6 ŞUBAT 04.17

Depremle beraber uyandığımda bunun deprem olduğunu bile anlayamamıştım. Birinin beni sarstığı bir kabus, bir karabasan sanmıştım. Bu olaydan sonra hayatımın ne denli değişeceğini bilmiyordum. Hayatımdan bir sürü insanın bir anda çıkacağı, evimi bırakıp karın altında, soğukta arabada uyuyacağımı, sokakta bulabildiğimiz en açık, en görülebilir, en ulu orta yerde tuvaletimizi yapacağımızı bana o andan saniyeler önce söyleseniz bile aklımın ucundan geçmezdi. "İMKANI YOK!" derdim. Tüm hayatımın, hayallerimin, yaşam standardımın ve imkanlarımın saniyeler içinde değişmesine imkan yok, derdim.

Hayatımda yaşadığım en büyük travmanın üstünden tam 1 yıl geçti. On binlerce insanın ölümünün ardından tam 1 yıl geçti. Adıyaman'daki saat kulesinin saat tam 04.17'de durmasının üstünden tam 1 yıl geçti. İnsanların evsiz, annesiz, babasız, kardeşsiz, dostsuz kalmasının üstünden tam 1 yıl geçti. Sarılsa da iyileşemeyecek, iz kalacak olan bu derin yaraların, kemiğe dayanan bıçağın ardından tam 1 yıl geçti. İnsan hayatıyla bir oyuncak gibi oynanmasının, ihmalkârlığın ve sonucunda ölen insanların haklarının çiğnenmesinin ardından tam 1 yıl geçti.

6 Şubat 2023... Bu depremi yaşayanların acıları hâlâ dinmedi. Bu dinmeyen acılar bir şov aracına dönüştürülüyor. Televizyonlarda insanlar ne kadar da yardımsever olduklarını anlatıyor. Benimse gördüğüm koca binaların yerinde kalan boşluklar değil, O boşluklarda gezen ve huzura eremeyen ruhlar. Bu ruhların yeri doldurulamaz. Bu şovlar ölen on binlerce insanın acısını dindiremez. Arkasına klasik müzik eklenmiş hüzünlü videolar evsiz kalan depremzedelere yardım edemez. Hâlâ yardıma ihtiyacı olan çok kişi var. Unutmayalım. Unutturmayalım. Savaşmaya devam edelim, dayanışmaya devam edelim.