İnsanların deri rengi, siyaha yakın bir kahverengiden beyaza yakın renklere kadar geniş bir yelpazede değişebilmektedir. İnsanlar arasındaki bu deri rengi (veya ten rengi) farklılığının yakın nedeni genetik faktörler ve/veya Güneş'e maruziyettir; ancak yaş, cinsiyet, hastalıklar, hormonlar, duygudurum gibi diğer faktörler de deri rengini kalıcı veya geçici olarak etkileyebilmektedir. İnsan popülasyonları arasındaki deri rengi farklılıklarının nihai sebebiyse, insan toplumlarının Dünya üzerinde farklı yaşam alanlarında yaşaması ve bu sırada deri altına ulaşabilen zararlı ultraviyole ışınlarının miktarının değişmesi nedeniyle, doğal seçilim yoluyla meydana gelen biyokimyasal bir adaptasyondur (evrimdir).^[1]

İnsan derisinin farklı renklerine etki eden birçok etmen vardır. Bu faktörlerin bir kısmı kalıtsal ve kalıcı etkilere sahiptir (yani evrimsel nedenlerdir); diğerleriyse gelişimsel etkilere sahiptir ve duruma bağlı olarak kalıcı veya geçici etkilere sahip olabilirler. Aşağıda, bu faktörlerin bir listesini bulabilirsiniz.

Nature dergisinde yayınlanan yeni bir araştırmaya göre, deniz seviyesinden 3.280 m yükseklikteki bir Tibet mağarasında bulunan kemik kalıntıları, eski bir insan grubunun burada binlerce yıl boyunca hayatta kaldığını gösteriyor.^[1]

Denisovalılar; Neandertaller ve Homo sapiens ile aynı zamanlarda ve aynı yerlerde yaşamış, soyu tükenmiş eski bir insan türüdür. Arkeologlar tarafından şimdiye kadar sadece bir avuç Denisova insanı buluntusu keşfedilmiştir. Soylarının ne zaman tükendiği de dahil olmak üzere bu grup hakkında çok az şey biliniyor, ancak hem Neandertaller hem de Homo sapienslerle çiftleştiklerine dair kanıtlar var.

Pensilvanya Eyalet Üniversitesi'nden bilim insanları tarafından yürütülen yeni bir araştırmaya göre, New York şehrinin Staten Adası'nda yaşayan bazı beyaz kuyruklu geyikler, SARS-CoV-2 virüsünün varyantı olan Omicron ile aktif olarak enfekte haldeler. Pensilvanya Eyalet Üniversitesi'nde biyoloji doçenti olan ve bioRxiv'de yayınlanan ön baskının baş yazarı Kurt Vandegrift şunları söylüyor:^[1]

2021 sonbaharında, Suresh Kuchipudi (Huck Gelişen Bulaşıcı Hastalıklar Başkanı ve Pensilvanya Eyalet Üniversitesi veterinerlik ve biyomedikal bilimler klinik profesörü), Vandegrift ve Vivek Kapur'un (Huck Küresel Sağlık’ta Seçkin Başkan ve Pensilvanya Eyalet Üniversitesi Hayvan Bilimleri Bölümü profesörü) da içerisinde bulunduğu bir takıma önderlik etti. Takım, Iowa genelinde örneklenen beyaz kuyruklu geyiklerin %80'inin SARS-CoV-2 için pozitif sonuç verdiğini buldular. Bu sonuç, serbest yaşayan türlerde SARS-CoV-2 virüsünün bulunduğunun doğrudan ilk kanıtıydı.

Kütleçekim dalgaları, büyük kütlelerin ivmelenmesi sebebiyle uzay-zaman dokusunda meydana gelen bozulmalar ve bükülmelerdir. Kütleçekim dalgaları, tıpkı suya atılan bir taşın yarattığı dalgalar gibi, kaynaktan dışarı doğru dalgalar hâlinde yayılır. Ancak arada belirgin bir fark vardır: Kütleçekim dalgaları ışık hızında hareket eder; su dalgaları ise bunu yapamaz. Kütleçekim dalgaları, kütleçekimsel radyasyon yoluyla enerji taşır. Kütleçekimsel radyasyon, elektromanyetik radyasyon benzeri, kaynaktan dışa doğru yayılan bir radyasyon türüdür.

Einstein fiziği öncesi dönemde, yani ilk olarak Isaac Newton tarafından geliştirilen klasik fizik çerçevesinde, kütleçekim dalgalarının varlığına dair herhangi bir ipucu bulunmamaktaydı; çünkü bu dönemde kütleçekiminin bir noktadan diğerine anlık olarak etki eden bir kuvvet olduğu düşünülmekteydi. Dolayısıyla kütleçekimine yönelik teorilerin tarihi asırlar öncesine gitmesine rağmen, kütleçekim dalgalarının varlığı ilk olarak 1905 yılında Henri Poincaré tarafından ileri sürülmüştür; sonrasındaysa 1916 yılında Albert Einstein'ın geliştirdiği Genel Görelilik Teorisi çerçevesinde öngörülmüştür.

Hepimiz T.rex'in bir 4x4 içerisinde olan Jeff Goldblum'u kovaladığı sahneyi Jurassic Park'tan hatırlarız. Fakat son yapılan bir araştırmaya göre T.rex'in o hızlara ulaşmasını bırakın, koşması bile mümkün olmayabilir!

Yıllardır bilim insanları, büyük theropodların koşma çeşitlerini araştırıyor. Ancak bu çalışma iki ayrı metod ile hazırlandığı için bilimsel olarak oldukça tutarlıdır. William Sellers'a göre;

Daha önceki bir yazımızda, bilim insanları arasında ateizm, teizm, deizm, agnostisizm gibi inanç veya inançsızlık tiplerinin dağılımına ve bunun halk arasındaki dağılımı ile olan farklarına bakış atmıştık. Bu yazımızda ise, iki önemli noktaya değinmek istiyoruz: 

Ateizm, tarihsel olarak birçok şekilde tanımlanmışsa da, en genel anlamıyla her türlü yaratıcı gücün varlığını reddetmeye verilen isimdir. Ateistler, dinlerin ve tanrıların gerçek olmadığını düşünmekte ve bunların insanın hayal gücü ile kültürel evriminin bir ürünü olduğunu ileri sürmektedirler. Bu, en azından bir adet yaratıcı gücün var olması gerektiğini iddia eden teizm ile zıt olan görüştür. Daha dar anlamıyla teizm, hem en az 1 tanrıya, hem de o tanrının gönderdiği belirli bir dini görüşe iman etme, inanç duyma demektir. Öte yandan deistler, yaratıcı bir gücün varlığını kabul etmelerine rağmen, dinlerin insan ürünü olduğunu ve yaratıcının insanlarla kitaplar veya dinler yoluyla irtibat kurmadığını ileri sürerler. Alternatif olarak, en genel anlamıyla, ateizm veya teizmin doğru olup olmadığını elimizdeki verilerle bilemeyeceğimizi söyleyen agnostisizm ve yaratıcının Evren'den ayrı bir varlık olmadığını, Evren'in ta kendisi olduğunu ileri süren panteizm gibi dini inanç veya inançsızlık pozisyonları da bulunmaktadır. Fakat tarihsel olarak, bilimle en yakından ilişkisi olanlar, ateizm ve agnostisizm gibi inançlardan tamamen veya kısmen uzak olan felsefi düşünüşler olmuştur. Hele ki Orta Çağ'da Hristiyanlık merkezli teizmin, modern çağda ise İslam merkezli teizmin bilim üzerindeki baskısı düşünülecek olursa, bilim ile anti-teizm arasında sıkı sıkıya bir ilişki varmış gibi gözükmektedir. Peki bu, gerçekten organik bir ilişki midir?