Neden Leninizm

Leninist Olmanın Nedenleri

Engels'in ölümünden bu yana, Leninizm, Marksist doktrinin en radikal, tutarlı ve kışkırtıcı ekidir. Lenin'in katkısı, 1871 Komünü'nden bu yana kapitalizmi sona erdirmek ve sosyalizmi kurmak için yapılan ilk devrime de ilham kaynağı oldu. Savaşın davul seslerinin her kıtada yankılandığı acı sefalet günlerimizde, Leninizm'in temellerine özel bir ilgi göstermek Marksistlere ve tüm devrimcilere düşüyor. Ne de olsa, insanlığı her gün yok eden kapitalizmi yok etmek için büyük olasılıkla en etkili kılavuzlardan biridir.

Aşağıda, Leninistlerin Kiev'den Lizbon'a büyük burjuvazinin en korkulan devrimcileri olmaya devam ettiği beş kavram bulunmaktadır.

Emperyalizm

Lenin'in emperyalizm üzerine incelemesi olmadan çağdaş uluslararası siyaseti anlamak tasavvur edilemez. Marx ve Engels, kapitalizmin kâr oranındaki (eğilimli ve kaçınılmaz) düşüşü telafi etmek için kullandığı stratejileri zaten gözlemlemişlerdi, ancak Lenin, hayatta kalması için mevsimsel yıkımdan daha fazlasını talep eden farklı, ölmekte olan ve taciz edilmiş bir yaratığın alışkanlıklarını anlatıyor. üretim ya da artı değerin ek sömürüsüyle emek maliyetinin düşürülmesi.

Tekelci kapitalizmin finansallaşması, onun ölüm döşeğinin tarihsel bekleme odasıysa, savaş en uç noktadır. Yerkürenin büyüklüğüne göre büyük ölçüde genişleyen sistem, tekellerin bir kolonyal sömürü modelinde hammaddeleri çıkardığı veya aşırı oranlarda artık değere el koyduğu çevre ülkelere sermayenin dünya şehirlerinden ihraç edilmesiyle sürdürülür. Ancak kapitalist dünyanın bloklar halinde yoğunlaşma süreci barışçıl olamaz ve uluslar arasındaki savaş, ticari tekeller, doğal kaynaklar ve jeo-stratejik konumlar için başka siyasi rekabet araçlarının devamı olarak ortaya çıkar.

"Emperyalizm, kapitalizmin en yüksek aşaması"nı okumak, "yeni Amerikan yüzyılı" için ABD'nin hegemonik planını ters yüz etmektir. İskandinav ülkelerinin görece sosyal sakinliğini açıklıyor ve şimdi Avrupa Birliği ile ve tekrar Almanya'nın dümeninde olan eski Avrupa'nın militarist dönüşüne bir eldiven gibi dayanıyor. Konu ciddi: şimdi yeniden doğan savaşçı Avrupa, aynı yüzyılda iki kez vahşi ve kardeş katliamına dayalı iki dünya savaşında intihar etmeye çalışılanla aynı Avrupa. Devrimci örgütlerin, Lenin'in çalışmasının denetimini ele geçirmesi ya da Alman Sosyal-Demokrat Partisi olarak sona erme riskini alması acildir.

Marx'ın çalışmasındaki en önemli güncellemeye ek olarak, Leninist emperyalizm teorisi, hayatın doğruladığı merkezi bir noktada Alman filozofun düşüncesiyle çelişir: emperyal kapitalizmin tekelci aşamasında, proleter devrim merkezi ve daha gelişmiş noktalar, ancak periferilerden ve yarı-çevrelere. Bu anlamda Komünistler, emperyal savaşların devrimci savaşlara dönüştürülmesi olasılığını da tasavvur etmelidirler.

Suriye, Libya, Venezüella, Ukrayna, Çin, Kolombiya ve daha sayılabilecek birçok ülke konusunda emperyalizmin kendi kendini kandırmasının kasvetli olduğu bir dünyada Lenin en yetkin enstrümandır. Lenin, barışı savunmak için en yetkin teorik araçtır. Gerçek barış: adalet ve özgürlük. Mezarlıklar değil.

Organizasyon

Lenin'in dayattığı soru, "Dünyayı gerçekten değiştirmek istiyor muyuz?"

Bazıları, dürüst olsalardı, hayır, sadece kaşındırmak veya küçük tavizler vermek istiyorlar diye cevap verirdi. Ama kesin evet diyenlere, Lenin bunu yapmanın en pratik, hızlı ve etkili yolunu öneriyor. Hayır, burada ortaya çıkan makinenin güzel olması amaçlanmamıştır. Onun için iyi olan şey bu değil. Leninist örgüt, dünyayı dönüştürmek için amansız bir makinedir çünkü kapitalizmin hiçbir dakikası nefes alabilir, insani veya tahammül edilebilir değildir.

Bu makine, devrimin en acil ihtiyaçlarına hızlı ve esnek yanıtlar verebilen son derece profesyonel ve hiyerarşik bir yapıdır. Bu, kolektif dikte ettiğinde militanların egolarından, kaprislerinden ve gururlarından vazgeçtikleri anlamına gelir. Toplu olarak bir karar alındığında, kabul etseler de etmeseler de tüm militanlar onu takip ediyor. Tartışmada tam özgürlük, eylemde tam birlik. Militanların bazı yönlere katılmadıklarında vedalaştıkları ve yeni partiler kurdukları bir örgüt, devrimci bir parti değil, bir edebiyat loncasıdır.. Stalin bir keresinde Rus Romantizmi ile Amerikan pragmatizmini uzlaştırmanın önemli olduğunu yazmıştı. Leninist öncü parti, bu birleşmeden çıkan en sağlam çeliktir: daha iyi bir dünyaya inanan en seçkin işçileri, kalıcı ve son derece hazırlıklı bir ekibi işe alır. İşçi sınıfının kurtuluşu için mutlak bir gereklilik.

Daha önce de söylediğimiz gibi, Leninist örgüt, sınıflar arası bir savaş makinesi, sızmaya karşı dayanıklı ve baskıya karşı zırhlı olmak isteyen bir tanktır. Demokratik merkeziyetçilik, tarihsel olarak bu zorlukların üstesinden gelmek için bulunan Leninist çözümdür.. Bu nedenlerle Leninist parti, devrime olgun, sorumlu ve ideolojik olarak sağlam kadrolar kazandıran önemli bir devrimci oluşum okuludur. Leninist kadroların üstün oluşumu, öncü partinin çalışma tarzının doğal bir sonucudur: kendisini sık sık ve sert bir şekilde eleştiren ve kendi içinde her militanın bu mekanizmayı dürüst, cepheden ve çıkar gözetmeyen bir şekilde kullandığı bir parti. Soğuk, akılcı ve tarafsız eleştiri, onu doğru kişiye ulaştıracak ve örgüte oksijen olacak bir demokrasi ister. Lenin'in sözleriyle, "Şimdiye kadar yenilen tüm devrimci partiler, kibirlendikleri, güçlerinin kaynağının nerede olduğunu göremedikleri ve zayıflıklarını tartışmaktan korktukları için yenildiler. Ancak Leninist partinin iç demokrasisi, demokratik ideale olan soyut sevgiden dolayı demokratik değildir. Şekli, hedeflerini yansıtıyor: işçi sınıfını iktidara getirmek için en verimli konfigürasyon . Eleştiri ve etkili iç demokrasi, partiyi savunmanın ve oportünizme karşı mücadelenin silahlarıdır.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

Taktikler

Leninizm, yöntem olarak hem mezhepçiliğin hem de kendiliğindenliğin düşmanıdır. Leninizm, sosyalist devrimin amaçlarına hizmet eden tüm ittifakları kabul eder. Lenin, kendi zamanında anarşistler, Menşevikler ve diğer solcularla koşullu ittifakları kabul etmekten çekinmedi. "Sol kanat"ın gazetelere litrelerce mürekkep harcadığı bir zamanda ve "sol" hükümetlerin tarihsel deneyimlerinde bu konu özel bir önem taşıyor. Leninist ittifak politikası, bir parlamentodaki koltukların önemsiz tartışmasıyla veya kabine bakanlıklarının verimsiz fethi ile sınırlı değildir: bir ittifak, yalnızca sınıf dengesini bozma anlamında ağırlık yaptığında, yani devrimci bir dengede anlam ifade eder. yön.

Lenin'in ileri ve geri adımlar arasındaki ünlü diyalektiği ancak materyalist tarih anlayışı çerçevesinde anlam kazanır. NEP'te olduğu gibi taktiksel bir geri çekilme, yalnızca daha büyük bir ilerlemeyle telafi edileceğine dair bilimsel beklenti altında veya daha da derin bir geri çekilmenin bedelinden kaçınmak için kabul edilmelidir. Tarihsel perspektiften sıyrılan karşılıksız ayrılma veya sınıflar arası ittifak, işçi sınıfını her zaman hayal kırıklığına sürükleyecektir.

Leninizm, aksine, sınıf hasmının tüm zayıflıklarından yararlanmak için organik bir esneklik sunar: onu bölmeye çalışır; En zayıf olduğu yerden saldırır, kârlı olduğunda ittifaklar kurar ve burjuva parlamentarizminden silahlı isyana, mahkemelerdeki mücadeleden küçük ölçekli savaşa kadar hiçbir mücadele yöntemini prensip olarak reddetmez.. Leninist, meşru bir siyasi mücadele yöntemi olarak şiddeti soyut olarak reddetmeyi ve iktidarı ele geçirmenin tek biçimi olarak burjuva seçimlerini seçmeyi reddeder. Lenin'in sözleriyle: "Proletaryanın önce burjuvazinin boyunduruğu altında, ücretli kölelik boyunduruğu altında oyların çoğunluğunu kazanması ve ancak daha sonra iktidara gelmesi gerektiğine yalnızca alçaklar veya aptallar inanabilir. Bu aptallık gibidir. ya da bir ikiyüzlülük, yani sınıf mücadelesinin ve devrimin yerine eski iktidar altındaki eski rejim altındaki oyları koymak".

Devrimci pratiğin ateşiyle yumuşatılan teori, Leninist taktikler, ittifakların toplumsal forumu sorununa eşit bir kararlılıkla yanıt verdi. Leninist esneklik, yalnızca partizan ittifaklarının diyalektik yönetimini değil, daha çok zaman zaman işçi sınıfıyla bazı devrimci çıkarları paylaşan diğer sınıflar ve toplumsal gruplarla taktik ittifakı gerektirir . Ancak Lenin açıktır: "birliği aramadan önce alanları sınırlandırmalısınız" ve sınıf mücadelesinin satrancında kimin kim olduğunu anlamalısınız. Bu nedenle Leninist Parti, politikayı ittifak politikasından birlik politikasından ayırabilmektedir: "Birlik büyük bir şeydir ve büyük bir bayraktır! Marksizmin düşmanları ve sahtekarları.

Devrim

Oportünizmin Leninist eleştirisi, çocuksu solun iki zaafına karşı çıkar: Gerçeği görmezden gelen ve her an “nihai saldırıyı” somutlaştırmayı teklif eden burjuva radikalizmi ve öte yandan, sorumluluk kisvesi altında , proleter devrimin, mükemmel nesnel ve öznel koşullarda komünistleri (yumuşak bir şekilde) iktidara götürecek olan kapitalizmin nihai krizinin doğal tarihsel sonucu olmasını sağlarken, devrimci eylemi ılımlı bir sıcaklıkta kristalleştirir.

Lenin'in dehası, var olmadıkları yerde devrimci koşulları icat etme ve gerçekleştirme becerisinde yatmaktadır. Nisan Tezlerini yazdığında, neredeyse tüm Partiyi (ve kendi karısını) delirdiğine inandırmıştı. Leninist, "her şeyin mümkün göründüğü anı" belirleyebilir ve her türlü şematik, ekonomik veya siyasi yetkilendirmeyi reddederek, kitleleri öznel koşullar yaratan ve taciz eden bir devrimci sarmalın içine sürükleyebilir: devrim teorisi, pratikteki başarısıyla meşrulaştırılır. Lenin kendi kendine soruyor: "Sayısal zayıflık mı? Ama devrimciler ne zamandan beri siyasi çizgilerini çoğunluk ya da azınlık olmaya bağlıyorlar?"

Sosyalist devrim için Leninist stratejinin bir başka özgünlüğü de onun iki eyleme bölünmesidir. Günümüzde kapitalizmin çelişkileri, zenginler ve fakirler arasında gerçek bir ortak zemin oluşturuyor ve burjuva demokratik özgürlükler bile faşist deneyimlerin asgarisine indirilmiş durumda. Devam eden medeniyet gerilemesi bize kapitalizmin en sapkın yanını gösteriyor: gezegeni ve insan hayatını gözünü bile kırpmadan feda etmeye istekli çılgın bir sistem. Ve günümüzde, 1917'de olduğu gibi, kapitalizmin ekonomik adaletsizliklerine, kapitalizmin siyasi rejimini bozmadan, temsili demokrasinin biçimsel ve ideolojik örtüsünü bozmadan son vermeye talip olanlar var. Şubat Devrimi'nden sonra, Rusya o zamana kadar benzersiz özgürlük seviyeleri yaşadığında, birçok devrimci, devrimin burjuva temsili organlarına dokunmadan toplumun altyapısal dönüşümünü gerçekleştirebileceğini hissetti. Lenin, sosyalizmi empoze etmek için liberal siyasi rejimi devirmek için ikinci bir devrimin gerekliliğini anladı.

Durum

Belki de Lenin'in en büyük teorik katkısı, yeni işçi devletinin kalıbı, onun kamu işlerinin yönetimi ve onu karakterize etmesi gereken sınıf bütünlüğünün savunulması ile ilgilidir. Proletarya demokratik diktatörlüğü bir çelişki değildir: Çalışanın özgürlüğü, başkalarının emeği pahasına yaşamanın yasaklanması demektir. Kapitalizmde devlet, burjuvazi tarafından kendi işini yönetmek için bir aygıt ve işçiler üzerinde bir baskı aracı olarak kullanılırken, sosyalizmde devlet, halkın haklarını güvence altına alma ve insanın Adam. "Diktatörlük"ün her sözlüksel alanına yüklenen normatif yüke rağmen, ifadenin geçerliliğini inkar etmek, devletin baskıcı doğasını inkar etmek ve sınıf mücadelesi tarihine boyun eğen materyalizmi gizlemek anlamına gelir. Lenin'in sözleriyle "ya da toprak sahiplerinin ve kapitalistlerin diktatörlüğü (yani demir gücü) ya da işçi sınıfının diktatörlüğü." Bugün, her zamankinden daha fazla, gerçek ve doğrudan bir Marksist semantik kullanmak çok önemlidir. Lenin'e göre, "kütleler acı gerçeği basitlik, açıklık ve dürüstlükle söylemek zorunda" olduğu kadar, "Kulağa küstah sözler söylemek küçük-burjuva entelektüellerin bir özelliğidir" gibi.

Tek bir devrim yoktur. İki tane var. İki terimli siyasi devrim / ekonomik devrim arasındaki Leninist diyalektiği özümsemenin zorluğu, Occupy hareketinin başarısızlığını, çoğu Avrupa devrimci partisinin zayıflığını ve hatta Venezüella gibi devam eden devrimci süreçlerdeki birçok tümseği açıklamaya yardımcı olur. Devrimin zorunlu ikili doğası, işçi sınıfı örgütlerini her ikisi için de çalışmaya zorlar, altyapı değişiklikleri yapısal değişiklikleri öngörse bile ya da tam tersi, biri için verilen mücadelede diğerini gerçekleştirme ihtimalini koruyarak. Leninist devlet kavramı, büyük Rus devrimcisinin yaşamı boyunca gelişir. "Devlet ve Devrim"de bir Antlaşma biçimini alan idealleştirilmiş İşçi Devleti 1917, Paris Komünü'nün hayalini kuruyor ve devlet binasını on milyonlarca işçiye yaymayı, onu etkili bir şekilde demokratikleştirmeyi ve kokuşmuş temsilcinin yerini almayı teklif ediyor. Sovyet (komünal) modelli burjuva demokrasisi, burjuva direnişini ezmek için gerekliydi. Ancak iç savaşın hararetinde ve tarıma dayalı ve geri kalmış bir Rusya'nın korkunç ekonomik ve kültürel geri kalmışlığı karşısında, "her aşçıyı bakan yapma" hayali ertelenmek zorunda kaldı. Ölümünden önceki son yazılarından birinde Lenin, Rus ruhunun ortaçağ ruhu karşısında sabrın ve ölçülü olmanın önemini savunur: devlet aygıtının mükemmelliğini savunmak, onu sınıf işlevlerinin tam olarak yerine getirilmesi için en dürüst ve yetenekli memurlara indirgemek. Lenin daha da ileri gitti ve kısa vadede Batı Avrupa'nın kültürü ve demokratik ruhu ile eşleşmenin mümkün olması durumunda bunun çok tatmin edici olacağını yazdı. Bu anlamda, yeni işçi devleti, sosyal fetihlerinin kültürel ölçüsünde sosyalizme ilerlemeli, yeni devletin inşa ettiği yeni kil ve kalıp adamını yaratmalıdır.

Leninist devlet, her halkın ulusal, ekonomik, kültürel ve tarihi koşullarına uyum sağlamasıyla tanımlanır . Lenin, yeni sosyalist devletlerin doğuşunun, sömürücülerin direnişine ve özgürleştirici işçilerin özelliklerine bağlı olarak, milliyetçi tonlarda, az ya da çok demokratik çizgilerde ve kapitalist gerilemelere başvurarak ya da başvurmadan yazılabileceğini anlıyor. Bir kez daha, Marksistlerin uyum sağlama yeteneğinin sınırları, siyasi aktörlerin sınıf profiline ve siyasi gündemin ideolojik doğasına odaklanmalı ve her zaman şu zor soruları sormalıdır: Tibet'te kim özgürleşmek ister? Ve Kürdistan'da? Çin'i hangi sosyal sınıf yönetiyor? Küba hangi amaçlarla ekonomisinin bazı sektörlerini özel girişime açıyor? MPLA, Angola için hangi üretim tarzını planlıyor?