Sonsuza dek yokolma fikriyle nasıl barışabilirim?

Tam da onun için yaşar!

Yaşamın en nihayetinde sona ereceği bilincine sahip olduğu için.

Kaldı ki bizi var eden temel yapı taşları hemen yok olmazlar, sadece dönüşürler ve diğer dönüşenlerle birlikte bir araya gelip yeni yapılar inşa ederler.

Neticede bizler de bizden önce dönüşen sayısız varlığın oluşturduğu çorbanın bir ürünüyüz. Belki de bu şekilde bakmak daha akla yatkın olanıdır. Şayet bizden önceki varlıklar bir sona varıp temel yapı taşlarına dönüşüp bir çorbayı var etmemiş olsalardı biz de var olmazdık. Yani bizlerin sona eren yolculuğu bizden öncekilerden alınmış bir emaneti bizden sonrakine devretmek olarak da algılanabilir.

Ölüm korkusu tüm korkular gibi olağan bir duygudur. Ancak buradaki temel mesele korkmamak değil korkuya teslim olmamaktır. Ve devamında akıl ve bilim ile ne olup ne olmadığımız konusunda bilgi sahibi olmak ve doğanın bizi de var eden yasalarına saygı duymaktır.

Bu konuda bencil olamayız. Hal böyle iken bize düşen yaşamı layığı ile sürdürebilmek ve sonrasına bir hoş seda bırakacak denli sahip olduğumuz omurganın onur adına hakkını verebilmektir.

Hem sonsuz diye bir şey evrenimiz için ve şu an için geçerli değildir. Gerekli de değildir. Belli bir yaşa geldikten sonra "yeter artık, huzurla gideyim" diyen sayısız insan tanıdım. Yaşamı bir armağan belleyip tadını çıkarmak ve zamanı geldiğinde de başkalarına vakur bir eda ile devretmeyi bilmek lazım. Bize devredildiği gibi. Sevgiyle...

c1- insan öleceğini bildiği için yaşar aslında. hem tek bir şansı olduğu hem de tek bir şansı nedeniyle her şeyin tadını tek bir kez ve lezzetli alabilmek için. yunan tanrılarının insanları kıskanma nedeni budur.

c2- yaşama eylemine fazla değer yüklememe ile insan genel geçerliğini kabul etmiş olur. bir şeyden korkmak özellikle de tecrübe edinmeden yani önyargılı bir şekilde bunu gerçekleştirmek bireyi yalnızca yorar. yorulan birey de mücadele yetisini kaybeder. bu yüzden korkuyu yenmek için bilişsel bir cesarete ve duygusal bir yoğunluğa ihtiyaç vardır. biliş yapıyı inşa ederken duygular ise katları, katmanları oluşturur. temel sağlam olacak ki korkular sizi yıkamasın ve duygular o kadar çeşitli olacak ki korku sizi ele geçiremesin.

c3- ölümsüz olsaydık ve her şeyi istediğimiz gibi yapıp bunu sürekli hale getirseydik bundan bir anlam çıkarabilir miydik? ilk cevaba benzer bir yol bu, özel hissetmek için tek şansın olması gereklidir belki de.

c4- 1. ve 3. soruların cevabına benzer şekilde yaşama tutunmak için bir sebebimiz zaten doğuştan var o da tek bir can hakkımız var. olabildiğince bu fırlatıldığımız hayatı güzelce sömürmek gerekiyor.

c5- burada klişe ama çok doğru çıkarım her zaman "ben varsam ölüm yok ,ölüm varsa ben yokum diyen epikuros'tan gelir. eğer olmayan ama belirsiz bir gelecekte olacak şey için şimdiden endişelenirsek mevcut hayatımızı yaşamak yerine kendi ellerimizle öldürmüş oluruz ki bu da tek canımızı fuzuli harcamamıza neden olur.

son cevap: yol göstermesi için kendinizin bilim insanı olmanız gerekir. bunun için de en güzel kaynaklar elbette varoluşçu psikoterapi, logoterapi, çeşitli felsefi dallara ilgi ve alaka gösterip kendi yol haritanızı çizmenizdir.

1. Şu Anı Yaşamak

Ölümü düşünerek kaygılanmak yerine, şu an var olduğunun farkına var. Hayat, anlamını sonundan değil, nasıl yaşandığından alır. Şimdi ve burada ne yaptığın önemli.

2. Evrenin Bir Parçası Olduğunu Hatırla

Ölüm bir son değil, dönüşümdür. Evrendeki her şey gibi, sen de bir zamanlar yoktun ve sonra var oldun. Bedenin yıldız tozlarından oluşuyor ve öldüğünde doğaya geri döneceksin. Bu düşünce, yok olma fikrini bir kayıp değil, bir döngünün devamı olarak görmeni sağlayabilir.

3. İz Bırakmanın Gücü

Fiziksel olarak yok olabilirsin, ama düşüncelerin, eylemlerin, sevdiklerin üzerindeki etkilerin kalıcıdır. Sanatın, yazıların, dostlukların ve öğretilerin dünyada yaşamaya devam eder.

4.Kabullenme

Ölüm, hayatın kaçınılmaz bir gerçeği. Bununla mücadele etmek yerine, ona bir doğa olayı gibi yaklaşabilirsin. Korkuyu azaltan şey, onu kabullenmektir.

Zamanla bu düşünceler zihninde daha az ürkütücü olabilir. Belki de önemli olan, ölümü düşünerek değil, gerçekten yaşamayı öğrenerek huzur bulmaktır.