Trans Çocuklar Vardır, Yok Sayılsalar da

David Reimer bebekken başarısız bir sünnet operasyonu geçirdi ve penisi tamamen işlevsiz hale geldi. Ailesi, bu durum karşısında çare arayışına girerek, cinsiyet kimliği çalışmalarıyla ünlü Dr. John Money ile iletişime geçti. Money, penisin yeniden yapılandırılmasının tıbbi zorlukları nedeniyle farklı bir öneride bulundu: David'in cinsiyetinin değiştirilmesi.

Buna göre, David'in penis ve testisleri tamamen alınacak, yapay bir vajina oluşturulacak ve aile onu "Brenda" adıyla bir kız olarak yetiştirecekti. Money, bu sürecin başarılı olacağını iddia ediyordu; çünkü ona göre cinsiyet kimliği doğuştan değil, yetiştirilme şekliyle belirleniyordu.

Ancak işler Money’in öngördüğü gibi gitmedi. Brenda (David), kendisine dayatılan "kız" kimliğini hiçbir zaman benimseyemedi. Çocukluğundan itibaren “erkek” olarak hissetti ve ailesinin tüm çabalarına rağmen "kız gibi" davranmayı reddetti. Zorla giydirilen elbiseler, verilen hormonlar ve psikolojik baskılar, onun ruh sağlığını giderek bozdu. 13 yaşına geldiğinde intihara eğilimliydi. Defalarca ailesini bir daha onu doktora götürürlerse intihar edeceğini söyleyerek tehdit etti

Nihayet 15 yaşında, ailesi ona gerçeği anlattı. David, Brenda kimliğini tamamen reddetti ve hissettiği cinsiyete uygun yaşamaya başladı. Erkek kimliğini benimsedikten sonra psikolojisi bir süreliğine düzeldi; yetişkinlik hayatında evlendi ve üvey çocuklarını büyüttü. Ne yazık ki, çocukluğunda yaşadığı derin travmaların etkisinden kurtulamadı. 38 yaşında intihar ederek yaşamına son verdi.

İlginçtir, bu hikayeyi duyan kimse “Çocukların cinsiyeti mi olur!” demiyor. David’in henüz 5 - 6 yaşlarında başlayan ve 13 yaşında zirve yapan cinsiyet kimliği krizini medyaya, özentiye, kafası karışık olmaya, anlık bir “hevese” yormuyor.

Ama ne tuhaftır ki aynı hikayenin farklı bir yansıması olan trans çocuklara sıra geldiğinde tam olarak bu argümanları sıralıyorlar: çocukların cinsiyeti olmaz, sosyal medya beyinlerini yıkadı, geçici bir heves...

Bazaar

Trans Çocukları Belirlemek

Öncelikle bir yanlış anlaşılmayı düzelterek başlayalım: Trans çocukların haklarını savunan kişiler şunu demiyor: 5 yaşındaki erkek çocuğunun eline bir makasa verelim, pembe rengi seviyorsa kessin. Hayır, elbette hayır. Bir çocuğun trans (veya ikili cinsiyetin dışında) olup olmadığını tescillendirecek öncelikle bir uzman şarttır, hiçbir aile kafasına göre çocuğunun cinsiyetine karar veremez, vermemelidir. Genellikle tarafsız bir uzman pek çok farklı şey ile birlikte temel olarak şu üç kriterin karşılanmasına bakar:

1. Sürekli, tutarlı ve ısrarlı ifade: "Ben kız değilim! Oğlanım" gibi net ifadeler.
2. Toplumsal cinsiyet rolünden belirgin rahatsızlık: Örneğin biyolojik cinsiyeti kız olan bir çocuğun geleneksel kız kıyafetlerinden belirgin şekilde rahatsız olması, beden dismorfik bozukluğu (örneğin, ergenlik öncesi çocukların gelecek bedensel değişimlerden korkması).
3. Alternatif bir cinsiyet kimliğinde rahat hissetme: Çocuğun kendini ifade etme özgürlüğü bulduğunda gösterdiği mutluluk, farklı bir isim/zamir kullandığında gösterdiği huzur vs.

Önemli: Tüm bu kriterler en az 6 aydır devam ediyor olmalı, istikrarlı ve tutarlı olmalı yani "geçici bir heves" gibi görünmemeli.

Hala daha ikna olmamış kişiler için birkaç bilimsel gerçekten bahsedelim.

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki en büyük çocuk doktorları profesyonel derneği olan American Academy of Pediatrics, yakın zamanda yaptığı ve 300'den fazla transseksüel gencin yer aldığı bir çalışmada, bu gençlerin %94’ünün beş yıl sonra bile kendini transseksüel olarak tanımlamaya devam ettiğini ortaya koydu.^[1] Kıyas olması bakımından majör depresyondaki çocuklara intihar eğilimi gibi risk faktörlerine rağmen verilen antidepresanların başarı oranı %40 ila %60 civarıdır. Şunu rahatlıkla söyleyebiliriz ki tıpta %94 inanılmaz derecede yüksek bir orandır ve trans olmadığı fark edilen çoğu çocuk erkenden fark edilir ve herhangi bir cinsiyet değiştirme operasyonuna sokulmaz. Medyada öne çıkarılan “sonradan pişman olan trans çocukların” bu denli fazlaca görünmesi çetele tutmamaktan kaynaklı bir algıda seçicilik hatasıdır.

Şu an biliyoruz ki gerek cinsel yönelim gerekse cinsiyet kimliği erken yaşlarda netleşir ve çocuklar bunu 5, 6 ya da 7 yaşlarında ifade edebilirler. Elbette bu bir çan eğrisi şeklindedir dolayısıyla nadirde olsa 3 gibi oldukça erken bir yaşta belli belirtiler göstermeye başlayan çocuklar olduğu gibi ergenliğe girene dek yani ortalama 13 yaşına kadar herhangi bir belirti göstermeyen çocuklar da vardır. Biyolojinin çeşitlilikler bilimi olduğunu unutmamak gerekir.

Wikipedia

Ve şunu da ekleyelim, elbette ki gerçekten de trans olmamasına rağmen kendisinin trans olduğunu iddia eden çocuklar vardır. Ama dediğimiz üzere ellerine makas vermediğimiz için bu çocuklar uzmanlar tarafından fark edilir ve bunu iddia etmelerindeki asıl sebep neyse bu sebep çözülmeye çalışılır.^[3]

Kuper, "Bu, adım adım ilerleyen kademeli bir süreçtir," diyor; çocuk artık gördüğü değişikliklerle rahat hissetmiyorsa tedavi herhangi bir zamanda durdurulabilir.

Trans Çocuklara Karşı Bir Araştırma

Uzun yıllardır trans çocuklara zarar vermiş bir “araştırmadan” da bahsetmek istiyoruz: James Cantor'un Trans Çocuklar Büyüdüklerinde Trans Olarak mı Kalıyorlar? adlı araştırması. Bu araştırmada Cantor direkt olarak şu ifadeleri kullanıyor: "Tam sayı çalışmaya göre değişiyor, ancak trans çocukların yaklaşık %60 - %90'ı yetişkinliğe ulaştığında artık trans olmuyor."

İlk olarak, gösterdiği kaynakların ortaya attığı argümanla bir bağlantısı yok. Kaynak olarak gösterdiği çalışmalardaki çocukların çoğu kendisini trans olarak bile tanımlamıyor! Bu çocuklar sadece toplumsal cinsiyet rollerinin bazı kısımlarına uymayan çocuklar, örneğin, pembe rengi seven bir erkek çocuğu. Yıllar sonra bu çocuğun trans olmadığı görülüyor ve bu, “trans çocukların büyüyünce trans kalmadığını” kanıtlayan bir veri olarak sunuluyor. Ne çarpıcı bir kanıt!

Dahası Cantor'un kullandığı araştırmaların en az yarısı, trans çocuklarla ilgili bilgimizin oldukça yetersiz olduğu 1980-2000 yılları arasına ait. O dönemde çocukların gerçekten trans olup olmadıklarını anlamak için kullanılan kriterler henüz oturmamıştı bile. Hatta bu araştırmaların birçoğunda, trans olmak bir yana, sadece pembe rengi seven “efemine bir erkek” olmak bile sapkınlık olarak addediliyor.

Bitti mi? Hayır. Cantor, araştırmasında Dr. John Money’nin çalışmalarını kaynak olarak kullanıyor. Evet, David Reimer’ın hayatını karartan o aynı Dr. Money.

Biraz da Cortan’ın diğer fikirlerine bakalım: LGBT’ye pedofilileri temsilen bir “P” harfi eklenmesini savunuyor, yetmiyor pedofililere “oyuncak” olarak seks bebekleri verilmesi gerektiğini söylüyor.

Şu an Amerika’da trans karşıtı yasaları destekleyen, aşırı sağın “kahramanı” ve mahkemelerde bilirkişi olarak katılan biri. Ve trans çocuklara karşı olanların en sık kullandığı “araştırma” da işte bu kişi tarafından yapılmış bu araştırma.

"18 Yaşına Kadar Beklesinler!"

Pekala şu denebilir: Ne bu acele? Trans çocuklar trans yetişkin olduklarında olurlar hormon tedavilerini veya cerrahi operasyonlarını. Beklesinler bir 10 yıl!

Shumer, beden dismorfik bozukluğunun depresyon , kaygı veya öfke gibi görünebileceğini veya kendine zarar verme olarak ortaya çıkabileceğini söylüyor. Çocuklar sosyal veya akademik olarak zorluk çekebilir. Ayrıca fiziksel bedenle ilgili artan rahatsızlığa da yol açabilir; örneğin bir çocuk duş alma konusunda kaygılı olabilir veya beden eğitimi için giyinmeyi reddetmeye başlayabilir.

Şimdi ilk olarak, 10 yıl birine acı çektirmenin sorun olmadığını iddia etmenin psikopatça bir düşünce olduğu kanaatindeyiz. Ama ne yazık ki iş 10 yılcık acıyla sınırlı değil.

Bedenimizin büyük ölçüde ergenlik döneminde şekillenir. Bu süreçte gerçekleşen değişimlerin çoğu kalıcı ve geri dönüşü olmayan niteliktedir.

Erkeklerde ses telleri bir daha eski haline gelmemek üzere kalınlaşır, sakal ve bıyık çıkmaya başlar, omuzlar genişler, kemik yapısı tamamen değişir. Kızlarda ise kalçalar genişler, göğüsler büyür, adet döngüsü başlar ve vücut hatları kadınsı bir forma kavuşur.

Her iki cinsiyette de boy hızla uzar, ter bezleri aktifleşir, vücut kokusu değişir ve cilt yapısı farklılaşır. Bu değişimlerin hepsi hormonların kontrolünde gerçekleşir ve çoğu durumda kalıcıdır. Bazı değişimler cerrahi müdahale ile pekala mümkündür ancak kemik yapısındaki değişiklikler gibi farklılaşmalar kesinlikle geri döndürülemez.

Ergenlik, bedenimizin ana hatlarının çizildiği, tıpkı kuruyan beton gibi giderek sertleşen bir süreçtir. Trans bireylerin tedavi sürecine 18 yaşından sonra başlaması, kurumuş betonu yeniden şekillendirmeye çalışmak gibidir - mümkündür ancak çok daha fazla emek, psikoloji ve maliyet gerektirir. Oysa ergenlik öncesi müdahale, taze betona henüz sertleşmeden müdahale etmek gibidir; çok daha az travmatik ve çok daha doğal sonuçlar verir.

Agora Bilim Pazarı

Edebiyat Fabrikası ve Seçme Yazılar

“İnsanın içine yerleşen ve orada ölen hisler vardır. İnsanın zayıflığının bir emaresidir bu. Sebebi itibarıyla küçük ama insanda yanıp, tükenip, dağılıp, kendine bir yer edinemeyip de hayatın ateşiyle savrulup giden, görünmez olduklarından insanın içinde nasıl barındıkları kestirilemeyen hisler vardır. Şöyle olur: İnsan çalışır, başka da bir şey yapmaz. Yüzlerce insan geçip gitti, onlarla birlikte çalışan insan görüntüsünün yarattığı izlenim de içlerinde parlayıp söndü. Sonra bir kişi daha gelip geçerken bu olağan durumda başka bir şey gördü. Gördükleri içinde sönmeyen, o küçücük şey koskocaman oldu, ona ıstırap verip dışarıya çıkmak için kıvrandırıp durdu. İşte o kişi hislerini kâğıda döktü, böylelikle rahatladı.”

Andrey Platonov’un yetkin kalemi yalnızca kurmaca eserlerde değil, denemeleri ve eleştiri yazılarında da hayat buluyor. Edebiyat Fabrikası’nda Platonov'un bu kurmacadışı metinleri, edebiyatın ve sanatın toplumsal dönüşümlerle nasıl etkilendiğini, yazarların bu değişimlere nasıl yanıt verdiğini ve edebiyatın insanların ve dönemin ruhunu nasıl şekillendirdiğini tartışıyor. Bu kitap, yazarın felsefi, siyasi ve edebi görüşlerini, toplumsal meselelere bakış açısını ve sanat anlayışını keşfetmek isteyen okurlara tatminkâr bir okuma sunuyor.

Devamını Göster

₺190.00

Satın Al Tüm Ürünler

Ne yazık ki genellikle, medyada (filmlerde, dizilerde vs.) sıklıkla alay konusu olan trans kadınlar ile trans bir kadın olduğu belli olmayan kadınlar arasındaki temel fark budur: Birisi cinsiyet onaylayıcı bakım sürecine ergenlikle veya öncesinde başlamıştır, diğeri ergenlik sonrası. Niye birine bunu yapalım? Niye birine içinde bulunmaktan mutlu olacağı bir bedeni çok görelim? Neden bu kişileri depresyona, anksiyeteye ve nihayetine intihara teslim edelim?

Gerçekten soruyoruz, altta yapan transfobi harici hangi bahane ile?

Çocukları mı umursuyorsunuz? Biz de umursuyoruz! Zaten bu yüzden trans çocukları destekliyoruz. Bu çocuklar güzel bir çocukluk geçirsin ve büyüdüklerinde canlarına kıymasınlar diye. Gizli bir örgüt falan değiliz, bir emelimiz yok bir çıkarımız yok, tek istediğimiz insanlara temel haklarını teslim etmek.

Madem çiftte standartlara girdik bir başkasını daha söyleyelim: Meşhur tuvalet sorunu.

2019'da Harvard Halk Sağlığı Okulu'nun 3.673 trans öğrenci üzerinde yaptığı araştırma, transfobik tuvalet politikalarının insanları tacizden korumak yerine nasıl da tacize ittiğini gözler önüne serdi.^[2]

Doğumda atanan cinsiyetin tuvaletlerine zorlananlar, saldırı riskini 1.3-2.5 kat artırdı. Trans öğrencilerin %25.9'u, son bir yıl içerisinde cinsel saldırıya uğradığını bildirdi. Amacımız çocukların daha fazla mı tacize uğraması mı? Eğer öyleyse başarıyoruz tebrikler.

Ama biliyoruz ki, bu meselenin özü tuvalet falan değil. Tuvaletler bahane. Çünkü konu gerçekten güvenlik olsaydı, istatistikler apaçık gösteriyor ki tehlike trans bireyler değil, bizzat cis erkekler. Kadınlara yönelik suçların, bilhassa cinsel suçların, ezici çoğunluğunu cis erkekler işliyor. Ama kimse “Hadi bütün erkekleri tuvaletlerden yasaklayalım, artık ağaçları kullansınlar” demiyor.

Demesinler zaten de.

Birkaç kişinin yaptığı arsızlık tüm gruba yüklenemez.

İllaki vardır “trans” kimliğini cinsel saldırı için bir araç olarak kullananlar. Ama biliyoruz ki her bir “trans saldırısına” karşılık yüzlerce cis saldırısı bulabiliriz. Ve unutmayalım, bu tarz spekülasyonlar tarih boyunca her azınlık için kullanıldı.

Çok uzağa gitmeyelim, daha 1970’li yıllarda siyahilerin de beyazlarla aynı tuvaletleri kullanması ahlaki bir risk olarak görülüyordu. Özellikle beyaz kadınların cinsel saldırıya uğrama endişesi sıklıkla dile getiriliyordu. Tanıdık geldi mi?

Artprofessional

Sonuç

Mesele trans çocukların var olup olmadığı değil, onlara nasıl davranacağımız. Ya onların yanında olur, hayatlarını kolaylaştırırız ya da görmezden gelip acı çekmelerine göz yumarız.