misafirsek ev sahibi kim?