Napolyon tekniği, acilen ilgilenmemeniz halinde kendiliğinden çözülme ihtimali yüksek olan işleri ertelemeyi öneren bir üretkenlik metodudur. Örneğin bu tekniğe göre, acil olmayan konularda sizden yardım bekleyen kişilerin, cevap verebileceğiniz son tarihe kadar ellerindeki problemi kendiliğinden çözmeyi başaracaklarına inanıyorsanız, o kişilerin e-maillerine dönmeyi bekletmeniz önerilir.

Napolyon tekniği bir hayli yararlı olabilir; ancak kullanırken dikkate almanız gereken bazı noktalar da vardır. Bu makalenin devamında, tekniğin kendisini ve nasıl olabildiğince efektif bir şekilde uygulayabileceğinizi öğreneceksiniz.

Çınar ağaçları, hem doğal ekosistemlerde hem de kentsel alanlarda tarihi, estetik ve çevresel değerleri nedeniyle önemli bir yere sahiptir. Bu dayanıklı ağaçlar, çevre kirliliğine dayanma kapasitesi, geniş yapraklı tacı ve hızlı büyüyebilme özellikleri ile bilinir. Tarih boyunca çınar ağaçları medeniyetler için birer simge olmuş, köy meydanlarının vazgeçilmez bir parçası ve şehir manzaralarının estetik bir unsuru olarak kullanılmıştır. Antik Yunan’dan Osmanlı’ya kadar uzanan kültürel tarihleri boyunca çınar ağaçları, bilgelik, dayanıklılık ve sürekliliğin simgesi olarak kabul edilmiştir.

Ekolojik olarak çınar ağaçları, geniş yaprak yüzeyleriyle karbon tutma ve oksijen üretiminde önemli bir rol oynar. Kök sistemleriyle toprağı stabilize ederken, yaprak dökme özellikleriyle organik madde döngüsüne katkıda bulunurlar. Ancak günümüzde bu ağaçların neslinin devamı, ciddi tehditlerle karşı karşıyadır.

Günümüzden 600 milyon yıl kadar önce tek hücreliliğin çok hücreliliğe evrimleştiğini birçoğumuz biliriz. Ancak bilmek bir şeydir; bu evrimin gözünüzün önünde yaşanması ise bambaşka bir şeydir. İşte Georgia Teknoloji Üniversitesi ve Montana Üniversitesi araştırmacılarının tanıklık ettiği tam da buydu. Hem de sadece tanıklık etmekle kalmadılar; bu evrimin nefes kesici, hızlandırılmış ("time-lapse") videolarını da kaydetmeyi başardılar.

Sözünü ettiğimiz evrimsel değişim sadece 50 hafta sürdü. Çok hücreliliğin evrimini tetikleyense basit bir avcının ortama dahil edilmesiydi.

Kuzey Kutbu'nda bahar gelince milyonlarca kuş yavrularını büyütmek için bir araya geliyor. Bu dönemde her yerde yavru kuşların cıvıltıları duyulur ve tüylerle kaplı minik yavruları her yerde görebilirsiniz. Bu durum, 73 milyon yıl önce de aynıydı. Bu hafta Science dergisinin kapağında yer alan bir makale, kuşların kutup bölgelerinde yuva yapmasına dair bilinen en eski örneği belgeliyor.^[1] Makalenin baş yazarı ve Princeton Üniversitesi'nde doktora öğrencisi olan Lauren Wilson, şöyle anlatıyor.

Wilson, bu makalenin Alaska Fairbanks Üniversitesi’ndeki yüksek lisans tez çalışması sonucunda ortaya çıktığını belirtiyor. Alaska'daki bir kazı alanından toplanan düzinelerce minik fosilleşmiş kemik ve dişi inceleyen Wilson ve ekibi, dinozorların da bu topraklarda dolaştığı dönemde Kuzey Kutbu'nda üreyen farklı kuş türlerini tespit etti. Bunlar arasında dalgıç kuşlar, martı ve ördek ve kaz gibi kuşlara benzeyen birkaç kuş türü vardı. Makalenin yazarlarından Alaska Üniversitesi Kuzey Müzesi direktörü ve Wilson'ın yüksek lisans tez danışmanı Pat Druckenmiller, çalışmayı şöyle özetliyor:

Zeka, genetikten çok güçlü bir şekilde etkilenen bir özellik olduğu için, hızla gelişen genetik araştırmaları kısa bir süre sonra süper-zeki bir insanlar sınıfı yaratmakta kullanılabilir. Bu insanlar, günümüzdeki en zeki insanlardan 1000 kata kadar daha yüksek IQ değerlerine sahip olabilir!

Michigan State University'den Teorik Fizik Profesörü ve Araştırmalar Başkan Yardımcısı olan Stephen Hsu, zekayı kontrol eden binlerce genetik varyantı tespit etmekten sadece 10 yıl kadar uzakta olduğumuzu düşünüyor. Aleller denen bu varyantlar, doğacak olan çocukta istendiği gibi seçilebilir ve genetik mühendislik teknikleri kullanılarak bunlar, zekanın katlanması için kullanılabilir. Hsu şöyle söylüyor:

Pisi balığı, dil balığı, kalkan balığı ya da diğer yassı balıkların yüzleri, birbiriyle uyuşmayan gözleri ve ağızlarının duruş biçimi, zorla birbirlerine oturtulmuş yapboz parçalarına benzer. Bunun sebebi, bu balıkların olgunlaştıkça, gözlerinden birinin başın üzerinden geçerek diğer tarafa göç edip, diğer gözle aynı tarafa ulaşmasıdır. Keşfedilen bir fosil, bu özelliğin nasıl evrimleştiğini aydınlatıyor.

Oxford Üniversitesi'nde paleobiyolog olan Matt Friedman, Viyana’daki Doğal Tarih Müzesi’nde bulunan ve bugüne kadar hatalı olarak tanımlanmış bir balık fosilinin, bugünkü yassıbalıklar ile ataları arasındaki kayıp halka olduğunu keşfetti!

Daha önceden bilim insanları arasındaki ateizm oranlarını buradaki yazımızda anlatmıştık. Bu yazımızda, evrimsel biyologlar arasındaki ateizm oranlarına bakış atacağız:

American Scientist tarafından yapılan bir araştırmada, evrimsel biyologların inançları araştırılmıştır. Gregory W. Griffin ve William B. Provine tarafından yürütülen ve 149 profesyonel evrimsel biyolog üzerinde yapılan araştırma, ilginç sonuçlar çıkarmıştır.^[1] Bu bilim insanları toplamda 28 farklı saygın ulusal akademiye üyedirler. Deneklerin uzmanlıkları şu bilim dallarından en az birini içermektedir: evrim, filogenetik, popülasyon genetiği, paleontoloji, paleoekoloji, paleobiyoloji, sistematik, organizma düzeyinde adaptasyon veya uyum başarısı.

Bir deniz kaplumbağasını düşünün.

Yumurtadan çıktıktan hemen sonra, hiçbir ebeveyn yönlendirmesi olmaksızın denize gidip, kendi başına okyanusun tüm zorluklarına göğüs germeye çalışır. Tamam, bunu yapabilmelerinin yegâne nedeninin evrim olduğunu biliyoruz; burada anlatmıştık. Ve tamam, bu deniz kaplumbağalarının sadece %1'i kadarı yetişkinliğe erişebiliyor; yani doğan her 100 yavrudan 99 tanesi avcılara yem oluyor veya avlanamayarak ölüyor - dolayısıyla diğer türlerde de hassaslıkla tasarlanmış bir süreç değil, vahşi bir yaşam mücadelesi, bol miktarda şans ve atalardan miras alınan genlerin dikte ettiği davranışlar sayesinde hayatta kalma çabası görüyoruz. Ancak yine de doğar doğmaz bir hareketlilik, kendi başına yaşam mücadelesi verme, hayatta kalma konusunda belirli eğilimler var!