Asya'daki En Eski Toplu Ritüele Ait Kanıtlar İsrail'deki Bir Mağarada Bulundu!

İsrail'in Celile bölgesindeki bir mağarada Asya kıtasındaki en eski ritüel buluşmasına dair kanıtlar bulundu. 35.000 yıl öncesine ait olan bulgular, Proceedings of the National Academy of Sciences dergisinde yayınlandı.^[1] Çalışmayı üç İsrailli araştırmacıdan oluşan bir ekip yönetti. 10 yılı aşkın devam eden mağaranın gizemlerini keşfetme çabalarına yardımcı olan ekibin arasında Case Western Reserve Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi'nden araştırmacılar da yer alıyor.

Manot Mağarasını binlerce yıl boyunca hem Neandertaller ve modern insanlar yaşam alanı olarak kullandı. 2015 yılında Case Western Reserve Üniversitesi'ndeki araştırmacılar tarafından 55.000 yıllık bir kafatası keşfedilmişti. Bu kafatası, her iki türün de özelliklerini taşıdığı için Neandertaller ile Homo sapiens arasındaki genetik etkileşimlere dair somut kanıt niteliği taşıyor. Bu, kafatasının evrimsel tarihimizi anlamakta önemli bir yere sahip olduğu anlamına geliyor.

İnsanların yaşadığı alan, girişe yakın bir bölgedeydi. Mağaranın sekiz kat aşağısındaki en derin ve karanlık kısımda ise büyük bir toplanma alanı vardı. Araştırmacılar yaptıkları yeni çalışmada bu alanın sosyal bağları güçlendirmek için yapılan ritüellere ev sahipliği yapmış olabileceğini belirtiyor.

Ekip, mağaradaki en dikkat çekici yapının bir niş içine yerleştirilmiş ve yüzeyine kaplumbağa kabuğu deseni oyulmuş bir kaya olduğunu söylüyor. Üç boyutlu kaplumbağa figürü Fransa'daki en eski mağara resimleriyle aynı çağa denk geliyor. Çalışmayı yürüten Haifa Üniversitesi ve İsrail Eski Eserler Kurumu'ndan Omry Barzilai, şöyle anlatıyor:

Bu taş, bir totemi ya da ruhani bir figürü temsil ediyor olabilir. Günlük faaliyetlerin yapıldığı mağara girişinden uzak ve özel bir yerde bulunması, bir ibadet nesnesi olduğunu düşündürüyor.

Mağara büyük buluşmalara uygun ve doğal akustiğe sahip gibi görünüyor. Yakındaki dikitlerde bulunan odun külü izleri ise tarih öncesi insanların bu odayı aydınlatmak için meşaleler taşıdığını gösteriyor.

Manot Mağarası, 2008 yılında İsrail'in Lübnan sınırına yakın dağlık bir bölgede konut inşasına devam eden işçiler tarafından keşfedildi. Case Western Reserve Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi, 2012 yılında kazıya dahil oldu. O dönemin dekanı Jerold Goldberg şöyle anlatıyor:

Aldığım eğitim aslında ağız ve çene cerrahisi üzerine olsa da bu desteği vermek istedim. İnsanların diş hekimliği fakültelerinin ne kadar geniş bir kapsama sahip olduğunu ve sağladığı entelektüel katkıları görmesini istedim.

Arkeoloji eğitimi almamış olsalar da diş hekimliği öğrencileri kemik parçalarını kayalardan ayırt etme konusunda oldukça hızlı davranabiliyor. Bu da onların Manot Mağarası gibi kazılarda çok değerli katkılar yapmalarını sağlıyor. Diş hekimliği fakültesi ortodonti bölümü başkanı Profesör Mark Hans ise şöyle söylüyor:

Çoğu kişi, bir diş hekimliği fakültesinin arkeolojik bir kazıya katılacağını aklından bile geçirmez. Ancak antik iskeletlerde en iyi korunan yapılardan biri dişlerdir çünkü dişler kemikten daha serttir. Bu, diş antropolojisi adı verilen bir alanın doğmasına yol açmıştır. Bir ortodontist olarak insanların yüzlerinin gelişimiyle ilgileniyorum. Aslında bu konu, antropolojik örnekleri tanımlamak için tam olarak gereken şey.

Üniversite, 10 yıl boyunca her yaz 10-20 kadar diş hekimliği öğrencisini Manot Mağarası kazılarına göndermeye devam etti. Proje koordinatörü Yvonne McDermott, kazının zamanla çok popüler hâle geldiğini, hatta diğer diş hekimliği fakültelerinden ve tıp fakültelerinden öğrencilerin de onların ekibiyle İsrail'e gitmek için başvuruda bulunmaya başladığını belirtiyor.

Üniversite ayrıca birçok farklı çalışma alanından birçok araştırmacı ile de işbirliği yaptı. Örneğin bunlardan biri Kent State Üniversitesi'nden uzmanlık alanı kil kullanarak kişi hayattayken kemiği kaplamış olabilecek dokuları yeniden oluşturmak olan fiziksel antropolog Linda Spurlock. Hans, şöyle anlatıyor:

Bu kazı ile ilgili en çok hoşuma giden şeylerden biri, diğer araştırmacılardan çok şey öğrenmiş olmamızdı. Herkesin oldukça spesifik bir çalışma alan vardı. Biri memeliler, biri uranyum tarihlemesi, maden ocakları hakkında çalışmalar yapıyordu. Ancak hepimiz bir araya geldik ve bilgimizi paylaştık. 10 yıl boyunca birbirimizden çok şey öğrendik.