Ödüllü Soru Bir kahvenin tadını en derin şekilde tanımlayacak olsanız, hangi kelimeleri kullanırdınız?

Bu soruyu bir Urfalı olarak yanıtlamak istiyorum😂. Ben ilkin türk kavhecisiyim kardeşim diğer kahveleri de severim ama gel bide burda taze çekilmiş türk kavhesini Gümrük Han'ında iç de tiryakisi olma. İçince eskilere gidiyorum yaa geçmişin şefkatli elleri seni sarıp sarmalıyor. Sonra arkada bir melodi çalar "Ağam hoşgeldi.." Sonra kahvenin dumanı avludaki yaşlı dut ağacının gölgesine karışır. İçtikçe her yudum, maziden bir hatıra getirir. Belki dedenin anlattığı eski Urfa hikayeleri belki anneannenin sabahın erken saatinde dedene pişirdiği mis gibi kahve kokusu. O an fark edersin ki bu kahve sadece bir içecek olmaktan çıkmış. Memleketin ruhu,anıların canlı bir yankısı olmuş. Sonra Gümrük Han'ının taş duvarlarında yankılanan kahkahalarla karışır kahvenin tadı. Bir bakmışsın geçmişle bugünün buluştuğu yer, o kahve de dostluğun ve sohbetin sıcacık özü olur. İşte bu yüzden Urfa kahvesi sadece damağını değil ruhunu da doyurur. Son yudumu alırken kulaklarında bir türkü yankılanır : "Tabip sen elleme benim yaramı, Beni bu dertlere salanı getir, kabul etmem bir gün eksik olursa, benden bu ömrümü çalanı getir..." Ve sonra değme keyfime günüm şenlenmiş oluyor.

Gönlümün gözünde kara bir ırmak akar,

Ne tatlı, ne acı, dilde bir iz kokar,

İçtikçe derinleşir toprağın sesi,

Kâh dilden geçer, kâh saklı kalır hevesi,

Kimisi usûlca dokunur onun yüzüne,

Kimisi gafil, çalkalanır köpüğün göğsüne.

Genelde pek yazdıklarım anlaşılmayabiliyor o da benim yeteneksizliğimden dolayı, şunları düşündüm yazarken:

"Gönlümün gözünde kara bir ırmak akar" derken, aslında içimde akıp giden, siyah ve gizemli bir duygu selinin, kahvenin renginde ve karakterinde vücut bulduğunu hayal ettim.

"Ne tatlı, ne acı, dilde bir iz kokar" cümlesiyle, kahvenin tadının tek bir yönle sınırlanamayacağını; ne tam tatlı, ne de tam acı, dilde karmaşık bir iz bıraktığını anlatmaya çalıştım.

"İçtikçe derinleşir toprağın sesi" ifadesinde, kahve çekirdeğinin kökünden, topraktan gelen o doğallığı her yudumda daha derin hissetmeyi, içten bir bağ kurmayı kastettim.

"Kâh dilden geçer, kâh saklı kalır hevesi" dizesinde, bazen tadın açıkça hissedildiğini, bazen ise bu keyfin derinlerde, tam anlatılamayan bir yerde saklandığını göstermek istedim.

"Kimisi usûlca dokunur onun yüzüne" sözleriyle, bazı insanların kahveyi bir ritüel gibi, saygıyla, nazikçe, sanki bir değere dokunur gibi içişini hatırlatmak istedim.

"Kimisi gafil, çalkalanır köpüğün göğsüne." satırında ise, bazı kişilerin kahveyi sadece bir uyarıcı, bir günlük alışkanlık olarak tükettiğini; yüzeydeki köpüğü karıştırır gibi, içsel anlamına varmadan geçiştirdiklerini anlatmaya çalıştım.