BÜTÜN KİTAPLAR YANIYOR BAYIM

Tüm dağlar sıra sıra ve çiçeklerle bezeli, insanoğlunun ilk adımını attığı günden beridir. Hiçbir yürekte atmayan bir senfoni eşliğinde sabah kahvaltısı hazırlamak gibiydi. Tek derdi bir renge dokunmak değil de, o rengi teneffüs etmek olanların safından sesleniyordu aslında. Kimse kim olduğunu ve ne işe yaradığını bilmese de o vardı ve her işe koşuyordu.

Ahalar, dahalar, dehalar ardı ardına sayıştırılırken o korkusuzca kıyamete koşmak istiyordu.

Ey aşk sen ne kadınlar gebesisin, ne erkekler doğurganısın korkak, ne çocuklar dölledin sen? Gözyaşları senfonilerinin ardında kankırmızısının göbeği.

Sorun karın yağması değil yağması gereken zamanda yağmaması idi sanırım budha tanrının işiydi. Kıyametten beridir süren bu koşuyu kimin kazandığını hep merak etmişimdir oysa ki…

Birden en sona gidip sonucu görüp geri gelme isteğinin hüznü ve çaresizliği girdi düşlerime.

Çocuklar diyorum onlar büyüdükçe bizler küçülecek şekilde mi dizayn edilmişiz. Yoksa bir çerçevenin içindeki solduğun ressamlar mı belirliyor bizim ne zaman öleceğimizi.

Kime ne ya da bana ne. Olsun. Ben kuşları sevmiyorum zaten.

Bütün kitaplar yanıyordu, mevsim karakıştı aslında. Kara bir kızdı kış ana, doğa ana, sahi güneşin cinsiyeti neydi? Bulundu mu o sorunun cevabı? Pembeye dişil anlam yükleyenler güneşe de bir isimlik yapıştırmıştır kesinlikle.

Senin asrını bilmediğin konu vardı çok önceleriydi. Sen daktilo serisi adımlarla tıngır mıngır inerken merdivenlerden, ben seni aldatıyordum. O asma dudaklı tır tekeri suratlı yaşlı kadınla bile isteye tamam mı?

Urundan, varislerin varından daha itici bir şey yok şu hayatta bence. Tiksiniyorum hepsinden.

Niye varlar ki.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

Küçük çiçeklerin büyüme hevesinden istiyorum. Güneşinde yarın doğmaya hevesi var mı aceb?

Ama çiçeklerin gelesi var ben biliyorum nerden biliyorsun deme söyleyemem. Öte alemlerden gelen bir sır. Sordum bir gün bir ölümsüze. Dedim ki benimle nerden konuşursun dedi ki yeşil bir perdenin ardındaki eldir sana konuşturan beni. O el kimin dedim baktım senin elindir dedi. Güldüm ve dedim ki ben şimdi kendi kendine konuşan bir deli miyim? Evet dedi oda güldü. O zaman sen kimsin dedim bende senim dedi.

Savaş meydanlarının kızıllığından çıkıp gelen, çıplak atıyla koşturan bir kahraman olmaya ihtiyacım var şu sıralar.

Bir kılıç darbesi ile kırık düşmanı deviren, bir öpücükle bir güle seğirten bir kahraman. Bakışların ardında kimsenin tahmin etmeyeceği, beklemeyeceği kısa boylu çelimsiz o kahramana ihtiyacım var. Mutluluklar içindeki sıkıntılara, sıkıntılar içindeki çaresizliklere çözümsüzlüklere ve çaresiz ağlayışlara ihtiyacım var şimdi.

Kalmadı, kalmadı ki, kalmadıkine.

Ne sorarlarsa kalmadı.

Bitti, bitirdiler ben görmeden bitti. Alan getirmedi geri yerine koyan olmadı. Benim doldurmamı beklediler yerine koymamı beklediler ve en sonunda biz yaptık dediler. Ben buna sevinemedim. Hüznüm yarım kalıyor sevincim yarım kalıyor. Mutluluk ilk gemiyle uzaklaşıyor kim ağlar ki buna, benim ağlama mı bekliyorlar. Olsa olsa yeni doğan tavuk cülükleri. Ben tavukta değilim cülük de değilim tavuğu da cülüğü de sevmiyorum. Palyaçolarımı da sevmiyorum. Aslına bakarsan yazı yazmayı da sevmiyorum.

Zorlu yollarla hiçbir güzelliğin ortaya çıkmayacağını savunan ben, zorlaya zorlaya yazıyorum. Bir sonra ki aşamaya geçmek için, seviye atlamak için, kafamdaki bir araba dolusu rüyayı dillendirmek için yazmak zorundayım artık. Her şeyi yazmak istiyorum ama kusamıyorum. Çünkü birtakım şeyleri yazabilmek anlatabilmek için yaşamak gerekiyor. Aslında yaşamışım ama az yaşamışım tam yaşayamamışım. O yüzdendir cümlelerimin kısa olması. Belki de boyuma göre konuşuyorumdur kim bilir? Yaşasaydım anlatırdım elbette. Ders alsaydım yazabilirdim elbette. Olmuyorsa eksikliğin nerde olduğu bellidir. Kimde olduğu da kiminle olduğu da. Yer zaman mekan belliyken bir evsize ev arama zorunluluğundaymış gibi hissediyorum kendimi. Evsiz kim? Benim aslında. Satırlar benim evim. Aralarına gizlenmek aralarında yaşamak arsasında nefes almak istiyorum ama kabul eden yok.

Kim mi?

Hayatın ta kendisi.

Kaldırımdan el eden çocuk gördüm az önce kime dedim sana değil dedi sana değil se kime olduğu da önemli değil dedi. Bana değilse neden sorarım ki insanlara bu tip avret sorularını. Ama mutlu olmuştum ilk kez birisi kendisi adına yazılacak olan bir şarkıyı daha yazılmadan ve dinlemeden beğenmişti. Asıl onun mutluluğuydu bu. Ben sadece üstlenmiştim kendi kendime. Kendi kendine yetmek gibi karnını doyurmak doyurabilmek gibi tek başına mutlu olabilmek ve mutluluğu herkesten saklayabilmek gibi. Olsundu canın sağ olsundu.

Çerçevedeki o ressam sanırım beni çiziyor ama ona söylemedim o çizdiği bana hiç benzemiyor sanırım bu bir kedi ve ölmekte olan bir kedi. Şimdilik müdahale etmeyeceğim. Eğer o kedi ölürse işte o zaman hesaplaşma vakti gelmiş demektir. Ülkesi elinde alınır kafası kılıçtan geçirilir.

Söylemeyi Unuttum!

Agora Bilim Pazarı

Duygularım – Oynuyorum ve Kendimi Tanıyorum

Evet küçük dostum, sen de bazen her şeyi kırıp dökmek, çılgınlar gibi koşmak, en iyi arkadaşına sımsıkı sarılmak, sevinçten zıplamak, hıçkıra hıçkıra ağlamak mı istiyorsun? Öyle mi? Bu yaşadıklarına duygu patlaması denir. Haydi, kitabı aç ve kendi içinde neler olup bittiğini anla.

Fransa’da pozitif ebeveynlik yönteminde öncü psikoterapist Isabelle Filliozat ile psikoterapist ve çocuk terapisti Virginie Limousin tarafından kaleme alınan, yayımlandığı günden bu yana pek çok ülkede çoksatanlar listelerinde bulunan Duygularım – Oynuyorum ve Kendimi Tanıyorum, 100’den fazla etkinlik ve ebeveyn kitapçığıyla birlikte çocukların içlerinde neler olup bittiğini anlayabilmeleri, “duygularının efendileri” olabilmeleri için özel olarak hazırlandı.

“Duyguyu anlama ve aktarma becerisi için kıymetli bir kitap bu. Ebeveynlerin de mutlaka okumasını dilerim.” Psikiyatrist Dr. Gülcan Özer

Kitabın arka bölümündeki ayrılabilir ebeveyn kitapçığından:

“Çocukların duygusal beyin gelişimleri devam ettiği için dünyaları zengin ve coşkundur. Bu coşkuyu doğru yönlendirebilmek ve günlük yaşamı onlarla birlikte keyif içinde yaşamak için,çocukların duygusal zekâlarını beslemek son derece önemlidir. Büyüdüklerinde onlara profesyonel ya da özel hayatlarında başarı ve mutluluk getirecek olan şey iyi notlardan ziyade kalp zekâsıdır. Tanımlamak gerekirse duygusal zekâ,verilen duygusal ve strese dayalı tepkileri yönetebilme kapasitesi,kendimize ait hisleri tanımlayabilme ve ifade edebilme, nereden kaynaklandıklarını anlayıp onları anlık tetikleyen unsurları ve en derinlerde yatan sebepleri sezinleyebilme yetisidir. Ne hissettiğimizin başkalarını kırmadan anlaşılmasını sağlamak, onları uygun bir şekilde ifade etmeyi bilmektir. Başkalarına davranışlarımızın karşı tarafta ne tür bir etki bıraktığını ölçebilmektir. Aynı zamanda başkalarına ait duyguları da anlayabilme ve empati kurarak doğru tepki verebilme kapasitesidir. Artık korkularımızdan korkmamanın ve onları aşmanın yollarını bilmektir. Bizi kızdıran kişinin yüzüne karşı bunu söyleyemediğimiz için, alakasız birine karşı öfkelenmemeyi bilmektir. Üzgün olduğumuzda ağlamayı bilmek, neşeli olduğumuzda ise sevinçten zıplamaktır. Tepkilerimizin ölçüsü kaçtığında kendimizi sakinleştirmeyi bilmektir. Kısaca kendimiz ve başkalarının içinde olup bitenlere karşı bir farkındalık geliştirmek ve duruma uygun davranış modelini oluşturabilmektir. Elbette ki her şey bu etkinlik kitabı sayesinde öğrenilemez. Bu eser bir serinin başlangıcıdır, duygu dünyasına bir giriştir. Çocuğunuzun duygusal zekâsını besleyecek ve yeni duygusal beceriler edinmesini sağlayacak eğlenceli etkinlikler sunmaktadır.“

Devamını Göster

₺280.00

Satın Al Tüm Ürünler

Ben aslında ressamları da sevmiyorum ki ki ki kii…

Sizlere Gelecekte Görüşmek üzerine Meydan Okuyorum.

Orada Görüşelim…^[1]