Şüpheciler (skeptikler) olarak sıklıkla, başka insanların tıp, biyoteknoloji ve bilim algılarını eleştirdiğimiz için sözlü saldırılara maruz kalıyoruz ve bu yaptığımızla yüzleştirilmeye çalışıyoruz. Sürekli olarak, “Başkalarının inançlarına saygı göstermelisiniz!” gibi tepkiler alıyoruz. Şüpheciliğe pek kulak asmak istemeyen bir kitle ise, çok popüler sahtebilim örnekleri karşısında omuz silkip “Ne zararı var? Ne olacak sanki?” diyorlar.

Zararı şu: Bu yanlış bilgilerin bize olan bedeli, göz ardı edemeyeceğimiz kadar büyük. Zararı gerçek ve yıkıcı... Bize doğrudan olan zararı görmek çok basit: Milyarlarca doların hastalıkları tedavi etmek için harcanması yerine çer çöp tedavilere ayrılması mesela... Buna bağlı olarak insan ömrü kısalmakta, vücutlar sakatlanmakta, gözler kör olmakta ve hatta çocuklar ölmekte…

Bağış yapmak genellikle özverili, yani karşılık beklemeden yapılan bir eylem olarak görülür. Ancak, düzenli olarak para bağışlayan insanlar, daha olumlu bir bakış açısına sahip olarak aslında kendileri de bir ödül kazanıyor olabilir.

Shenzhen Üniversitesi'ndeki araştırmacılar, Psychological Science dergisinde yayınladıkları çalışmada cömert olmanın depresyon hastalarının durumlarını yönetmelerine yardımcı olabileceğini ortaya koydu.^[1] Araştırma kapsamında, 2 ay boyunca her gün çevrimiçi olarak küçük miktarlarda bağış yapan kişilerin ruh halleri iyileşti. Çalışmanın başyazarı Yuyang Zhang bir röportajda, araştırmanın fikrinin kendi kişisel deneyiminden geldiğini şu sözlerle ifade ediyor:

Bağımlı Kişilik Bozukluğu, insanların duygusal ve fiziksel ihtiyaçlarını karşılamak için başkalarına bağımlı olduğu, aşırı korku ve kaygı ile karakterize edilen bir C kümesi kişilik bozukluğudur. Bağımlı Kişilik Bozukluğu olan insanlar duygusal olarak diğer insanlara bağımlı hale gelir ve başkalarını memnun etmek için büyük çaba harcarlar.

Bağımlı Kişilik Bozukluğu'na sahip kişiler muhtaç, pasif ve yapışkan davranışlar sergilemeye eğilimlidir ve ayrılma korkusuna sahiptirler. Semptomlar, erken yetişkinlikten önce başlar ve ilişkiler sona erdiğinde aşırı pasiflik, yıkım veya çaresizlik, sorumluluklardan kaçınma ve şiddetli boyun eğme gibi her şeyi içerebilir.

Sıtma hastalığı, Plasmodium parazitinin farklı türlerinin neden olduğu, ateş, titreme, terleme, baş ağrısı, bulantı, kusma gibi belirtilerden tedavi edilmediğinde nöbetlere, komaya ve ölüme kadar gidebilen bir hastalıktır. Hastalığa sebep olan parazitler, Anofel cinsi sivrisineklerle taşınır ve bu sivrisineklerinin ısırmasıyla bulaşır. Günümüzde hala etkili olan hastalık dünyanın çeşitli yerlerinde yaygın olarak görülebilmektedir. (Sıtmayla ilgili daha detaylı bilgi ve yaygın görüldüğü bölgelere seyahatlerde dikkat edilmesi gerekenler için, CDC ve T.C. Sağlık Bakanlığı Seyahat Sağlığı bağlantılarına göz atabilirsiniz.)

Sıtma hastalığıyla dünya çapında mücadelede 1950’lerde önemli kararlar alındı ve uygulanmaya başlandı. Diklorodifeniltrikloroetan (DDT), Benzenhekzaklorür (BHC), dieldrin gibi böcek öldürücü ilaçların kullanımı yaygınlaştırıldı. Bunun sonucu olarak da tüm dünyada sıtmaya bağlı ölümler azalmaya başladı.

Homo sapiens, "Taksonomik Olarak İnsan" yazımızda da detaylarıyla ele aldığımız üzere, 275 milyon yıl kadar önce sürüngenlerden evrimleşmiş memeliler içerisinde, 47 milyon yıl kadar önce evrimleşmeye başlamış Primatlar takımı içerisinde bulunan ve son 6-7 milyon yıldır insansılar kolundan evrimleşerek günümüze gelmeyi başaran tek insan türüdür. Yani bu uzun yolculukta, ilk memelilerden günümüze kadar pek çok özellik değişmiş, bunların birikimi sayesinde önce primatlar dediğimiz iri beyinli memeliler evrimleşmeyi başarmış, bunların arasından bir kol da günümüz modern insanına doğru gitmiştir. Bu yoldaki değişimlerden başlıcaları morfolojik, anatomik, fizyolojik ve davranışsal değişimlerdir. Morfolojik değişimler insanın günümüzdeki dış görünümünün değişimini, anatomik değişimler organlarının yapısını, fizyolojik değişimler hücre, doku ve organları arasındaki ilişkileri, davranışsal değişimleri ise sosyal yapı içerisindeki etkileşimleri değiştirmiştir. Bu değişimlerin toplamı, günümüzde sadece insanı değil, her türü kendi atalarından farklılaştıran özelliklerdir. Örneğin bugün yaşayan bir tür, kendi atasından bu özelliklerin toplamı (ve hatta daha fazlası) çerçevesinde farklılaşmıştır, o ata tür ise kendisinden önceki atalardan... Bu böyle ilk canlılara kadar, cansızlıktan canlılığın evrimine kadar takip edilebilir.

İnsanın ve atalarının beslenme eğilimleri ve besinlere olan yaklaşımı da evrimsel süreçte değişmiştir. 6 milyon yıl kadar önce şempanzelerle ayrı yönlere doğru evrimleşmeye başladığımızdan beri, Thomas Hobbes'un tanımıyla "pis, zalim ve kısa" hayatlar yaşayan canlılar haline geldik (Hobbes, evrimleştiğimiz tarihi bilememiş olsa da, bu değişim tanımını Darwin'den bile 200 sene kadar önce yapabilmiş bir İngiliz filozofudur). Zekamızın evrimi pek çok şeyi iyileştirirken, bu iyileşmelerle kıyaslanmayacak miktarda fazla olan pek çok şeyi de kötüleştirdi. Ortalama ömrümüz bilim ve teknolojinin ilerlemesi ve özellikle tıp alanında yaptığımız keşifler sayesinde bundan 50.000 sene öncesine göre 3 katına kadar çıkarken; iklim, belki de canlılık tarihinde siyanobakterilerin evrimleştiği milyarlarca yıl öncesinden beridir ilk defa, tek bir tür tarafından, bu kadar köklü bir biçimde değiştirilmektedir. Dünya'nın milyarlarca yıldır süregelen doğal dengesini denklemin kendi tarafımıza düşecek şekilde değiştmeye çalışmaktayız ve bu işleri daha da karmaşık hale getiriyor. Ancak tüm bu değişimlerden yine en çok etkilenen türlerden biri yine biziz.

Valence Shell Electron Pair Repulsion ya da kısaca VSEPR teorisi, moleküllerin şekillerini elektronları kullanarak açıklamaktadır. Bilindiği üzere, zıt elektrik yüküne sahip parçacıklar birbirlerine çekim kuvveti uygularken aynı elektrik yüküne sahip parçacıklar birbirlerine itme kuvveti uygular. VSEPR teorisine göre atomun değerlik elektronları birbirlerine uyguladıkları kuvveti minimize edecek şekilde konumlanır ve bu şekilde molekülün geometrisini belirlenir.

VSEPR teorisi bu terimler üzerine kurulu olduğu için iki çok önemli kavramı açıklamak gerekmektedir.

Hepimizin endişe duyduğu şeyler vardır ama OKB'li bireyler o kadar fazla şüphe duyarlar ki bir hata yapma düşüncesi onları dehşete düşürür. OKB'nin tedavisi çok zordur, ilaçlar ve terapi çoğu insana kısmen yardımcı olur. Jeffrey Schwartz sadece obsesif kompulsif bozukluğu olanlara değil, aynı zamanda gündelik endişeleri olan insanlara da anlamsız olduğunu bilseler dahi bir şeyleri kafaya takıp düşünmeden duramadıkları zaman yardımcı olabilecek plastisite (beynin sahip olduğu değişim yeteneği.) temelli etkili bir tedavi yöntemi geliştirdi.^[1]

Hastalarına kullanmazsan kaybedersin ilkesini düşünmelerini söyleyen Schwartz, semptomu düşünerek geçirdikleri her an takıntı evresini derinleştirir. Ancak onu es geçerlerse kaybetme yoluna girerler. Obsesif kompulsif bozuklukta bir şeyi ne kadar çok yaparsanız yapmayı o kadar çok istersiniz ve bir şeyi ne kadar az yaparsanız yapmayı o kadar az istersiniz. ''Tekniği uygularken hissettiğiniz şeyin değil de, yaptığınız şeyin ne olduğunu anlamanın önemli olduğunu keşfetti; verilen mücadele duyguları yok etmek için değil duygulara teslim olmamak içindir.'' yani bir zorlantıya uygun davranmayarak mücadele edilmelidir, ilk başlarda tabii ki bu zor olacaktır çünkü kalıcı nöroplastik değişim zaman alan bir şeydir fakat bu şekilde değişimin altyapısını hazırlayabilir. Hastalar zorlantıya uygun davranmayarak bu zorlantılar ile fikirler arasındaki bağlantıyı zayıflatırlar. Ağır vakalarda iyi sonuçlar elde eden Schwartz, hastalarının çoğu ilaç tedavisinin yanı sıra onun tedavisini uygulayarak iyileşme gösterdiler (zaman içinde çoğu hasta ilaç tedavisini bıraktı bazıları başlangıçta bile ilaç kullanma ihtiyacı hissetmediler.)