İNSAN

İnsan biyolojik bir tür olarak kendi dış ve iç dünyasında çok derin, farklı fiziki ve psikolojik birleşimlerden, enzimlerden ve milyarlarca nörondan oluşmaktadır. İnsan türü vahşi doğa ile sayısız galaksiyi içinde barındıran bu kainatta elbette yalnız değildir ama hayatta kalmak içinde bir sürekli metot geliştirdiği ve her bir geçen asır bu yöntemleri revize ettiği de yadsınamaz bir hakikattir.

Dünya üzerinde 700,000 ile 200,000 yılları arasında bulunan ilk türden günümüze 7. tür olarak devam eden insan, kendi biyolojik, psikolojik ve sosyolojik arayışı içerisinde önce farklı türlerle sonrasında zamanla kendi aralarında günümüzde de kendi kendine sürekli bir harp halinde olan insan bugün bile kullandığı silahları değiştirse de hem dış etmenlerle hem de iç (psikolojik) etmenlerle savaşını bitirememiştir.

Amerikalı psikolog Abraham Maslow tarafından 1943 yılında yayınlanmış bir çalışmada ortaya atılan ve sonrasında geliştirilen bir insan psikolojisi teorisi olan "ihtiyaçlar hiyerarşisi" de insanın bu davranışlarını özetler niteliktedir.^[1] Yine de insanın macerası burada bitmeyecektir. İnsan, fıtratından gelen yetenekler temelinde üzerine yaşadığı tecrübelerinden elinde kalan deneyimler, kendi çapında yaptığı araştırmalar ve gözlemleri neticesinde elinde tutmaya çalıştığı yaşamını devam ettirmeye ve varlığına bir anlam kazandırmaya uğraşmaktadır. Yaşamında çoğu verdiği kararda bu sebepledir. Mesela; Evlilik, Ücret kazanma, Üreme, Geriye bir yapı / eser bırakma hatta ölme istemini de bunların içinde sayabiliriz. İnsan tek başına iken farklı kalabalıkken daha farklı bir etkiye sahiptir. Doğada bir çok türün aksine doyduğu halde yemeğe, avlanmaya devam eden ya da yalnız kalması hemen hemen imkansıza yakınken bile tek başına dünyayı değiştireceğine olan inancını yitirmeyen insan, araştırılmayı incelenmeyi hatta hakkında bir çok şey yazılmayı hak etmiştir.

İnsan ruhu da tıpkı insanın kendisi kadar kıymetli ve araştırmaya daha kısıtlı bir imkan sunan bir bileşen olup, kelime olarak Latincede ‘Anima-Animus’, Yunancada ise ‘Psykhe’ demektir.^[2] Ruh, ortaçağda insan içinde yanan bir mum ile kıyaslanmış, Yunan filozoflarından Sokrates ise; ruh ve bedenin kişinin "canlı" tanımında tutan bir birlikteliği olduğunu savunmuştur. Burada ki söylem insanın canlı olarak tanımlanmasının hücresel bölünme, değişim ve fiziki deformasyonlarla tespit edilebileceğini, lakin insanın diğer türlerden farklı olarak yaptıklarına veya sahip olduklarına sürekli bir anlam katma, mana arama yapmasında ruhun etken olduğu sonucuna varılmaktadır.

İnsan denilen tür biyolojik olarak açlık ve saldırganlık şeklinde basite indirgense de ruh denilen ateşlemeyi doğru zaman ve yerde kullanabilirse elde ettiği kavrama bizler "başarı" olarak tanımlayabiliriz. Bu sebeple başarılı veya başarısız kavramlarının da iyi belirlenmesi hatta revize edilmesi icap eder ki kişi doğru zaman ve doğru yerde yukarıda bahsettiğimiz ateşlemeyi yapabilirse, önünde engel diye de bir kısıtlayıcı bulunmayacaktır. Birçok şeyi deneyimleme veya bunlarla ilgili laboratuvarlarda araştırma yapılma sebebi de buradan gelmektedir.

Netice itibariyle biyolojik bir saati olan insan hem sosyolojik olarak toplumdan kopamıyor hem de tek başına devam edemiyor ama insanın egosu da kendisini rahat bırakmıyor ve insan dediğimiz tür bu kavram kargaşalığının içinde her akşam boğulmadan yatıp her sabahta kalkabiliyor.