Sherlock Holmes hakkında bir öykü

SHERLOCK TÜRKİYE’DE

---Sir Arthur Conan Doyle’nin eserlerinden esinlenilmiştir.---

AVRUPA’YI KARIŞTIRAN OLAY

Merhabalar ben Prof. Dr. Watson. Arkadaşımla dedektiflik işimize Türkiye'de devam

ediyoruz. Çünkü kraliçelere kurulan suikastlar artık bize sıkıcı gelmeye başladı. Türkiye'deki

bazı olayların çok ilgi çekici olduğunu itiraf etmeliyim. Bugün arkadaşım Holmes’la Taksim

Meydanı’nda dolaşıyorduk. Bir süre sonra güneşle karışık kar yağmaya başladı. Nasıl

olduğunu bilmiyorum ama nefes kesiciydi. Arkadaşımla birlikte oturmuş bir yandan

kahvelerimizi yudumlayıp diğer yandan camdan dışarı bakarken kapı çaldı. Arkadaşım

“Böyle bir havada gelen bir misafirin derdi çok büyük olmalı.” dedi. Ama karlı bir havada

kısa kollu kıyafet giyen bir adamın ne kadar büyük bir derdi olduğundan şüpheliydim. Kapıyı

açınca içeri iri yarı bir adam girdi. Herhalde soğuk bir yerden geliyordu çünkü daha önce de

söylediğim gibi kısa kollu bir giysi giymesine rağmen pek üşümüş görünmüyordu. Yüzünde

dev bir maske vardı, içeri girince maskeyi çıkardı.

“Merhaba!” dedi arkadaşım.

“Merhaba!”

“Hangi rüzgâr sizi buraya kadar sürükledi, bu ilginç hava şartlarında?”

“Derdim çok büyük.”

“Anlatma nezaketi gösterir misiniz?”

“Maalesef, önce sizden gizlilik yemini etmenizi isteyeceğim.” dedi. İkimizde söz verdik ve

anlatmaya başladı:

“Ben Rusya Kralı Lorbicikaçakosvi.”

“Efendim?”

İnanmamıştık ikimiz de ama karşımızdaki adama inanmamız gerektiğine dair bir his vardı

Agora Bilim Pazarı

Down and Out in Paris and London (George Orwell)

Down and Out in Paris and London is the first full-length work by the English author George Orwell, published in 1933. It is a memoir in two parts on the theme of poverty in the two cities. Its target audience was the middle- and upper-class members of society—those who were more likely to be well educated— and exposes the poverty existing in two prosperous cities: Paris and London. The first part is an account of living in near-extreme poverty destitution in Paris and the experience of casual labour in restaurant kitchens. The second part is a travelogue of life on the road in and around London from the tramp’s perspective, with descriptions of the types of hostel accommodation available and some of the characters to be found living on the margins.

Warning: Unlike most of the books in our store, this book is in English.
Uyarı: Agora Bilim Pazarı’ndaki diğer birçok kitabın aksine, bu kitap İngilizcedir.

Devamını Göster

₺250.00

Satın Al Tüm Ürünler

içimde.

‘’Lor-bi-çi-ka-ça-kos-vi’’

“Buyrun.” dedi arkadaşım “Bay Lor-bi-çi-ka-ça-kos-vi.”

“Eskiden bir kadına âşık olmuştum, ismi Koçolavalaskiydi.”

“Lütfen tekrar eder misiniz?

“Ko-ço-la-va-las-ki.”

Kral biraz sinirlenmiş gibiydi. Bense camdan dışarı, gökkuşağına bakıyordum.

“O zamanlar hep mektuplaşırdık ama bir gün onun mektuplarına karşılık vermemeye

başlamak zorunda kaldım. Çünkü ailem beni Yunan kraliçesi Mia ile evlendirmek istiyordu.”

Holmes ile göz göze geldik.

“Tamam, devam edebilirsiniz. Bu isimde bir şey yok.” dedi.

Adam anlatmaya devam etti.

“Sonra düğün zamanımız gelince bu haber Koçolavaski’ye kadar ulaştı. İşte bu yüzden beni,

mektuplarımızı herkese vermekle tehdit ediyor. Ben de size geldim bana yardım edebilirsiniz

diye.”

“İyi yaptınız. Lütfen Kaçolavakalaskala... koçokavas... Neyse işte, o kişinin adresini alabilir

miyim?”

Arkadaşım bunu dedikten sonra adam bir kâğıt verdi eline ve olayın üç gün içinde yani cuma

gününe kadar çözülmesi gerektiğini söyleyerek gitti.

Adam gidince Sherlock’la konuşmaya başladık:

“Hm...”

“Hmm...”

“Hmmm...”

“Hmmmm...”

“Hmmmmm...”

“Hmmmmmm...”

“Tamam, sen kazandın.” dedim sonunda.

“Ben adrese gidiyorum.” dedi ve evden çıktı. Kendime bir kahve yapacak kadar vakit

geçmişti ki Sherlock geliverdi. Büyük bir heyecanla olayın yarın çözüleceğini söyledi ve

uyumaya gitti. Sanırım gidip geldiği bu kısa süre zarfında evi incelemişti.

Ertesi sabah yine çıktı ve çıkarken akşam saat 7’de yanında olmamı söyledi. Sokağa çıkma

yasağı başlamadan önce iki saatimiz olduğunu söyledi.

Akşam saat 7’de evin arka bahçesinde Sherlock’la buluştuk. Bana olayı anlattı:

“Bak şimdi, bu mendili al.”

“Bu ne?

“Senin görevin tam saat 8’de bu mendille halay çekmek ben müzik setine zamanlayıcıyı

kurdum. Unutma, tam saat 8’de caddenin ortasında halay çekeceksin. Sen dikkatleri dağıtınca

ben de elektrikleri keseceğim ve mektupları alacağız. Önceki ziyaretimde mektupların yerini

öğrendim.”

“Sen gerçek bir dehasın!”

“Eyvallah!” dedi bir Türk gibi ve gitti.

Tam da planladığımız gibi tam saat 8’de müzik setinden insanın içini kıpır kıpır yapan

melodiler yükselmeye başladı. Bu müzikle birlikte ben de halay çekmeye başladım. Başladım

ancak hiç beklemediğim, daha doğrusu tahmin edemediğim bir şey oldu. Caddedeki insanlar

da bana katıldı. Manavından kuruyemişçisine, ayakkabıcısından fırıncısına kadar herkes...

İşte o an hayatımda bir ilki yaşadığımı anladım. Hayatımda ilk defa halay başı olmuştum.

Sonra şarkı bitti ve ben de arka bahçeye geri döndüm gizlice. Sherlock da oradaydı ve bir

ateşin başında oturuyordu. Ona ne yaptığını sordum. Mektupları aldığını söyledi. Olayı

çözmenin verdiği rahatlık ve halayın bana verdiği yetkiye dayanarak mektupların nerde

olduğunu sordum. O da bilmediğini söyledi. Soru cevap düellomuzun böyle şok edici bir

şekilde bitmesini beklemiyordum. Yaşadığım bu şok Sherlock için yeterince etkileyici

olmamış olacak ki bir kâğıt uzattı bana.

Bay Holmes,

Siz bu satırları okurken mektuplarla birlikte Fransa’ya doğru yola çıkmış olacağım. Çünkü

Paris’te yaşamak çok romantik olacak. Her neyse... Sizin mektuplar için geleceğinizi

biliyordum. Bu yüzden buralardan gitmeye karar verdim. Şunu bilmenizi isterim ki artık Rus

kralını pek umursamamaya başladım. Hatta okuduğum çok güzel bir kitabın adını ona

uyarladım: “Kim takar Rus kralını?” Eğer çok büyük bir şey olmazsa bu mektupları kimse

görmeyecek. Yani kralın içi rahat olsun. Bir de sizi gerçekten tebrik etmeliyim. Çünkü halay

fikri çok iyiydi.

“Sanırım müzik setini evlerinin yanına kurmamam gerekirdi.” dedi Holmes.

Tüm bu yaşananları Kral’a anlatınca bize minnettar kaldığını söyledi. Yaşananlar ve

hizmetlerimizden dolayı ise bize yüklü bir miktarda para ödedi. Tabii arkadaşımın parada

gözü yoktu ama ben paralarla bir güzel ziyafet çektim doğrusu.

AKSAKALLILAR KULÜBÜ

Avrupa’yı karıştıran ilk işimizden sonra Türkiye’de işlerimizin çok daha ilgi çekici bir hâle

geleceği iyice belli olmuştu. Biz böyle düşünürken ve önceki olayın da üzerinden çok da

zaman geçmeden yeni bir olayla karşı karşıyaydık.

Bir sabah arkadaşım Sherlock’la oturmuş birlikte türkü söylüyorduk. İsmi bir millete ait olan

kaç müzik türü var ki? Gerçekten çok etkileyici bir müzik türüydü türkü. Biz Türkler gibi

türkü söylerken bu eğlenceli zamanın bölünmemesi tabii ki olmazdı. Bir süre sonra sert

adımlarla bize doğru gelen biri olduğunu duyduk.

“Duyulan bu adımların sertliğinden de anlaşılıyor ki yeni bir olayla karşı karşıya kalmak

üzereyiz.” dedim.

“Bravo Watson, gerçekten bugün çok zekisin!”

Kendince benimle alay ediyordu, biraz sinirlenmedim değil yani.

“Teşekkür ederim, sen de...” diye karşılık verdim lafı çok uzatmadan. Derken kapı açıldı ve

tombul ve yaşlı bir adam içeri girdi.

“Selamın aleyküm!”

Türklere özgü bir şey daha... Merhaba, selam, günaydın, iyi günler, hayırlı sabahlar vs... O

kadar çok selamlaşma şekli var ki burada insan şaşıp kalıyor. Biz de ortama ayak

uyduruyoruz.

“Aleyküm selam! Buyurun, kime bakmıştınız?”

“Ben Sherlock Holmes’i arıyorum. Burada olduğunu söylediler.”

“Evet, buyurun benim.” diyerek söze girdi Bay Holmes. Normal zamanlarda çok konuşkan

biri olmasa da kendisini heyecanlandıran bir olay varsa insanlarla iletişim kurmaya bayılıyor.

“Öncelikle hikâyemi anlatacağım ama o kadar değişik ki bir masal gibi gelebilir size.” diyen

adam Holmes’in heyecanını daha da arttırıyordu.

“Evet, sizi dinliyoruz.”

“Bir gün yeni bir çırak arıyordum bakkal dükkânım için. Bir genç çok hevesliydi. İşinde iyi

ve aynı zamanda ucuza çalışıyordu. Ehehe, tabii işime gelir bu benim. Ama kötü bir yanı

vardı. Zamanının çoğunu dükkânın kilerinde geçiriyordu. Fotoğrafçılıkla uğraşıyordu ve

kilerde fotoğraflarını düzenliyordu. Sonra bir gün yanıma geldi:

‘Dayı, dayı!’

‘Efendim yeğen?’

‘Senin sakalların bembeyaz. Aksakallılar kulübüne katılmalısın.’

‘O nedir yahu, neye yarıyor ki?’

‘Orası çok mükemmel bir grup ve sadece aksakallılar girebiliyor.’

‘Peki ama ben neden o gruba girmek isteyeyim ki?’

‘O gruba katılarak daha çok para kazanabilirsin. Bunun için de seçmelere gitmeliyiz.’

Aramızda geçen bu muhabbetten sonra kalkıp seçmelere gittik. Seçmelerin yapılacağı yer

oldukça kalabalık bir yerleşim yerindeydi. Biz etrafa bakarken bir adam geldi ve beni

kolumdan çekip kulübün olduğu binaya soktu. Kendisini kulübün müdürü olarak tanıttı.

Kulübe kayıt için bir kâğıt çıkardı ve gerekli bilgileri doldurduk, işin detaylarını konuştuk.

Kulübün müdürü bize ayrıntıları anlatmaya başladı:

‘Göreviniz, bu ansiklopediyi bu deftere geçirmek.’

‘Bu neden yapayım ki?’

‘Bunun karşılığında günde 200 TL ödeme alacaksınız.’

‘Günde kaç saat çalışacağım peki?’

‘10.00 ile 14.00 arası. Ama bu saatler arasında binadan çıkarsanız kovulursunuz.’

Pek bir anlam veremedim ama benim gibi bir bakkal için gayet iyi bir işti. Fakat içimde de bir

kuşku yok değildi.”

Ortağım iyice sabırsızlanmaya başlamıştı.

“Bakkalınızın adı nedir?” diye sordu adama.

“Bizim Bakkal. 2002’den beri...”

Bu cevaptan sonra üçümüz birbirimize baktık ve adam anlatmaya devam etti.

“Yaklaşık 10 gün boyunca çalıştım. İşler gayet iyi gidiyordu, kazandığım paralar da cabası...

Bizim dükkânı da çırağa bırakıyordum bu süre boyunca. Size dükkân hakkında biraz bilgi

vereyim: Şehir bankasının arka mahallesinde bir yerde. Bu çevre işlek bir alan olsa da bizim

mahalle pek tenha. Yine de yuvarlanıp gidiyoruz işte.”

Bu hikâye nereye gidecek pek emin değildim açıkçası sıkılmıştım ama arkadaşım sherlock ise

dikkatle dinliyordu adamı. Benim ise canım iyice sıkılmıştı. Ama ilginç adam anlatmaya

devam etti.

“ Bu pandemi döneminde böyle kıyak bir iş beni mutlu etmişti ama açıkçası bu işte

Amerika’nın parmağı olduğunu düşünüyorum. Benim zekâmdan etkilenmiş olmalılar.”

“Tabii canım...” dedi ve kıkırdamaya başladı Sherlock. Adam devam etti:

“Ama bir gün iş yerine gittiğimde kapıda ‘Aksakallılar Kulübü kapanmıştır.’ yazısıyla

karşılaştım. Etraftaki herkese kulübü sordum ama kimse bu konu hakkında hiçbir şey

bilmediğini söyledi, muhtar bile!..”

Tüm ciddiyetiyle “İlginç.” dedi Sherlock.

“Tüm şehri dolaştım herkese sordum ama yok, yok, yok. Bizim çırak da bilmiyormuş. Ya

kafayı yedim ya bana şaka yapıyorlar. Eğer bu bir şakaysa onlara epey pahalıya patlayacak!”

Sherlock elini çenesine koydu ve “Hmm... Bunun bir şaka olması düşük bir ihtimal gibi

görünüyor. Bu vakayı çözeceğim. Teşekkürler bizden haber bekleyin.”

Adam giderken ben de Sherlock’a döndüm.

“Ee fikrin ne ?”

“Dostum, olay çok açık değil mi?”

“Gerçekten öyle mi?”

“Evet, aslında vaka çözüldü bile!”

“Peki olay ne, suçlu kim?”

“Orası yarın belli olur. Senden tek isteğim yarın akşam saat 19.00’da meydanda buluşalım.

Yanına şey de al.”

“Şey mi dostum? Yine yangınlar yine...”

“Evet, evet aynen tabanca al diyecektim.”

Bu tuhaf diyalog sonrası ben de odama gittim. Düşünmek için yatağıma uzandım ve müzik

çalarımı açtım ve şarkının tadını çıkardım:

“Yine yangınlar, yine ben...”

Sabah uyandım ve çok hızlı bir şekilde elimi yüzümü yıkadım. Salona gittiğimde Sherlock

ortalıkta yoktu. Herhalde olay ile ilgili araştırma yapıyordu diyerek bir belgesel izlemeye

başladım ve biraz da olsa keyfime baktım. Saat 18.00’de çabucak silahımı aldım ve evden

çıkıp meydana doğru yola çıktım. Sherlock’un yanında iki kişi vardı. Bunlardan biri

Sherlock'un dedektif arkadaşı Mahmut idi.

“Merhaba Watson!” dedi Sherlock beni görünce.

“Aa adınız Watson mu? Memnun oldum. Ben İlknur, bankanın müdürüyüm.”

Ağzımı açmama fırsat vermeden “Beni takip edin!” dedi Sherlock ve bizi bankanın deposuna

götürdü. Banka müdürü konuşmaya başladı:

“Burada çok miktarda para var. Şu an taşımaya üşendiğimiz için depolarda değil burada

duruyor.”

“Evet, müşterimizin çırağının amacı her gün saat 10.00-14.00 arası tünel kazmak idi. Bunu

bakkalı ziyarete gelince çırağın dizlerinden anladım. Ayrıca kilerde vakit geçirdiği

zamanlarda da tünel kazmayla uğraşıyordu. Bu kulüp bir oyundu. Ama olayın Amerika’yla

ilgisi yoktu ve tüneli kazmayı bitirince Aksakallılar Kulübü’ne de ihtiyaç kalmadı.

Tahminlerime göre tünel bitirildiğine göre bu akşam hırsızlar tünelden bodruma gelecek.

Kapıları tutması için memurları ayarladın değil mi Mahmut?”

“Tabii ki.” dedi Mahmut.

“Peki sen Watson, ne olur ne olmaz silahın yanında değil mi?” Başımı sallayarak yanıt

verdim kendisine. Çünkü hâlâ olayın şokundaydım.

“Şimdi bekleyeceğiz.”

Bir süre karanlıkta kaldık bekledik, bekledik, bekledik ve daha çok bekledik. Sonunda bir

kıpırdanma oldu. Biri kafasını dışarı çıkardı. O anda Sherlock ortaya çıktı ve adamı bir

hamlede yakaladı. Bu kişi tam da Sherlock’un tahmin ettiği gibi bakkalın çırağıydı. Çok da

direnmeden her şeyi itiraf etti. Suçluları Türk polisine teslim ederek bir olayı daha

sonuçlandırdık.

“Nasıldı ama?” dedi Sherlock.

“Şey gibiydi...” diyecekken Sherlock yapıştırdı cevabı:

“Şey mi dostum: Yine yangınlar, yine ben.”

İkimiz de gülmeye başladık.

Yaşadığımız bu iki olay bile Türkiye’ye gelmekle ne kadar doğru bir karar verdiğimizi

gösteriyor. Görünen o ki ilerleyen zamanlarda Türkiye’deki insanlara çok daha fazla yardımcı

olacağız. Tabii Türkiye de bize...

SON