Var olmadan yaşamak?

Hiç var olmadığınızı hissettiniz mi? Veya var olduğunuzu hissediyor musunuz? Bunlar karmaşık sorular, daha doğrusu anlamsız ve gereksiz. En azından ateist bir insansanız, çünkü ateislerin aksine teist insanların çokça varoluş sancısı çektiğini söylemek mümküm değildir. Bir motivasyonları daha doğrusu öldükten sonra nereye gidecekleri veya ne yaşayacakları konusunda bir fikre sahipler. Bu yüzden bir ateistin aksine ölümden daha az korkarlar, bu dünyanın genel olarak bir sınav olduğunu eğer geçerlerse cennete, geçemezlerse cehenneme gideceklerine inanırlar. Bunun sonucu olarak sürekli varoluş sancıları çekmeleri gerekmez, çünkü hali hazırda bir varoluş inancına sahiptirler.

Ya ateistler? Onlar için ise yani en azından benim için işler daha karmaşık. Çünkü hali hazırda varoluşumun bir tesadüf olduğunu düşünmem bile benim için garipken, ölümden sonrası daha garip. Kafamda milyon tane düşünce ile baş başayım, fakat hepsinin sonucu "Ne de olsa bilemeyeceğim, düşünmenin ne anlamı var ki" diye bitiyor. Bu da benim gibi meraklı bir kişiliğe ızdırap gibi geliyor, anlatması zor. Uzun lafın kısası hepsinin sonucu var olmadan geçecek bir yaşam gibi..

İnsan ömrü ortalama 70 yıl, kozmolojik olarak ise bu rakam yok gibi bir şey. Hadi diyelim 80 yıl yaşadın, ve ömrün boyunca sayısız şey başardın. Yüzlerce başarın ve ödülün var, peki bunlar öldükten sonra ne işine yarayacak? Öldükten sonra ünlü ve başarılı olsan ne yazacak? Benim tahminimce bir insan tarihi başlı başına degiştirmediği sürece en fazla 500 yıl boyunca hatırlanır ki bu insanın çooook büyük bir şey yapması lazım. Bir de sıradan insanlar var onlar ise maksimum 30 yıl boyunca kendi akraba ve arkadaşlarınca hatırlanır..

Şimdi konu buraya kadar gelmişken yalnızlıktan da bahsetmek istiyorum. Daha yaşarken unutulmak ve var olmadan yaşamak benim meselem. Yalnızlık bir tercih mi yoksa zorunluluk mu? Kişiden kişiye değişir, benim ki tercih. Peki bir insan niçin tercihinden yakınır? Aptallık mı bu yoksa kriterlere sahip olmak mı? Benim çevremde ki insanların hep kültürlü, zeki, mizahı yüksek ve başarılı insanlar olmasını dilerim. Fakat yaşadığım bölge ve kültür bunun için zor, ha varsa dahi böyle insanlar daha karşılaşmadım.

Bunun da bir sonucu olarak yalnızlık kapımı çaldı, isteyerek aldım onu içeri fakat geri gönderemiyorum. İhtiyacım olan birinin daha kapıyı çalması ve misafirim yalnızlığı alıp götürmesi...

Gittiğin bir mekanda farkına varılmamak cidden bazen güzel gelir insana, fakat her seferinde farkedilmemek eziyet gibidir. Hal hatır sorulmadan geçirilen, sevilmeden harcanan bir hayat benimkisi. Ama umuyorum yakında var olacağım tekrardan tıpkı bir bebek gibi, doğacağım tekrardan ve ilgisini çekeceğim herkesin, gözler üzerimde olacak...