Bilimin iletişim yollarından en önemlisi, akademik makalelerdir. Bilimsel cemiyetin kalbinde yer alan akademik makaleler, bilim insanlarının birbirleriyle ortak bir zeminde iletişim kurmasını ve fikirlerini kavga gürültü olmaksızın, sakin ve soğukkanlı bir şekilde, sistemli ve objektif bir biçimde birbirlerine aktarmalarını sağlar. Eğer bilimi tam olarak anlamak veya herhangi bir akademik çalışma yoluyla bilime katkı sağlamak istiyorsanız, akademik makale yazımını ve okunmasını öğrenmeniz bir tercih değil, bir zorunluluktur.

Akademik makaleler, bir bilim sahasındaki en güncel bilgileri içeren kaynaklardır. Dolayısıyla bir bilim sahasını öğrenmeyi, kendinizi o alanda geliştirmeyi, o alana katkı sağlamayı istiyorsanız; o bilim sahasındaki güncel durumu ve halen açıklanamamış konuları tespit etmek için akademik makaleleri didik didik etmeniz ve dikkatlice okumanız gerekir. Bu, bilimin en heyecan verici taraflarından biridir: Bir akademik makale, bir soruya cevap verirken, birçok yeni soruyu da doğurur; çünkü bilim, daha önce de izah ettiğimiz gibi, tamamlanmamış bir yolculuktur. Bu nedenle akademik bir makaleyi okuduğunuzda, sadece o makalede keşfedilenleri değil, aynı zamanda o sahada veya o çalışmada açık kalan noktaları da görmeniz mümkün olacaktır. Böylece o açıklara odaklanabilir, yeni keşifler yapabilir veya yapılan keşiflerin eksiklerini keşfederek bilimin gerçeğe bir adım daha yaklaşmasını sağlayabilirsiniz.

Yukarıda gördüğünüz, günümüzdeki modern bir nükleer bombanın yarattığı mantar bulutudur. Çoğu zaman bu bulutlara ait videolar uzaktan çekildiği için ne kadar büyük oldukları anlaşılmaz. Aslında etraflarındaki her şeyin ufacık noktalar gibi kalıyor olması bir fikir vermektedir.

Fakat görselde, söz konusu bombaların yarattığı mantarların yüksekliği çok daha net bir şekilde anlaşılmaktadır.

Fosillerin keşfedilmesini konu alan filmlerde ya da hikayelerde genellikle birilerinin arka bahçesinde bütün bir dinozor kemiği bulduğu gösterilse de paleontologlar gerçekte, çoğunlukla bir iskeletin ufak tefek parçalarıyla uğraşır. Bu resim çoğu zaman eksik olsa bile, küçücük bir kemik parçası dahi yepyeni bilgiler ortaya çıkarabilir.

Bilim insanları bu parçaların nereden geldiğini anlamak için fosil içinde korunmuş antik kemikleri incelemek için kullanılan görece yeni bir yöntem olan palaeoproteomik yöntemini kullanıyor. Frontiers in Mammal Science dergisinde yayınlanan bir çalışma, bu tekniğin Avustralya’nın nesli tükenmiş keseli dev hayvanlarına (İng: "Megafauna") ait kemiklerde ilk kez başarıyla kullanıldığını ortaya koyuyor.^[1] Bu türler, günümüz Avustralya keseli hayvanlarının dev ataları olarak biliniyor.

Dünya genelinde, özellikle de bilimsel gerçeklerin halk arasındaki kabulünün ortalama altı seviyede olduğu ABD ve Türkiye gibi ülkelerde, halkın evrimi anlama ve onu, var oluşun kökenlerini izah eden bir doğa yasası olarak kabul etme oranları artmaya başladıkça, bilim düşmanları ve gerici kitleler aracılığıyla evrimi ya da genel olarak bilimi "ateizm" ile eşdeğer gösterme çabalarında da bir artış gözleniyor. Bu nedenle, bir bilim sahası olan evrimsel biyolojinin ve genel olarak bilimin ateizm/teizm konusundaki tutumuna bir bakış atmakta ve bazı yanlış anlaşılmaları netleştirmekte fayda görüyoruz. Zira evrimin bilim insanları arasında kabul görmediği ve/veya bilim insanlarının genellikle ateist oldukları yönünde çok ciddi yalanlar halk arasına düzenli olarak yayılıyor.

Bu yalanların amacı, bilime ısınmaya başlayan toplumları bilimden ve sorgulamadan uzak tutmak. Sosyal medyada da bu propagandanın sıklıkla karşımıza çıkıyor olması, bu yazının elzem olduğunu gösteriyor. Bu yalanları tamamen ve kökünden kazımak, ülkemizin insanlarının bilime olan önyargılarını kırması için çok büyük bir adım olacaktır diye düşünüyoruz. 

Mavi Yengeç (Callinectes sapidus), gezegenimiz üzerinde en çok avlanan hayvan türlerinden biridir. Tadından kaynaklı yüksek değerinden ötürü bazı bölgelerde aşırı avlanmaya bağlı olarak yok olmanın eşiğine gelmiştir. Neyse ki türe yönelik çok katı koruma önlemleri bulunmaktadır ve aşırı avlanma, tür ile ilgili sorunlardan yalnızca biridir.

Mavi Yengeç üzerinde yaşayabilen ve Dünya üzerinde bulunan, bildiğimiz en ölümcül parazitlerden biri olan Hematodinium cinsi dinoflagellalar, bilim insanlarının 15 yılı aşkın süredir ilgisini çekmektedir. Tek hücreli bu parazitler, Mavi Yengeçlerin hemolenflerine (bizdeki kan ve dokuya eş olan biyolojik yapılar) etki ederek "acı yengeç hastalığı" denen bir hastalığa neden olurlar. Bu hastalık sonucunda yengeçlerde pıhtılaşma sorunları ve renk solması görülür. Ölüm ise genellikle vücudun dokusal sorunlarla mücadele ederken harcadığı aşırı enerjiden ötürü gelir. Ne yazık ki hastalıklı yengeçleri ayıklamak pek işe yaramaz, çünkü parazit kolaylıkla ilişkili türler üzerinde de yaşayıp yayılabilmektedir.