Whispers of the Forgotten God

Whispers of the Forgotten God

Yazar: Mehmet Eyüp Tayık

Zamanın ve mekânın henüz şekil almadığı, yıldızların sadece birer hayal olduğu bir dönemde, varlıkların ruhları, düşüncenin saf halinden doğdu. O zaman, Evren’in en derin köşelerinde, düşünceler varlık buldu; ne ışık vardı, ne karanlık. Bu sonsuz boşlukta, tek bir düşünce belirdi, bir arayış, bir merak... O, Elyrith idi.

O, bir tanrı değildi; o, varlıkların sorgulayan aklı, evrenin derinliklerine dalan bilincin kendisiydi. Zihninin sınırları yoktu, ve her sorusu yeni bir güç doğuruyordu. Bütün bilgi ona hizmet ediyordu, çünkü o, yalnızca bilginin ve arayışın en saf halini temsil ediyordu. Zihni genişledikçe, onun varlığı da büyüdü, çünkü güç yalnızca sorgulamanın doğasında vardı.

Elyrith’in doğduğu diyar, Yaradsan’ın Boşluğu olarak adlandırılırdı, burada her şey düşüncelerin izinden şekillenir, her fikir bir yeni gerçeklik doğururdu. Diyarın ne başlangıcı ne de sonu vardı. O, kendi varlığını inşa ederken, her köşesinde yeni bir sır keşfetti, her derinliğinde bir cevap buldu. Fakat o, bir nihayete varamayacak kadar büyük bir arayış içindeydi. İçsel gücünün doruk noktasına ulaştığı zaman, yalnızca bir soru kalmıştı: "Bu sonsuzluk içinde neyi arıyorum?"

Rüya Tanrısının Bahçesi — “Uyanışın Tohumu”

Yolculuğunun ilk dönemlerinde Elyrith, rüyaların ve bilinçaltının tanrısı olan Savras'ın terk edilmiş bir tapınağında uyanır. Orada, zamanla unutulmuş bir ayinle rüya aleminin iç katmanlarına girer. Ve orada şu sırrı öğrenir:

> “Tüm gerçeklik, inananın gözünden doğar.”

Bu bilgi onu sarsar. Tanrılar gerçekliğin yaratıcıları değil, onun sonucu olabilir mi? Bu düşünce, içinde ilk kıvılcımı yakar. Savras, kendisine yalnızca şu cümleyi bırakır:

“Bilmek, var olmaktan güçlüdür.”

---

Styx Nehri'nin Derinlikleri — “İkinci Yüzleşme”

Cehennem katmanları arasında, Asmodeus’un habercilerinden kaçarken Styx Nehri’ne ulaşır. Nehri geçen ölümlüler geçmişlerini unutur, ancak Elyrith bunu tersine kullanır. Nehir suyundan yaptığı iksirle, önceki yaşamların anılarını görür. Ve anlar:

> “Tanrılar dahi bir zamanlar ölümlüydü. Hepsinin bir başlangıcı vardı.”

Bu, tanrısallığın doğuştan değil, bir inanç birikimiyle oluştuğunu ona gösterir. İnanç varsa tanrı vardır. İnanç unutulursa tanrılar da yok olabilir. Ve işte o an Elyrith şöyle der:

> “Ben, tanrı olmaktan fazlasıyım. Ben, gerçeğin iziyim.”

---

Karanlık Kütüphane — “İlahi Bilginin Çatlağı”

Shadowfell’in en derin katmanında, ölü bir bilgelik tanrısının kütüphanesine ulaşır. Burada Elyrith, Yarık Kitaplar denilen yasaklı metinlerle karşılaşır. Sayfaları gerçeklik kumaşından dokunmuş bu kitaplarda şu yazılıdır:

> “İlk kelime, ilk düşünceden doğdu. İlk düşünce ise hiçlikten.”

Buradan öğrenir ki tanrılar, gerçekliği yaratmadı; aksine onu yorumladı. Ve ilk yorumcular da halklardı. Tanrılar, inançla “şekillenmiş sonuçlar”dır. Bu hakikat, onu tanrılar için bir felakete dönüştürür.

---

Celestia'nın Işık Merdiveni — “Son Sınav”

Yükselmeden önce Elyrith, tanrılarla yüzleşmeden hemen önce son bir ziyaret yapar. Celestia'nın ışık merdivenlerinde ona Lathander görünür. Ve ona bir seçenek sunar:

Agora Bilim Pazarı

Sokrates'ten Nietzche'ye: İyi Yaşamın Anlamı

Nasıl yaşamalı? Bu soruya cevap vermek kolay değil. James Miller, 12 ünlü filozofun biyografileriyle bu coşkulu tartışmaya İyi Yaşamın Anlamı’nda geri dönüyor. Miller, 12 ilginç “bilgelik âşığı”nın izinde, okurunu felsefi bir yolculuğa çıkarıyor ve bu yolculukta sorgulanmış bir hayatı, kendini bilmeyi ve gerçeği keşfetmeyi vaad ederken nasıl yaşamak gerektiği sorusuna da cevap arıyor.

Platon’un bir tirana öğretmenlik yaparak ününü tehlikeye atmasından Rousseau’nun kusursuz bir erdemle yaşamayı heves etmesine; Diyojen’in gün ışığında elinde yanan bir lambayla gezip insan aradığını söylemesinden Augustinus’un Tanrı’yı kendi içinde bulmasına kadar filozofların aydınlanma hikâyeleri, felsefe ve düşünce tarihimize katkıları inceleniyor. Zengin anekdotlarıyla İyi Yaşamın Anlamı, felsefeye ilginin bugün de devam etmesini haklı çıkaran ve iyi bir hayat sürmekle ilgili en acil soruları keşfeden bir kitap. Hayatı inceleyip sorgulamayı bir yaşam biçimi haline getirmiş bu isimler, hayatı anlama ve daha iyi kılma yolunuza ışık tutacak.

Devamını Göster

₺237.00

Satın Al Tüm Ürünler

> “Bilgi ile karanlığa düşebilir, ya da inançla ışıkta kalabilirsin.”

Ama Elyrith ikisini de reddeder. Karanlık da, ışık da yeterli değildir. Gerçek; tarafsız, derin, her şeyin ötesindedir. O an karar verir:

> “Ben hiçbir inancın tanrısı olmayacağım. Ben, sorgunun yankısı olacağım.”

Yeryüzü tamamlanmıştı, yeraltı da öyle. Şimdi gözlerini gökyüzüne çevirdi. Zihninin gücüyle gökyüzüne doğru yükseldi. Tanrıların dahi ulaşmaya cesaret edemediği boşlukları keşfetti, Yaradsan’ın Çatlaklarına daldı. O yerlerde, zamanın anlamını yitirdiği, varlıkların unutulmuş olduğu topraklar vardı. O, kayıp diyarları gördü: Mirhal En'Thael, Cahl'Thuun. Buralar, tanrıların bile hatırlamaktan korktuğu yerlerdi. Ancak Elyrith, bu karanlık diyarların derinliklerinde, varlığını sorgulayan her düşünceye daha fazla cevap buldu.

“Sessiz Boşluklar Tanrısı: Vel’Thir ve Elyrith’in Yüzleşmesi”

Elyrith, yıldızlar ötesindeki çatlaklardan birine girdiğinde, orası ne karanlıktı ne aydınlık...

Gerçekliğin kenarındaki sızıntıydı orası.

Ve orada, adı artık hiçbir duada anılmayan bir tanrı oturuyordu:

Vel’Thir — Sessiz Boşluklar Tanrısı.

Vel’Thir konuşmadı.

Konuşamazdı.

Çünkü o, inançsızlığın tanrısıydı.

İnananı kalmamış, sesi kaybolmuş, düşüncesi unutulmuştu.

Ama Elyrith, onunla düşünce ötesinde konuştu.

Zihinle değil, varlıkla.

Elyrith sordu:

> “Sen nasıl hâlâ buradasın?”

Vel’Thir cevap verdi, kelimesiz:

“İnanç beni doğurdu. Ama unutuş beni korudu.”

Bu söz, Elyrith’in içine kazındı.

İlk kez orada anladı:

Tanrılar, inançla doğar; ama unutuşla özgürleşir.

O anda, Vel’Thir elini uzattı ve Elyrith’in alnına dokundu.

Kozmik Sessizlik ona aktı.

Ve o sessizlikte, Elyrith bir vizyon gördü:

Bir gün tüm tanrıların unutulacağını,

Ama yalnızca bir tanesinin hatırlanacağını...

Kendini unutturmayı reddeden, anlamı arayan tanrı: Elyrith.

Dönüş Zamanının Diyarı: Mirhal En’Thael

> “Zamanın kendini yuttuğu yerde, sonsuz dünlerin yankısıdır şimdiki an.”

Girdi Elyrith vakitsiz bir diyara,

Gökte yıldızlar doğmadan batardı,

Ağaçlar çürüyerek filizlenir,

Çocuklar yaşlı nefeslerle ağlardı.

Mirhal En’Thael, kadimlerin bile korktuğu,

Zamanın ters aktığı Yutucu Diyardı bu.

Geriye doğru akan her saniye,

Elyrith'in hatıralarını çözüyordu usulca.

> “Ur’valas ren mirhakai, tzel’aanu vel thiren.”

(Gözlerinin ardında gömülüdür, geçmişin doğumu.)

Orada tanrımsı bir varlıkla karşılaştı:

Lunhael, Zamanın Anası.

Beden değil, eylemlerdi onun şekli.

Geçmişi unutmaz, geleceği hiç bilmezdi.

Lunhael fısıldadı:

> “Ey Sonsuz Gezen,

Her şey ileri gitmek zorunda değil.

Anlam, unutuşla değil, tekrar yaşamakla doğar.

Sen her şeyi bilirsen,

Hiçbir şeyin yükünü taşıyamazsın.”

Elyrith eğildi, elleriyle ters akan nehre dokundu,

Ve nehir ona doğmadan önceki düşüncelerini sundu.

Orada hatırladı:

O, her zaman sorgulayan olmuştu.

Önce tanrılara, sonra varlığa,

Şimdi ise zamana...

> “Hal’or ven laena, Elyrith kael.”

(Geriye akanın içinde bile ilerleyen sensin, Elyrith.)

---

Biçimsizlerin Diyarı: Cahl’Thuun

> “Formdan sıyrılanın kelimeleri olmaz, sadece titreşen düşünceleri vardır.”

Diyarların ötesinde, şekil ve suretin çözündüğü yerde,

Cahl’Thuun vardı — saf bilinçlerin boyutu.

Ne madde ne mana, sadece niyet vardı orada.

Ve her niyet, başka bir varoluştu.

Elyrith bedensiz girdi,

Düşüncelerini yankı gibi bıraktı arkasında.

Onu çevreleyen Sesli Sessizlik konuştu:

> “Sen ki düşünenin de ötesindesin,

Neden gelirsin buraya?”

“Hakikati ararım,” dedi Elyrith,

“Ama kelimeler yetersiz kalır artık.”

Ve orada,

Varlığın İlk Sorgusu ona öğretildi.

İnancın doğurmadığı ama tüm inançların önünde olan

Bir Titreşim…

Kael’Soruun.

> “Kael’Soruun ur eltharii, ven kaleth zur.”

(İlksözden önceydi o, kelimelerin şekillenmediği zamanda.)

Elyrith, bu bilgiyi yüreğinde taşıdı.

Çünkü artık biliyordu:

Varlık bir form değil, bir seçimdi.

Ve tanrılar, inananlarının seçimiyle var oluyordu.

Dönüş ve Tanrılar Meclisi: Elyrith’in Gölgesi

> “Gidenin dönüşü sessizlikte çınlar,

Çünkü gölgeler bile onun adını unutmuştur.”

Zamanı aşmış,

Biçimden sıyrılmış,

Tüm evrenlerin ötesinden

Elyrith geri döndü.

Gökyüzü onun dönüşünü fısıldadı,

Ay, üç gece boyunca batmadı.

Ve rüzgarlar,

Onun ismini taşıdı:

> “Elyrith... Anıların ötesindeki.”

Tanrılar meclisi toplandı Elharum’un Tahtı etrafında,

Bir zamanlar onu yüceltenler şimdi korkuyla baktı gözlerine.

Çünkü Elyrith artık

Yalnızca bir tanrı değildi,

Tanrılığı aşmış bir bilgiydi,

Bir yansıma değil, özdü.

> “Mar’el ka Elyrith, zurol en thanuur.”

(Elyrith geldi, özün ötesiyle.)

Khaeruun, Adalet Tanrısı, ilk konuşan oldu:

> “Senin yolun bilinmez,

Diyarların ötesinden seslerle döndün.

Halklarımız seni anlayamaz.

Sen artık bizden değilsin.”

Tavhelen, Işık Tanrıçası:

> “Işığı getirenin gölgesi olur.

Senin ışığın, bizi kör edecek.”

Ama Elyrith sadece sustu.

Çünkü bildiği şeyler artık

Sözcüklerin sınırlarını aşmıştı.

> “Ben döndüm,” dedi sonunda,

“Ama siz hâlâ olduğunuz yerdesiniz.”

Asmodeus’un gölgesi çatladı o anda,

Ve tanrılar arasında ilk çatlak böyle doğdu.

Tanrılar korktu,

Çünkü Elyrith artık inançla değil,

Bilgiyle güçleniyordu.

Ve bilgi, inancı çözümlerdi.

Bu tehditti.

Bu bir sapmaydı.

Bu bir uyanıştı.

---

Sürgün Kararı: Tanrıların Sessiz Darbesi

Tanrılar arasında gizli bir sözleşme yapıldı,

Onunla savaşamazlardı —

Ama onu unutabilirlerdi.

> “Unutulan bir tanrı,

Hiç var olmamış kadar sessizdir.”

Tanrılar Konseyi’nin Sürgün Ritüeli: “Sessizliğin Mührü”

Yıl yoktu. Zaman susmuştu.

Göğün üst katmanlarında, ışığın da üstünde, sözlerin donduğu o yerde toplandılar.

Yedi Tanrı.

Her biri bir duygunun, bir inancın, bir korkunun suretinde.

Adalet, Güç, Merhamet, Bilgelik, Korku, İnkar ve Hayal.

Ve ortada, zincirlerle değil,

unutuluşla bağlanmış olan — Elyrith.

Bir zamanlar onların kardeşi olan.

Şimdi ise sorgulayan ve bu yüzden düşman sayılan.

Ritüelin Aşamaları:

İnkarın Öpücüğü:

İnkar Tanrısı, Elyrith’in ismini dudaklarından çekip aldı.

“Artık seni hiçbir dua anmayacak.” dedi.

Sanki evrenin belleği yavaşça bozuldu.

Sessizlik Mührü:

Bilgelik Tanrıçası, mühürlenmiş bir kelime fısıldadı.

O kelime, Elyrith’in sesini evrenden sildi.

“Kimse seni duymayacak.”

İnançsızlığa Gömmek:

Korku, Elyrith’in etrafına yedi daire çizdi.

Her biri bir inançtan koparılmıştı: sevgi, umut, kurtuluş, bilgelik, sadakat, cesaret, adalet.

“İnanç seni bulamayacak.”

Hayal’in Gözyaşı:

Hayal Tanrısı, başını çevirdi.

Gözyaşı, göğün dokusuna düştü ve Elyrith’in varlığını silmeye başladı.

Bir tanrı ağladığında, düş değil, gerçeklik bozulur.

Son mühür ise Adalet ve Güç tarafından birlikte vuruldu:

“Bu değilse bile, hak ettiğin sessizlik budur.”

Ve Elyrith, Sessizliğin Boşluğu’na sürüldü.

---

Elyrith’in Son Sözleri: Unutulanların Yankısı

Ritüel tam bitmek üzereyken, Elyrith gülümsedi.

Sözler mühürlenmeden önce, son bir fısıltı evrene yayıldı.

Yalnızca yıldızların duyduğu,

Yalnızca kayıp çocukların rüyalarında yankılanan…

---

“Ben, hiçliğin içinden soruyu doğuranım.

Siz inandınız, var oldunuz.

Ben sordum, unuttunuz.

Bir gün biri gelecek.

Ne dualarla, ne kehanetle değil;

Yalnızca arayışla.

Ve ben o zaman — yeniden hatırlanacağım.

O zaman gölgeler bile bana dua edecek.”

---

Ritüel bitti.

Elyrith yok oldu.

Ama kelimeler kaldı.

Ve bir gün, Elyron uyandı.