Türkiye’nin Gerçek Zoru: Popülizm

Instagram’da birkaç gün önce paylaşılan bir gönderide, Mika Raun’un DJ’lik yaparak ilk sahnesinde 1 milyon TL kazandığı belirtildi.

Gönderi, beklendiği gibi dikkat çekti. Altına gelen yorumlardan biri ise şöyleydi:

“40 yıl çalışma karşılığı devletten emekli olan kişi 1 milyon emekli ikramiyesi alamıyor. Yazık bu ülkeye.”

Bu yorum yaklaşık 1.000 beğeni aldı.

Ve yine en kolay şeyi yaptık:

Düşünmeden alkışladık.

Çünkü düşünmek zor, öfkelenmek kolaydı.

Ama kimse şunu sormadı:

Bu kıyaslamayı hangi denklemle yaptınız?

Mika Raun sahnede değil, ekranda bir figürdür.

O figürün arkasında binlerce takipçi, dev bir görünürlük, ve bir medya alanı vardır.

Bir marka o görünürlüğe göz diker.

Reklam verir.

Para öder.

Hatta Mika DJ’lik yapmasa, sahnede elinde üç portakalı havaya atıp çevirse bile o parayı alırdı. Çünkü mesele müzik değil; izlenme, dikkat, reklamdır.

Bu kadar basit bir kapitalist döngü;

sosyal medya yorumlarında duygu yüklü adaletsizlik anlatısına dönüştürülür.

Ve kapitalist sistemi anlamayan her zihin, bu basit mekanizmayı bile “zulüm” olarak algılar.

Asıl tehlike şu:

Duyar kasanlar sadece sosyal medya kullanıcıları değil.

Toplumun tamamı, özellikle de orta sınıf,

“asgari ücretle ev geçindirmek mümkün değil!” diyerek sistem eleştirisi yapıyor gibi görünür.

Ama aslında kendi plansızlığını aklıyor.

Evet, hayat herkes için adil başlamaz.

Agora Bilim Pazarı

Son Set 1 – Hazır, Başla… Uç!

Takım olmak kadar eğlenceli, maç sayısı kadar heyecanlı.

İtalya’yı sallayan ilk gençlik romanı serisi (10 yaş üstü) şimdi Türkçede. 

BONUS
İki şampiyon voleybolcu Zehra Güneş ve Myriam Sylla’dan genç voleybolculara tavsiyeler

Caterina ne yapacağını bilmiyordu. Boyu çok uzadığı için dansı bırakmak zorunda kalmış, yetmezmiş gibi en yakın arkadaşı Victoria’yla arasına kara kedi girmişti. Astronomiye olan ilgisi devam etse de çokça boş zamanı vardı. Derken sınıf arkadaşı ve aynı zamanda şehrin iki voleybol takımından Dream Volley’in en iyi oyuncusu olan Elisa, onu takımla deneme antrenmanına girmeye ikna etti. Caterina, karışık duygular içinde girdiği antrenman bittiğinde artık bir voleybolcu ve bu takımın parçası olmak istediğinden emindi. Takıma kabul edildiğini duyunca mutluluğa boğuldu. İlk maçlarının bir zamanlar en yakın dostu Victoria’nın takımıyla olacağını öğrendiğinde ise şaşkınlığa! O artık bir voleybolcuydu! Şimdi bir takımın parçası olmayı, şampiyonluğa giden yolu ve mücadeleyi öğrenmenin zamanıydı. Bakalım gökyüzündeki o çok sevdiği yıldızlar, yolunu bulması için ona nasıl yardım edecekti?

Ödüllü yazar Annalisa Strada’nın ve Olimpiyat şampiyonu voleybolcu Myriam Sylla’nın işbirliğiyle ortaya çıkan eğlence ve heyecan dolu bu seride voleybola dair her şeyi bulacaksınız.

Kitabın sonunda ŞAMPİYONDAN TAVSİYELER bölümünde Zehra Güneş ve Myriam Sylla’dan sahada ve hayatta kullanılabilecek tavsiyeler.

İlk tavsiye: Tadını çıkar!

İkinci tavsiye: O çok sevdiğin yıldız sporcu gibi olmak zorunda değilsin. Senin için bir ilham kaynağı olabilir tabii ki ama sen sadece kendin olmalısın. Unutma: Başka hiç kimse de sen olamaz.

Devamını Göster

₺235.00

Satın Al Tüm Ürünler

Kimi iyi bir ailede doğar, kimi kırsalda.

Kimi eğitim alır, kimi ilkokuldan terk olur.

Bu doğrudur.

Ancak işte tam bu noktada kapitalist sistemin temel ilkesi devreye girer:

Başlangıç eşitliği yoktur, ama fırsat yönelimi bireyseldir.

Ve bu noktada herkesin bir yolu vardır.

Peki asgari ücretli ne yapacak?

Bir süre asgari ücretle çalışabilir.

Ama eğer akıllıysa orada kalmaz.

Satış-pazarlama sektörü,

asgari ücretle girilen ama hızla yükselinebilecek en basit yapıdır.

İletişimi kuvvetli biri, reyon şefi olur, mağaza müdürü olur, bölge sorumlusu olur.

Daha içe dönük biri, marangozluk, kaynakçılık, tesisatçılık gibi işlerde meslek öğrenip günlük 2–3 katı kazanç sağlar.

Bu örnekler daha da çoğaltılabilir. İlla üniversite okumadan da, beden gücüne ve zekaya dayalı birçok sektörde değerli işler yapılabilir.

Şimdi biraz daha aşağı inelim.

Asgari ücretle yaşayan bir insan da birini sevebilir. Evlenmek isteyebilir. Çocuk hayali kurabilir.

Bu, insani bir şeydir.

Ama söylemek istediğim şey çok basit değil mi?

Asgari ücret alıyorsun ama evin var. Evlendiğin kişi de asgari ücret alıyor. O zaman çocuk yapılabilir.

Asgari ücret alıyorsun ama ailen destek oluyor. Belki annen baban da emekli. İyi kötü bir katkı geliyor. Yine yapılabilir.

Veya küçük birikimin var, konutun var. Ya da sosyal yardım alıyorsun. Bir şekilde çocuğa da yer açılabilir.

Ama…

Asgari ücret alıyorsun.

Evin yok.

Ailenin desteği yok.

Evlendiğin eşin de çalışmıyor.

Bir bodrum katta kira vererek oturuyorsun.

Ve bu tabloda çocuk yapmak istiyorsun.

Elbette yasalar buna engel değil, yapabilirsin.

Ama sence 10. aydan sonrası için bir planın var mı?

Matematiksel olarak bakalım:

Kira, fatura, gıda, yol…

Sence çocuğa kalan bir şey olacak mı?

Eğer hiç destek yoksa, hiç alternatif gelirin yoksa, hiçbir çıkış yolu planlamadıysan, o zaman evlenmek de, çocuk yapmak da akılcı değildir.

Bu çok net. Ama zorla değil. Karar senin. Yine de yaparsın.

Ama o zaman sistem değil, tercihlerin konuşulur ve eğer bunu on binlerce kişi aynı şekilde yaparsa, karşımıza çıkan “asgari ücretle nasıl çocuk bakacağız” sorusu, mantıksız bir sorudur.

Çünkü bu ücretle çocuk büyütülmez. Çünkü bu ücretle ev geçinmez.

Bu konu ne Aile Bakanlığı'nın, ne sosyal yardımlaşma kuruluşlarının, ne vicdan aktivistlerinin meselesidir.

Bu konu sadece matematiğin konusudur.

Gelir – gider tablosu. Kalem kalem hesap. Soğuk, ama doğru.

Ve tartışmaya kapalıdır.

Sonuç olarak;

Popülizm, bugün Türkiye’de bir düşünce biçimi değil; bir kaçış yoludur.

“Asgari ücretliler bu parayla nasıl ev geçindirsin?”,

“Mika Raun o kadar para alırken bir işçinin ikramiyesi neden bu kadar az?”,

“Patronlar yan gelip yatıyor, işçiler sürünüyor.”

“Madenler kapatılsın, ağaçlar kesilmesin, herkes doğayla kucaklaşsın.”

gibi söylemler artık gerçek bir çözüm üretmiyor.

Bu tür cümleler kulağa hoş gelir,

ama her birinin arkasında karmaşık gerekçeler, ekonomik zorunluluklar ve sistemsel dengeler vardır.

Popülizm, bu denklemleri görmezden gelir.

Ama göz ardı ettiğimiz gerçekler, sonunda karşımıza kriz olarak döner.

Bir şeyleri gerçekten öğrenmek, araştırmak, üretmek, kendini geliştirmek yerine,

duygulara sığınıp pasifleşmek...

Tıpkı arabesk müzikle kendimizi uyuşturmak gibi, mutsuzluktan keyif almak gibi.