Çevreci aktivist Stewart Brand, yaklaşık 40 yılı aşan bir süre önce, dünyanın uzaydan çekilmiş fotoğraflarının insanlığın eriştiği kudreti nasıl yansıttığını vurgularken, "Madem ki Tanrı'yı oynayacağız, neden bunda (Tanrı olmakta) daha iyi olmayalım?" demesi, birçok siyasî çevrede bir slogan gibi kullanılarak ünlenmiştir. 2009 yılında bir röportajda ise bu sözünün eskidiğini, artık insanlığa şakacı bir şekilde "Tanrı'yı oynayan maymunlar" olarak bakan, küçümseyici bakış açısını bırakarak, çok daha önemli bir gerekliliğin farkına varmamız gerektiğinin altını çizmiştir: "Madem ki artık Tanrılarız, bunda iyi olmak zorundayız".

Benzer bir mesajı ise Craig Venter, Almanya'da kendisi ile röportaj yapılırken ona "Tanrı'yı oynadığı" söylendiğinde gayet soğukkanlı bir şekilde "Biz oyun oynamıyoruz." diyerek belirtmiştir. Eğer "Tanrı'yı oynama" konseptinin en temel bileşeninin yeni canlılar yaratmak ve yok etmek olduğunu ve genetik dizileme teknolojilerinin Moore'un Yasası'nın tahmin ettiğinden de hızlı geliştiğini hesaba katarsak, insanların gelecekte çok daha fazla "Tanrıcılık" oynayacağından şüphe yoktur - bunu bir "oyun" olarak niteleyin veya nitelemeyin, beğenin ya da beğenmeyin...

1415 Agincourt Savaşı'nda okçuların parmaklarının kesildiğine ve nihayetinde bu kesilen parmakların gösterilmesinin bir zafer işaretine dönüştüğüne yönelik hikayeyi doğrulayan tarihsel hiçbir kaynak bulunmamaktadır. Aksine, hareketin Belçika'da Fransızca yayın yapan BBC'nin başkanı Victor de Laveleye tarafından, 2. Dünya Savaşı'nda karşı propaganda aracı olarak üretildiğini gösteren tarihsel kanıtlar mevcuttur.

Birçok kültür ve toplumda "zafer işareti" olarak bilinen, İngilizcedeki "zafer" ("victory") sözcüğünden geldiğine inanılan, işaret ve orta parmakların V harfi şeklinde kaldırılmasıyla ifade edilen işaretin kökenleri oldukça tartışmalıdır. Popüler medyada paylaşılan hikayelerde hareketin kökenleri 15. yüzyıla dayandırılsa da, bunu doğrulayabilecek güvenilir kaynaklar bulunmamaktadır.

Bu makale 18.04.2024 tarihinde Erzurum Teknik Üniversitesi Mühendislik ve Mimarlık Fakültesi Fizik Laboratuvarında gerçekleştirilen "Elektrik Alan ve Paralel Levhalı Kondansatörlerde Potansiyel" deneyi sonucunda yazıldı.

Bu deneyin ve makalenin iki amacı vardır. Bunlar;

Bu yazımızda FOTON-M3 projesinin “Tardigrade Resistance to Space Effects” (TARSE) misyonu yani "Uzay Etkilerine Tardigrad Direnci" misyonu üzerinde durulup ilk deney sonuçlarına dair bilgiler verilmeye çalışılmıştır. FOTON-M3 projesinin diğer misyonları olan TARDIS misyonuna ait yazımıza buradan, RoTaRad misyonuna ait yazımıza ise buradan ulaşabilirsiniz.

Foton, Rus bilim uydu ve yeniden giriş aracı programlarının proje adıdır. Foton projesinin ana odağı ise genel anlamda malzeme bilimi araştırmalarını kapsar, ancak bazı görevlerde biyoloji dahil pek çok farklı disiplini içeren araştırmalar da yapılmıştır. Orijinal Foton serisi, 1985-1999 yılları arasında Plesetsk Cosmodrome'dan 12 lansmanı içeriyordu. Foton-M adı altında ikinci seri ise orijinal Foton üzerinde birçok tasarım geliştirmesini içermekle beraber günümüzde de hala devam ettiriliyor.

Astroloji, buradaki yazımızda etraflıca işlediğimiz gibi, gök cisimleriyle davranışlarımız ve kişilik özelliklerimiz arasında anlamlı ilişkiler olduğunu iddia eden bir sahtebilim türüdür. Bu bakımdan astroloji, bilimsel geçerliliği olan bir pratik değildir. Bilimin temel kriterlerine neden uymadığını buradaki yazımızda anlatmıştık. Tüm bunlara rağmen insanların astrolojinin iddialarının kendilerine neden uyduğunu sandıklarını, yani astrologların insanları nasıl kandırdığının psikolojisini ise buradaki yazımızda anlatmıştık. Modern bilim, astrolojinin antik zamanlarda kalma, bilimin en temel ilkeleriyle çelişmesi dolayısıyla bilimsel geçerliliği bulunmayan, çoğunlukla kendini astrolog olarak gören kişilerin hayal gücüyle beslenen bir sahtebilim olduğu konusunda hemfikirdir. Bu konularda daha fazla bilgi edinmek için, Dr. Tevfik Uyar tarafından kaleme alınan Astrolojinin Bilimle İmtihanı isimli eseri edinmenizi tavsiye ederiz.

Astrolojinin iddiaları akademik çalışmalarla tekrar tekrar çürütülmüştür. 2006 yılında Personality and Individual Differences dergisinde yayınlanan akademik bir çalışmada, 15.000'den fazla kişinin doğum tarihleri ile kişilik özellikleri arasındaki ilişki incelenmiş ve tek bir kişide bile istatistiki olarak anlamlı sonuç elde edilememiştir.

Camus felsefesi, insanı içsel olarak tanımlamaya yönelik ve bu dünyadaki varlığına ilişkin bağlantısını anlamaya çalışmaktadır. Bu konular hakkında birçok eser yazan filozof Yabancı eserin de kişinin yaşama dair kendi elinde olan veya olmayan durumlara karşı kayıtsızlığı ele almıştır. Bu bir bakıma insanın dünyaya, dünyanın da insana olan yabancılığını vurgulamaktadır (Güngör, 2019: 191). Duyguların değersizleştiği, dünya ile insan arasında ki şu ana kadar varolan bağın kopması ve insan için bunca yıl süregelen içgüdüsel ya da zorunlu kılınan ölçütlerin yıkılması buna istinaden insanın konumsuzluğu veyahut yurtsuzluğu saçma olarak değerlendirilir. Bu saçma ya da saçma düşüncesi insanın içerisinde her vardır sadece bir gün bu suskunluğu bozup dışa vurumu beklemektedir.

“Kaderim, bana fikir sorulmadan tayin olunmaktaydı”(Camus, 2019: 92) Diyerek hayata karşı kayıtsız kalışımızın ve bazı konular üzerinde irademizin olmadığını yabancı eserinde temele alan Camus, kopuşa ya da farkındalığa varmayı saçmanın ilk belirtisi olarak görmektedir. Gündelik hayatta ki monotonluk, beklentilerimiz karşısında dünyanın bize olan suskunluğu, anlamlandırılamayan amacı ve sonucu olmayan tekrarlanan her şey insanın varoluşsal düşüncelere itmesi saçma fikrinin oluşumunda ki nedenlerdir. Bu şekilde yabancı eserinde gündelik yaşam döngüsünden dışarı çıktığı, eylemler karşısında absürd tepkiler veren başkahraman Meursalt, roman boyunca saçma ya da saçma düşüncesi ile kopma ve bu saçmanın sadece duygu olmadığını dile getirir. Meursalt, annesinin ölüm haberi ile başlayan ve annesinin cenazesi başında ağlayan kişilere tahammül edemiyormuşçasına “artık ağlamasa” ve “sonunda sustu”(Camus, 2019: 12) şeklinde tavır sergilemesi aslında bizlere şu zamana kadar dayatılan ahlak tabularının ilk yıkım örnekleridir. Devamında havanın güzelliği ve uzun zamandır kırlara gitmediği annesinin cenaze işleri olmasaydı biraz dolaşmaya çıkabileceği düşüncesine girmesi ölen kişinin annesi değil de bir yabancıymış gibi davranması diğer insanlar için hayati önem taşıyan konuların Meursalt için bir anlamı olmadığını fark edilir (Güngör, 2019: 190). Meursalt’ın cenaze başında uyuması, ağlamaması hatta ağlayanlardan ve orada bulunan ihtiyarlardan bir nebze de olsa rahatsız olması farklı bir kişinin bu durum için hissedeceği ya da bürüneceği tavrın tamamen zıttı konumunda yer almaktadır. Ne var ki Meursalt için her şey normaldir. O derece ki ‘ben’i oluşturan, var eden şeylerden biri olan annesini son kez görmek bile istememiştir. Cenaze işlemleri (cenaze töreninde) boyunca sürekli olarak şikayet edecek bir şey bulur. Güneşin tam tepede olması bu sebeple terlemesi, yaşlı ihtiyarın geride kalması, orada bulunan kişilerin kıyafetlerini yorumlayacak kadar saçmalığın duygusal ve kavramsal kabulüdür bir bakıma. Vefat edenin annesi değil de normal karşılanabilecek bir eylem gerçekleşmişçesine sakindir. Meursalt bu sessizlik ve sakinlik için "Hiçbir zaman söyleyecek fazla sözüm yoktur, onun için susarım.” (Camus, 2019: 62) ifadeleriyle kendini tanıtlamaktadır. Onun bu kayıtsızlığı annesinin vefatından idamına kadar sürmüştür.