Şafak Genç - HAFTA SONU NE YAPABİLİRİM? | Mersin Gazetesi Köşe Yazıları

^[1] Kendimi ayırıp diğer meşgalelerden, tercihlerimi belirleyip de birazcık huzurluluk kaçamağı yapmak ne mümkün, kendi adıma?

Mesela ne yapabilirim ki? İçimde ki Alican, sirke gidip insanları izlemek isterken, ben büyük kalabalıkların orta yerindeki, kalabalıklardan daha büyük bir su birikintisi ortasında, ya da sizin anlayacağınız bir dille, deniz kenarında, denizden daha büyüklü küçüklü, yerden bitme, orada yaşayan ve her gün başka kendiyle savaş halinde olan -ki dört martının en sıskasının içinden fırlayıvermiş, plastik bir olta ile balık tutabilirim ya da balık olup kendimi tutuşturabilirim.

Hafta sonu deniz kenarına gidip balık avlamayı düşünmek… Oltayı eline aldığında balıkçı olup kendini mi avlamak, yoksa balık olup kendini mi avlatmak? Paradoksun içinde kaybolmak…

Sonuçta her halükârda avcı bir başkası oluyor. Ne olduğunun ne önemi var ki?

Hayat da böyle değil mi zaten?

Bir şeyleri elde etmeye çalışırken aslında elde edilen biz oluyoruz. Kimi zaman büyük hırslarla bir hedefe kilitleniyoruz, mücadele ediyoruz, savaşıyoruz, didiniyoruz ama sonunda kazandığımız şey bizden ne götürdü ne değiştirdi ne eksiltti farkına varıyor muyuz? Çoğu zaman hayır.

Şimdi düşünelim, oltanın ucundaki kim?

Balık mı, yoksa biz mi? Hedefe ulaşmak için çırpınan mıyız, yoksa başkasının oltasında sallanan bir yem mi?

Hayatın bizlere dayattığı yarışların ne kadar farkındayız?

Daha iyi bir iş, daha çok para, daha büyük bir ev, daha fazla statü…

Bunlar için koşuyoruz, zorluyoruz kendimizi, hatta bazen en sevdiğimiz şeylerden bile vazgeçiyoruz. Oltanın ucundaki balık gibi, özgürlüğümüzden ödün veriyoruz. Sonra bir bakıyoruz, bizi avlayan sistemin içinde savrulmuşuz, hangi noktada oltaya takıldığımızı bile hatırlamadan.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

Sonrasında akıp geçen zaman dursun da geçmişe geri dönelim, sıfırdan, yeni baştan başlayalım istiyoruz.

Aslında her şey bir illüzyon. Balıkçı olduğumuzu zannettiğimiz anlarda bile bir oltaya bağlıyız. Kendimizi bağımsız, özgür, güçlü hissediyoruz ama bir bakıyoruz ki aslında bir başkasının oyununda piyon olmuşuz.

Seçtiğimizi düşündüğümüz hayat bile bizim seçimimiz mi?

Yoksa bize sunulan seçenekler arasından “en az kötü olanı” mı seçmişiz?

Deniz kenarında durup oltayı elimizde tuttuğumuzu sanıyoruz, ama belki de o olta çoktan bir başkasının elinde. Belki biz çoktan yakalandık, farkında bile değiliz.

Şöyle bir düşünelim, en son ne zaman gerçekten “özgürce” bir karar verdik? Üzerimizde hiçbir etki olmadan, hiçbir zorunluluk hissetmeden, içimizden geldiği gibi, saf bir seçim yapabildik mi?

Yoksa hep “mantıklı sandığımız olanı” mı seçtik? Ailemiz, çevremiz, toplumun beklentileri, maddi kaygılar… Bunlar olmadan gerçekten kendi istediğimiz bir şeyi ne kadar yapabiliyoruz?

İnsan, özgür olduğunu sanırken aslında en büyük tutsaklığa mahkûm ediliyor. Modern dünyanın düzeni, kişisel gelişim maskesi altında bize sürekli “daha iyi olmalısın, daha

başarılı olmalısın, daha çok kazanmalısın” baskısı yüklüyor.

Ama bunun sonu var mı? Hayır. Çünkü daha iyinin, daha fazlanın, daha güçlünün bir sınırı yok. Hep “bir adım daha” var. O adımı attığında bir yenisi çıkıyor karşına. Ve fark ediyorsun ki, ne kadar ilerlersen ilerle, oltadan kurtulamıyorsun.

İşte tam da bu yüzden bazen durmak lazım. Hangi noktada, hangi oltaya takıldığımızı görmek için. Belki de hayatımızı başka bir gözle değerlendirmek için. Çünkü bazen gerçekten özgür olabilmek için, “avcı” olmaktan vazgeçmek gerekiyor. Bir şeyleri kovalamaktan, elde etmeye çalışmaktan, sürekli bir sonraki adımı düşünmekten uzaklaşıp, gerçekten anı yaşamak gerekiyor.

Deniz kenarına gidip, oltayı eline almak yerine, sadece denizi izlemek… Balıkları izlemek…

Hayatın akışına kendini bırakmak. Oltaya takılmadan, avlanmadan, sadece var olmak…

Agora Bilim Pazarı

Dahiler Sınıfı - Pisagor

DÂHİLER SINIFI: OKUMASI KOLAY, UNUTMASI ZOR

Antik Çağ’ın en büyük filozoflarından biri. Bilgin, öğretmen ve hatta antik olimpiyatlara katılmış bir sporcuydu. Bitmek bilmeyen merakı ve gözlem tutkusu sayesinde dünyanın en ünlü teoremini buldu.

Büyük ilgi gören Dâhiler Sınıfı serisi PİSAGOR – VE DÜNYANIN EN ÜNLÜ TEORİMİ ile devam ediyor.

Dâhiler Sınıfı Serisi Hakkında:

Bunlar, her biri kendi yöntemiyle; kelimeleriyle, icatlarıyla, seçimleriyle ve hatta kaderleriyle dünyayı değiştirmiş kadınların ve erkeklerin hayat hikâyeleri; şaşkınlık ve hayranlık duymanızı sağlayacak, hayal gücü ve merak duygunuzu harekete geçirecek büyüleyici hikâyeler. Dâhiler Sınıfı serisi bu özel insanları çocuklarla (9 yaş ve üstü) tanıştırmak üzere tasarlandı. İlk olarak yayımlandığı İtalya’da büyük övgü toplayan ve ardından pek çok dile çevrilen Dâhiler Sınıfı, minik ebadı, renkli illüstrasyonları, bilgiyi heyecan ve macerayla birleştiren anlatımıyla çocukların kolay okuyacağı, zor unutacağı, onlara öğrendiklerinden daha da fazlasını merak ettirecek bir seri.

Devamını Göster

₺200.00

Satın Al Tüm Ürünler

Deniz kenarındasın diye avlanmak zorunda değilsin, değil mi?

Tıpkı karnın acıkınca yemeği yemek zorunda olmadığın gibi, su da içebilirsin.

Belki de asıl özgürlük budur. Bardağa elini değmeden su içebilmek. Belki de tüm hayatımız boyunca kaçırdığımız şey, hiçbir şey olmakta saklıdır. Kendi benliğimize dönmek, kendimizi sistemin dışında, kuralların dışında, beklentilerin dışında görmek… Avcı olmamak, av da olmamak, sadece “var olmak”.

Ve belki de en büyük ironi burada saklı: Aslında en büyük özgürlük, hiçbir şeye sahip olmamakta ve hiçbir şeye sahip olma arzusuyla yanıp tutuşmamaktadır. Çünkü ancak o zaman, gerçekten kendi hayatımızı yaşadığımızı hissedebiliriz. Çünkü hiçbir bağımlılığımız olmaması ve koşunun dışa değil kendi içimize doğru yapılması gerçek özgürlüktür.

Deniz kenarında ki manzaranın asabi bir parçası olan bu antik olta elimde mi olmak zorunda? Bilmiyorum. Ama artık oltaya değil, denize bakıyorum artık. İşte fark burada başlıyor.

Gelecekte Görüşmek Üzerine…

Sizlere Gelecekte Görüşmek üzerine Meydan Okuyorum.

Orada Görüşelim…