Pandemide Öğretmenlik Kabusu: Öğretmenler, COVID-19 Nedeniyle Öğrencilerin Düştüğü Kaos Ortamında Eğitim İhtiyaçlarına Yetişemiyor!

Omicron dalgası Amerika'yı kasıp kavururken anaokulundan 12. sınıfa kadar olan süreyi kapsayan "K-12 eğitimi", artan ihtiyaçların altında ezilen alanlardan birisi oldu. Güncel haber başlıkları; personel ve taşıma zorluklarını, yüz yüze ve uzaktan eğitime yönelik ebeveyn endişelerini, sendikalar ile bölge yönetimleri arasındaki çekişmeleri yansıtıyor. Bütün bunlar arasında öğretmenlerin sınıf içinde maruz kaldığı zorluklar gözden kaçabiliyor.^{[1], [2], [3]}

Bu yazının konusu olan araştırmanın bir kısmı çerçevesinde, 2020 yılının Mart ayından beri Amerika'nın orta-batı bölgesinde yer alan bir banliyö ilkokulunda görevli bir grup öğretmenin deneyimleri takip edildi. Pandemi süresince öğretmenlerin deneyimlerinde ve hâllerinde kimi çeşitlilikler gözlense de yazı konusu olan araştırma, öğretmenlerin durumlarının oldukça zor olduğunu gösteriyor.

Büyük Bir Boşluğu Doldurmaya Çalışmak...

Çalışmada bulgulandığı üzere öğretmenler bir yandan öğrencilerinin öğrenme durumlarına dair daha büyük endişeler duyarken, diğer yandan ellerindeki kaynaklar giderek azalıyor ve sorumlulukları günbegün artıyor. Pandeminin başında koşullara umutla yaklaşan birçok öğretmen; çok çalıştıklarını, oldukça yorulduklarını ve hiçbir şeye yetişemediklerini ifade ediyor. Uzaktan eğitim ile 3. yıllarını dolduran öğrencilerin ise akademik başarı dağılımı giderek genişliyor.

Çalışmaya dahil olan ilkokul öğretmenleri, normal eğitimlerini sürdürdürdükleri bir yıl içerisinde bir sınıf ortamında yalnızca iki ya da üç eğitim seviyesine hitap etmelerine karşın, pandemi zamanında bu sayının dokuza kadar yükseldiğini; yani aynı sınıf içerisinde anlatılan konuya dokuz farklı hakimiyet seviyesinde yaklaşmak zorunda kaldıklarını bildiriyor. Öğretmenler bu denli büyük bir mücadele verirken bu eğitim seviyelerine uygun, farklı dersler planlayabilmek için kendilerine yeterli zamanın, desteğin ve kaynağın tanınmadığını da belirtiyorlar.^[4]Bunun üzerine öğrencilerin devamsızlıkları da eklenince öğretmenler, müfredatlarındaki materyalleri nasıl bir sırayla öğreteceklerini sürekli düşünmek ve planlamak zorunda kalıyor.^[5] Çalışmaya katılan bir öğretmen, şunları söylüyor:

Öğrenciler devamsızlık yaptığında işler iyice güçleşiyor. [Devamsızlık yaptıklarında] ne kadar materyal işleyeceğimi, geri döndüklerinde ise bu materyali nasıl tekrar edeceğimi bilemiyorum.

2021-2022 eğitim öğretim yılından önce de öğrenme boşluklarının halihazırda büyük olduğunu belirten öğretmenler, günümüz koşullarında bu boşlukların giderek büyüdüğünü de ekliyorlar.^{[6], [7]}

Tam Bir Kabus!

Öğretmenler, müfredat dahilindeki eğitimin yanı sıra parmak kaldırmak ve sıra beklemek gibi basit okul kurallarını da tekrar öğretmek durumunda kaldıklarını belirtiyorlar.^[8]Çalışmaya katılan bir beşinci sınıf öğretmeni olan Rachel, karşılaştığı zorlukları şu sözlerle ifade ediyor:

[Eğitim ve öğretim süreci] sanki senenin başındaymışız gibi; öğrenciler yönlendirmelere beklenmeyen şekilde karşılıklar veriyor ve beklenmeyen davranışlarda bulunuyorlar. Yardımlaşma ve problem çözümüne yönelik birçok sosyal boşluk görüyorum. Öğrencilere öz-kontrol yeniden kazandırılmalı.

Öğretmenler; duygusal bozukluk, öğrenim bozuklukları ve başkaldırma gibi ciddi davranışsal sorunların çok daha sık gözlemlendiğini belirtiyorlar. Sakin ve uslu öğrencileriyle bilinen okullarda dahi kavgalar ve söz dalaşı çıkabiliyor. Çalışma kapsamında bir öğretmen, sömestr dönüşünde öğrencilerden birinin gözüne tükürdüğünü; ertesi günü ise COVID-19 pozitif çıktığını dile getiriyor.

Bu gibi sebeplerden ötürü öğretmenler, mesleklerini yapmadan önce nizamı sağlamaya uğraşıyor. Bir öğretmen bu durumu şu sözlerle ifade ediyor:

Günümün yalnızca küçük bir kısmı gerçek, yüksek kalite eğitim ile geçiyor.

Öğrencilerin zihinsel sağlığından endişe eden öğretmenlerin geceleri gözüne uyku girmiyor.^{[9], [10]} Kaygılı, depresif, umutsuz ve intihar düşünceleriyle yüzleşen çocuklara her zamankinden daha yaygın rastladıklarını ve bu gibi sorunların daha erken baş gösterdiğini söylüyorlar. Birinci sınıf öğretmeni Katie, bizlerle şunları paylaştı:

Ebeveynleri gıda kıtlığı çeken, iş bulmakta zorlanan, aile ilişkileri dengesiz olan birçok çocuğun yanı sıra aile fertlerini kaybetmiş çocuklar da var.

Eğitim Altyapısı Bunu Kaldırmaz!

Problemlerin birbiri üzerine bu şekilde yaşandığı kriz anlarında öğretmenler, genellikle okullarda görevli kamu çalışanlarıyla, danışmanlarla işbirliği yaparlar. Buna karşın birçok danışman, yönetici, destek personeli ve paraprofesyonel, hastalanan öğretmenlerin yerine sınıflara girmekte; öğrenciler problemleriyle baş başa bırakılmaktadır.^[11]

AP Photo

Öğretmenler de bu artan tempoya ayak uydurmak için kendi derslerine hazırlık zamanlarından kısıp diğer öğretmenlerin derslerine girmekte, okul revirleri dolduğunda hasta öğrencileri sınıflarda tutmaktadır.^{[12], [13]} Aynı konuyu bir ders kapsamında birden fazla seviyede anlatmak konusunda eğitim ve zaman eksiklikleri yaşanmakta; öğretmenler öğrencileri yetiştirmede giderek daha çok zorlanmaktadır. Bir beşinci sınıf öğretmeni, çevrimiçi matematik müfredatını sürdürebilmek amacıyla bağlı bulunduğu belediyeye fon başvurusunda bulunduğunu, bu başvurunun reddedilmesi üzerine okulunun geziye ayrılan bütçesiyle dijital müfredat için ek paket ("uzatma") satın alarak birden fazla seviyeli eğitim modelini öğrencilere sunduğunu bildirmiştir.

Yapılan yeni çalışmalar, öğretmenler her ne kadar yeterli desteği görmemeye alışkın olsalar da mevcut krizin artık yaratıcı çözümler ile baş edilemeyecek seviyeye geldiğini bulguladı. Bir öğretmen, konu hakkında şu açıklamada bulunuyor:

Daha önce de benzeri sorunlar yaşıyorduk. Ancak pandemiyle kırılma noktasına geldik ve 'Artık yeter!' demek istiyoruz.

Sonuç: Bu Kadar Emek Ne İşe Yarıyor?

Pandemi, ciddi zorluklar yaratmasına karşın bu zorluklara göğüs geren öğretmenler dahi umutlarını yitirmemiş, işlerin zaman içinde düzeleceğine inanmışlardı. Ancak şimdi, omicron dalgasının yarattığı baskıyla da artan bu ihtiyaçlar öğretmenleri afallatmakta ve giderek daha zor bir duruma düşürmektedir. Beşinci sınıf öğretmeni Rachel, bu konuda şunları söylüyor:

Eğitim öğretim yılına zaten bitap bir durumda başladık. Şimdi ise çok az bir gücümüz kaldı. Ne için bu kadar didiniyoruz, bilmiyorum.

Öğretmenler, verdikleri bu mücadelenin boyutu ve yaptıkları fedakarlıklara rağmen yine de yılmadan öğrencilerine ve ailelerine destek olmaya çalışıyorlar. Daha ne kadar dayanabileceklerini, daha da kötüsü, dayanamadıkları noktada öğrencilere ve ailelerine ne olacağı ise bir merak konusu.