Davis'te bulunan Kaliforniya Üniversitesi’nden araştırmacılarının yaptığı bir çalışmaya göre, ülkelerin insan yaşamı süresi beklentileri artıkça, soyları tehlike altında olan ve işgalci davranan tür sayısı da buna paralel olarak artıyor. 

Araştırmacılar, hangi faktörlerin soyları tehlike altında olan ve işgalci davranan memeli ve kuşlar ile en fazla ilgili olduğunu öğrenmek için 100 ülkenin sosyal, ekonomik ve ekolojik bilgilerini incelediler. İnsanların tahmini ömürleri bu tür araştırmalarda nadiren bulunsa da Ecology and Society’de yayınlanan çalışmaya göre, bu tahmini ömür süreleri vahşi yaşam alanlarına yönelik istila ve tehlikenin başlıca belirleyicisi. Yazarlar şöyle diyor: 

Hayvanlar âleminin en hızlısını gözlemleme şansı elde ettik! Kendisi dalışa geçerken muazzam hızlara ulaşabiliyor.

Sırt tüyleri siyah/gri tonlarında iken alt tarafları açık renktedir. Aynı şekilde kafa tepesi, gözlere kadar koyu tüylerle kaplıdır. Hızları ile ün salmışlardır. Havada avına doğru yaptığı kendine özgü dalış sırasında saatte 360 km'nin üstüne çıkabilirler. Hatta 2005'te National Geographic'ten Ken Franklin, 389 km/sa hıza ulaşabildiklerini kaydetmiştir. Bu da gökdoğanı Dünya'daki en hızlı hayvan yapar! Olağandışı bir durum olmadığı sürece genelde 130 km/sa ile 184 km/sa hızlarında avlandıkları ölçülmüştür. Bu denli hızlar aynı zamanda dezavantaj da yaratır. Çünkü dalış sırasında avcısını farketmiş olan bir avı izlemek kolay değildir. Bu yüzden kullandığı yöntem ne olursa olsun gökdoğan da diğer etçil canlılar gibi yüzde yirmilik bir başarı oranına sahiptir. Yani 10 saldırının 8'inde eli boş döner. Uçan hayvanlar dışında listede ikinci sırada 4.65 metre uzunluğu ve 750 kg ağırlığı ile siyah marlin (Istiompax indica) gelir. Siyah marlin, saatte 132 km hızla bir balıkçı oltasını kopardığı kaydedilmiştir. Daha sonra karada bilindiği üzere 0'dan 96.6 km'ye 3 saniyede çıkabilen çita (Acinonyx jubatus) gelir. Azami hızı saatte 120.7 km olarak bilinir. Doğal olarak yerçekimi sayesinde uçan hayvanlar hız konusunda oldukça avantajlı.

1955 tarihinde Doğan Kardeş Yayınları tarafından basılan "Fen ve Tabiat Ansiklopedisi", evrimi şöyle tanımlıyor:

Canlı varlıklar, ilk olarak yaşamaya başladıkları zaman, şimdiki gibi değillerdi. Uzun bir zaman içinde ağır ağır değişerek yaşadıkları bölgelere uydular. Böyle bir değişikliğin varlığı birçok yollarla gösterilebilir.

Galileo ile ilgili en yaygın yanılgılardan birisi, engizisyon tarafından ölüm cezasına çarptırıldığı iddiasıdır. Galileo, 1610 yılında Sidereus Nuncius (Yıldız Habercisi) isimli kitabını yayınlamış ve içerisinde, yeni teleskobu ile yaptığı şaşırtıcı gözlemlerden bahsetmiştir. Venüs'ün evreleri ve Jüpiter'in uydularına dair bu gözlemler, Kopernik'in "Güneş Merkezli Galaksi" teorisini doğrulamaktaydı. Yani kilise tarafından kabul edilen "Dünya Evren'in merkezidir." algısını yıkmaktaydı. Bu bulgular, Katolik Kilisesi'ni telaşlandırdı ve 1616 yılında bu teorinin kabulünü yasakladı.

Bu yasaklar Galileo'yu durdurmadı. Aynı yıl, gelgitlerin varlığının Dünya'nın hareket ettiğinin bir kanıtı olduğunu ileri sürdü. 1619 yılında ise kuyrukluyıldızlarla ilgili gözlemlerde bulundu. 1632 yılında, iyice yaşlı bir adam olduğunda, yasağa rağmen üstü kapalı bir şekilde Güneş'in merkezde olduğunu savunduğu "İki Merkezi Dünya Sistemi Üzerine Diyaloglar" isimli kitabını yayınladı. Kitap, büyük ses getirdi. Kitap içerisinde teoloji, astronomi ve felsefe üzerine birçok fikir ve görüş de bulunuyordu.

Tarihsel yöntem, matematiksel kavramların ve konuların birbirleriyle olan bağlantılarını haritalayıp matematiği anlamamızı sağlıyor. Bunu ilk olarak Ali Nesin ve Ali Törün ortaklığında yazılmış "Matematikçi Portreleri" kitabında fark etmiştim.

Matematik, piyasadaki test kitaplarının çoğunda içi boş ve ezbere anlatılıyor; sonunda sınava gireceğiniz bir sistem için ayarlanmış, asıl hedefi anlamak değil de "yeni nesil" adı altında ezberlemek ve yarışa hazırlamak olan kitaplar...

2015 yılında yayınladığımız bir açık mektupta, Dünya'nın dört bir yanından akademisyenlerin, yapay zeka ile ilgili en büyük tehlikelerden birinin otonom silahların insan müdahalesi olmaksızın hedef tespiti yapıp, bunları vurabileceği ve dolayısıyla bunun engellenmesi gerektiğine yönelik çağrılarını Evrim Ağacı okurlarıyla paylaşmıştık. Çok ilginç ve öngöremediğimiz bir şekilde, bu endişe 2020 yılında Türkiye tarafından üretilen bir drone ile, gerçek bir savaş sahasında hayata geçirilmiş ve önü alınamayacak bir otonom silahlanma yarışını tetiklemiş olabilir. Mektupta uzmanlar, şöyle yazıyorlardı:^[1]

Otonom silahların lehine ve aleyhine pek çok argüman geliştirilmiştir. Örneğin insan askerlerin yerine makine kullanma, makineye sahip olan ülkeler için insan zayiatını azaltması bakımından iyi, fakat bu sebeple savaşa girme ihtimalini yükseltmesi bakımından ise kötü bir fikirdir. Bugün insanlık için en kilit soru, küresel bir "Yapay Zekaya Sahip Silahlanma yarışını" başlatmak ya da bunu önlemektir. Şayet herhangi büyük askeri bir güç Yapay Zekaya Sahip silahları geliştirmede öne geçerse, küresel bir silahlanma yarışı fiilen kaçınılmaz olur. Bu teknolojik gidişatın nereye varacağı ise şimdiden görülebilir: Otonom silahlar, geleceğin Kalaşnikofları olacaktır. Nükleer silahların aksine, bu silahların üretimi için pahalı ve elde etmesi zor ham maddeye gerek yoktur, bu yüzden de bütün önemli askeri güçler için seri üretim bakımından kolay bulunur ve ucuz olacaklardır. Karaborsada görülmeleri, teröristlerin, halkını daha iyi kontrol etmek isteyen diktatörlerin ya da soykırım başlatmak isteyen savaş baronlarının ve benzerlerinin ellerinde görülmeleri sadece zaman meselesi olacaktır. Otonom silahlar; suikast düzenleme, devletleri istikrarsızlaştırma, halkları boyunduruk altına alma ve belli bir etnik grubun hedef alınarak öldürülmesi gibi eylemler için kusursuzdur. Bu sebeple, inanıyoruz ki, (askeri türden) Yapay Zekaya Sahip silahlanma yarışı, insanlık için faydalı olmayacaktır.

Evrimsel biyolojide çok sık sorulan bir soru vardır: Doğal seçilim en uyumlu olanın hayatta kalmasıysa, o halde neden doğadaki her şey rekabetten ibaret değildir? İşbirliği ve rekabet nasıl evrimleşir? İşte oyun teorisi çerçevesinde işbirliği ile rekabet, evrimsel uyum temelinde karşı karşıya gelirler. Bu makalemizde işleyeceğimiz konu da, fedakarlık ve işbirliği gibi "özgeci" davranışların, dişe diş yaşanan hayatta kalma mücadelesi dahilinde nasıl evrimleştiğidir.

Evrimsel ekologlar organizmalar arasındaki, kaynakları elde etmek için girdikleri etkileşimler sırasında açığa çıkan, karmaşık davranışsal ilişkileri anlamayı amaçlamaktadırlar. Bu etkileşimler genel olarak, düşmanca olmaktan tutun da işbirlikçi olmaya doğru bir çeşitlilik göstermekle beraber aynı zamanda, kötüye kullanmacılık (sömürücülük) ve özgecilik örnekleri de görülmektedir. Etkileşimler maliyetlidir: Çatışma ve işbirliğini kaynak elde etmenin aracı olarak gören her bir organizma için enerji bir yatırımdır. Enerji harcanmasına rağmen kaynak elde edilememişse, etkileşimden kaçınmanın ayrıca bir maliyeti olabilir. Organizmalar için kaynaklar fayda, enerji tüketimi ise bir maliyettir. Etkileşim sonrası elde edilen fayda ile nispi maliyetlerin karşılaştırılması ise organizma tarafından elde edilen net kazanç veya kaybı ifade eder, bu “değer getiri” olarak adlandırılır. Etkileşimin doğası gereği işbirliği ve rekabet gibi farklı etkileşim stratejileri farklı getirilere sahiptir. Evrimsel ekologlar bu stratejileri fenotipler olarak değerlendirirler. En başarılı organizmalar getirilerini ençoklaştırır (maksimize eder) ve onları yeniden üretme becerilerini geliştirir. Kısacası en iyi etkileşim stratejisini benimseyen organizma en yüksek uyum becerisine sahiptir. Etkileşim stratejisi uyum ile doğrudan bağlantılı olduğu sürece optimum strateji her zaman doğal seçilimin ayrıcalığı altında olacaktır.