- MÜNZEVİ MEKTUPLARI - FARKINDA OLMAK İÇİN YAKINDA MI OLMAK GEREKİR?

Meşguliyetlerimiz, seçimlerimiz, adımlarımız bizi ya bir çöldeki yalnızlığa ya da bir denizin kıyısındaki kalabalığa sürükler.

“Ya vezir ya rezil” hesabı, her tercih bir yol ayrımıdır; ya kendimizi bir kum tanesi gibi uçsuz bucaksız bir boşlukta buluruz ya da bir bahçenin ortasında çiçeklerle çevrili.

Ama ne olursa olsun, akıp giden zamanın içinde çevremizde, hayatımızda, öğretilmişliklerimizde ve örgütlenmişliklerimizde birtakım uyaranlarla yüzleşmek kaçınılmazdır.

Bu, hepimizin ortak yazgısıdır; bir anlamda, gündemdeki tabirle “kırmızı çizgimizdir”.

O çizgiyi aşmaya hiçbirimiz izin vermeyiz. Her ne pahasına olursa olsun, hattı müdafaa etmek zorundayız.

Cam kırılır, dal kırılır, kol kırılır;

ama insanın içindeki “yen” hep taze, hep yerinde kalır.

Ağlayan birini görsek hüzün kaplar içimizi, ölen birini görsek suçlarız –kimi zaman kendimizi, kimi zaman kaderi–.

Bir bebeğin gülüşüyle mutlu olur, bir yaşlının anlatılarıyla hatıraları tazeleriz.

Dünya döner, biz de onunla birlikte dönmeye devam ederiz.

Ağaçlar büyür, çiçekler açar ve bir sabah uyanırız ki bahar gelmiş. Ama o çiçeğe dokunmadan, kokusunu içimize çekmeden, sevdiğimize sunmadan anlayabilir miyiz gerçekten baharın geldiğini?

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

İşte burada durup soruyorum: Farkında olmak için illa ki yanında mı olmak gerekiyor?

Dokunmak, hissetmek, acıyı çekmek mi lazım?

Yüzyıldayız.

Süsülü lafların anında deşifre olduğu, dalgaların artık başka sahillere vurduğu bir çağdayız.

O kaptan gelmeyecek; bu müjdeyi –veya belki kehaneti– bir kez daha ben vermek zorundayım. Ama asıl mesele şu:

Bir insanın sevdiğini bakışlarından, dokunuşundan anladığı gibi, bir çiçeğin güzelliğini renginden önce kokusundan hissetmekse farkına varmak, sevmek uzaktan mümkün mü?

Ağlamak, acıyı duyumsamak, farkında olmak demekse, insan olmak zaten bunların hepsini gerektirmiyor mu? Ne çok ağlıyoruz, değil mi? Ne çok seviyoruz…

Ama nedense bunların hiçbirinin içinde tam anlamıyla olamıyoruz.

İnatla ve amaçsızca yaşıyoruz; en başta kendimize ihanet ederek, yaşadığımız hayatın farkında olmaktan kaçıyoruz.

Boş beleş yaşayanlara ne acıdır bu!

Açılıp kapanmadan, yani bir çiçek gibi ömrünü tamamlamadan geri iade olanlara ne acıdır…

Ve en çok da insan doğup insanlaşamadan ölenlere, ne acıdır bu dünya!

Peki, neden böyleyiz?

Agora Bilim Pazarı

Hücrenin Şarkısı: 
Dönüşen Tıp ve Yeni İnsan

NEW YORK TIMES, ECONOMIST ve GUARDIAN
Yılın Kitabı Seçkilerinde

2023 Baillie Gifford Ödülü Adayı

Tüm Hastalıkların Şahı ve Gen’in Pulitzer ödüllü yazarı Siddhartha Mukherjee insan olmanın anlamına dair bir başyapıtla geri dönüyor.
Hücrenin Şarkısı 1600’lerde, birbirlerinden iki yüz kilometre uzakta çalışan münzevi bir tekstil tüccarıyla sıradışı bir bilginin el yapımı mikroskopları sayesinde yaşam içindeki yaşamı ya da kendi verdikleri ismiyle hücreyi keşfetmeleriyle başlıyor. Mukherjee hikâyenin izini günümüze kadar sürerek, hücreye dair kavrayışımızın ve onu manipüle etme becerimizin (modern tıp) sadece bilimi değil, insana dair hemen her şeyi değiştirdiğini gösteriyor. Ve nihayetinde bizleri genleri düzenlenmiş embriyoların tasarlandığı, hücre naklinin doğal ile geliştirilmiş olan arasındaki sınırların bulanıklaştıracak şekilde kullanıldığı bir geleceğin sarp kayalıklarına götürüyor.
Yaklaşan bir devrim, yazılmamış bir tarih (ve bir gelecek) var: Hücrenin Şarkısı, bu devrimle birlikte açığa çıkan hücrelerin, hücreleri biçimlendirme kabiliyetimizin ve tıptaki dönüşümün tarihi. 

 “Henüz biyolojiye hayran değilseniz, Hücrenin Şarkısı sizi o noktaya getirebilir. Tam bir ustalık dersi.”—GUARDIAN
“Fazlasıyla tutkulu… Hücre biyolojisi kadar karmaşık ve yaşamın kendisi gibi büyük bir konuyu daha iyi ele alabilecek bir yazar tanımıyorum.”—THE TIMES
“Hücrenin Şarkısı’ndaki cümleler o kadar güzel ki kendinizi onun melodisine kaptırabilirsiniz.”—NEW YORK TIMES

Devamını Göster

₺330.00

Satın Al Tüm Ürünler

Teknoloji mi mesafeleri açtı, yoksa bizler mi birbirimize yabancılaştık?

Bir kadının hâlâ erkek gibi ağlayamadığı, duyguların cinsiyetle sınırlı sanıldığı bir çağda, farkında olmak için gerçekten yakında mı olmak gerekiyor?

Belki de mesele yakınlıkta değil, içimizdeki o “yen”i koruyabilmekte.

Belki de insan olmak, tüm bu çelişkilerin arasında bir denge bulabilmek; ağlarken gülebilen, severken mesafeleri yok sayabilen bir bilinç geliştirebilmek.

Hayat akıyor, dünya dönüyor, çiçekler açıyor. Ama biz, o çiçeğe dokunmadan baharı anlayamıyorsak, sevdiğimize sarılmadan sevgiyi hissedemiyorsak, neyi yaşıyoruz ki?

Farkında olmak, belki de biraz cesaret istiyor; hissetmeye, dokunmaya, acıyı ve mutluluğu aynı anda yaşamaya cesaret. İnsan kalmak, işte tam da bu değil mi?

Dilerim hepimiz insan kalırız.^[1]

Gelecekte, daha farkında bir dünyada görüşmek üzere…