Burada bu soruya benzer birçok soru sorulduğunu fark ettim. Ve bu kadar çok kişinin (ben de dahil olmak üzere) aşağı/yukarı aynı duyguyu hissetmiş olması (bence) üzücü bir durum. Sadece fikirlerimizi rahat bir şekilde paylaşmak istiyoruz ve doğal olarak buna uygun ortamlar arıyoruz: beraber araştırmak, sorgulamak, mantıklı düşünebilmek için arkadaş arıyoruz. Elbette var bu kişiler fakat bu kişilere rastlamak veya (genellikle "içe dönük" olmaları sebebiyle) tanışmak çok zor oluyor.
Bu problem bazen sadece "arkadaş ortamı sorunu" olmaktan bile çıkıyor. Belki en yakınların bile senin saçmaladığını, kafayı yediğini düşünüyor. Açıkçası buna kökten bir çözüm ürettiğim yok. Ama düşünce olarak bazı fikirler edindim bu sürecimde.
Ben de bu duyguyu yaşadım. Ve daha sonrasında ise kendimi Evrim Ağacı'nda buldum. Burada kendimi yalnız veya dışlanmış hissetmiyorum. Burada çeşitliliği bol olan bir bilimsever kitle var: Büyüğünden tut küçüğüne kadar birçok yaşta kullanıcı burayı kullanıyor. Ve bence bu çok güzel.
Burada ortak bir noktada toplanıyoruz: makale okuyor, sorular soruyor, araştırmalar yapıyoruz.
Elbette tüm bunları yüz yüze yapmak çok daha iyi/etkili olurdu. Fakat burada olman bile sana mutluluk vermeli. Sen ne zaman Evrim Ağacı'nı keşfettin bilmiyorum ama ben kendime hep keşke erken keşfetseydim diyorum.
Şuan için "ilerde bağımsız, kendi ayakları üstünde duran bir birey olacağım." düşüncesini benimsiyorum. Senin kaçıncı sınıfa gittiğini bilmiyorum ama kendim için anlatacak olursam: Üniversitede birçok kişi ile tanışacağımı, kulüplere, etkinliklere... katılacağımı hayal ediyorum. Bunun bir gün gerçekleşeceğini biliyorum bu yüzden bu süreçte kendimi fazla üzmüyorum.
Şuan için Evrim Ağacı'nı kendim için yeterli görüyorum, iyi ki varsın Evrim Ağacı.