Pygmalion, Roma şairi Ovidius’un Metamorphōsēs (Dönüşümler) adlı eserinin onuncu kitabında yer alan mitolojik bir karakterdir. Sanatla ideal güzelliği birleştiren bu anlatı yalnızca Antik Çağ edebiyatında değil modern psikoloji kuramlarında da etkisini sürdürmüştür.

Pygmalion etkisi, bireylerin kendilerine yönelik beklentilere uygun biçimde davranışlarını şekillendirdiğini ifade eden psikolojik bir fenomendir. Başka bir deyişle, bir kişi hakkında beslenen olumlu (ya da olumsuz) beklentiler, o kişinin performansını ve öz-yeterlik algısını doğrudan etkileyebilir. Bu yazımızda Pygmalion mitinin anlatı düzeyindeki detaylarına değinilecek ve ardından bu mitin çağdaş psikolojide nasıl kavramsallaştırıldığı incelenecektir.

Öncelikle, oldukça popüler olan ve viral bir şekilde yayılan aşağıdaki videoyu izleyelim:

Burada gördüğünüz, akciğerli balıklardır. Sudan karaya geçişteki en bariz ara geçiş türlerinden birini temsil ederler. Balıklardan karasal canlıların nasıl evrimleşmiş olabileceğine dair canlı kanlı kanıtlar sunarlar. Zira bu balıklar, diğer balıkların aksine sadece yüzgeçlere değil, akciğerlere (daha doğrusu akciğer-benzeri oluşumlara) sahiptir. Bu sayede, karada da nefes almayı sürdürebilirler. Fakat bu tip solunum onlar için yeterince verimli olmadığı için (çünkü tam kara hayatına henüz adapte olmamışlardır ve bu daha çok uzun bir zaman alabilir), genelde sularda yaşamayı tercih ederler. Yine de bir balıkta, su içerisindeki yüksekliği ayarlayan hava keselerinin farklılaşması sonucu akciğerlerin evrimleşebildiğini görmek, evrimsel değişimin en net kanıtlarından birisidir.

Evrimsel biyolojide mimikri diğer bir adıyla taklitçilik, bir türün avından veya avcısından gizlenmek için diğer türe benzer özellikler geliştirmesi olarak tanımlanır. Doğada yaygın olarak karşılaştığımız mimikri örneklerinin başında canlıların birbirlerinin görünümünü taklit etmeleri gelse de koku, ses ve davranış gibi canlıların biyokimyasal özelliklerin taklit edildiği örnekler de bulunmaktadır. Daha detaylı bir şekilde Max Planck Enstitüsünde Davranış Fizyolojisi üzerine çalışan Wolfgang J. H. Wickler mimikriyi, “Taksonomik olarak yakından ilişkili olmayan iki veya daha fazla organizmanın yüzeysel benzerliği ile karakterize edilen fenomen” olarak tanımlamaktadır.

Genellikle mimikri davranışının oluşturulmasındaki amaç, taklit eden canlının, taklit edilen canlı dışında üçüncü tür bir canlıyı kandırmaktır. Bu üçüncü canlı, taklit eden türün avı veya avcısı olabileceği gibi, taklit ettiği türün dişisi veya erkeği de olabilir. Kısacası mimikri, canlının kendine zarar verebilecek diğer türleri kandırmak veya manipüle etmek amacıyla kamuflaj davranışı sergilemesi ve uyarı sinyalleri oluşturmasıdır. Doğada bu mekanizma temelde avcılara karşı bir savunma olarak geliştirilmiş olsa da avcıların da mimikri sayesinde avlarının güvende hissetmelerini sağlayarak onları kandırdıkları örnekler bulunmaktadır.

Darwin, Lamarck ve Huxley başta olmak üzere evrimsel biyolojinin öncülleri, evrimin geniş zaman ölçeğinde, aşamalı olarak gerçekleştiği fikrini ortaya koymuşlardır. Başlangıçta yaygın olarak türlerin zaman içinde adaptasyonlar yoluyla değişebileceği ve evrimin uzun süreçler boyunca milyonlarca yıl içinde sürekli olarak gerçekleşerek, organizmaların çevreleriyle etkileşim içinde olduklarını ve bu etkileşimlerin zamanla türlerin evrimine yol açtığı fikirleri kabul görmüştür.

Zamanla evrim üzerinde yapılan araştırmalar artıkça bazı organizmaların çevresel değişikliklere hızla uyum sağlayarak adaptasyonlar geliştirebileceği ve bu adaptasyonların kısa süre içinde genetik varyasyonlar yoluyla yayılabileceği keşfedilmiştir. Bu noktada da evrimin uzun stabil dönemlerini bölen hızlı değişim sıçramaların olduğu hipotezi ortaya atılmıştır. Örneğin söz konusu tür uzun bir süre "değişmeden" seçilim göstermeye devam ediyordur; lakin kısa bir dönemde gerçekleşen jeolojik veya biyolojik olaylar ardından jenerasyonda hızlı bir değişim (sıçrama) yaşanabileceği savunulmaktadır. Tam olarak desteklenemeyen ve üzerinde tartışmalar olan bu hipoteze sıçramalı evrim veya kesintili denge (İng: "punctuated equilibrium") adı verilmiştir.

Bizimle saklambaç oynayan ve her dört yılda bir ortaya çıkan 29 Şubat'ın ilginç ve tuhaf dünyasına hoş geldiniz. Bu ekstra gün; tarihi kıvrımların, kültürel tuhaflıkların ve hatta bir tutam astrolojik entrikanın bir karışımıyla doludur. 

Takviminizi kapın ve artık yıllarla ilgili 10 tuhaf ve harika gerçeği ortaya çıkarırken sıra dışı bir sıçramaya hazırlanın. Eşsiz yeteneklere sahip "artık yıl çocukları"ndan, büyük "artık gün partileri" düzenleyen kasabalara ve antik uygulamalardan astrolojik spekülasyonlara kadar 29 Şubat'ın gizemlerini çözmek üzereyiz.