Autonomous University of Barcelona'dan araştırmacıların Chemosphere dergisinde yayınladığı çalışma, polimerlerden üretilen poşet çayların demlenirken milyarlarca nanoplastik ve mikroplastik saldığını detaylarıyla açıklıyor. Çalışma bu salınımın insan bağırsak hücrelerinde emilebildiğini ve bunun sonucunda kan akışına karışarak tüm vücuda yayıldığını gösteren ilk çalışma niteliğinde.

Günümüzde plastik atıkların sebep olduğu kirlilik, gelecek nesillerin sağlık ve refahını her geçen gün daha çok etkileyen ciddi çevresel sorunlara yol açmakta. Gıda paketlemesi, nano ve mikroplastiklerin sebep olduğu kirliliğin ve bu parçacıkların insanlar tarafından solunmasının ve sindirilmesinin temel kaynaklarından birisi.

14 Mart 2018'de aramızdan ayrılan teorik fizikçi Stephen Hawking'i özellikle kara delikler üzerine yaptığı çalışmalarıyla biliriz. Kimilerine göre modern çağın dahisi, kimilerine göre hastalığına rağmen evreni çözmeye ant içmiş bir savaşçı, kimilerine göre ise robotik sesinin efsaneleştirdiği sıradan bir bilim insanı... Biz bu yazımızda onun bir ömre sığan (belki de sığamayan) kara deliklerle ilgili çalışmalarına elverdiğince detaylı bir şekilde kronolojik bir bakış atmayı hedefliyoruz.

Albert Einstein genel görelilik kuramında, zamanın uzaydan bağımsız olarak değerlendirilemeyeceğini çünkü uzay ve zamanın ayrı şeyler olmayıp aslında tek bir bağıntıya sahip bir olgu olduğunu söylemiştir ve bu olgunun adı artık "uzayzaman" olarak bilinmektedir.

Bir nükleer reaktör, belirli elementlerin atomlarının parçalanmasından kaynaklanan enerji salınımı sürecini kontrol eder. Bir nükleer güç reaktöründe açığa çıkan enerji, elektrik üretmek üzere buhar elde etmek için ısı olarak kullanılır. Bir araştırma reaktöründe asıl amaç, çekirdekte üretilen gerçek nötronları kullanmaktır. Çoğu deniz reaktöründe ise buhar, itici güç olarak doğrudan bir türbini çalıştırır.

Elektrik üretmek için nükleer enerji kullanma prensipleri çoğu reaktör türünde aynıdır. Yakıt görevi gören atomların sürekli bölünmesinden açığa çıkan enerji, gaz veya suya ısı olarak transfer edilir ve çoğu fosil yakıt tesisinde olduğu gibi, elektrik üreten türbinleri çalıştıracak olan buharı üretmek için kullanılır.

Simülasyon teorisinin ne olduğu ve bir simülasyon içinde yaşıyor olma olasılığı konularını şu yazımızda detaylıca incelemiştik: "Simülasyon Teorisi Nedir? Bir Simülasyon İçinde Yaşıyor Olabilir miyiz?". Bu yazımızda ise bütün bu "gerçek ve sahte" tartışmasında eksik olan çok önemli bir noktayı ele alacağız: Bir simülasyon içinde yaşıyorsak bile bu, hiçbir fark yaratmıyor!

The Matrix filminden Morpheus'un düşüncelerini yorumlayacak olursak, gerçeklik sadece beynimiz tarafından yorumlanan bir elektriksel dürtüdür. Çevremizi, dolaylı ve kusurlu olarak deneyimliyoruz. Çevremizi olduğu gibi görebilseydik, optik illüzyonlar, renk körlüğü ve zihin hileleri olmazdı. Dahası, tüm bu dolaylı duyusal bilgilerin yalnızca basitleştirilmiş bir versiyonunu deneyimliyoruz. Çevremizi olduğu gibi görmek çok fazla işlem gücü gerektirdiğinden dolayı beynimiz, çevremizi buluşsal yöntemlere (veya basitleştirilmiş ama yine de kullanışlı temsillere) ayırır, sürekli olarak çevremizde kalıplar arar ve onları algımızla eşleştirir.

20. yüzyılın ortalarında Avusturyalı bir profesör, bir adamın görüşünü tam anlamıyla "tepetaklak etti". Adam, kısa bir süre sonra bu durumu tamamen aşmayı başardı: Innsbruck Üniversitesi'nden Profesör Theodor Erismann, görüntüyü ters yüz eden deneyi tasarladı ve hem asistanı hem de öğrencisi olan Ivo Kohler'a uyguladı. Kohler, daha sonra bunun hakkında bir makale yazdı ve sonrasında ikili, bu konuyla alakalı bir belgesel hazırladılar.

Profesör, Kohler'a el yapımı bir gözlük taktırdı. Bu gözlüklerin içinde, özel olarak düzenlenmiş aynalar vardı. Bu aynalar Kohler'in gözlerine ulaşacak ışığın üst kısmı aşağıya, aşağı kısmı üste gelecek şekilde ters çeviriyordu.

Virüslerin nasıl bulaştığını açıklayan çoğu model, bir kişiden çıkıp, yakındaki bir kişiye bulaşan viral parçacıklara odaklanır. Virüslerin nasıl bulaştığında mikroskobik parçacıkların rolü üzerine yapılan bir araştırma, polenlerin etkisinin de görmezden gelinemeyeceğini gösteriyor.

Physics of Fluids dergisinde yayınlanan makalelerinde Talib Dbouk ve Dimitris Drikakis, polenin COVID-19'a neden olan SARS-CoV-2 virüsü gibi bir RNA virüsünün yayılmasını nasıl kolaylaştırdığını araştırdı.^[1] Çalışma, prototipik bir polen yayıcı olan bir söğüt ağacından gelen polen hareketini taklit etmek için, akışkanlar dinamiğini analiz etmekte kullanılan son teknoloji hesaplama yaklaşımlarından yararlanıyor. Simülasyon sonuçlarına göre havadaki polen taneleri, özellikle kalabalık ortamlarda havadaki virüslerin yayılmasına katkıda bulunuyor. Drikakis, şöyle diyor: