Kara delikler, uzayda yol alan hiçbir maddenin ve ışık da dahil hiçbir radyasyonun kaçamayacağı kadar büyük kütleçekim alanlarıdır. Astronomik tanımıyla bir kara delik, büyük kütleli yıldızların süpernova patlamasıyla ölmesi sonucunda oluşan, bilinen en sıkışık (kompakt) gök cismidir. Yani kara delikler, aslında ölü yıldızlardır; çünkü yeterince büyük kütleli yıldızların yakıtı bittiğinde, kendi üzerine çökerler ve bir kara delik oluştururlar. Kara deliklerin olay ufku denilen bölgelerinde kütleçekim kuvveti öylesine güçlüdür ki bu noktadan itibaren ışık dahi kara deliğin çekiminden kaçamaz. Işığın kaçamaması sebebiyle, bir renkleri veya gözle görünür ışımaları yoktur ve bu nedenle "kara" olarak adlandırılırlar.

Birçok bilimkurgu filmine de konu olan, oldukça popüler bir konu olmasının yanı sıra, bilim dünyasında da hala sıcak bir araştırma konusudur. Şartların ekstremliği ve bildiğimiz fiziğin sınırlarını zorlaması onu oldukça ilgi çekici bir gök cismi haline getirir. Bu nedenle herkes tarafından çokça dile getirilmiş olması, onun hakkında birçok yanlış bilginin de yayılmasına neden olmuştur.

Son 20 yıldır, insan kaynaklı küresel ısınmaya rağmen, Kuzey Kutbu buzları daha yavaş bir hızda eriyor. Bu durum, sıcaklık rekorları bir bir kırılırken ve küresel ısınmanın hızlanıp hızlanmadığına dair tartışmalar yapılırken ilginç bir fenomeni gözler önüne seriyor.

İklim modellemesine dayanan veriler, bu bulgunun insan kaynaklı deniz buzu kaybını dengeleyen "doğal iklim çeşitliliğinin" bir sonucu olduğunu öne sürüyor.

İnsan gözü, uzun yıllar boyunca "kusursuz" bir organ olarak lanse edilmiş, beynimizle birlikte doğadaki en üstün yapı olarak gösterilmeye çalışılmış ve bu karmaşık özelliklerinden ötürü ve daha üstün bir şekilde var olamayacağı düşünülerek, hiçbir şekilde evrimsel süreçle var olamayacağı ileri sürülmüştür. Elbette bu, insan zekasına hakaret olacak kadar bilgisizce sürdürülmüş bir iddiadır. Her yapı gibi, göz ve beyin gibi organlarımızın da evrimsel geçmişi açığa çıkarılmış ve ciddi anlamda kusurlu yapılar oldukları anlaşılmıştır. Şimdi yapılan yeni bir keşif, gözümüzün bazı hayvan gözleri yanında tek kelimeyle bir hiç olduğunu ortaya koymaktadır. Çoğu insanın aklına görme denince artık kartallar gelecek olsa da, aslında görme konusunda lider olan türler, mantis karidesleri olarak bilinen bir gruptur.

Bu hayvanlar ne mantistirler ne de karides... Ancak isimleri bu şekilde yayılmıştır. Bu canlılarla ilgili birçok ilginç özellik keşfedilmiştir; ancak görmeleriyle ilgili yapılan keşif, şimdiye kadar hiçbir hayvan türünde görmediğimiz cinstendir.

Global Change Biology dergisinde yayımlanan yeni bir araştırma, endüstriyel özel arazilerde yüksek şiddetli orman yangını riskinin, kamuya ait ormanlara göre neredeyse 1,5 kat daha fazla olduğunu ortaya koyuyor.^[1] Kereste şirketleri tarafından yönetilen ormanlar, mega yangınların oluşmasını kolaylaştıran koşulları daha sık sergiliyor. Bu koşullar arasında düzenli aralıklarla sıralanmış yoğun ağaçlar ve alt tabakayı üst tabakaya bağlayan kesintisiz bitki örtüsü yer alıyor.

Utah Üniversitesi, Kaliforniya Üniversitesi ve ABD Orman Servisi tarafından yürütülen çalışma, ekstrem hava koşulları ile orman yönetimi uygulamalarının yangın şiddeti üzerindeki ortak etkisini inceleyen ilk araştırma olma özelliği taşıyor. Araştırmacılar, lazer radarı olarak da bilinen LIDAR veri setini kullanarak Kaliforniya'nın kuzeyindeki Sierra Nevada'da bulunan ormanların 1,1 milyon dönümlük alanı etkileyen beş orman yangınından öncesine ait durumlarını incelemek amacıyla kamu ve özel ormanların üç boyutlu haritalarını oluşturdu.

Tardigradlar, çok çeşitli fiziksel ve kimyasal aşırılıklara dayanma konusundaki yeteneği sayesinde tüm bilimseverleri büyülemektedir. Son dönemlerde tardigradların sahip olduğu dayanıklılık yeteneği, karşılaştıkları zorlu koşullar sırasında ifade edilen proteinlerin koruyucu rollerine odaklanmamıza sebep olmakla birlikte bu küçük omurgasızlara duyulan ilginin artmasına yol açmıştır.

Dsup (hasar önleyici) adı verilen ve tardigradlara özgü benzersiz bir proteinin DNA'yı radyasyon ve radikallerin ürettiği hasardan koruduğunun keşfi, biyoteknoloji ve tıp alanındaki potansiyel uygulamalarıyla ilgili beklentileri artırdı.

Kimyasal sembolü "As" olan arsenik elementi, periyodik cetvelin dördüncü periyodunun 5A grubunda yer alır. Atom numarası 33 ve atom ağırlığı ise 74.921595'tir. Bir arsenik atomu 33 elektrona, 33 protona ve dış kabukta 5 değerlikli elektrona sahiptir. Elementin erime noktası 1090K (817°C veya 1503°F) ve kaynama noktası ise 887K (614°C veya 1137°F) olarak ölçülmüştür. Yoğunluğu ise 5.776 gram/cm³'tür. Oda sıcaklığında katı fazda bulunmaktadır.^[1]

Arsenik, sarı, siyah ve gri olmak üzere üç allotropik biçimde görünür; kararlı biçimi ise gümüş grisi ve kırılgan kristal bir katıdır. Havada hızla kararır ve yüksek sıcaklıklarda yanarak beyaz bir arsenik trioksit bulutu oluşturur. Metalik formda kırılgandır, sararır ve ısıtıldığında hızla, sarımsak kokusu olan arsenik trioksite oksitlenir. Metalik olmayan biçimi daha az reaktiftir ancak güçlü oksitleyici asitler ve alkaliler ile ısıtıldığında çözülür. Arsenik, doğada arsenik-75 olan kararlı bir izotop olarak bulunmaktadır.

Bir nükleer reaktör, belirli elementlerin atomlarının parçalanmasından kaynaklanan enerji salınımı sürecini kontrol eder. Bir nükleer güç reaktöründe açığa çıkan enerji, elektrik üretmek üzere buhar elde etmek için ısı olarak kullanılır. Bir araştırma reaktöründe asıl amaç, çekirdekte üretilen gerçek nötronları kullanmaktır. Çoğu deniz reaktöründe ise buhar, itici güç olarak doğrudan bir türbini çalıştırır.

Elektrik üretmek için nükleer enerji kullanma prensipleri çoğu reaktör türünde aynıdır. Yakıt görevi gören atomların sürekli bölünmesinden açığa çıkan enerji, gaz veya suya ısı olarak transfer edilir ve çoğu fosil yakıt tesisinde olduğu gibi, elektrik üreten türbinleri çalıştıracak olan buharı üretmek için kullanılır.