Tardigradların Hayatta Kalma Mekanizması Çözülmüş Olabilir!

Tardigradlar, Dünya'nın ve uzayın zorlu koşullarında hayatta kalabilen ve araştırma için Uluslararası Uzay İstasyonu'na bile götürülen sıra dışı canlılardır.

Örneğin Antarktika, dağ zirveleri ve derin deniz bacaları gibi zorlu ortamlarda aşırı sıcaklık veya dehidrasyonla karşı karşıya kalan tardigradlar sekiz kolunu geri çekerek depoladıkları suyu kullanabilir.

Tardigradlar, hayatta kalma modunu açtıklarında normal boyutlarının dörtte birine kadar küçülür, koruyucu ve kurumuş toplara dönüşür ve diğer yaşam formlarının çoğunu öldürecek ortamlarda mışıl mışıl uyurlar.

Yeni bir çalışma bu hayvanların "tun" adı verilen hayatta kalma modunu harekete geçiren gizemli mekanizmayı çözdüğünü ve bu çalışmanın insanlar için de sonuçları olabileceğini öne sürüyor.

Zorlu çevre koşullarında tardigradların vücutları kararsız serbest radikaller üretir. Araştırmacılar, hayatta kalma mekanizmasının sistein adı verilen aminoasitin bu radikallerle temas edip oksitlendiğinde başladığını keşfetti. Serbest radikalleri yangın alarmının camını kırmak için kullanılan çekiç gibi düşünebilirsiniz.

Çalışmanın başyazarı Amanda L. Smythers, bu buluşun derin uzay gibi zorlu koşullara yanıt verebilecek malzemelerin ya da kanser hücrelerini etkisiz hale getirebilecek tedavilerin geliştirilmesine yardımcı olabileceğini söylüyor. Smythers şöyle anlatıyor:

Tardigradların hayatta kalabileceği tüm bu çılgın koşulların listesine baktığımızda - uzay, vakum, yüksek tuz konsantrasyonu - tüm bu şeyleri gerçekten birbirine bağlayan tek şey reaktif oksijen türleriydi. Bu, aslında bir tür "evreka" anıydı.

Daha önceki çalışmalar, serbest radikallerin tun sürecini başlatmaya yardımcı olmadığını, tam tersine tardigradların kendilerini serbest radikallerden korumaya çalıştığını gösteriyordu. Ekip ise serbest radikal üretiminin tardigradın kendini dayanıklı sert bir top haline getirerek kendini korumasına yardımcı olduğunu ortaya koydu.

Smythers, öğrencisi ile birlikte yaptığı deneyde tardigradın üstüne bir serbest radikal olan peroksit koyduğunda neler olduğunu şöyle anlatıyor:

Birdenbire sıkışmaya başladı. Bacakları vücudunun içine girmeye başladı. Küçülmeye başladı. Beklediğimiz gibi mükemmel bir tun haline geldi.

Smythers, son on yılda araştırmacıların bir zamanlar tamamen "sorunlu" olarak görülen reaktif oksijen türlerinin "vücudumuzun çalışması ve farklı streslere uyum sağlayabilmesi için gerçekten önemli olabileceğini" anlamaya başladıklarını söyledi.

Smythers, bulguların araştırmacıların zorlu koşullara yanıt verebilecek malzemeler geliştirmelerine yardımcı olabileceğini de söylüyor. Bu bulgular ilerde aşırı zorlu koşullarda koruyucu bir kabuk oluşturabilecek itfaiyeci teçhizatının mühendisliği veya kötü huylu tümörleri yok etmek amacıyla daha iyi kemoterapötiklerin geliştirilmesi için kullanılabilir.

Baker Üniversitesi'nde araştırma görevlisi olan Dr. William R. Miller bu konu ile ilgili yorumlarını şöyle anlatıyor:

Bu mekanizmaların kanseri kontrol etmek için kullanılabileceği başka yollar bulmak mükemmel olurdu. Bir tekniğin ya da bir kombinasyonun çok uzaktaki bir tekniğe aktarımını bulmak başka bir zihin ve düşünce seviyesi gerektiriyor. Bundan daha fazlasına ihtiyacımız var.