Bilinç Evrenin Dokusunun Bir Parçası mıdır?

Beyin hakkındaki bilimsel anlayışımızdaki büyük ilerlemeye rağmen, karmaşık elektrokimyasal sinyallemenin her birimizin kendi durumumuzda bildiği içsel öznel renkler, sesler, kokular ve tatlar dünyasını nasıl ortaya çıkarabildiğine dair bir açıklamanın başlangıcına bile sahip değiliz. Kendimiz hakkında içeriden bildiklerimizin, bilimin bize madde hakkında dışarıdan söyledikleriyle nasıl uyuştuğunu anlamakta derin bir gizem var.

Galileo, 400 yıldan fazla bir süre önce, bir topun bir eğimden aşağı yuvarlanması veya bir avizenin bir kilise tavanından yavaşça sallanması gibi birçok günlük olgunun kesin matematiksel yasalara uyduğunu gösterdi. Bu içgörüsü nedeniyle, sıklıkla modern bilimin kurucusu olarak bilinir. Ancak Galileo, her şeyin nicel bir yaklaşıma uygun olmadığını fark etti. Galileo, renkler, tatlar ve kokular gibi şeylerin "sadece isimlerden ibaret olduğunu" ilan etti, çünkü "sadece bilinçte ikamet ederler. " Bu niteliklerin gerçekte dünyada olmadığını, sadece onları algılayan canlıların zihinlerinde var olduğunu iddia etti.

Galileo'nun zamanından beri fizik bilimleri ileriye sıçradı ve en küçük kuarklardan en büyük galaksi kümelerine kadar her şeyi açıkladı. Ancak " sadece bilinçte " bulunan şeyleri açıklamıştı. Örneğin bir gün batımının kırmızısı veya bir limonun ekşi tadı çok daha zor olduğu kanıtladı. Sinir bilimciler bilincin bir dizi sinirsel ilişkisini belirli zihinsel durumlarla ilişkili beyin durumlarını belirlediler ancak maddenin ilk başta zihinleri nasıl oluşturduğunu açıklamadılar.

Zihinsel deneyimin kafa karıştırıcı doğası üzerine asırlardır süregelen savaş hatları, bilinç çalışmasında modern bir canlanmayı şekillendiriyor. Bir tarafta, bilinci beynin sinir ağlarının ortaya çıkan bir özelliği olarak gören uzun süredir baskın olan fizikçiler var. Alternatif, asi tarafta, gerekli bir ek bileşen görenler var. Gerçekliğe ilişkin proto bilinçli deneyim, belki de modern fizikle anlaşılabilir. Burada, fizikçi öncülün tek başına bilincin zor sorunlarını tamamen çözemeyeceği ve bunu yapmanın modern fizikte ifade edilen ek pandeneyimsel felsefe gerektireceği ileri sürülüyor.

Kuantum teorisi, enerji ve maddenin çok küçük ölçeklerdeki tuhaf dalga-parçacık ikiliğini tanımlar. Davranış o kadar gariptir ki Amerikalı fizikçi Richard Feynman bir keresinde "kuantum teorisini anladığını iddia eden herkes ya yalan söylüyordur ya da delirmiştir" yorumunu yapmıştır.

Garip olsa da kuantum teorisi bilinçle alakalı olabilecek özellikler sunar. Bu özelliklerden biri, büyük kuantum parçacık/dalga koleksiyonlarının makroskobik boyutta ve etkide üniter tutarlı durumlara birleşebilmesidir.

Elinizde bir insan beyni tutarsanız, bunun macun gibi, yaklaşık 1,3 kg ağırlığında, ıslak bir gri madde yığını olduğunu görürsünüz. Bu gri ıslak maddenin bilinçli deneyiminizin zenginliğini ve derinliğini çıkarabildiği nasıl mümkün olabilir? Bu, bilincin 'zor problemi' olarak bilinir.

Sonuç olarak, birçok seçkin filozof örneğin David Chalmers ve Thomas Nagel ve Christof Koch gibi bilim insanları, bilincin doğrudan beyin süreçleri tarafından üretildiği fikrini reddetmiştir. Aslında bunun Evrenin temel bir niteliği olduğu şeklindeki alternatif görüşe yönelmişlerdir.

Bu kulağa çok uçuk gelebilir, ancak Evren'de var olduğunu varsaydığımız yerçekimi ve kütle gibi diğer 'temelleri' düşünün. Bilinç de bunlarla aynı statüye sahip olurdu.

Bu yaklaşımdan yana olmamın nedenlerinden biri, bilincin temel bir nitelik olduğu fikrinin, standart bilimsel model kullanılarak açıklanması zor olan birçok soruna zarif çözümler sunmasıdır. Öncelikle, beyin ve bilinç arasındaki ilişkiyi açıklayabilir. Beyin bilinç üretmez, ancak etrafımızdaki temel bilinci alıp kendi varlığımıza ileten bir tür alıcı gibi davranır.

İnsan beyni çok gelişmiş ve karmaşık olduğundan, bilinci çok yoğun ve karmaşık bir şekilde alıp iletebilir. Bu nedenle diğer çoğu canlılardan daha yoğun ve geniş kapsamlı bir bilince sahibiz.