"Rahatladıcı Qadınlar"

Lee Ok-seon, bir qrup uniformalı adam maşından fırlayıb ona hücum edərək qaçırmazdan əvvəl ailəsinin ona tapşırdığı bir işlə məşğul idi. Maşınla yaşadığı evdən uzaqlaşarkən, bunun ana və atasını son görüşü olduğu haqqda heç bir fikri yox idi.

Sadəcə 14 yaşındaydı.

Həmin axşam, artıq Lee, Cənubi Koreyada bir qəsəbə olan Busandaki həyatı ilə sonsuza qədər vidalaşdı. Gənc Lee, yapon işğalı altındaki Çində sözdə bir "konfort stansiyasına" daha aydın desək, yapon əsgərlərinə xidmət göstərən bir əxlaqsızlıq yuvasına götürüldü. Orada, 1932 ilə 1945 illəri ərzində yapon ordusu tərəfindən zorla fahişəliyə məcbur edilən on minlərcə "rahatladıcı qadından" biri oldu.

Seokyong Lee/The New York Times/Redux

İlk qadınların Yaponiya İmperatorluğu üçün cinsi köləliyə məcbur eləməsindən təxmini bir əsr keçməsinə baxmayaraq, bu cür köləliyin sızlayan yaraları Yaponiyada və bir vaxtlar işğal etdiyi ölkələrdə qanamağa hələ də davam edir. Qadınların belə bir şeyə məcbur edilməsi ilə bağlı olan dəlillər yetərincə çox deyil; "rahatladıcı qadınların" təxminən 90%-i müharibədən sağ çıxa bilməyib və müharibədən sağ çıxa bilənlərin əksəriyyəti artıq həyatda deyil.

Yapon ordusunda 1932-ci ildən bəri hərbi əxlaqsızlıq yuvalarının olmağına baxmayaraq, Yaponyanın Çin Cümhuriyyətini və Asyada geniş bir ərazini ələ keçirmə cəhdlərindən biri olan Nankin Qırğınından (təcavüzündən) sonra hərbi əxlaqsızlıq yuvalarının sayı durmadan artmağa başladı. 13 dekabr 1937-ci ildə Yapon ordusu, Çinin Nankin şəhərini bütünlüklə məhv edən altı həftəlik bir qətliama başladı. Bu müddətdə yapon ordusunun əsgərləri 20000-80000(dəqiq say bilinmir, bu rəqəmlər arasında olduğu düşünülür) qadına təcavüz etdi.

Yaponiyanın kütləvi təcavüzləri dünyayı dəhşətə saldı və imperator Hirohito Yaponyanın dünya üzərindəki şanın zədələnəcəyindən qorxmağa başladı. Daha çox vəhşətin, cinsi yolla yoluxan xəstəliklərin qarşısını almaq və yapon əsgərlərinin cinsi iştahının məmnunluğunu təmin etmək üçün qaydaya salınmış və izolyasiya edilmiş fahişə qrupu tərtib etmək niyyəti ilə orduya "konfort stansiyaları" olaraq adlandırılan hərbi əxlaqsızlıq yuvalarını genişlətmə əmri verildi.

Jack Birns/The LIFE Picture Collection/Getty Images

Qadınları əxlaqsızlıq yuvalarına "qeydiyyata salmaq" onları qaçırmaq və təcavüz etmək mənasına gəlirdi. Qadınlar, Yapon işğalı altındaki bölgələrin küçələrinə topladılıb, müqaviləli xidmətçi olaraq ailələrindən alındılar. Bu cür qadınlar demək olar Cənub-şərqi Asyasının hər yerindən toplanmışdılar, lakin əksəriyyəti koreyalı ya da çinli idi.

Qadınlar əxlaqsızlıq yuvalarına girdiktən sonra onları əsir götürənlər tərəfindən qəddarcasına, qeyri-insani şəkildə cinsi münasibətdə olmaq üçün məcbur edildilər. Hər qadının bu barədə təcrübəsi fərqli olsa da, şahid olduqları kifayət qədər bənzər şeylər idi: döyüşlərdən öncə artan və təkrarlanan təcavüzlər, əzab verici fiziki ağrılar, hamiləliklər, cinsi yolla yoluxan xəstəliklər və s.

İkinci Dünya Müharibəsinin bitməsinə baxmayaraq, Yaponiya hərbi əxlaqsızlıq yuvalarının fəaliyyətini dayandırmamışdı. 2007-ci ildə Associated Press jurnalistləri, ABŞ səlahiyyətlilərinin "konfort stansiyalarının" müharibənin bitməsindən çox sonralarda fəaliyyət göstərmələrinə icazə verdiyini və əxlaqsızlık yuvalarındaki on minlərlə qadının 1946-cı ildə Douglas MacArthur bu sistemi qadağan edənədək amerikalı kişilər tərəfindən təcavüz edildiyini gün üzünə çıxartdılar.

Joyce Naltchayan/AFP/Getty Images

O vaxta qədər 20000-410000 qadın azı 125 əxlaqsızlıq yuvasında kölələşdirilmişdi. 1993-cü ildə BMT'nin Qadın Hüquqlarının Pozulması üzrə Tribunal Məhkəməsi, İkinci dünya müharibəsinin sonlarında "rahatladıcı qadınların" 90%-nin öldüyü fərziyyəsini irəli sürdü.

Bununla birlikdə, II. Dünya Müharibəsinin bitməsindən sonra, bu sistemdəki sənədlər yapon səlahiyyətliləri tərəfindən məhv edildi, bu səbəblə rəqəmlər dəqiq olmamaqla bərabər, müxtəlif mövcud sənədlərə əsaslanan tarixçilərin təxminlərinə əsaslanaraq qeyd olunub. Yaponiya II. Dünya müharibəsindən sonra yenidən dirçəlməyə başladığı dövrdə qadınların kölələşdirilməsini tarixlərinin kiçik bir səhvi olaraq unutmağı üstün tutdu.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

Qeyd edək ki, cinsi köləliyə məcbur edilən qadınlar cəmiyyət tərəfindən ayrımçılığa məruz qaldılar. Bir çoxu cinsi yolla yoluxan xəstəliklərdən və ya yapon əsgərləri tərəfindən döyülərək öldürüldü, bəziləri isə intihar etdi.

İllərlə "rahatladıcı qadınların" tarixi sənədləşdirilmədi və bu haqqda danışılmadı. Bu mövzu Yaponiyada müzakirə olunduqda "konfort stansiyalarının" heç vaxt mövcud olmadığı haqqında israr edən səlahiyyətlilər tərəfindən bu iddialar rədd edildi.

Gary Friedman/Los Angeles Times/Getty Images

Sonra 1980-ci illərdə bəzi qadınlar öz hekayələrini paylaşmağa başladı. 1987-ci ildə, Cənubi Koreya Cumhuriyyətində liberal demokratiya bərqərar olduqdan sonra, qadınların başına gələnlər mübahisələrə səbəb olmağa başladı. 1990-cı ildə, Cənubi Koreya bir yapon səlahiyyətlisinin olanları inkar etməsini tənqid etdikdən sonra, bu məsələ beynəlxalq bir anlaşılmazlığa çevrildi.

Sonraki illərdə, daha fazla qadın şahidlik etmək üçün önə çıxmağa başladı. 1993-cü ildə Yapon höküməti nəhayətki törətdiyi vəhşəti qəbul etdi. Ancaq bu problem bununla bitmədi. Yapon höküməti 2015-ci ildə həyatda qalan koreyalı "rahatladıcı qadınlara" təzminat verəcəyini elan etdi, ancaq Cənubi Koreya daha yaxşı "üzr şəkli" tələb etdi. Yaponya bu tələbi rədd edərək, qınadı və problemin tarixdə mövcud olan xarici işlər məsələsi olaraq qaldığını vurğuladı.

Həmçinin, Yaponya tərəfindən cinsi köləliyə məcbur edilən bir neçə qadın hələ də sağdır. Onlardan biri, Yapon hökümətindən üzr tələb edən, həyatta qalan 90 yaşındaki Yong Soo Lee 2015-ci ildə Washington Posta "O adamlarla heç vaxt münasibətdə olmaq istəmədim, bizi vəhşiliklə buna məcbur edirdilər" dedi. "Nifrət etmək və ya kin bəsləmək istəmirəm amma başıma gələnləri heç vaxt bağışlaya bilmərəm."

Bu qədər idi, oxuduğunuz üçün təşəkkürlər!