Koronavirüs salgını dünya çapında arttıkça, araştırma ekipleri de önemli bir epidemiyolojik bulmacayı çözmek için yarışıyorlar: Enfekte olmuş kişilerin ne kadarının semptomları hafif veya hiç yok ve bu insanların ne kadarı virüsü başkalarına taşıyorlar? Bu gizli vakalarla ilgili ilk tahminlerden bazıları, tüm enfeksiyonların yaklaşık %60’ını temsil edebilecekleri yönünde.

Birçok bilim insanı hiçbir semptomu olmayan gizli vakaların tespit edilmemiş bir havuz oluşturduğundan şüpheleniyor, çünkü enfekte olan insan sayısındaki artış bilinen COVID-19 vakalarıyla bağdaştırılamıyor ve bu insanlar salgın noktalarına da seyahat etmiyorlar. Hafif enfeksiyonu olan çoğu insan tıbbi yardım alacak kadar hasta hissetmiyor ve muhtemelen sıcaklık kontrolü gibi tarama yöntemlerini geçemiyorlar, bu yüzden fenomenin boyutu ve virüs bulaşmasındaki rolü anlaşılamıyor.  Minnesota Üniversitesi’nin Minneapolis’teki Enfeksiyon Hastalıkları Araştırma ve Politika Merkezi direktörü Michael Osterholm şöyle diyor:

Probiyotikler, yeterli miktarlarda uygulandığında konak hücreye sağlık yararı sağlayan canlı organizmalardır. Probiyotik terimi Yunanca’dan türetilmiş olup "pro- biotica" yani "yaşam için" anlamına gelmektedir. Bazı bakterilerin sağladığı yararlar ve bu yararlı özelliklerin temelleri ilk ve detaylı olarak Eli Metchnikoff tarafından araştırılmıştır. 20. yüzyılın başlarında Metchnikoff, "sağlıklı bakterilerin", özellikle laktik asit bakterilerinin (LAB), sindirim ve bağışıklık sistemi üzerinde olumlu bir etkiye sahip olabileceğini keşfetmiştir. Bu çalışmaları Eli Metchnikoff’a Nobel Ödülü’nü kazandırmıştır ve günümüzde probiyotiklerin atası olarak tanınmasını sağlamıştır.

Probiyotik özellik gösteren mikroorganizmaların gıda ve/veya takviye kapsül gibi yollarla vücuda alınması için, bu organizmaların çeşitli özelliklere sahip olması gerekmektedir. Bu özellikler hem konak organizmaya zarar vermemek adına hem de uygun aktiviteye sahip olması açısından oldukça önemlidir. Probiyotik mikrooganizmalarda aranan özellikler:

Viagra ve diğer cinsel bozukluk ilaçlarının tıp dünyasında kullanılmaya başlanması cinsellik açısından gerçekten bir devrim yaratmıştı. Belirli sorunlardan dolayı veya yaşa bağlı ereksiyon problemi yaşayan kişiler, artık bu soruna boyun eğmeden gerekli ilaç ve tedavilerle mutlu bir cinsel hayat yaşayabiliyorlardı.

Ancak ereksiyon problemi yaşayanlara verilen bu ilaçlar bazı kişilere bütüncül bir çözüm sunamıyor. Diğer yandan kalp-damar hastalıkları ve tansiyon gibi sorunları olan insanlara reçete edilemiyorlar.^[1] Bu nedenle Viagra gibi erektil disfonksiyonu iyileştiren ilaçlardan yararlanamayan insanlar için karpuz yemek doğal ve iyi bir çözüm olabilir!

Yaşlanma, ya da bazen söylendiği şekliyle ihtiyarlık, ilerleyen yaşla beraber fizyolojik işlevin kaçınılmaz olarak bozulmasıdır. Yaşlılık, nüfus istatistikleri çerçevesince, yaşa bağlı olarak ölüm oranında bir artış ve doğurganlıkta bir düşüşle tanımlanmaktadır (Görsel 1'e bakınız).^[1][2] Bu durum, evrimsel bir çelişki barındırır: Doğal seçilim, organizmaları en uygun şekilde sağkalım ve üreme başarısına (Darwinci uyum başarısına) sahip olacak tarzda tasarlıyorsa, o halde evrim, neden ilk iş olarak yaşlanmayı önlemez?

Aristo'dan başlayarak bilim insanları ve düşünürler yüzyıllar boyunca bu bilmeceyi çözmeye çabaladılar. Örneğin Romalı şair ve düşünür Lucretius, De Rerum Natura (Nesnelerin Doğası Üzerine) adlı eserinde, gelecek kuşaklara yer açtığı için yaşlanmanın ve ölümün faydalı olduğu fikrini savunmuştur. Bu görüş, biyologlar arasında 20. yüzyıla kadar tutunmuştur.

Türkler islamiyetten önce Göktenrgiye yani geleneksel Türk dinine inanmaktaydılar. Bu tengri yapısında kadınlar toplumda erkeklerle eşit idi. Hakan olmayınca kararı Hatun verirdi ve Hakan eşini hocası gibi görür bir şey yapmadan önce ona danışırdı. Zamanla yıkılan ve kurulan imparatorluklar ve değişen Türklerin coğrafi yerleşimi onların farklı ittifaklar oluşturmasını ve bu ittifaklarından siyasi mananın yanında dini dotluğuda beslemiştir. Türkler Talas Muharebesinde ortaklaşa Çinlileri Araplarla mağlup etmişler ve bu olay Türkleri için dinde bir geri dönüş noktası olmuştur. Zamanla müslümanlaşmaya başlayan halk içindeki eski dinlere mensup kişilerde müslüman olmuştur. Burada Osmanlı Devleti ön plandadır.

İnsan Papilloma Virüsü ya da kısaca HPV, insan türünün gördüğü cinsel yolla en sık bulaşan hastalıktır. AIDS'e neden olan HIV ile "uçuk" veya "herpes" olarak da bilinen HSV'den farklıdır. Bunu şöyle söyleyebiliriz: HPV öylesine yaygın bir virüstür ki, şu anda Dünya üzerinde cinsel olarak aktif olan her kadın ve her erkek hayatlarının bir evresinde bu virüsü mutlaka kapacaktır!

Ancak tabii ki, HPV'nin birçok farklı türü olmasından ötürü, her birinin tehlike arz etme miktarı farklıdır. Bunlardan bazıları cinsel organlara zarar verirken, kimisi vajinal kansere ve penis kanserine bile neden olabilmektedir. Neyse ki aşı teknolojimiz sayesinde HPV'yi önlemeyi başarabiliyoruz.

Zarar vermek ile zarar verilmesine izin vermek arasında ahlaki açıdan bir fark var mıdır? Eğer yoksa, pasif ötenazinin izin verilebilir olduğu şartlarda aktif ötenaziye ahlaki bir itirazın da olmaması; bir savaşta toplam ölüm sayısını en aza indirebilmek için masum sivillerin bombalanmasına itiraz edilmemesi gerekir. Bunun yanında, üçüncü dünya ülkelerinde yetersiz beslenmeden, susuzluktan, kızamıktan ölen milyonlarca çocuğun ölümünü engellemekteki başarısızlığımıza bir itiraz, daha doğrusu feryat edilmelidir. Bu soru, sonuççuluğun (İng: "consequentalism) doğru olup olmamasıyla ilgili gibi görünüyor; zira sonuççular zarar vermenin; basitçe zarar verilmesine izin vermekten daha kötü olmadığına inanırlarken, sonuççuluğa karşı çıkanların neredeyse tamamı aksi fikirdedir.

Peki zarar vermekle sadece zarara izin vermek arasında ahlaki bir fark var mı? Bu soruya ait yaklaşımları iki geniş türe bölebiliriz: İlki, örnek kullanarak (zıtlık stratejisi) ya da farklılığın kesin tabiatından bağımsız olduğu söylenen varsayımlar yolu ile farklılığın tabiatıyla ilgili hiçbir şeyden bahsetmeden soruya cevap vermeyi deneyenler. İkinci olarak, farklılığı derinlemesine analiz eden ve bu ahlaki soruya kendi temel tabiatının bir cevap gerektirdiğini göstermeye çalışanlar.