Bilimsel Yöntemin Basamakları Nelerdir? Hipotezler İspatlanınca Teori, Daha da İspatlanınca Kanun Olurlar mı?

Bilimsel yöntem, en azından 17. yüzyıldan bu yana bilimin gelişimini karakterize eden, Evren'e dair bilgi edinmeye yönelik, sistematik bir yaklaşımdır. Bilimsel yöntemin basamakları; genel olarak gözlem yapmayı, bir hipotez oluşturmayı, deneyler yapmayı ve bu deneyler yoluyla toplanan kanıtlara dayanarak sonuçlar çıkarmayı içermektedir. Bilimsel yöntemin basamakları şunlardır:

1. Gözlem: Bu, dünyayı meraklı bir şekilde gözlemleme ve önceki araştırmaları sorgulayıcı bir gözle inceleme sonucu, bir olgunun neden ya da nasıl meydana geldiğine dair yeni bir sorunun doğduğu basamaktır. Tüm bu süreç, kısaca "gözlem" olarak adlandırılır. Gözlem sonucunda genellikle Evren'e dair kendini tekrar eden bazı olay, olgu veya süreçler tespit edilir. Doğanın kendisine içkin bu keşfedilen özellikler, "yasa", "kanun", "ilke", "prensip" gibi adlarla anılırlar.
2. Araştırma ve Arka Plan Bilgisi Toplama: Bir hipotezi formüle etmeden önce, konuyla ilgili mevcut bilgileri anlamak çok önemlidir. Bilim insanları mevcut literatürü, önceki deneyleri ve teorik bilgileri gözden geçirerek halihazırda nelerin bilindiğini ve sorularının bu bilgi birikimine nasıl uyduğunu anladıklarından emin olurlar. Bu basamakta, sorunun cevabının hâlihazırda verildiği fark edilebilir ve bu cevap yeterince tatmin edici ise gözlem evresine geri dönülür; aksi takdirde sorulan soru üzerine daha fazla kafa yormak gerektiği anlaşılır.
3. Bir Hipotez Formüle Etmek: Bir hipotez, gözlemlenen olgu için geçici bir açıklamadır. Test edilebilecek bir ifadedir ve genellikle "eğer böyle ise, o zaman şöyle olmalıdır" yapısında formüle edilir ki test edilip doğrulanabilsin ya da yanlışlanabilsin. Hipotez spesifik olmalı ve araştırma aşamasında toplanan bilgilere dayanmalıdır.
4. Deneyler: Hipotezi test etmek için deneyler tasarlanır ve yürütülür. Bir deney, tekrarlanabilir ve kontrol edilebilir olmalıdır. Bilim insanları, diğer tüm değişkenleri sabit tutarken (kontrol değişkenleri), diğer değişkenler (bağımlı değişkenler) üzerindeki etkiyi gözlemlemek için bir veya daha fazla değişkeni (bağımsız değişkenler) manipüle ederler. Daha basit anlatımıyla, bir deneyde, doğal bir olgunun spesifik bir unsurdan nasıl etkilendiği, diğer bütün faktörler gözetilerek anlaşılmaya çalışılır.
5. Veri Toplama ve Analiz Etme: Deney sırasında ve sonrasında veriler toplanır. Bu veriler daha sonra, sonuçların hipotezi destekleyip desteklemediğini veya çürütüp çürütmediğini belirlemek için çeşitli istatistiksel yöntemler kullanılarak analiz edilir. Analiz, çıkarılan sonuçların geçerli olduğundan emin olmak için titiz olmalıdır.
6. Sonuç Çıkarma: Veri analizine dayanarak, bilim insanları hipotezin desteklenip desteklenmediğini veya reddedilip reddedilmediğini belirler. Bir hipotezin asla kesin olarak kanıtlanamayacağını, sadece veriler tarafından desteklenebileceğini veya desteklenemeyeceğini hatırlamak gerekir. Bir hipotez çürütülmek istenmesine rağmen ne kadar çok farklı açıdan test ediliyor ve buna rağmen çürütülemiyorsa, bilim camiasının gözünde o kadar güç kazanır.
7. Hakem Değerlendirmesi ve Yayın: Hipotez desteklenirse, sonuçlar genellikle bilimsel bir dergide yayınlanır. Yayınlanmadan önce, alandaki diğer bilim insanları metodolojinin, veri analizinin ve sonuçların sağlam olduğundan emin olmak için çalışmayı gözden geçirir (akran değerlendirmesi).
8. Çoğaltma ve İleri Deneyler: Bilim, kendi kendini düzeltebilen bir mekanizmaya sahiptir. Dolayısıyla bir araştırmanın sonuçları, diğer araştırmacılar tarafından yinelenebilmelidir. Diğer bilim insanları bulguları doğrulamak için deneyi tekrarladıklarında, yeni sorular ortaya çıkabilir ve bu da daha ileri çalışmalara ve deneylere yol açabilir.
9. Teori Geliştirme: Bir hipotez durmadan deneniyor olmasına rağmen çürütülemediğinde, artık başlangıçta gözlenen olgunun spesifik bir parçasının potansiyel bir açıklaması olarak görülmeye başlanır. Bu durumda bir veya birkaç hipotez, doğal bir olgunun neden veya nasıl o şekilde olduğunu izah etmeyi başaran bir teori olarak adlandırılmaya başlanır. Bilimsel bir teori, doğal dünyanın bazı yönlerinin, tekrarlanan deneyler ve gözlemler yoluyla doğrulanmış, iyi kanıtlanmış bir açıklamasıdır ve halk arasında kullanılanın aksine "ispatlanmamış/çılgın bir fikir" anlamına gelmemektedir.

Elbette, bilimsel yöntemin bütün aşamaları boyunca eleştirel düşünme, şüphecilik ve etik hususlar esastır. Bilim insanları, bilimsel yöntemin her bir basamağında, kanıtlarla çelişen hipotezleri bir kenara atmaya veya revize etmeye istekli olmalı ve çalışmalarını sorumlu ve etik bir şekilde yürütmelidir.

Ayrıca unutulmamalıdır ki bilimsel yöntem doğrusal bir süreç değildir; dolayısıyla bilimsel yöntemin basamakları da gerçek anlamıyla bir merdiven gibi düşünülmemelidir: Bilim insanları, yeni bulgulara dayanarak daha önceki adımları tekrar gözden geçirebilirler ve revize etmek üzere birkaç önceki basamağa sıçramak zorunda kalabilirler. Bu yinelemeli süreç, doğal dünyaya ilişkin anlayışımızın sürekli olarak iyileştirilmesine ve geliştirilmesine olanak tanıdığı için bilimsel yöntemin en güçlü yanlarından biridir.

Çok net bir şekilde vurgulamakta fayda var: Hipotezler, teoriler ve kanunlar arasında merdiven türü bir hiyerarşi bulunmaz! "Gözlemler sonucu hipotezler geliştirilir, hipotezler ispatlanınca teori olur, teoriler daha da ispatlanıp daha fazla kişi kabul edince kanun olur." şeklinde özetlenebilecek söz konusu hiyerarşi, uzun yıllar boyunca okullarımızda okutulmuştur. Ancak bu hiyerarşi, bilimsel camiada geçerliliğini asırlar önce yitirmiş, skolastik düşünceden kalma, kısıtlı ve hatalı bir yaklaşımdır. Görebildiğimiz kadarıyla, nihayet son yıllarda ülkemizde de bu çarpık anlatım biçiminden vazgeçilmiştir.

Bu makalede bilimsel yöntemin basamaklarına daha derin bir bakış atacağız ve modern bilimin nasıl çalıştığını tam olarak anlamanızı sağlamayı hedefleyeceğiz.

Modern Bilim Teoride Nasıl Çalışır?

Bilimde hipotezler, kanunlar ve teoriler arasındaki ilişkiyi tam olarak anlayabilmek için, bilimin gerçekten nasıl çalıştığını iyi kavramamız gerekir. Bunu, bilimi başlatan temel unsurlardan başlayarak takip edebiliriz.

Bilimin en başta gelen amacı, Evren'i anlamaktır. Bu amaca ulaşma çabasında bilim, keşfettiği olguları betimleme ("tasvir") ve açıklama ("izah etme") yollarına başvurur. İşte "bilimsel yöntem" dediğimiz şey, doğa bilginlerinin ve bilim insanlarının ortaklaşa kullandıkları bu betimleme ve açıklama yollarını kapsayan, bir yanı ile eylemsel, öbür yanı ile düşünsel bir süreçtir. Bilimsel yöntem, bilgi edinmek için kullanılan, empirik yaklaşıma sahip bir yöntemdir.

Az sonra da detaylarını göreceğimiz üzere bilimin, olguları açıklama etkinliği de vardır. Bilimde olgulara yönelik ilk zihinsel işlem betimlemelerdir. Betimleme, olguları saptama, sınıflandırma, adlandırma ve kaydetme etkinliğidir. Bunun için bilim; gözlem, deney, ölçme, sayım vb. gibi işlemlere başvurur. 

Doğan Özlem (Bilim Felsefesi Ders Notları)

Bilim, içinde bulunduğumuz Evren'de olup biten olguları betimleme ve açıklama yoluyla anlama girişimidir. Gustav Kirschoff, Ernst Mach, Karl Pearson gibi bazı düşünürler, bilimde olgu veya olgular arasındaki ilişkileri saptama, sınıflama ve betimleme dışında bir açıklamadan söz edilemeyeceğini ileri sürmüşlerdir. Bunu düşünen uzmanlara göre, "açıklama" denilen şey, aslında iyi ve tam yapılmış bir betimlemeden başka bir şey değildir. Bir olguyu betimlemek için o olgunun dışına çıkmaya gerek yoktur; olguyu oluş süreci içinde algılamak ve kaydetmek yeterlidir. Oysa bir olguyu açıklamak için o olgunun dışında başka olgulara başvurmak gereği vardır. Bu ise, iki olgu türü arasında ilişki kuran bir veya daha fazla genellemenin elimizde olmasına bağlıdır.

Modern Bilim Pratikte Nasıl Çalışır?

Bu temel akışı ortaya koyduktan sonra, bilimin pratikte nasıl çalıştığını incelemeye başlayabiliriz. Burada yol göstericimiz, benzer bir şablon olacaktır. Bilimin nasıl işlediğine yönelik bu kısımda yapacağımız anlatımları aşağıdaki grafikten de takip edebilirsiniz.

Gözlem/Keşif Evresi

Bilimde her şey, yeni bir teknoloji sayesinde yepyeni sahaların mümkün olmasıyla, merakla, pratik bir sorunu çözmek arzusuyla, kişisel motivasyonlarla, şaşırtıcı bir gözlemle veya şans eseri bir şeyleri keşfetmekle başlar. Bu evre, gözlem/keşif evresidir.

Evrim Ağacı'ndan Mesaj

Neden Desteğe İhtiyacımız Var?

Aslında maddi destek istememizin nedeni çok basit: Çünkü Evrim Ağacı, bizim tek mesleğimiz, tek gelir kaynağımız. Birçoklarının aksine bizler, sosyal medyada gördüğünüz makale ve videolarımızı hobi olarak, mesleğimizden arta kalan zamanlarda yapmıyoruz. Dolayısıyla bu işi sürdürebilmek için gelir elde etmemiz gerekiyor.

Bunda elbette ki hiçbir sakınca yok; kimin, ne şartlar altında yayın yapmayı seçtiği büyük oranda bir tercih meselesi. Ne var ki biz, eğer ana mesleklerimizi icra edecek olursak (yani kendi mesleğimiz doğrultusunda bir iş sahibi olursak) Evrim Ağacı'na zaman ayıramayacağımızı, ayakta tutamayacağımızı biliyoruz. Çünkü az sonra detaylarını vereceğimiz üzere, Evrim Ağacı sosyal medyada denk geldiğiniz makale ve videolardan çok daha büyük, kapsamlı ve aşırı zaman alan bir bilim platformu projesi. Bu nedenle bizler, meslek olarak Evrim Ağacı'nı seçtik.

Eğer hem Evrim Ağacı'ndan hayatımızı idame ettirecek, mesleklerimizi bırakmayı en azından kısmen meşrulaştıracak ve mantıklı kılacak kadar bir gelir kaynağı elde edemezsek, mecburen Evrim Ağacı'nı bırakıp, kendi mesleklerimize döneceğiz. Ama bunu istemiyoruz ve bu nedenle didiniyoruz.

Destek Ol

Bilimsel gerçekler, bilim insanlarına gökten zembille inmez; bu gerçekleri keşfedebilmek için bilim insanları; gözlemler yaparlar, sorular sorarlar, veri ve fikirleri birbirleriyle paylaşırlar, diğer çalışmalardan ilham alırlar ve o noktaya kadar yayınlanan akademik literatürü didik didik ederek bilinmeyenleri araştırırlar. Bu süreçte eğer başarılı olabilirlerse, Evren'in ufak bir kısmına dair önemli olabilecek bir gerçeği keşfedebilirler. Bunu yaparken sordukları soru, "Ne?" sorusudur: "Ne oluyor?" veya "Ne zaman oluyor?" gibi...

Bilim insanları, bu gözlem ve tespitlerden yola çıkarak bazı gerçeklere ulaşırlar. Gerçekler, bizlerin onları keşfinden, algılamasından, kabul etmesinden bağımsız olarak gerçektirler. Evren'in dokusundan ve yapısından ötürü gerçektirler. Bu gerçeklerin değişmesi için, Evren'in kendi dokusunun ve yapısının, yani var oluş biçiminin değişmesi gerekir. Ayrıca bu gerçekler, yapıları dolayısıyla genellikle kendini tekrar eden (belli bir örüntüyü takip eden) ve Evren'in ilk var oluşundan bu yana süregelen, çok az değişen veya hiç değişmeyen olay, olgu ve süreçlerdir. Yani tanımlandıkları çerçeveler dahilinde değişken değillerdir; sabit bir şekilde çalışırlar. Bu doğaları nedeniyle, bu gerçeklere kimi zaman kanun (yasa, ilke, doğa yasası, doğa kanunu) denir.

Hipotezler: Açıklama ve Sınama Evresi

Bilim insanları, inceledikleri gerçeklere ulaşmak için belirli veriler toplarlar; ölçümler, gözlemler, deneyler yaparlar. Bu verilerin tek başına hiçbir anlamları yoktur. İçlerinde bilgiyi saklarlar; ancak o bilginin doğru bir şekilde derlenip, rasyonel bir sonuca dönüştürülmesi gerekir. Bu nedenle bilim insanları, ellerindeki veriye bazı diğer sorular sormaya başlarlar: "Neden?" veya "Nasıl?" gibi... Böylece fikirleri test etme evresi başlar. Bu sorulara cevaplar aradıkça, yeni hipotezler geliştirilir, belirli sonuçların veya gözlemlerin önü açılır (belli sonuçları alma konusunda bir beklenti doğar) ve gerçeklere yönelik gözlemler yapılır.

Ancak hatırlayacağınız üzere bilim, pul toplar gibi gerçekleri toplamaktan ibaret bir sistem değildir. Bilimsel olarak elde edilen verilerin yorumlanması ve değerlendirilmesi gerekir. Bu noktada bilim insanları, topladıkları verilerin, hipotezleri destekleyip desteklemediğine bakarlar. Veriler; kimi zaman hipotezi destekler, kimi zaman hipotezi çürütür veya zayıflatır, kimi zaman yeni ve gözden geçirilmiş hipotezleri doğurur, kimi zamansa gözden geçirilmiş yeni varsayımlarda bulunmamızı gerektirirler. Ancak ne olursa olsun, bu süreç sayesinde zayıf hipotezler elenir, güçlü hipotezler seçilir ve yeni ufuklara kapı aralar.

Bilimsel Keşiflerin Çıktıları

Temel Bilimler: Teori Üretimi ve Bilimsel Açıklamalar

Yukarıda paylaştığımız görselden de görebileceğiniz gibi bu noktadan sonra iş, ya temel bilim tarafına doğru gider ya da uygulamalı bilim tarafına doğru (ya da her ikisine birden). Öncelikle işin temel bilim tarafını ele alalım.

Gerçekleri keşfetmek müthiş bir başlangıçtır; ancak bu doğa yasaları veya kanunlar, tek başlarına herhangi bir açıklayıcı güce sahip değildir. Bir gerçeği gözlemlemiş veya tespit etmiş olmak, yalnızca onun gerçekliğini doğrulamamızı mümkün kılar. Fakat onun neden ve nasıl o şekilde olduğunu açıklamamızı mümkün kılmaz. Bunu yapabilmek için tespitlerden fazlasına ihtiyacımız vardır. Bilimin eleştirel ve araştırmaya/deneye dayalı yöntemlerini kullanarak, bu gerçeklerin arkasında yatan mekanizmaları açığa çıkarmamız gerekir. İşte gerçek bilimsel efor, burada devreye girer.

Bilim insanları, daha önceden anlattığımız şekilde bu bulgularını ve test ettikleri hipotezlerini bilim cemiyetinin analizine ve geri bildirimine sunarlar. Bu evrede akademisyenler, yayınlanan makaleleri okurlar, gözden geçirirler ve tespit ettikleri sorunları/açıkları/eksikleri araştırmacılara bildirirler, gerekirse deneyleri tekrar ederek sonuçları test ederler, konferans veya seminer gibi ortamlarda birbirleriyle tartışırlar ve yeni yayınlar yaparlar. Bu süreçte bolca yeni soru ve fikir üretilir, zayıf veya yeterince desteklenmeyen hipotezler elenmeye devam eder. Böylece en iyi hipotezler arasından en çok desteklenenler bir bütünün parçaları olarak bir araya gelmeye başlarlar. Böylece, en başta tespit edilen gerçeği bütüncül bir şekilde açıklayan bir teori ortaya çıkar.

Bu teorinin testleri de durmaksızın devam eder. Her teori, bilim insanlarının test edebileceği bazı öngörülerde bulunur. Bu sayede bilim insanları, o öngörüleri sınayarak teorinin gerçeği doğru bir şekilde modelleyip modellemediğini sınayabilirler. Bu süreçte doğan yeni fikirler, veri toplama ve hipotez oluşturma evresine geri döner ve bilimsel sürecin ilk basamaklarını takip eder. Kimi zaman teoriler sayesinde yeni gözlemler de yapılabilir ve yepyeni gerçekler keşfedilir. Bu gerçekler hakkında yeni deneyler yapılması gerekir ve böylece bilim, kendi içindeki devinimini sürdürerek yola devam eder.

Wikiquote

Uygulamalı Bilimler ve Ürün Yaratımı

İşin uygulamalı bilim ayağında ise, elde edilen yeni yasa, hipotez ve teoriler, ürüne dönüştürülür. Bu ürünler teknolojik gelişim ve inovasyonu sağlayabileceği gibi, toplumsal bazı sorunların çözümünde kullanılabilir, yasa yapıcıları doğru yönlendirme ve bilgilendirme görevi görebilirler, insanların gündelik sorunlarının çözümünde rol alabilirler, insan merakını gidermekte rol alırlar ve insanlığın bilgi birikimine katkı sağlarlar. Elbette tüm bunları yaparken, karşımıza yepyeni sorular ve sorunlar çıkar. Bunları cevaplama çabası, yepyeni gözlem ve keşifleri doğurur, kimi zaman hipotezleri ve teorileri farklı açılardan test etmemizi sağlar, yeni deney imkânları sunar. Böylece en başa döneriz ve bilim, yine kendi devinimi içinde, yola devam eder.

Somut İki Örnek: Kütleçekimi ve Evrim

Şimdi bilimin gerçekte çalışma biçiminin ara basamaklarını birazcık sadeleştirelim ve bilimsel süreci daha iyi anlamak için, iki örnek üzerinden gidelim: kütleçekimi ve evrim. Bu örnekleri, bir sonraki yazıda daha da fazla derinleştireceğiz; buradaki amaç, temeli verebilmek ve bilimsel süreci daha kolay anlamanızı sağlamak.

Kütleçekimi ve evrimin her ikisi de doğa yasalarıdır; gerçeklerdir. İlki, cisimlerin birbirlerine doğru hareket etmeye meyilli olmasının farkına varılması sonucu keşfedilmiştir. Gerçekten de uzaydaki cisimler, birbirlerine doğru çekilirler; daha doğrusu birbirlerine doğru yaklaşmaya meyillidirler. Örneğin bir elmayı havada serbest bırakacak olursanız, en yakınındaki en büyük nesne olan Dünya'ya doğru hareket edecektir. Benzer şekilde; doğadaki canlı popülasyonlarının gen ve özellik dağılımlarının her nesilde değiştiğini keşfetmek, doğadaki evrim yasasının keşfi olmuştur.

Dikkat edilecek olursa, kanunların bize verdiği tek bilgi, Evren'de ne olduğudur. Ne oluyor? Cisimler birbirine doğru hareket ediyor. Ne oluyor? Canlı popülasyonlarının gen ve özellik dağılımları nesiller içinde değişiyor.

Ancak cisimler neden birbirlerine doğru hareket eder? Nasıl birbirlerini çekerler? Canlılar neden evrimleşirler? Popülasyon içi gen ve özellik dağılımları nasıl değişir? Bunların cevapları, temel gözlem ve tespitlerle verilemez. Bize, doğa gerçeklerinin keşfinden fazlası gerekir.

Agora Bilim Pazarı

Kolektif Siyaset Seti (7 Kitap)

Bedreddin: Hayatı ve Düşünceleri

Murat Küçük

“Adil bir dünyanın özlemini duyuyordum. O dünyada hepimize yer olmalıydı. Oysa iktidar savaşlarıyla birbirini boğazlayan orduların ayakları altındaydı insanlık. Yoksulların çaresizliğini düşündükçe bir şeyler yapmamız gerektiğini hissediyordum.”

Söz konusu Şeyh Bedreddin olunca yanıtları belki de her daim muğlak sorularla baş başa kalırız. Bir medrese âlimiyken neden tasavvuf yolunda menzil almıştır? Fikirlerinin Anadolu ve Balkanlar’da bu kadar etkili olabilmesinin nedeni nedir? Dinlerin eşitliğine dair düşüncelerinde Hıristiyan-Helen köklerinin etkisi var mıdır? İsyancılara atfedilen özel mülkiyet karşıtı fikirlerin ilham kaynağı gerçekten Şeyh Bedreddin midir? Börklüce Mustafa ve Torlak Kemal’le yolları nasıl kesişmiştir? İsyanı planlamış mıdır yoksa rüzgârın yönüne doğru mu yürümüştür sadece?

Murat Küçük zihninde bu sorularla altı yüzyıl önceye gidip söyleşiye davet ediyor Bedreddin’i. Daha yakından tanımak istiyor bu akılcı fıkıh âlimi, gönül gözü açık sufi ve isyankarların yoldaşı şeyhi… Tarihin karanlıklarında kalmış olayları hayali bir Bedreddin’le aydınlatma emeliyle akıl ve kalple dolu bir yolculuğa çıkarıyor bizleri.

Okuyucuya Not: Hayali söyleşiler, dünyayı değiştiren, onu anlamamızı sağlayan önemli isimlerle tanışmak veya onları yeniden keşfetmek isteyenlere keyifli bir okuma sağlamak amacıyla hazırlandı. Bu söyleşiler hayal ürünü olsa da biyografik gerçeklere dayanıyor.

Gezi Ruhu ve Politik Teori

Murat Özbank

2013 yılının Haziran ayında, Taksim Meydanı ve Gezi Parkı’nı dolduran çok dilli, çok dinli, çok ideolijili, çok kimlikli insan çoğulluğu arasında bir “ruh” dolaştı: özgürlük ve demokrasi ruhu. Bu ruh, Türkiye’de siyasal hayatı ve siyasal tahayyülü derinden etkileyebilecek gelişmelerin ve arayışların yolunu açtı. Peki nasıl doğmuş, nasıl büyümüştü bu ruh? Dile gelecek olsa hangi kavramlarla konuşur, nasıl bir kuramsal zemine yaslanırdı?

Gezi Ruhu ve Politik Teori bu sorulara yanıt arayan, öznellikle nesnelliği, bir siyaset gözlemcisinin kavramsal bakışıyla bir katılımcının heyecan, umut ve öfkesini harmanlayan, hem politik hem de teorik bir kitap. Bir yandan 2013 Haziran’ının o ateşli günleri üzerine yeniden düşünmek için bir fırsat veriyor, bir yandan da Weber, Arendt, Schumpeter ve Habermas’ın siyasete dair teorileri ve kavramlarıyla tanıştırıyor bizi. Hem politikaya ve politik teoriye merak duyanlar için bir başlangıç sunuyor, hem de Gezi olaylarının demokratik siyasetin bugünü ve geleceği açısından anlamı üzerine düşünmek isteyenlere özgün, berrak ve samimi bir üslupla rehberlik ediyor.

Gezi Ruhu ve Politik Teori olayların gerçekliğini doğrudan sunan bir fotoğraf değil, çıplak gözle görülenlerin gerisindeki ruhu, “Gezi Ruhu”nu yansıtan bir portre çalışması. Tam da o ruhun içerdiği öznelerarası niteliğe uygun şekilde…

WEBER’DEN ARENDT’E GEZİ’DE POLİTİK GÜÇ VE ŞİDDET

ERDOĞAN’DAN SCHUMPETER’E GEZİ’DE DEMOKRASİ VE POLİTİK MEŞRUİYET

GEZİ’DEN HABERMAS’A DEMOKRASİ VE İNSAN HAKLARI

İşgal Et-İtaatsizlik Üzerine Üç Tez

W. J. T. Mitchell, Bernard E. Harcourt, Michael Taussig

Occupy hareketinin bir başka örneği de 2013 yılında Gezi Parkı Direnişi’yle Türkiye’de yaşandı. Direnişle birlikte Türkiye’de birçok ezberin bozulduğuna şüphe yok. Peki, Tahrir Meydanı’yla Zuccotti Park’ın “işgal”inin ardından tüm dünyayı etkisi altına alan bu hareketin temeli neye dayanıyor, talebi ne?

İşgal Et, Orta Doğu’dan New York, Chicago, Londra, Berlin, Frankfurt, Quebec ve Hong Kong gibi şehirlere uzanan “kamusal alanı işgal etme” eylemlerinin dinamiklerini üç farklı açıdan ele alıyor.

Taussig’in, eylemcilerin işgal ettiği Zuccotti Park üzerine kendi gözlemlerini etnografyayla harmanlayarak yazdığı açılış makalesinin ardından Bernard E. Harcourt “sivil itaatsizlik” ile “siyasi itaatsizlik” arasındaki önemli farkı inceliyor. Occupy Wall Street eylemcilerinin “siyasi itaatsiz”ler olarak, yani siyasi söylemleri ve stratejileri reddederek yeni, radikal bir protesto biçimini nasıl hayata geçirdiklerini gözler önüne seriyor. Son olarak medya eleştirmeni ve kuramcısı W. J. T. Mitchell, Occupy imgelerinin kitle iletişim araçları ve sosyal medya aracılığıyla tüm dünyaya yayılmasını mercek altına alıp devrim anıtı olarak “boş alan”ın nasıl kullanıldığını irdeliyor.

“Belirli talepleri olmadığı için Occupy hareketinin ilkel ve dağınık olduğunu düşünüyorlar. Sanki eşitlik bir talep, üstelik bireyi de gerçekliği de yeniden tanımlayan hem ahlaki hem ekonomik bir talep değilmiş gibi.”

-Michael Taussig

“İktidarla uzlaşmayı, geleneksel siyasete uymayı, kurallara göre oynamayı en baştan reddeden Occupy yeni bir siyasi angajman, yeni bir siyaset biçimi yarattı. Geleneksel siyasetin kelime haznesine meydan okuyan, kullandığımız grameri muğlaklaştıran, siyasetin dilini bütün oyunbazlığıyla çarpıtan yeni bir angajman biçimiydi bu.”

-Bernard E. Harcourt

“Belki de ‘boş alan’ yalnızca devrimin değil… gelecek yeni bir demokrasi, yeni bir küresel düzen ihtimalinin de tek gerçek anıtıdır.”

-W. J. T. Mitchell

Marcel Duchamp ve İşin Reddi

Maurizio Lazzarato

Zamanı ve dünyayı yaşamanın bambaşka bir yolu olarak tembel eylem!

“Duchamp kapitalist toplumdaki vazife, rol ve ölçülere teslim olmayarak hem sanatsal hem de ücretli işi inatla reddetmiş, üstelik sanatın ve sanatçının tanımlarına meydan okumakla da yetinmemiştir.” Onun radikal eylemsizliği kapitalist toplumun üç sacayağına birden meydan okumasından ileri gelir: Mübadele, mülkiyet ve emek.

Maurizio Lazzarato, Marcel Duchamp’ın yerleşik iktidar ilişkilerini askıya almanın, politik kırılmayı mümkün kılan koşulları yaratmanın ve yeni bir öznelliğin inşasının başlangıç noktası olarak tanımladığı “işin reddi” ve “tembel eylem” kavramlarını, hem sosyoekonomik bir eleştiri hem de felsefi bir kategori olarak ele aldığı kitabında, henüz çözülememiş bir ihtilafa işaret ederek Duchamp üzerinden yeni bir kapı aralıyor: “Amaçlanan çalışmama özgürlüğü müdür yoksa çalışarak özgürlüğe kavuşmak mıdır?”

“İşin reddi” ve “tembel eylem” bir olanağa işaret eder ve “Olanak bir zerreciktir,” der Duchamp. Artık aynı şekilde görüp aynı şekilde duymadığımız bu olanağa erişmekse başka bir yaşam biçimine bağlıdır, “zerreciğin tembel sakinleri” gibi.

Marx Okumak

Slavoj Žižek , Frank Ruda ve Agon Hamza

Bu kitapta sunulan felsefi okuma, Marx ile Platon, Descartes ve Hegel arasında üretken olabilecek kısa devreler sunmak üzere şekilleniyor: Kapitalist mağarada Platoncu Marx, öznellik düşmanlarına öznelliği savunan Kartezyen Marx, emek temelinde özilişkisel bir olumsuzluk gören Hegelci Marx bir araya geliyor.

Günümüzün önemli Marksist düşünürlerinden Žižek, Ruda ve Hamza, cesur bir felsefi hamleyle Marx’ı yeni bir özgürleşme siyasetine zemin sunabilecek tarzda yeniden yorumluyorlar. Sonuçta, parçacık fiziğinden güncel siyasi eğilimlere uzanan bir turla kapitalizmin içinde bulunduğu krize farklı bir yaklaşım getiren muhayyel, yaratıcı ve deneysel bir okuma çıkıyor karşımıza.

“Çok yerinde bir zamanlamayla kaleme alınmış bu eserde yazarlar, alışılagelmiş şekilde Hegel eleştirisi üzerinden Marx’ı anlama yaklaşımını tersine çeviriyor, işe Marx’tan başlayıp sonra Hegel’e dönüyorlar. Önümüze yepyeni bir entelektüel ufuk açıyorlar.”

Kojin Karatani

“Marx Okumak bizi günümüzde Marx’ın kazandığı yeni önemi anlamaya çağırdığı kadar, felsefe ile Marx’ı buluşturmanın gücünü de ortaya koyuyor. Her sayfası felsefi bir Marksizmi nasıl tasavvur edilebileceğini ortaya koyan ilham verici fikirlerle dolu.”

Todd McGowan, Vermont Üniversitesi

Mümkün Ütopya: Yaşanabilir Bir Toplum İçin Stratejiler

Michael Albert

“Zihinler değişiyor. Rejimler çöküyor. Yeni yapılar doğuyor. Çalkantılı zamanlar, çalkantılı değişimler yaşanıyor. Yine de zaferin kaçınılmaz olduğunu söyleyemeyiz. Peşine düşülen hedeflere erişmek için insanlar acı ve öfkeden sıyrılıp harekete geçmeli, bölünmüşlükten beraberliğe ve mücadeleden zafere yürümeli. Anlık zaferlerin ötesinde yeni toplumsal ilişkiler biriktiren ve çeşitlendiren kazanım yörüngelerine ihtiyacımız var.”

“Yeni bir toplum yaratma yolunda aktivist bir ‘toplumsal değişim ekibi’ işe nereden başlayacağını, nihai hedefini ve başlangıç noktasından bitiş noktasına nasıl gideceğini bilmek zorundadır. Bu kitabın konusu işte tam olarak budur.”

Mümkün Ütopya yaşanılabilir bir toplum için yeni seçenekler, davranışlar ve sonuçlar doğuracak yeni uygulamalar üzerine bir çalışma. Michael Albert mevcut gerçekliğe dair kıyamet senaryolarının kurgulandığı günümüzde sabırlı, ağırbaşlı ve cüretkâr olmanın altını çizerek “İnsanların küçümsendiği bir sığınak yerine karşılıklı yardım için bir aracıya dönüşen hareketleri” nasıl yaratabileceğimize kılavuzluk edecek bir teori ortaya koyuyor. Bunu yaparken bizi bir arada tutan hükümet, ekonomi, akrabalık ve kültürün birbirleriyle, değişimle ve tarihle ilişkisini anlamaya ve bildiğimiz toplumsal hiyerarşileri yaratmadan işlevlerini nasıl yerine getirebileceklerini görmeye yardımcı oluyor.

Birbirimiz adına nasıl harekete geçebiliriz?

Harekete geçtiğimizde karşılıklı olarak nasıl fayda sağlarız?

Kendimizi nasıl örgütleriz?

Siyasal bağlantılarımız sebebiyle ne tür faydalar ve sorumluluklar ediniriz?

İnsanlar bir toplumsal harekete katıldıktan ve o hareketin tanımlanmış hedefleriyle aynı çizgiye geldikten sonra neden o hareketi terk ederler?

Mevcut kurumların kalıcılığını önden kabullenerek yalnızca kötü yanlarını iyileştirmekle mi yetineceğiz (yani reformist olacağız) yoksa mevcut kurumları ihtiyaç duyulan işlevlerini yeni yollarla karşılayan yeni kurumlarla mı değiştireceğiz (yani devrimci olacağız)?”

“Mümkün Ütopya adil bir dünya yaratabilecek dinamik bir hareket isteyen aktivistlerin yüzleştiği birçok soruyu yanıtlıyor.”

Bill Fletcher, Jr.

Rota

Politikada Yönümüzü Nasıl Bulacağız?

Bruno Latour

“Yaşayabileceğimiz bir toprağı nasıl bulacağız? […] Nereye gideceğimizi de, nasıl yaşayacağımızı da, kimlerle birlikte yaşayacağımızı da bilmiyoruz. Bir yer bulmak için ne yapmalıyız? Yönümüzü nasıl bulacağız?”

Toprak mefhumunun yapısı değişiyor, tüm aidiyetler dönüşüm sürecinde, herkes evrensel anlamda paylaşılabilir bir dünyanın, içinde yaşanabilir bir toprağın eksikliğiyle karşı karşıya ve yerküre direnmeye başladı; tarihte ilk defa insan toplumları, yer sisteminin insan eylemine verdiği tepkileri kavramak zorunda… Bruno Latour, Rota’da çizdiği bu manzaranın “belli bir tarihsel eğrinin sonu”na işaret ettiğini iddia ediyor ve bunu toplumsal sınıf mücadelesinin, bir jeo-toplumsal yer mücadelesine dönüşümü olarak yorumluyor.

Latour dünyanın karşılaştığı üç büyük sorunu bu dönüşüm temelinde değerlendirerek göç krizinin, iklim durumunun inkârının ve inanılmaz boyutlara ulaşan eşitsizliğin aslında tek bir olay olduğunu iddia ediyor. Artık Küresellik/Yerellik, Sağ/Sol, Batı hayranlığı/karşıtlığı üzerinden politika yapmanın geçersiz kaldığını, onun yerine “Modernleşmenin birbiriyle çelişkili kıldığı, aslında birbirini tamamlayan iki hareketi” gözetmemiz gerektiğini söylüyor: bir yandan toprağa bağlanmak, öte yandan dünyasallaşmak.

Devamını Göster

₺1,000.00

Satın Al Tüm Ürünler

Bilimsel Açıklama Gücünün Doruğu: Teoriler

Bilim insanları gerek temel gerçeklere yönelik tespitlerini doğrulamak, gerekse bu tespitlerinin neden ve nasıl bu şekilde olduklarını izah etmek için hipotezler geliştirirler. Kanunlar tek başlarına herhangi bir şeyi açıklamaz, sadece ortada var olan bir şeyin, var olduğunu söylemek için kullanılırlar: Serbest bırakılan cisimler düşer ya da canlılar değişir/türleşir gibi...

Bilim insanları, hipotezlerini sürekli testlere tabi tutarak ve diğer bilim insanlarına sonuçlarını sunmak suretiyle onların da test etmesini sağlayarak, yanlışlamaya çalışırlar. Bir hipotez birçok uzman tarafından, birçok farklı açıdan yaklaşılıp da çürütülemedikçe güç ve geçerlilik kazanır. Böylece bu hipotezler bilimin havuzuna aktarılır.

Bilim insanları, bu yanlışlanamayarak güç kazanan hipotezler ve daha önceden keşfedilen yasaları kullanarak teoriler inşa ederler. Teoriler, bilimsel bilginin doruğunda yer alan bilgi parçalarıdır. Halk dilindeki yaygın kullanımın aksine "test edilmemiş, spekülatif düşünce" anlamına gelmez. Tam tersine, çok sıkı testlerden geçen hipotezleri ve gerçekleri kullanarak etrafımızda süregelen olayların neden ve nasıl o şekilde olduklarını izah eden bilimsel açıklamalardır.

Teoriler genellikle birçok hipotezi ve gerçeği tek bir vücutta birleştirir; dolayısıyla bir bütün olarak çürütmek çok zordur. Ancak kimi teori daha az sayıda hipotezi (kimi zaman tek bir hipotezi) kullandığı için, bazen o hipotez çürütüldüğünde, ona bağlı teori de otomatik olarak çürümüş olur. Buna bilimde çok daha nadiren rastlasak da, bir teori ne kadar az sayıda hipoteze ve gerçeğe dayalıysa o kadar zayıftır ve çürümeye açıktır. Aynı zamanda, bir teori ne kadar uzun süredir zamanın ve bilim insanlarının aşındırıcı testlerine direnebiliyorsa ve yanlışlanamıyorsa, o kadar güçlenir. 

Örneğin Newton'un Kütleçekim Teorisi, Einstein'ın Genel Görelilik Teorisi, Kuantum Kütleçekim Teorisi gibi teorilerin her biri, cisimlerin birbirlerine doğru hareket etme eğilimini açıklamak üzere geliştirilmiş teorilerdir. Bu teorilerin her biri belirli alanlarda kullanıma sahiptir ve her biri, Evren'in belli bir kısmının neden ve nasıl o şekilde olduğunu açıklar.

Newton'un Kütleçekim Teorisi, çok düşük hızlarda ve çok düşük kütlelerde (yani gündelik yaşamda aşina olduğumuz süreçlerde) kütleçekimi yasasını başarıyla açıklar; ancak yıldızlar ve kara delikler gibi büyük kütleli cisimlerin etrafında veya ışık hızına yakın hızlarda kütleçekimi davranışını izah edemez. Newton'un açıklayabildiği her şeye ek olarak bu ekstrem durumları da açıklayabilmek için Einstein'ın Görelilik Teorisi'ne ihtiyaç duyarız. Bu teori, kendisinden önce gelen teoriyi iptal etmemiştir; sadece kapsamını genişletmiştir. Einstein, Newton'un açıklayabildiği her şeyi açıklar; üzerine, Newton'un açıklayamadığı şeyleri de açıklar.

Ancak Einstein'ın teorisi de tamamlanmış veya kusursuz değildir. Meşhur bir şekilde, Görelilik Teorisi'nin izah ettiği kütleçekimi ile kuantum mekaniği uyumsuzdur. Bu, Evren'deki en küçük parçacıklar ile en büyük yapılar arasında bir tutarsızlığa işaret etmektedir. Doğada elbette böyle bir tutarsızlık yoktur; eksiklik, bizim teorilerimizde ve gözlemlerimizdedir. Kuantum Kütleçekim Teorisi gibi teoriler, bu eksiği kapatmaya veya gidermeye yönelik geliştirilen teorilerdir; fakat henüz genel geçer kabul gören bir Kuantum Kütleçekim Teorisi geliştirilebilmiş değildir.

Görebileceğiniz gibi, doğadaki belli şeyleri açıklayabilmek konusunda eksikleri olmasına rağmen bu saydığımız teoriler, cisimlerin birbirlerine doğru hareket etme eğilimine nazaran çok daha kapsamlı açıklamalardır. Çünkü bir doğa yasasına yönelik bir gözlem, hiçbir şeyi izah edemez. O izahı yapabilecek olan şey, teorilerdir. Teoriler, ilk seferde ve hatta asırlarca rafine edildikten sonra bile bazı şeyleri kusursuz bir şekilde açıklayamayabilirler; fakat önemli olan, bir şeyleri açıklayabiliyor olmalarıdır. Sırf bu özellikleri bile, teorileri kanunlardan çok daha kapsayıcı ve işlevsel yapar.

Benzer şekilde, Evrim Teorisi de geliştirildiği 19. yüzyıldan bu yana sürekli değişmiş, kapsamı genişlemiştir. Canlıların nesiller içerisinde değiştiğine yönelik gözlem, önemli bir gözlem olsa da tek başına hiçbir açıklama yapamaz. Canlıların neden değiştiğini ve nasıl değiştiğini izah edebilmek gerekir. İşte Darwin ve Wallace'ın Evrim Teorisi, bunu yapabilmiştir. Bu teoriyi farklı şartlarda sınadıkça, eksik veya belirsiz tarafları tespit edilmiş, buralarda yeni gözlemler yapılmış, bunlardan yola çıkarak yeni hipotezler geliştirilmiş, bunların büyük bir kısmı başarısız olarak elenmiş, başarılı olanlar sürekli seçilerek teorinin eksik taraflarını kapatacak biçimde geliştirilmiş ve böylece Evrim Teorisi giderek daha isabetli, giderek daha kapsayıcı, giderek daha doğru bir teori olabilmiştir.

Bir gün Evrim Teorisi, bir başka evrimleşme teorisi ile değiştirilebilir. Ancak tıpkı Newton ve Einstein'ın teorileri örneğinde olduğu gibi, yeni teori eski teorinin açıklayabildiği her şeyi açıklamak zorundadır. Bunun üzerine, eski teorinin değiştirilmesini gerektirecek boyuttaki ve önemdeki yeni gözlemleri de açıklayabilmek zorundadır. Şu anda Evrim Teorisi bu tür bir kriz içerisinde değildir; çünkü doğadaki tüm türlerin evrimini başarıyla açıklayabilecek güce sahiptir. Fakat yeni türleri ve yeni evrim örneklerini keşfettikçe, yeni açıklamalara ihtiyaç duyulabilmektedir ve bunların bir kısmı, evrimsel biyolojinin aktif araştırma sahalarını oluşturmaktadır. Belki bu tür sahalardan gelen veriler, bir noktada yeni ve daha kapsamlı bir teorinin geliştirilmesini gerektirebilir. Şu anda bu yönde bir gidişat veya ihtiyaç gözükmemektedir.

Etsy

Sonuç

Uzun lafın kısası, bir hipotez kimi zaman tek başına, kimi zaman birden fazla hipotez ve kendisinden önce gelen, gözlemlere dayanan gerçekle bir araya gelerek teori inşasında ve geliştirilmesinde (ve hatta çürütülmesinde) kullanılır. Dolayısıyla bir hipotezin teorileştirilebileceği fikri kısmen kabul edilebilirdir. Ancak bir teori hiçbir zaman "daha da" ispatlanarak veya kabul görerek kanuna dönüşmez. Modern bilimde bu tür bir dönüşüme asla rastlamayız. Öyle ki, bilim tarihinde teoriyken sonradan kanuna dönüşmüş tek bir açıklamaya bile rastlanmaz!

Kanunlar ve teoriler ayrı kategorilerde açıklama gücüne sahip olan olgulardır. Kanunlar bir olaya açıklama getiremezler; sadece ne olduğunu belirtirler. Teoriler ise o kanunları açıklama ve izah etme gücüne sahiptir. İlla bir hiyerarşi kurulacak olursa, modern bilimde teoriler kanunlardan daha kapsayıcı ve açıklayıcı olmaları bakımından, hiyerarşi basamaklarının daha üzerinde yer alacaktır.

Teoriler, içlerinde kanunları barındırması bakımından daha kapsayıcıdır. Ayrıca o kanunların nedenlerini açıklaması ve bu kanunlara bağlı olarak oluşan diğer olay ve olguları da izah edebilmesi bakımından da daha açıklayıcıdır. Kanunlar, modern bilimde teorilerin "kısa ve öz birer özeti" olarak da tanımlanırlar. Ancak bilimde böyle bir hiyerarşiye ihtiyaç duyulmaz. Önemli olan bu terminolojik sözcüklerin ne anlama geldiğini ve nasıl kullanıldığını anlamaktır.