Tanrı var mı ? (kendimle tartışma)

Merhaba arkadaşlar.

Son zamanlarda Evren, Tanrı ve ölümden sonrası hakkında fazlasıyla düşünmeye başladım.

İşin içinden çıkamadığımı fark edince hem kendi düşüncelerime biraz netlik kazandırmak hem de siz değerli okurların fikirlerini duymak için bu metni yazmak istedim.

Beni daha iyi anlayabilmeniz için, içimde tartışmaya neden olan kimlik yanımdan biraz bahsetmek istiyorum.

Müslüman bir ülkede büyümüş ve tarih, felsefe, mitoloji gibi konulara tutkuyla bağlı biri olarak; peygamberler, sahabeler, melekler, âlimler, evliyalar gibi konularda, dinlediğimde beni yürekten etkileyen birçok hikâye duydum.

Öte yandan bilime de fazlasıyla bağlı yetiştim. Hatta bu bağlılığı öyle abarttım ki, bir noktadan sonra duyguların bile matematiğini yapar hâle geldim.

Tam da bu yüzden, içimdeki iki zıt yön uzun süredir galibi olmayan bir savaş veriyor.

Aklım, her şeyin bir sonu olduğunu ve bu yüzden ölümden sonra sonsuz bir yaşamın mümkün görünmediğini söylüyor.

Kalbim ise yok olma fikrini kaldıramadığından, mutlaka bir yaratıcının olması gerektiğini; aksi hâlde yaşadığımız her şeyin boşuna olacağını fısıldıyor.

Şu anki benliğimde, bu sorulara kesin bir yanıt bulamayacağımı bildiğim için benim gibi düşünmüş bilim insanlarını ve din âlimlerini araştırmaya başladım.

Bunların arasında beni en çok etkileyen şüphesiz Charles Darwin oldu. Çünkü yaşadığı içsel çatışma benimkine çok benziyordu. Hatta kendime ait sandığım bazı düşünceleri, benden yaklaşık 170 yıl önce onun dile getirdiğini öğrenince şaşırdım. Bu metinde o sözlerden birine yer vermek istiyorum:

(1870, mektup)

“Doğadaki düzen insanı bir tasarımcı olduğuna inandırıyor.

Fakat akıl yürüttüğümde bunun zorunlu olmadığını görüyorum.

Bu gerilim beni zihnen yıpratıyor.”

Üstelik bu sözler, kuantum mekaniğinin keşfinden yaklaşık 30 yıl öncesine ait.

Peki bu ne demek?

Einstein’ın ünlü “Tanrı zar atmaz” sözü, hepinizin bildiği gibi bilimin en meşhur cümlelerinden biridir.

Fakat bugünkü bilim bize, Einstein’ın bu konuda yanıldığını ve evrenin mutlak bir düzene sahip olmadığını gösteriyor.

(Konu uzun olduğundan burada detaya girmeyeceğim; istek olursa buna özel ayrı bir metin yazabilirim.)

Bir diğer neden ise evrenin büyüklüğü ve bizim küçüklüğümüz.

Birçok insan için bu, Tanrı’nın kudretinin bir göstergesidir; ama bana evrenin sandığımızdan çok daha rastgele olma ihtimalini düşündürüyor.

Çünkü kuantum mekaniğine göre evren, mikro ölçekte rastgelelik içerirken makro ölçekte düzene benzer bir yapı sergiliyor.

Bence bunun bir sebebi, bizim makro ölçeği gözlemleyecek büyüklükte olmamamız.

Agora Bilim Pazarı

Antik Dünya 1000 Parça Puzzle

Devamını Göster

₺823.00

Satın Al Tüm Ürünler

Evren’in tamamını düşündüğümüzde, Güneş Sistemi bile “mikro” kalan bir ölçek hâline geliyor.

Bu durumda evrenin aslında rastgele olma ihtimali zihnimi meşgul ediyor.

Bilimsel kısmı bir kenara bırakıp, Tanrı’nın var olduğuna neden inandığıma gelirsem…

Benim için Tanrı’ya inanmak bir tercihten çok bir zorunluluk.

Çünkü Tanrı olmadan hiçbir şeyin bir anlamı olmaz (en azından benim için).

Tanrı olmadan iyi ya da kötü de olmaz.

Bunu bugün anlamak zor, çünkü dünyada bir düzen var.

Ama yüzlerce yıl öncesine gidip, hiçbir devletin, hukukun, sistemin olmadığı bir dünyayı düşünün.

Güçlünün güçsüzü ezdiği ve bunun bedelini asla ödemediği bir dünya…

Böyle bir yerde kimin haklı olduğunun bir önemi kaldığı gibi “iyi” ve “kötü” de anlamını yitiriyor, değil mi?

Gelelim bir diğer nedene…

Kimsesi olmayan biri olduğunuzu düşünün. Zora düştüğünüzde, hastalandığınızda, karanlığa gömüldüğünüzde… Dua edip yardım isteyebileceğiniz bir yaratıcıya inanmak, insan için güçlü bir dayanak noktasıdır.

Biliyorsunuz ki kimseniz olmasa bile yalnız değilsiniz.

Dünyaya çok kötü şartlarda gelmiş ve bu şartları hiç değiştirememiş birini düşünün.

Eğer Tanrı yoksa, böyle birinin yaşamak için tutunacağı ne kalır?

Darwin’in başka bir sözünü daha anmak istiyorum:

(1860, Asa Gray mektubu)

“Doğada bu kadar acı ve israf varken iyiliksever bir Tanrı fikrine nasıl tutunabilirim?”

Evet, Tanrı kötülüğü tamamen engellemiyor.

Evet, bazen savunmasız bir çocuğa yapılan zulüm, birçoğumuzun “iyiliksever Tanrı” fikrini zorlaştırıyor.

Ben bu konuyu içimde açıklamak için “belgeselci metaforunu” kullanıyorum:

Bir belgeselci düşünün.

Yeni doğmuş bir ceylanı aslanın hedef aldığını görürüz.

Ekranın başında “keşke kurtarsa” deriz.

Belgeselci ise hiçbir şey yapmaz. Bu, o ceylanı sevmediği için değildir.

Tam tersine, günlerini onun yanında geçiren o kişi, o ceylana bizden çok daha büyük bir sevgi besleyebilir.

Ama yine de müdahale etmez — çünkü doğanın kendi akışı vardır.

Tanrı’nın kötülüklere müdahale etmemesine dair bazı dindar insanlar şöyle der:

“Çocuk günahsız olarak gitti” ya da “Belki büyüse kötü biri olacaktı.”

Ben bu açıklamalara pek katılmıyorum.

Benim bakışım biraz daha farklı:

Kötülük yapmaya niyetlenen bir caninin, bunu yapamadan ölmesini düşünün.

Bu durumda Tanrı, o kişiyi büyük bir günahın yükünden kurtarmış olmaz mı?

Unutmayalım: İnsan günah işler.

Eğer Tanrı tüm büyük günahları engelleseydi, bu dünyadaki sınavın bir anlamı kalmazdı.

Konu birçok yere uzandı ama içimde hissettiklerimin temeli bunlar.

Umarım okuyanlara bir şey katabilmiştir.

Emek verip okuyan herkese teşekkür ederim. <3

Not: Kalbim ve aklım arasındaki savaşın bir kazananı hâlâ yok.

Fakat dinler inanç meselesidir, apaçık ortada olan şeylere “inanmaya” gerek yoktur.

(Örneğin bir parayı havaya attığınızda yere düşeceğine “inanmazsınız”, bunu bilirsiniz.)

Ben de bu yüzden, yeri ve göğü yaratan Rabbime iman etmeyi seçtim.