Katherine Johnson ya da evlenmeden önceki soyadı ile Katherine Goble, 1918 yılında Amerika'nın Batı Virginia eyaletine bağlı White Sulphur Springs şehrinde doğmuştur. 4 kardeşin en küçüğü olan Katherine'nin babası bir çiftçi ve keresteci idi. Annesi ise eski bir öğretmendi.

Katherine, matematiğe olan yeteneğini henüz çok küçük yaşlardayken göstermeye başlamıştı. Yaşadığı Greenbrier ilçesinde Afrikalı-Amerikan öğrencilerle beyaz öğrencilerin 8. sınıftan önce karma eğitim almasına izin verilmediği için, Katherine'nin ebeveynleri çocuklarını Batı Virginia'daki enstitüye kaydettirmeye karar verdi. Katherine bu enstitüye kabul edildiğinde henüz 10 yaşındaydı. Bu enstitü Batı Virginia Devlet Yüksekokulu'nun kampüsü içerisinde bulunuyordu.

Zarar vermek ile zarar verilmesine izin vermek arasında ahlaki açıdan bir fark var mıdır? Eğer yoksa, pasif ötenazinin izin verilebilir olduğu şartlarda aktif ötenaziye ahlaki bir itirazın da olmaması; bir savaşta toplam ölüm sayısını en aza indirebilmek için masum sivillerin bombalanmasına itiraz edilmemesi gerekir. Bunun yanında, üçüncü dünya ülkelerinde yetersiz beslenmeden, susuzluktan, kızamıktan ölen milyonlarca çocuğun ölümünü engellemekteki başarısızlığımıza bir itiraz, daha doğrusu feryat edilmelidir. Bu soru, sonuççuluğun (İng: "consequentalism) doğru olup olmamasıyla ilgili gibi görünüyor; zira sonuççular zarar vermenin; basitçe zarar verilmesine izin vermekten daha kötü olmadığına inanırlarken, sonuççuluğa karşı çıkanların neredeyse tamamı aksi fikirdedir.

Peki zarar vermekle sadece zarara izin vermek arasında ahlaki bir fark var mı? Bu soruya ait yaklaşımları iki geniş türe bölebiliriz: İlki, örnek kullanarak (zıtlık stratejisi) ya da farklılığın kesin tabiatından bağımsız olduğu söylenen varsayımlar yolu ile farklılığın tabiatıyla ilgili hiçbir şeyden bahsetmeden soruya cevap vermeyi deneyenler. İkinci olarak, farklılığı derinlemesine analiz eden ve bu ahlaki soruya kendi temel tabiatının bir cevap gerektirdiğini göstermeye çalışanlar.

Eğer geriye dönüp NASA'nın Apollo Ay görevlerinin halk arasında gördüğü desteğin zaman içinde değişimini düşünecek olursanız, sanki halkın bu görevleri her zaman can-ı gönülden desteklediği yanılgısına düşebilirsiniz. Halbuki NASA Ay'a gidene kadar (hatta gittikten sonra bile) halkın bu görevlere desteği inanılmaz düşük seviyelerdeydi: 1961 yılında Gallup tarafından yapılan bir ankete göre, John F. Kennedy bu projeyi gümbür gümbür bir konuşma ilan ettiğinde Amerikan halkının sadece %33'ü Ay görevlerini destekliyordu.^[1] Kıyas olması bakımından, ABD Başkanı Kennedy'nin halk arasındaki destek oranları 1961 boyunca %75 civarındaydı.^[2]

Evet, Amerikan halkının 3'te 2'si, Amerika'nın Ay'a gitme çabasının boş bir uğraş olduğunu düşünüyordu.^[3] Bunun en büyük nedeni, Amerika'nın Apollo görevlerinin ilk 5 yılında her bir vatandaşın cebinden yılda 225 dolar (veya bugünün parasıyla 2300 küsür dolar) çıkmasını gerektirmesiydi. Her bir yıl! Sokaktaki vatandaş, "Niye Ay'a gidiyoruz ki? Böyle bir şey yapmak için tek bir neden bile göremiyorum!" diyordu.

Son birkaç on yıldır Afrika konusunda birçok farklı kurum ve kuruluşun çalışmaları tüm hızıyla sürüyor. Dünya'nın adeta "öksüz bırakılmış" ve "sömürülmüş" kıtası olan Afrika, tüm Dünya genelini etkileyebilecek kadar yüksek bir nüfusa sahip. Toplamda yaklaşık 31 milyon kilometre kare alan kaplayarak Dünya'nın tüm karalarının %20.3'üne denk gelen bu kıtada an itibariyle Afrika'da yaşayan insanların sayısı 1.11 milyar civarında!

Ancak ne yazık ki sayısız hastalık, felaket, bela da bu kıtanın başına üşüşmüş halde. İşte bu nedenle uluslararası yardım vakıflarının çalışmaları çok büyük önem arz ediyor. Biz insanlar, birlikte varız. Bu nedenle kaynaklarımızı düzgün bir şekilde dağıtarak bir tür bazında ilerleyişimizi sürdürmeliyiz.

Yaşlanma, ya da bazen söylendiği şekliyle ihtiyarlık, ilerleyen yaşla beraber fizyolojik işlevin kaçınılmaz olarak bozulmasıdır. Yaşlılık, nüfus istatistikleri çerçevesince, yaşa bağlı olarak ölüm oranında bir artış ve doğurganlıkta bir düşüşle tanımlanmaktadır (Görsel 1'e bakınız).^[1][2] Bu durum, evrimsel bir çelişki barındırır: Doğal seçilim, organizmaları en uygun şekilde sağkalım ve üreme başarısına (Darwinci uyum başarısına) sahip olacak tarzda tasarlıyorsa, o halde evrim, neden ilk iş olarak yaşlanmayı önlemez?

Aristo'dan başlayarak bilim insanları ve düşünürler yüzyıllar boyunca bu bilmeceyi çözmeye çabaladılar. Örneğin Romalı şair ve düşünür Lucretius, De Rerum Natura (Nesnelerin Doğası Üzerine) adlı eserinde, gelecek kuşaklara yer açtığı için yaşlanmanın ve ölümün faydalı olduğu fikrini savunmuştur. Bu görüş, biyologlar arasında 20. yüzyıla kadar tutunmuştur.